Jerzy Klechta: listopada 2015

SŁODKA ZEMSTA

sobota, listopada 28, 2015

Wielki sprawiedliwy, jaśnie nam panujący wysoki urzędnik państwowy, ksywa „Zbycho”, planuje odkręcić decyzję polskiego sądu i polskiej prokuratury, w głośnej sprawie Romana Polańskiego ( na zdjęciu: Polański z żoną Emmanuelle Seigner ) sprzed 38 lat.

Marzy o jego ekstradycji do USA.

Trzeba nosić w sobie solidny potencjał niechęci do bliźniego, aby zajmować postawę tak konsekwentnie mściwą, aczkolwiek nadmienić wypada, że zdaniem jego samego (nosiciela mściwości) i z pewnością wielu jego zwolenników jest to postawa słuszna, sprawiedliwa, bowiem zrównuje wszystkich do tego samego poziomu.

Bogaty czy biedny, Polak, Żyd czy Eskimos, rudy czy łysy każdego dosięgnie ręka sprawiedliwości. A jak nadejdzie sposobność - będzie to ręka zemsty.

Francja i inne kraje europejskie goszczą w swoich granicach państwowych Mistrza Romana od „Noża w wodzie”, z otwartymi ramionami. Jednak wielu naszych rodaków pójdzie za głosem „Zbycha”. Lud bowiem kocha igrzyska. Od wieków. Chrześcijan w starożytnym Rzymie rzucano lwom na pożarcie. Dziś - jak widać wokół - sami się zjadają.

Stare chińskie przysłowie mówi: "Ten kto szuka odwetu, powinien wykopać dwa groby, gdyż rewanż niszczy nie tylko drugą osobę, ale i tę, która domaga się odwetu. Ścieżka, która bierze początek z zemsty, wiedzie zawsze w dół ”.

Czy można wybaczyć rzeczy niewybaczalne? Czy można wyrzec się zemsty? Czy można przebaczyć „z serca”?

Nasze naturalne pragnienie sprawiedliwości, wskutek historycznych doświadczeń, często kieruje się w stronę rewanżu. Tego typu rozumowanie odbierane jest jako właściwe i słuszne. Często dopiero po latach przychodzi spóźniona refleksja. Chciałoby się bowiem przebaczyć innym. Jednak na to albo jest już za późno, bo na przykład delikwent swoje odpokutował i przebaczenia od gawiedzi nie potrzebuje.

Najtrudniej jest przebaczyć samemu sobie. Zwłaszcza wtedy, gdy wymierzając sprawiedliwość kierowaliśmy się rewanżem. Osobistym czy politycznym, ideologicznym czy rasowym, jak być może mamy do czynienia w omawianym przypadku Romana Polańskiego.

Polański – świetny reżyser, twórca noszony na rękach przez świat filmowy i ludzi kultury, cztery dziesięciolecia wstecz popełnił grzech.

"Kto z was jest bez grzechu, niech pierwszy rzuci kamieniem? ".

Ale kto dziś słucha proroków i samego Chrystusa!

Purytanie od moralności, sami mający na sumieniu nie jeden grzech, o którym nikt nie wie, pierwsi biegną ze sznurem, aby artystę – grzesznika - lekkoducha z czasów młodości powiesić. Taka jest natura ludzka. Gdy sam jesteś nikim – pragniesz zemsty. Ale wówczas sam sprowadzasz się do poziomu oprawcy.

"Zadawanie urazów stawia cię poniżej twego wroga; odwzajemnienie urazu czyni was równymi; przebaczenie stawia cię powyżej".

Roman Polański nie stał się dla „sprawiedliwych” wrogiem dlatego, że dopuścił się przed laty czynu karalnego. Jest wrogiem dlatego, że mimo to stał się sławny, nakręcił wiele świetnych filmów, że już przeszedł do historii.

Ci, którzy chętnie posadziliby go – mocno starszego wiekiem faceta – za kratki, byliby szczęśliwi. Oto oni bowiem, mali jak pyłek, jak szczur kosmaty oddychają wolnością. A tamten siedzi za kratkami. Niech cierpi. Ja jestem górą, chociaż życie moje na dobrą sprawę było francowate.

Zazwyczaj, gdy się rewanżujemy, nie wyrównujemy wcale rachunków, ale ustanawiamy jedynie tryb załatwiania spraw odwetem. Jegomość, który chce głowy artysty nie wyrównuje osobistych rachunków, jemu Polański nic złego nie zrobił. Ale jegomość chce satysfakcji. To ja jestem górą, to ja jestem lepszy. Artysta niech cierpi.

Gdy coś tragicznego nam się zdarzyło, jest rzeczą naturalną, że przez pewien czas będziemy planować różnorodne formy odwetu. Ale odwetu na Polańskim domaga się właściwie - historycznie rzecz ujmując – anonim jakiś, w istocie postać nijaka. Nie domaga się odwetu ofiara pana Romana. Dziewczę to, gdy dorosło wybaczyło Polańskiemu jego czyn.

Ścieżka, która bierze początek z zemsty, wiedzie zawsze w dół grobu. Nie każdy gniew jest niedobry, ale pielęgnowana złość doprowadzi w końcu do goryczy, a złość i gorycz wyniszczają. Nie tylko sprawcę odwetu i złości. Wyniszczają nas wszystkich.

W dawnym prawie polskim stosowana była zasada jako reakcja na doznaną krzywdę. Do jej stosowania uprawnieni byli: pokrzywdzony, jego rodzina lub ród. Odwet przybierał różnoraką postać, np. wypędzenie z dóbr, zranienie, a nawet zabójstwo (zemsta krwawa).

Czyny te, jako zasada odwetu, były bezkarne. Uwolnić przestępcę od kary mogło przebaczenie pokrzywdzonego lub jego niewystąpienie ze skargą. Pokrzywdzona wybaczyła Polańskiemu. Ale ksywa „Zbycho” nie wybaczył i kropka. Ma władzę w ręku i żąda krwi.

Słodka zemsta to taka, która ma udowodnić, kto tu rządzi. Nie żaden sąd, nie żadna prokuratura. Ja tu rządzę - osobistość urzędowa.

Ale my, nasza grupa, ty i ja, mamy prawo do ferowania kto uczciwy, kto prawy i kogo należy wyrzucić na śmietnik.

Na śmietniku historii znajdują się najczęściej ci, którzy nie mają serca.

Bełkot

NIENAWIŚĆ - POLITYKA - DEMAGOGIA

czwartek, listopada 26, 2015

Barbara Skarga (1919-2009) - filozof i historyk filozofii. Studiowała filozofię na Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie. W czasie II wojny łączniczka Armii Krajowej. Aresztowana przez Rosjan w 1944 r., skazana na 11 lat łagru. Po wyjściu z obozu otrzymała nakaz dożywotniego osiedlenia się w kołchozie. Do Polski wróciła w 1955 r.

Prof. Skarga to postać niezwykła. Oto jej myśli i rozważania.

NIENAWIŚĆ. "Nienawidzę" to znaczy: "nie chcę widzieć", "nie mogę znieść". Słowo to należy do tej samej rodziny co "zawiść". Nienawiść jest przeciwieństwem miłości. Jest jak błoto: lepka i niszcząca.

Empedokles z Akragas (ur.495 p.n.e. zm. 430 p.n.e.- starożytny poeta, filozof) twierdził, że miłość tworzy jedność z wielości, a nienawiść wielość z jedności. Nienawiść - pisze B. Skarga - skłóca ludzi, uniemożliwia porozumienie, zrywa więź, wprowadza chaos. Nie jest to wszakże uczucie samoistne. Potrzebuje spektaklu i reżyseruje swój własny.

„Jad się sączy i zaraża otoczenie. Nienawiść zaczyna wciągać, truć, wzbierać, przepełniać - aż wybucha".

"Często bywa tak, że nienawiść sama jeszcze nie wie, w jaką stronę się zwróci. Nie orientuje się według takich czy innych racji. Dlatego uderza na oślep, czasem w kogoś słabego, niezdolnego do obrony, czasem przeciwnie, w tych, którzy są lepsi".

Jakie są jej źródła? Czyżby była takim źródłem krzywda? Nie w każdym skrzywdzonym rodzi się nienawiść. Krzywda może być tylko pretekstem. Nie ma jednak żadnych wątpliwości co do politycznych, a właściwie ideologicznych i religijnych, przyczyn pewnej formy nienawiści. Pojawia się ona wszędzie tam, gdzie rozbudzone jest poczucie zagrożenia i trzeba znaleźć wroga.

I zniszczyć go: systematycznie i precyzyjnie.

Opór stawia poczucie godności. "Ten, kto wie, ile jest wart, choćby oceniał się nader skromnie, ma poczucie własnej wartości”.

POLITYKA - wg prof. Skargi - podkreślmy dzisiejsza polityka stanowi zaprzeczenie tego, co było jej istotą. Nie jest już sferą wolności, równości, odpowiedzialności, debaty, lecz przemocy, partykularnych interesów, cwaniactwa, mierności.

"Polityczność w sensie greckim jest nasycona etycznością" - pisze Skarga - bo państwo "jest wspólnotą, która powstaje dla osiągnięcia jakiegoś dobra wspólnego". Tymczasem dzisiejsza polityka jest nasycona amoralnością.

Polityka jest dziś "przystanią miernot, deską ratunku nieudaczników i frustratów, festiwalem niekompetencji i nieuctwa". Charakteryzuje ją "brak odpowiedzialności za słowo, partyjniactwo, bełkot intelektualny".

Gdyby szatan chciał zgromadzić różne odmiany zła, pychy, chamstwa i niekompetencji, zgromadziłby je (i gromadzi) w polityce. Celem większości dzisiejszych polityków nie jest ani dobro państwa, ani dobro obywateli, ani prawda.

Towarzyszy temu DEMAGOGIA.

Demagogia - czytamy w pracach prof. Skargi - zależy od czasów i ustrojów, współistnieje z polityką, tyle że dziś ją wypiera. Znakami rozpoznawczymi tych procesów są upadek praworządności i degradacja prawa, które zastępowane jest doraźnymi ustawami uchwalanymi pod naciskiem grup interesów, a nie w imię dobra wspólnego.

Wypieranie polityki przez demagogię i populizm czyni demokrację ustrojem zwyrodniałym.

"Demagog przeinacza fakty, zwalcza cudze argumenty, przytaczając słowa nigdy przez przeciwnika niewypowiedziane, opisuje fałszywie wydarzenia, szukając poparcia ludu, oskarża możnych i mądrych, to jest tych, którym zazwyczaj zazdrości, tropi ich, wysuwa różne kłamliwe oskarżenia, wytacza złośliwe procesy".

Barbara Skarga opublikowała m.in.:"Narodziny pozytywizmu polskiego 1831-1864" (1964), "Kłopoty intelektu. Między Comte'em a Bergsonem" (1975), "Ślad i obecność" (2002), "Kwintet metafizyczny" (2005), "Człowiek to nie jest piękne zwierzę" (2007) i "Tercet metafizyczny" (2009).

Strach

ARTYŚCI I TYRANI

środa, listopada 25, 2015

W Europie, w Polsce żyjemy w demokracji. Już zdążyliśmy do niej przywyknąć na tyle, że wydaje nam się nie do ruszenia. Sądzimy, że została dana raz na zawsze. Historia uczy co innego. Nic nie jest trwałe.

Demokrację można łatwo zepsuć. Hitler doszedł do władzy w demokratycznych wyborach 1933 roku. Stalin przejął dyktatorską władzę pod hasłem równości i oswobodzenia ludów kuli ziemskiej z łańcuchów imperializmu.

Dziś w Europie, w tym i w Polsce zadawane jest pytanie - co nas czeka? Tego jeszcze nie wiemy. Dlatego warto przypominać to, co było. Na dramatycznym przykładzie dwóch wybitnych postaci. Geniuszy świata muzycznego.

Warto wiedzieć i pamiętać jak łamano charaktery, jak straszono, jedni, aby zrobić karierę skakali na czterech „łapkach” przed tyranami. Inni byli wyrzucani poza nawias.

Poniżej mowa będzie o wybitnym dyrygencie i wybitnym kompozytorze.

W roku 1938 - roku, w którym hitlerowskie Niemcy zaanektowały Austrię, 30-letni Herbert von Karajan dyrygował „Tristana i Izoldę” Richarda Wagnera. Już wcześniej zapisał się do NSDAP. Gdy jego kraj został zaanektowany przez Hitlera, von Karajan zdążył już zostać ulubieńcem elit hitlerowskich najeźdźców.

HERBERT VON KARAJAN urodził się 5 kwietnia 1908 r. w Salzburgu, w rodzinie greckich emigrantów. Zaczął uczyć się gry na fortepianie mając 4 lata. W latach 1926–1929 studiował dyrygenturę w Akademii Muzycznej w Wiedniu. Dzięki niezwykłemu talentowi w 1927 r. zadebiutował nieoczekiwanie w Ulm, gdzie zastąpił chorego dyrygenta w „Weselu Figara”. Otrzymał posadę pierwszego kapelmistrza w teatrze i pozostał w Ulm do roku 1934. W 1935 r. został dyrektorem artystycznym Opery i Orkiestry Symfonicznej w Akwizgranie, najmłodszym w Niemczech. W latach 1937–1938 odbył tournée po Skandynawii, Holandii i Włoszech.

Już wówczas był na ustach europejskiego świata muzycznego. I już wówczas hitlerowscy przywłaszczyli go sobie.

Uznany został czołowym muzykiem III Rzeszy.

U władz hitlerowskich wyrobił sobie tak wyśmienitą opinię, że nie stracił jej nawet, gdy ożenił się z Anitą Gütermann – spadkobierczynią koncernu włókienniczego jej dziadka, który był pochodzenia żydowskiego. Największym protektorem van Karajana był Goebbels.

Wielkim wydarzeniem w jego karierze było poprowadzenie w 1939 r., w berlińskiej operze „Czarodziejskiego fletu” Mozarta i „Śpiewaków norymberskich” Wagnera. W latach 1941–1945 był dyrektorem pierwszej sceny III Rzeszy. Jego nazwisko figurowało na Gottbegnadeten – Liste.

Była to tzw. lista „obdarzonych łaską bożą w III Rzeszy”.

Herbert von Karajan był chorobliwie ambitny, ale przede wszystkim był muzycznym geniuszem. Zamknięcie drogi na dyrygencki pulpit było dla niego nie do przyjęcia. Na nic nie bacząc rzucił się w otwarte ramiona NSDAP. Nic się dla niego nie liczyło. Tylko muzyka. Był dyrygentem niezwykłym. Osiągnął sławę. I zarazem, poniekąd nie - sławę.

Jednak zakaz występów po zakończeniu wojny, który obejmował go za przynależność do partii nazistowskiej, Brytyjczycy cofnęli mu już po roku. Ale nawet, gdy nie mógł występować publicznie, nie siedział z założonymi rękoma: nagrał kilkanaście płyt z nowo założoną London Philharmonic Orchestra. W styczniu 1946 r. koncertował z Wiener Philharmoniker. W następnych latach prowadził Symfoników Wiedeńskich.

W 1955 r. von Karajan objął stanowisko dyrektora muzycznego Filharmonii Berlińskiej. Równolegle kierował Wiedeńską Operą Państwową i Festiwalem w Salzburgu, a także dyrygował w Londynie i na całym prawie świecie. Dyrektorem artystycznym Filharmonii Berlińskiej był do 1989 r.

Stał się dyktatorem - królem muzycznym Europy. Kontrolował najbardziej prestiżowe ośrodki muzyczne: Berlin, Salzburg, Wiedeń; miał wpływ na La Scalę i Londyńską Orkiestrę Symfoniczną. W Metropolitan Opera wystąpił dopiero w 1967 r. Do Izraela miał zakaz wstępu. Miał trzy żony, ostatnią była modelka pani Eliette Mouret.

DYMITR SZOSTAKOWICZ ( na zdjęciu) to całkiem inna osobowość. Jakże daleki od siły witalnej von Karajana - ten, aby nie nic nie stracić ze swojego talentu, szedł bez żadnych skrupułów na układ z reżimem hitlerowskim. Szostakowicz, gdy zmuszany przez Stalina do czegokolwiek - cierpiał.

Tamten dyrygował, ten komponował.

Dwaj wielcy, jedni z największych.

Szostakowicz podobnie jak Igor Strawiński miał polskie korzenie. Jego dziadek od strony ojca, Bolesław Szostakowicz, był rodem z Wilna, uczestniczył w powstaniu styczniowym, w 1866 r. został zesłany na Syberię.

Dymitr Szostakowicz ukończył konserwatorium w 1923 r. na wydziałach fortepianu i kompozycji. W 1926 r. rozgłos zdobyła jego pierwsza symfonia. W 1927 otrzymał dyplom honorowy na I Międzynarodowym Konkursie Pianistycznym im. Fryderyka Chopina w Warszawie. Jest twórcą sześciu koncertów, piętnastu kwartetów smyczkowych i piętnastu symfonii.

Ważną rolę w procesie tworzenia ,,państwa socjalistycznego’’ Kraju Rad odgrywała twórczość literacka, teatralna, filmowa a także muzyczna. Była całkowicie podporządkowana ideologii i władzy komunistycznej. Czuwał nad tym osobiście Stalin. Jakakolwiek swoboda twórcza, niezgodna ze naukami i wskazaniami dyktatora była karana. Tępiono wszelkie przejawy artystycznej awangardy pod zarzutem ,,sztuki burżuazyjnej’’, słusznie zresztą obawiając się, że w ślad za wolnością artystyczną musi pojawić się wolna myśl, tak niebezpieczna dla totalitarnego systemu.

Szostakowicz już w młodym wieku otrzymał od Stalina etykietkę formalisty. Był określany jako „element obcy, jeśli nie jawnie szkodliwy”. Jego opera „ Lady Makbet mceńskiego powiatu” przez wiele lat była uważana za nosicielkę wszelkich niewłaściwych cech, jakich nie powinna posiadać muzyka symfoniczna. Zagrażała bowiem systemowi!

Z obawy przed gniewem Stalina, Szostakowicz nie wrócił więcej do pracy nad operą. Komponował wyłącznie symfonie i koncerty na skrzypce. Ale przyrzekł sobie, że jeśli odrąbią mu obie ręce i tak będzie komponował. Tyle, że trzymając pióro zębami.

Szostakowicz tworzył pozory. Ulegał Stalinowi pisząc muzykę do filmów aprobowanych przez dyktatora, flirtował z radziecką propagandą podczas obrony Leningradu. W czasie II wojny światowej napisał VII Symfonię „Leningradzką” o ilustracyjnym charakterze. Ten utwór i towarzysząca mu legenda przyniosły kompozytorowi popularność zwłaszcza w USA.

Jednak Stalin Szostakowiczowi i tak nie dowierzał. Wszelkie przywileje kompozytor utracił w 1948 r. Uratował siebie – ale nie duszę, bo cierpiał podwójnie - po napisaniu kantaty „Pieśni lasu”, gdzie Stalin był sławiony jako „wielki ogrodnik”. W tym samym roku Szostakowicz odzyskał paszport i reprezentował ZSRR na międzynarodowym kongresie muzycznym w USA. W 1960 r. wstąpił do KPZR.

Piętno Wodza Rewolucji Światowej zostawiło w twórczości Szostakowicza trwały ślad. Ulegał reżimowi, aby uratować to, co kochał nade wszystko. Muzykę. Kompromisy były na nim wymuszane. Okupił to cierpieniem i ciężką chorobą.

Każdy z nich - von Karajan i Szostakowicz - był inny.

Obaj byli muzycznymi geniuszami.

Antysemityzm

ŻYDOWSKA KUKŁA

niedziela, listopada 22, 2015

Kukła Żyda spalona kilka dni temu pod wrocławskim ratuszem – to nie jest żaden wybryk. To wcale nie jakiś tak anonimowy idiota spalił kukłę. Jest to rezultat bardziej lub mniej milczącego przyzwolenia, aby bić w innych. Inaczej urodzonych, inaczej myślących, inaczej wierzących.

Przyzwolenie to płynie z różnych stron. Z domu rodzinnego czyli wychowania. Z mediów nasyconych nienawiścią. Z foteli polityków głoszących mniej lub bardziej zakamuflowany nacjonalizm a co za tym idzie także antysemityzm.

Polska dla Polaków ! Polska dla Polski! Precz z nie - Polską w Polsce!

Identyfikowanie nosicieli nienawiści jest tak proste i łatwe, że nie ma nawet potrzeby, aby wskazywać ich palcem. Wcale nie chowają się gdzieś tam za podwójną gardą. Ich głos jest powszechnie słyszalny. Zaś ten czy ci, którzy spalili kukłę Żyda - to „zaledwie” szeregowi idioci, zasługujący wyłącznie na pogardę.

Aby nieco rozjaśnić zaczadzone umysły wymienię kilku Żydów. Polskich Żydów. Polskę kochali. Dla Polski żyli i ją budowali.

Zacznę od poetów. Nadmieńmy, że żona Wieszcza Adama, Celina Szymanowska wywodziła się z frankistowskiej rodziny (frankiści byli żydowską sektą, która przyjęła chrześcijaństwo). „Mój ojciec z Mazurów, matka moja Majewska z wychrztów” – miał powiedzieć poeta Ksaweremu Branickiemu. Hrabia chyba nie dość dokładnie zacytował Wieszcza, ale prawdą jest, że Mickiewicz darzył Żydów gorącą sympatią.

Kto piękniej poetyckimi strofami władał od Juliana Tuwima?

Był człowiekiem rozdartym. W wywiadzie udzielonemu pismu żydowskiemu „Nasz Przegląd” powiedział w 1924 r.: „Ja jestem <Żydem- Polakiem> i nic mnie to nie obchodzi, co jedna lub druga strona o tym powie. Dla antysemitów jestem Żydem, a moja poezja jest żydowską. Dla Żydów – nacjonalistów jestem renegatem, zdrajcą. Trudno! Z ludźmi, dla których pochodzenie żydowskie jest równoznaczne z bezapelacyjnym wyrokiem śmierci i jest jedynym miernikiem charakteru i wartości etycznej człowieka, dyskutować nie można.”

A kto piękniej żywą polszczyzną władał, czy to na teatralnych i kabaretowych deskach czy przed radiowym i telewizyjnym mikrofonem, od aktora nad aktorami ! Był nim aktor Kazimierz Rudzki (na zdjęciu).

Przed wojną ukończył studium aktorskie działające przy Teatrze Reduta. Gdy wybuchła II wojna światowa walczył pod Kockiem, dostał się do niewoli. Po wojnie grał w teatrze, filmie i telewizji. Był uważany za najlepszego polskiego konferansjera. Improwizował. Najbłahszy tekst podawał tak dostojnie, że efekt komiczny sięgał mistrzowskiego zenitu. Był gwiazdą nr jeden polskiego kabaretu.

Długa jest lista pisarzy, poetów, dziennikarzy, którzy byli polskimi Żydami albo po prostu Żydami, którzy wnieśli do polskiej kultury, ile może wnieść do niej tylko ten, kto kocha tę ziemię. Muszę tu wymienić - mam czelność nazywać go przyjacielem - Józefa Hena, który mając ponad 90 lat życia, tworzy tak wspaniale, jakby to dopiero teraz chciał osiągnąć najwyższy pisarski laur. Wymieniam jedynie znikomą garstkę wspaniałych!

Bogaty jest dorobek historyków. Prof. Szymon Askenazy stał się najwybitniejszym ideologiem polskiego czynu niepodległościowego. Poglądy polityczno –ideologiczne zbliżyły go do Legionów Piłsudskiego. Z Marszałkiem był zaprzyjaźniony. Znali się jeszcze ze Lwowa; namiętnie grali ze sobą w szachy. W latach 1920-1923 był ministrem pełnomocnym przy Lidze Narodów w Genewie. Później dobrała mu się do skóry endecka dzicz.

Prof. Askenazy w swoich pracach historycznych eksponował wątek konspiracji polskiej i walk niepodległościowych. Był tak rozkochany w Polsce, że w swoich pracach historycznych jakby nie dostrzegał błędów i wypaczeń, liczył się dla niego przede wszystkim głęboki polski patriotyzm. Uwypuklał mickiewiczowską ideę polskiego mesjanizmu ( od dzieciństwa deklamował „Pana Tadeusza”).

Pochodził z rodziny ortodoksyjnie religijnej, był potomkiem słynnego talmudysty Cwi ben Jaakowa Askenazego (1660-1718), zwanego Chacham Cwi – był rabinem w Berlinie, Amsterdamie i Lwowie.

Innym wybitnym historykiem i myślicielem był prof. Marceli Handelsman. Był całkowicie zasymilowanym polskim Żydem. Rodzina jego przeszła na katolicyzm, co nie przeszkadzało bojówkom narodowo-radykalnym usunąć go w 1934 r. z Uniwersytetu Warszawskiego. Przyjaźń z Józefem Piłsudskim nie pomogła. Endecy byli silniejsi.

Brał udział w wojnie bolszewickiej 1920 r. W jego bogatym dorobku naukowym w ogóle nie pojawiła się problematyka żydowska. Do jego uczniów akademickich należeli m.in.: Aleksander Gieysztor, Stefan Kieniewicz, Mieczysław Żywczyński.

W czasie II wojny światowej ukrywał się w Podkowie Leśnej i Milanówku i cały czas prowadził podziemne zajęcia dla studentów. Przygotowywał analizy polityczne dla Biura Informacji i Propagandy Armii Krajowej. W 1944 r. został zadenuncjowany hitlerowcom i wysłany przez nich do obozów koncentracyjnych Gross-Rosen i Dora-Nordhausen.

Oddzielny rozdział zapisał największy z największych - Janusz Korczak. Trudno o nim choćby nie wspomnieć. W latach 1919–1920 w czasie wojny polsko-bolszewickiej pełnił służbę lekarza w Wojsku Polskim w zmilitaryzowanych szpitalach w Łodzi, Szpitalu Ujazdowskim i na Kamionku w Warszawie. Został awansowany do stopnia majora rezerwy w korpusie sanitarnym. W latach 1923–1924 jako oficer rezerwowy był przydzielony do 1 Batalionu Sanitarnego w garnizonie Warszawa.

Idąc ze swoimi wychowankami na śmierć do Treblinki założył mundur oficera Wojska Polskiego.

Pani Irena Sendelowa tak zapamiętała jego marsz na Umschlagplatz: „Był już wtedy bardzo chory, a mimo to szedł wyprostowany, z twarzą przypominającą maskę, pozornie opanowany. Szedł przodem tego tragicznego pochodu. Najmłodsze dziecko trzymał na ręku, a drugie maleństwo prowadził za rączkę”.

Dramat

GENIUSZE - WARIACI

sobota, listopada 21, 2015

Pospolici zjadacze chleba czyli większość z nas patrzy na świat z perspektywy przeciętniaków. Należą do nich także ci, którzy pokończyli studia, znają języki obce, zasiadają na fotelach dyrektorskich, ministerialnych czy biskupich. Natomiast będzie tu mowa o tych, którzy są z innego świata. O geniuszach.

Większość z nich tym się wyróżnia, że psychika ich nie przystaje do zwykłego zjadacza chleba. Są ulepieni z innego gliny, zwłaszcza pod względem psychicznym. Wiele, bardzo wielu z nich to po prostu – naszym zdaniem - wariaci. Mówiąc delikatniej, często uważa się ich za psychicznie zwichrowanych.

Już Demokryt z Abdery (ur. 460 p.n.e., zm. ok. 370 p.n.e. - myśliciel i podróżnik, znany jako „śmiejący się filozof”) głosił , że „bez szaleństwa nikt nie może być dobrym poetą”.

„W życiu psychicznym - pisał Zygmunt Freud (1856 – 1939) austriacki lekarz neurolog i twórca psychoanalizy - nie może zginąć nic co raz w nim, powstało, wszystko zostaje w nim zachowane i może w różnych okolicznościach ponownie być ujawnione. Badanie przeszłości życia psychicznego jest umożliwione przez fakt współistnienia tego, co przeszłe, z tym co aktualne”.

Wydarzenia z dzieciństwa, traumatyczne przeżycia, patologie odzywają się po latach w życiu prawie każdego z nas .Tyle, że dla artysty, poety, malarza, twórcy bywają podstawowym pokarmem do twórczej pracy.

Bywa odwrotnie: to sztuka, talent wyzwala w artyście zaburzenia psychiczne oraz ekstremalne przeżycia. Freud: „Ujawnienie zamierzchłych doświadczeń, odczuć pragnień odbywa się w sposób zamaskowany, symboliczny. Dlatego jest niezbędna interpretacja tego, co ujawnione, zrozumienie sensu zamaskowanej treści, ale także znaczenia samego procesu maskowania”.

Demony przeszłości, przeżycia z dzieciństwa u wielu geniuszy znajdują ujście w ich twórczości. Zamykają się oni w sobie i uciekają do świata. Jednocześnie są pogubieni w otaczającym ich świecie. Są melancholikami albo egocentrykami, dziwakami, samotnikami, po prostu - zdaniem otoczenia są – wariatami. Jak Witkacy, van Gogh i prawie cała reszta.

Artysta poszukując inspiracji zostaje sam na sam ze swoimi myślami, wizjami i przeżyciami. W pewnym sensie sam ze sobą rozmawia. Nadwrażliwość natury artysty sprawia, iż jest on również chorobliwie wyczulony na odbiór, percepcję jego twórczości.

Ucieczka od problemów codzienności do krainy wyobraźni, gdzie wszystko wydaje się realne lub nie, zdaje się być idealnym rozwiązaniem. Uciekając od rzeczywistości do samego siebie, do własnej twórczości wielu geniuszy topiło życie w alkoholu i narkotykach.

Gorączka tworzenia doprowadza do skrajnych zachowań i odstępstw od normy. W ich egzystencji pojawiają się zaburzenia natury psychologicznej. Trwające latami wyniszczenie i samounicestwienie, owa ucieczka w narkotyki, wszystko to doprowadza do wyniszczenia fizycznego i psychicznego. Samobójstwo dla wielu staje jedyną ucieczką. Ich wrażliwość na realia, na okrucieństwo wojen i zbrodni niektórym nie pozwalało żyć.

Nasz wybitny malarz, dramaturg Stanisław Ignacy Witkiewicz (na zdjęciu) prowadził szalone życie zabarwione tajemnicą i nałogami. Życiu jego towarzyszyła atmosfera tajemnicy i skandalu. Eksperymenty z substancjami takimi jak kokaina, pejotl i syntetyczna meskalina, eter czy zwykły alkohol kontynuował też i później, skrupulatnie notując na obrazach rodzaj użytej substancji.

Był wielkim twórcą i wielkim patriotą. Po wybuchu II wojny światowej w czasie kampanii wrześniowej starał się o przyjęcia do Wojska Polskiego, jednak z powodu wieku i stanu zdrowia nie został zakwalifikowany. Kilka dni później, 5 września, razem ze swoją partnerką Czesławą Oknińską opuścił Warszawę i skierował się, razem z innymi uchodźcami, na wschód. Około 15 września dotarli do majątku znajomych Witkacego, rodziny Ziemlańskich, we wsi Jeziory na Polesiu. 18 września, po dotarciu informacji o ataku Związku Sowieckiego na Polskę, Witkiewicz popełnił samobójstwo, podcinając sobie tętnicę szyjną.

Był wrażliwym, nadwrażliwym twórcą. I kochał Polskę. Nie potrafił znieść sowieckiego „noża w plecy”. Upadek Rzeczpospolitej był dla niego ciosem nie do przyjęcia. Ciosem śmiertelnym. Dosłownie.

Antoni Kępiński (1918 - 1972 ) - humanista, filozof, psychiatra proponował stosowanie szerokiego, niewartościującego określenia "schizofreniczna ekspresja plastyczna", obejmującego różnorodne formy ekspresji . Kępiński pisze o schizofrenii artystycznej, określając tym pojęciem obraz choroby u osób wyróżniających się wybitną inteligencją, wyobraźnią i uzdolnieniami artystycznymi.

Schizofrenia nazwana chorobą „artystów” dotyka pisarzy, muzyków, plastyków, aktorów, niezależnie od wieku, płci i sławy. Zabiera osoby ogromnie utalentowane, często zamożne, „szalone”. Szukają podstawowych wartości w życiu. I ich nie znajdują.

Kobieta

KTO NAMI RZĄDZI ?

poniedziałek, listopada 16, 2015

Powiadało się, że światem rządzą mężczyźni a nimi kobiety. Jest to nieprawda. Kobiety już dawno rządziły same i to bez męskiej pomocy . Właśnie wówczas świat był o wiele lepiej rządzony. Tyle, że to było tak dawno, iż wydaje się bajką.

Matriarchat to dawna, bardzo ciekawa epoka historyczna.

Za pierwszą formę rozwoju społecznego uznawano heteryzm żywiołowy. Polegał na współżyciu wielu kobiet z wieloma mężczyznami. Takie czasy hippisowskie przed wieloma laty.

Później była epoka prawa macierzyńskiego.To czas pełnego matriarchatu, w którym mężczyźni zajmowali podrzędną rolę. Pojawiła się jednak instytucja małżeństwa, w którym kobieta współżyła z jednym mężczyzną. Panowała jednak kobieta. Mężczyzna zajmował się wojnami i łowiectwem, co trzymało go z dala od domu, aby nie przeszkadzał w rządzeniu. Rodzina i stada zwierząt były podporządkowane kobietom, a potomstwo uznawano w linii matki.

Kultura matriarchalna cechowała się głębokim humanizmem. Była to epoka dobrobytu i pokoju. Władza społeczna i polityczna należała do kobiet. Zbieractwem zajmowały kobiety, mężczyźni łowiectwem.

Matriarchat trwał około 30 000 lat. Przejawiał się w ideologicznym systemie rządzenia, który nosił charakter religijny i wyrażał się w kulcie bogiń. Pojawiła się wtedy idea Wielkiej Bogini, która była Bogiem naczelnym. Jako Magna Mater – Wielka matka rządziła całością, była boginią życia, śmierci i odrodzenia.

Obejmowała swoim panowaniem życie roślin, zwierząt i ludzi. Zarządzała wegetacją, naturą, a jej macica tkwiła w ziemi, która rodzi bez przerwy wszelkie formy życia. Elementy matriarchatu widzimy w religiach - w judaizmie i chrześcijaństwie. Ale to szczątkowo, raczej symbolicznie.

LILIT w żydowskiej tradycji kabalistycznej uchodzi za pierwszą kobietę i jest symbolem walki o godność i szacunek dla kobiet. Starożytni Hebrajczycy za swojego głównego Boga uznawali boginię określaną jako królową niebios.

Kościół katolicki na piedestał wyniósł Maryję i aczkolwiek nie odgrywa Ona znaczącej roli w Nowym Testamencie, to jednak stała się istotą drugą po Bogu. Można powiedzieć, że dano jej aspekty dawnej bogini.

Również w religii starożytnej Grecji pobrzmiewały elementy dawnego matriarchatu. Gaję uważano za matkę ziemię, boginię wszystkiego, co rośnie. Była ona wszechmatką i zrodziła istoty ludzkie. Echa dawnych bogiń przetrwały również w kulturach Celtów i Etrusków.

Jeszcze dziś w Chinach mieszka społeczność Mosuo, która funkcjonuje na zasadach matriarchalnych. Mosuo nie należą do rodzin matek swoich dzieci. Żyją w domach swoich własnych matek. Rolę ojców pełnią wobec dzieci swoich sióstr. W tej kulturze nie istnieje małżeństwo. Kobiety i mężczyźni mogą nawiązać romans z kim chcą. Najwyższą pozycję w domu zajmuje najstarsza kobieta - matka rodu.

Inne matriarchalne społeczności to m.in. Ajnowie w Japonii , na Oceanie Spokojnym, w Indiach, niektóre społeczności Bantu w Afryce. W Ameryce Północnej - wśród Indian.

Ongi kobiety odgrywały dominującą rolę. Były głowami rodu, szamankami i kapłankami. Oddawano cześć boginiom, rodzicielkom świata, które różnie nazywano w poszczególnych kulturach i religiach. Ich atrybutami były: płodność, tajemnica nowego życia i rodzicielstwo.

Tak jak matriarchat ustępował stopniowo patriarchatowi, tak religie pogańskie były wypierane przez religie monoteistyczne. I wtedy dopiero zaczęła zmieniać się rola kobiety w społeczeństwie. Ich wyższość nad mężczyznami malała.

Erich Fromm twierdzi, że mężczyźni mając kompleks płodności wynikający z tego, że zazdroszczą kobietom możliwości rodzenia, wykreowali teorię, według której świat został stworzony przez słowo, a nie zrodzony przez kobietę.

W religiach monoteistycznych, w chrześcijaństwie, judaizmie i islamie na pierwszym miejscu stawia się SŁOWO. Na początku było słowo - czytamy w Ewangelii św. Jana. Kobieta zaczęła występować w roli drugorzędnej, usługowej. I tak pozostało po dzień dzisiejszy. Także w polskim Kościele katolickim, co wydaje się być sprzeczne z dowodami biblijnymi.

Otóż Pan Bóg stwarzając świat materialny, aby stworzyć mężczyznę, posłużył się materiałem stosunkowo prymitywnym, zwykłą gliną. Aby stworzyć kobietę, konieczny był materiał bardziej uszlachetniony. W rozmowie z Szatanem Ewa wykazała się bystrością intelektu i wyraźnie zastanawiała się nad konsekwencjami swoich działań. Adam natomiast usłyszał od niej polecenie, gdy podając mu jabłko powiedziała: "Zjedz to" ten bez dyskusji, bezmyślnie zjadł. Co było potem - wiadomo.

Stworzenie, które ma więcej oleju w głowie, większą ponosi odpowiedzialność i cięższą otrzymuje karę od niewykształconego głupca.

Ewa została podporządkowana Adamowi, co dla stworzenia inteligentnego jest oczywiście bardzo upokarzające. Mądra Ewa, mądra kobieta została upokorzona na samym początku.

Jest wiele dowodów na wyższość kobiety.

Otóż człowiek zajmuje pozycję pośrednią pomiędzy zwierzętami a aniołami. Prawda? A kto bardziej przypomina anioła: mężczyzna czy kobieta?

Św. Tomasz w "Summie teologicznej" przyznaje, że kobiety mają intuicję bardziej rozwiniętą, a przez to bardziej przypominają (również i pod względem intelektualnym) aniołów.

Co prawda w pierwszych gminach chrześcijańskich kobiety mogły pełnić ważne funkcje. Szczególną troską otaczano wdowy. W XII i XIII wieku prężnie rozwijające się klasztory żeńskie dawały możliwość kształcenia się wielu kobietom. Nawet w średniowieczu miały wpływ zarówno na życie kościelne jak i polityczne.

Kobiety wtedy nie musiały przyjmować nazwiska swego męża po ślubie, a także nadal rozporządzały swoim majątkiem. Co prawda trzeba wspomnieć o haniebnych czynach kościoła względem kobiet, kiedy były palone na stosach jako czarownice. Były mądre, mądrzyły się - i taki był tego skutek.

Gwałtowne zmiany przyniosła rewolucja francuska. Wprowadziła we Francji całkowite równouprawnienie płci, dając kobietom te same prawa, co mężczyznom. Stan ten trwał jednak zaledwie kilka lat. Jeszcze przed końcem stulecia Francja zdążyła przywrócić ograniczenie praw kobiet.

Napoleoński kodeks cywilny pozbawiał kobietę prawa do dysponowania majątkiem, nakazywał całkowite posłuszeństwo mężowi, nie dawał właściwie żadnych szans rozwodu, kobieta nie mogła wystąpić samodzielnie do sądu, itd. Jego postanowienia były rozpowszechnione przy udziale wojsk zdobywającego Europę przez Napoleona Bonaparte i w niektórych krajach dotrwały nawet połowy XX wieku.

Ale jednak z biegiem czasu zaczęto dostrzegać to, co jest tak wielką siłą kobiety, co ją pozytywnie na tle mężczyzn wyróżnia: opiekuńczość, empatia, intuicja, ofiarność.

Prawo głosu kobiety zaczęły otrzymywać dopiero w XX w. W 1906 r. kobiety otrzymały prawo głosu w Finlandii, w 1918 w Wielkiej Brytanii (ale dopiero od 30. roku życia), w 1919 w Polsce, w 1920 w USA. We Francji doczekały się one tego dopiero w roku 1944, Włoszech w 1946, w Szwajcarii w 1971, Portugalii w 1974 , po pokonaniu Salazara. Najbardziej prokobieca jest Skandynawia. Już Jan Chryzostom Pasek w swoich pamiętnikach podał wiele przykładów znaczącej pozycji kobiety w Danii.

Polska kobieta w niektórych środowiskach nadal jest traktowana po staremu. Prawo prawem, ale obyczaje, zwyczaje pachną dulszczyzną. Widać to również w podejściu części kleru do roli kobiety w naszym życiu.

Ewangelicy nie boją się kobiet w szatach biskupich, kler katolicki korzysta z nich w roli kucharek, sprzątaczek itp. Papież Franciszek zrobił kolejny kroczek do przodu i powołał do grona Międzynarodowej Komisji Teologicznej 5 kobiet.

Poeta francuski Charles Baudelaire mawiał, że kobieta jest zaproszeniem do szczęścia, bo świat bez kobiet byłby jak ogród bez kwiatów.

W męskiej chęci dominacji, walki i udowodnienia czegoś za wszelką cenę, Ewa jest niczym uderzeniem skrzydeł motyla pośród wybuchu męskich ambicji i ślepych pragnień.

Kobiety zaprowadzają ład tam, gdzie mężczyźni wprowadzili chaos.

Kobieta ma jedyny świat – miłość.

Najdłużej panującą monarchinią Wielkiej Brytanii jest Elżbieta II (we wrześniu br. pobiła rekord swojej praprababki królowej Wiktorii). Okupuje tron od 1952 r. Królową ma również Dania – Małgorzatę II.

Oto kraje, w których kobiety zajmują lub zajmowały do niedawna fotele prezydenckie lub szefów rządu: Szwajcaria, Dania, Norwegia, Łotwa, Nadniestrze, Jamajka, Trynid i Tobago, Peru, Bangladesz, Litwa, Malta, Kosowo, Korea Płd, Chile, Brazylia, Argentyna, Liberia, Republika Śrdokowoafrykańska.

W III RP mieliśmy dotąd dwie panie premier: Hannę Suchocką i Ewę Kopeć. Właśnie na czele rządu stanęła pani Beata Szydło.

zbrodnia

TERRORYZM - OD CEZARA DO PARYŻA

niedziela, listopada 15, 2015

Słowo terroryzm pochodzi od łacińskiego słowa „terror”- strach. Wymuszanie czegoś strachem, rządzenie przy pomocy strachu.

Bogata jest historia terroryzmu.

Akty terroru indywidualnego (skrytobójstwa) były używane od początków historii ludzkości. O stosowaniu terroryzmu można mówić np. w przypadku antycznej Grecji, gdzie zabójstwo tyrana uważano za usprawiedliwione.

Seneka wprost stwierdził, iż dla bogów nie ma milszej ofiary, niż krew tyrana.

Przykładem skrytobójstwa było zabicie Juliusza Cezara. W Izraelu w I w. n.e. skrytobójstwem posługiwały się antyrzymskie stronnictwa zelotów i sykariuszy. W okresie od XI do XIII wieku na Bliskim Wschodzie systematycznie stosowali terror asasyni (hasziszijun) – izmaelicka sekta specjalizująca się w skrytobójczych zamachach. W średniowieczu teorię uzasadniającą zabójstwo tyrana stworzył Jan z Salisbury a rozwinęli ją w XVI w. monarchomachowie.

Król Kazimierz Wielki ( XIV w.) otrzymał przydomek Wielki m.in. za wytępienie rabusiów – terrorystów. W skali szerszej, światowej terroryzm zrodził się w VII w., na tle konfliktów między islamem a chrześcijaństwem. Przetrwał do dziś.

Terroryzm polegał między innymi na uprowadzaniu i handlu ludźmi. Korsarze grasowali na Morzu Śródziemnym, Atlantyku, Oceanie Indyjskim i innych akwenach, zagarniając ogromne łupy. Jeńców sprzedawano. Potem zostawali dożywotnio przykuci do wioseł jako galernicy. Kobiety trafiały do haremów. Podobny los spotykał jeńców wziętych do niewoli w czasie najazdów mongolskich, tatarskich, tureckich.

W czasach nowożytnych narodził się terror rewolucyjny. Egzekucja Marii Stuart oznaczała obalenie mitu nietykalności pomazańców Boga. W Anglii zginął Karol I (1649), we Francji Ludwik XVI i Maria Antonina (1793), w Rosji Mikołaj II (1918).

Terrorem posługiwali się w XIX w. karbonariusze, anarchiści, w XX w. socjaliści i komuniści, irlandzka IRA, afgańscy i pakistańscy talibowie, palestyński Hamas, bojownicy czeczeńscy.

Dzisiejsze rozumienie pojęcia "terroru" pojawiło się podczas rewolucji francuskiej - tak nazywano okres rządów Komitetu Bezpieczeństwa Publicznego a zasiadających w komitecie jakobinów zwano "terrorystami". Wówczas słowo to oznaczało formę rządów polegającą na praktyce stosowania krwawych represji. Później stworzono pojęcie "terroru indywidualnego", którym nazwano ataki opozycjonistów, skierowane przeciwko przedstawicielom aparatu państwowego i klasy panującej.

Dziś, podobnie jak w okresie wypraw krzyżowych, zderzają się dwa światy, dwie cywilizacje: europejski Zachód i islam.

Imigracja siły roboczej z ubogich krajów muzułmańskich do bogatych krajów Europy niejako siłą rzeczy prowadzi do niezrozumienia i wrogości. Zaś nasilenie się terroryzmu ze strony fanatyków islamu ułatwia nowoczesna technika obieg informacji w skali globu(przede wszystkim Internet i telefony komórkowe).

Doszło do umasowienia terroryzmu. Obiektem ataku stały się zbiorowiska zwykłych ludzi, ulubionym celem terrorystów stały się miejsca ogólnodostępne.

Największy zamach terrorystyczny w ubiegłym stuleciu w Europie miał miejsce 21 grudnia 1988 r. nad szkockim miasteczkiem Lockerbie, nad którym wybuchł Boening 747 linii Pan-Am. Zginęło 259 osób: pasażerowie i załoga samolotu oraz 11 mieszkańców miasteczka. W maju 2004 r. w pociągach jadących do Madrytu eksplodowało 10 bomb. Zginęły 192 osoby, ponad 1800 zostało rannych. Kolejny atak islamskich ekstremistów nastąpił w lipcu 2005 r. w Londynie. W centrum miasta eksplodowały cztery bomby - trzy w metrze, jedna w autobusie. Zginęły 52 osoby, 700 zostało rannych. W Tel-Awiwie w czerwcu 2001 r. bomba podłożona w nocnym klubie zabiła 140 osób. A nie jest to przecież pełny spis terrorystycznych mordów.

Dramatyczny przebieg terrorystycznego zamachu oglądaliśmy na ekranach telewizyjnych 11 września 2001 roku, gdy członkowie Al-Kaidy porwali cztery samoloty pasażerskie, wbijając dwa z nich w wieże World Trade Center, trzeci w Pentagon, kwaterę główną armii amerykańskiej (czwarty, który celował w Kapitol, siedzibę parlamentu, rozbił się w Pensylwanii). Zginęło 3 tys. osób - tylko w Nowym Jorku życie straciły 2603 osoby. Niejako padł mit największej potęgi świata i o to chodziło terrorystom.

Zbrodnia do jakiej doszło w Paryżu - otwiera nowy rozdział historii terroryzmu, nowy rozdział w historii Europy i Europejczyków. To nie kto nie inny, lecz właśnie terroryści islamscy prowadzą do zamknięcia bram Europy dla świata islamskiego.

Ocena terroryzmu jest zróżnicowana. Dla islamskich fanatyków to forma świętej wojny - dżihadu, otwierająca ginącym wojownikom wrota raju. Sławią więc terrorystów jako świętych męczenników i bohaterów. Ale nawet w świecie kultury Zachodu, w ocenach terroryzmu nie brak sprzeczności.

Samuel Huntington w książce „Zderzenie cywilizacji” twierdzi, że napięcia między światem islamu a Zachodem są zbyt wielkie, aby można było liczyć na ich złagodzenie i demokratyzację islamu. Podobne poglądy głosiła znana dziennikarka Oriana Fallacci. Wśród ludzi Zachodu nie brak ludzi zafascynowanych islamską „filozofią” terroryzmu.

Filozof francuski Jean Baudrillard w książce „Duch terroryzmu. Reqiem dla Twin Towers” nie krył satysfakcji z zamachów 11 września, a o zamachowcach wyrażał się z uznaniem. Kompozytor Karheinz Stockhausen wynosząc pod niebiosa terrorystów porównywał upadek wież WTC do genialnej symfonii.

Przeciwnicy globalizacji wspierają islamskich terrorystów. Tylko ci – ich zdaniem - są w stanie osłabić struktury i mechanizmy funkcjonowania hegemonów współczesnego świata. Terrorystów uważają za bohaterów. Bo tylko oni rzucili rękawicę hegemonii Stanów Zjednoczonych i Europy zachodniej. Niektórzy intelektualiści zachodni są wręcz zahipnotyzowani terroryzmem. Widzą w nim zło inteligentne, perfekcyjne i dochodzą do wniosku, że do niego należy przyszłość.

Chory jest ten intelektualizm zahipnotyzowany terroryzmem.

Zbrodnia, do jakiej doszło w Paryżu to było precyzyjnie zaplanowane barbarzyństwo.

Tak oto otwiera się nowy rozdział w Europie.

Czy to jest początek wojny?

Terror

TOTALITARYZM CIĄGLE ŻYWY

sobota, listopada 14, 2015

Koncepcja państwa totalitarnego rodziła się mniej więcej w tym samym czasie co demokracja. Państwo totalitarne jest zaprzeczeniem państwa demokratycznego. Ale jednocześnie bywało, że totalitaryzm rodził się w łonie demokracji, że wyrastał demokracji.

Hitler doszedł do władzy w demokratycznych wyborach powszechnych (rok 1933). Również w kilku innych krajach dochodzono do systemu totalitarnego legalnie, drogą demokratyczną.

Pierwsze kroki totalitaryzm stawiał w zmilitaryzowanym społeczeństwie spartańskim. Nazwa pochodzi od łacińskiego słowa totus (całkowity). Charakteryzuje się totalną kontrolą ze strony aparatu państwowego wszystkich sfer życia obywateli. Nie ma w nim miejsca na indywidualizm. Każda odmienność jest tępiona. Uważana jest za ciężar, który należy zniszczyć.

Co prawda totalitaryzm hitlerowski i stalinowski jest kartą zamkniętą, jednak nie brak dziś jego pogrobowców.

W każdym kraju totalitarnym ważne miejsce zajmowały i zajmują środki masowego przekazu. Hitler i Stalin osobiście pilnowali nawet poetów, pisarzy, kompozytorów. Kto tworzył, komponował, poeta czy kompozytor „wraże” frazy – lądował w karnym oddziale, obozie koncentracyjnym i jeszcze gorzej.

We współczesnym świecie nie brak przypadków, gdy totalitaryzm dochodzi do władzy drogą parlamentarną. Mamy wtedy do czynienia z metodą tzw. pełzającego totalitaryzmu.

Istnieje pojęcie demokracji totalitarnej. Termin ten rozpowszechniony został m.in. przez J. L. Talmona w pracy pt. „The Origins of Totalitarian Democracy. Oznacza zdegenerowaną formę demokracji parlamentarnej. Rzeczywistą władzę sprawuje wąska elita polityczno-finansowa, zachowując jedynie fasadę demokratycznych struktur, pozory wolności słowa i wolnych wyborów. Niebezpieczeństwo takiej degeneracji demokracji parlamentarnej wcześniej sformułował już John Stuart Mill (połowa XIX w.).

Dziś nie trzeba likwidować wolnego rynku, własności prywatnej, ani wprowadzać masowego terroru i ostrej cenzury, aby kontrolować życie społeczne i indywidualne.

Podstawową cechą państwa totalitarnego jest autokratyzm - zasada wodzostwa. I – jak dawniej – obowiązuje pełna, ścisła kontrola nad mediami, siłami zbrojnymi, policją oraz wymiarem sprawiedliwości.

Zbigniew Brzeziński i Carl Friedrich w tożsamości reżimu hitlerowskiego i stalinowskiego, wyróżnili pięć cech, które świadczą o totalitaryzmie w danym państwie.

1. oficjalna, przewodnia ideologia;

2. jedna, monopolistyczna, masowa partia, pod wodzą dyktatora;

3. monopol rządu na broń;

4. rządowy monopol dysponowania środkami masowego przekazu;

5.system oparty na strachu.

Doskonale znany w Polsce prof. Norman Davies w książce „Europa. Rozprawa Historyka z Historią” wymienia następujące cechy totalitaryzmu naszych czasów:

1. pseudonauka: twierdzenie, że ideologia opiera się na „fundamentalnych prawach nauki";

2. zasadza wodzostwa;

3.rozbudowana biurokracja ;

4. propaganda; "wróg dialektyczny";

5.psychologia nienawiści: kreowanie i podsycanie nienawiści;

6.pogarda dla liberalnej demokracji.

Krok w krok za totalitaryzmem idzie terroryzm. Staje się w Europie największym zagrożeniem. Mordy, do których doszło właśnie w Paryżu, to dopiero początek. Już dziś należy się przygotować na to, że ataki tego typu będą się w Europie powtarzać. Jego autorami są fanatycy – terroryści.

Fanatykami nienawiści byli Hitler i Stalin. Stali się wzorem dla fanatyków wszelkiego autoramentu, próbujących narzucić nam swój wizerunek totalitarnego systemu.

W Polsce mamy antytotalitarną konstytucję, w której czytamy: „Zakazane jest istnienie partii politycznych i innych organizacji odwołujących się w swoich programach do totalitarnych metod i praktyk działania nazizmu, faszyzmu i komunizmu, a także tych, których program lub działalność zakłada lub dopuszcza nienawiść rasową i narodowościową, stosowanie przemocy w celu zdobycia władzy lub wpływu na politykę państwa albo przewiduje utajnienie struktur lub członkostwa”.

Jerzy Klechta

SŁODKA ZEMSTA

NIENAWIŚĆ - POLITYKA - DEMAGOGIA

ARTYŚCI I TYRANI

ŻYDOWSKA KUKŁA

GENIUSZE - WARIACI

KTO NAMI RZĄDZI ?

TERRORYZM - OD CEZARA DO PARYŻA

TOTALITARYZM CIĄGLE ŻYWY

O Mnie

POLECANA KSIĄŻKA

Popularne wpisy

Archiwum Bloga

Etykiety