Jerzy Klechta

Przed nowymi rodzajami totalitaryzmu ostrzegają politolodzy i socjolodzy. Demokracja bowiem wcale nie jest nam dana raz na zawsze. Najsilniejsi zdobyli decydującą przewagę.Zaś czasy moralnego zamętu otwierają im  drogę totalitarnej przemocy.

Można widzieć problemy współczesności jeszcze inaczej - jak zakaźną chorobę wymagającą dokładnego rozpoznania i terapii. Jest to epidemia, która zagraża całemu światu. Jej symptomy ostrzegają przed globalnym totalitaryzmem.  Nie wszystkie narody są  tą chorobą objęte, ani w równym stopniu zagrożone.

Jednak nienawiść do Izraela w krajach z nim sąsiadujących czy niesłabnący antysemityzm w niektórych środowiskach czy partiach europejskich, to niepokojący sygnał zbliżających się czarnych chmur. Nie tylko pani Le Pen walczy o fotel prezydencki we Francji. Czarne chmury krążą w innych krajach, również  w Polsce a może nawet przede wszystkim w Polsce.

Niedorzeczne  jest tłumaczenie, że partia, która zwyciężyła w wyborach demokratycznym otrzymała tym samym od narodu glejt, prawo do łamania istniejącego prawa i istniejącej konstytucji. To żaden argument. Hitler w 1933 r. objął w Niemczech władzę w wyniku wyborów demokratycznych. Jaki był tego efekt i to w skali globalnej, światowej - doskonale wiemy.

We współczesnym świecie nie brak przypadków, gdy totalitaryzm  dochodzi do władzy drogą parlamentarną. Mamy wtedy do czynienia z metodą  tzw. pełzającego totalitaryzmu. Istnieje pojęcie demokracji totalitarnej. Termin ten rozpowszechniony został m.in. przez J. L. Talmona w pracy pt. „The Origins of Totalitarian Democracy. Oznacza zdegenerowaną formę demokracji parlamentarnej. Rzeczywistą władzę sprawuje wąska elita polityczno-finansowa, zachowując jedynie fasadę demokratycznych struktur, pozory wolności słowa i wolnych wyborów.

Niebezpieczeństwo takiej degeneracji demokracji parlamentarnej  wcześniej sformułował  już John Stuart Mill (połowa XIX w.).

Dziś nie trzeba likwidować wolnego rynku, własności prywatnej, ani wprowadzać masowego terroru i ostrej cenzury, aby kontrolować życie społeczne i indywidualne. Jedną z metod otumaniania społeczeństwa jest szukanie wszędzie wroga. Dla jednych jest nim ten z drugiej partii, dla drugich klecha, dla trzecich ateista, dla innych jeszcze Żyd lub Arab i tak się kręci karuzela XXI wieku w Polsce i nie tylko w niej.

Patriotyzm patriotyzmowi nie jest równy. Dla kibola patriotyzmem jest niczym nie hamowane umiłowanie drużyny, cała reszta się nie liczy. Dla fanatyka partyjnego wszystko co nie służy jego partii jest złem, które na różny sposób należy wyrwać z korzeniami. I z jednym i drugim sposobem pojmowania patriotyzmu mamy do czynienia w naszym kraju.

Fałszywe – a najczęściej koniunkturalne – pojmowanie patriotyzmu nie jest czymś nowym. Nie raz na cokołach stawiano postaci nie tylko nie wyróżniające się jakimś nadzwyczajnym patriotyzmem, lecz będące jego zaprzeczeniem. W polskiej tradycji najłatwiej przejść do historii po tragicznej śmierci, przykładem książę Józef Poniatowski, który walczył co prawda z fantazją i odwagą u boku Bonapartego, ale za całokształt, patriotyczny Nobel, gdyby taki przyznawano, na pewno mu się nie należał. Podobnie jak generał Zajączek, dzielny napoleończyk , następnie sługus moskiewski.

Kto natomiast mozolnie i konsekwentnie przez całe życie budował ojczyźniane poletko, nie na barykadach, lecz w laboratorium (przykładem nasza podwójna noblistka Maria Curie – Skłodowska), czy to na froncie odkryć inżynierskich , czy w innych przedsięwzięciach wymagających ogromnej wiedzy, dominikańskiej pracowitości i niezwyczajnych zdolności, temu nie łatwo znaleźć się w nazewnictwie ulic, nie mówiąc o pomnikach.

Co innego zginąć na polu bitwy lub w innych okolicznościach i to najlepiej w młodym wieku. Jest to bowiem najkrótsza droga dostania się na listę naszych narodowych bohaterów i patriotów.

Czesi (ale nie tylko oni, właściwie cały Zachód) śmieją się z naszego bohaterskiego patriotyzmu. My zaś pękamy ze śmiechu, gdy czytamy o przygodach Szwejka. Szwejkowski patriotyzm uważamy za dekowanie się czy nawet za tchórzostwo, oni zaś ( i nie tylko oni) naszą bohaterszczyznę za samobójczą głupotę.

Powiedzieć można co kraj, to obyczaj, choć nieraz przychodzi się wściec. Polscy lotnicy jak wiadomo uratowali w czasie II wojny światowej Londyn, wojska generałów Andersa czy Maczka walczyły za wolność naszą i waszą, ale gdy przyszło do zwycięskiej powojennej parady, aby nie drażnić Stalina, Brytyjczycy do udziału w uroczystości Polaków nie dopuścili. To tak na marginesie.

Eseista i historyk Tomasz Łubieński w jednym ze swoich szkiców snując rozważania między innymi na temat polskiej bohaterszczyzny, którą wyznacza nie zwycięstwo, lecz narodowe nieszczęścia, nie triumf, lecz niepowodzenie i tragedia, nie realne zwycięstwo, lecz moralne ( te zaś dla świata nic nie znaczą, już Aleksander Fredro pisał, że „narody sumienia nie mają”), a więc Łubieński snując rozważania stwierdza :

„Nieszczęścia historyczne stanowią zawsze dowód, że mieliśmy rację. Więc jakby ich potrzebujemy. I tu wątki o zamachu smoleńskim za pomocą baloników z helem (ciekawe, ilu polityków w to wierzy, ilu nie wyklucza, jak wielu prywatnie puka się w czoło, publicznie milczy) spotykają się z szaleństwem wybitnego poety Jarosława Marka Rymkiewicza, który krwawą tragedię Powstania Warszawskiego nazwał drugim chrztem Polski, zbawiennym dla utrzymania narodowej tożsamości”.

Jeśli jednak szaleństwo poety jest okolicznością łagodzącą i dlatego od biedy można poecie wybaczyć skróty myślowe, to nie sposób uwierzyć w sensowność uprawiania „patriotycznej polityki”, którą wyznacza histeria i naciąganie faktów do partyjnych interesów.

Kibole wymachujący biało-czerwoną, wyjąc po pijanemu hymn narodowy mieszczą się w tej samej grupie, co „prawdziwi Polacy” domagający się Polski jedynie dla Polaków. Jednych z drugimi łączy nienawiść od wszystkiego i wszystkich nie pochodzących z ich parafii.

Z „prawdziwymi Polakami” jest tak, że z jednej strony chcą korzystać z unijnej kasy, z drugiej wszystkich euroentuzjastów najchętniej spaliliby na stosie. Kibole zaś domagają się zwycięstw swojej drużyny i jednocześnie bezinteresownie demolują stadiony swoich idoli. Taka Polska jest Polską chorą.

Na koniec kartka z kalendarza, również z patriotycznej łączki. Otóż w czasach PRL nie było wolności słowa. Praktycznie – poza prywatnymi domami oraz elitarno – piwnicznymi teatrzykami i kabaretami – jedynymi miejscami, w których można było zamanifestować na patriotyczną nutę były kościoły i stadiony sportowe.

W świątyniach proszono Pana Boga, aby ojczyznę  nam zwrócił. Na stadionach natomiast dawano upust wolnemu słowu, gdy za przeciwników mieliśmy sportowców z Kraju Rad. W boksie biliśmy Ruskich dość często, w piłce nożnej bohaterem narodowym został Gerard Cieślik, dzięki któremu dokopaliśmy im w Chorzowie 2:1.

W teatrach i kabaretach studenckich oraz kościołach i na stadionach, aczkolwiek nigdzie nie brakowało łapsów-tajniaków, dawało się odetchnąć wolnością. Był to oddech na pół gwizdka, trochę na niby, ale dobre było i to. Natomiast dziś tak kibole, jak i „ prawdziwi Polacy”, korzystając z wolności, żyją jadem, który ojczyznę niszczy po kawałku.

Jesteśmy narodem wspaniałym. Tyle, że wleczemy się w ogonie Europy  i w efekcie sięgnęliśmy dna. Najpierw spójrzmy na inne kraje.
Otóż 90% badanych w Szwecji i 86% w Holandii czyta przynajmniej jedną książkę w roku. Zaś pięć lub więcej książek rocznie czyta w Szwecji 65% badanych, w Holandii 52%, Danii 51%, Wielkiej Brytanii 52%. Nie jest prawdą, że czytelnictwo książek wypierane jest przez nowe technologie.

Poziom czytelnictwa jest często nawet wyższy w krajach, w których nowe technologie są bardziej dostępne i wykorzystywane.

Rekordzistami są Czesi. Czytają najwięcej w Europie. Średnia liczba książek w czeskim domu to 246. Tylko 2 proc. Czechów nie ma w domu żadnej książki. Przeciętny Czech czyta średnio ponad 17 książek rocznie. Choćby po jedną książkę sięga i ją czyta 80 procent obywateli.  Daje im to prymat na Starym Kontynencie.

U nas 20 proc.obywateli w ogóle nie czyta książek. Prawie 40 proc. Polaków miało w ręku jedną książkę w roku ( co nie znaczy, że ją przeczytało). W ten oto sposób dogoniliśmy grono światowych półanalfabetów i aktualne  pomysły ministerialne dot.ujednolicenia cen książek jedynie przyśpieszą w Polsce marsz ku wtórnemu analfabetyzmowi.

Zaś im głupszy naród ( chodzi o liczne grono półanalfabetów) tym łatwiej nim rządzić. Głupi każdą błyskotkę weźmie za cenny kruszec. I w rezultacie mamy w ukochanej Ojczyźnie to, co widać gołym okiem.

Media, sztuka, filmy, muzyka, teatr - wszystko ma być narodowe.
Na pierwszy ogień poszły media. Telewizja publiczna już przestaje być publiczna. W kolejce czekają teraz filmy i lektury szkolne. Też będą narodowe czyli patriotyczne. Osobiście  jestem "za", gdyż w biurku mam gotowy scenariusz o Mieszku I i jego połowicy Dobrawie Przemyślidce.

Muzyka narodowa też jest mi bliska, ponieważ napisałem i wydrukowano mi dwie biografie: o Chopinie i Moniuszce. Z tym wszak, że dla mnie osobiście muzyka jest ponadnarodowa. Bacha, Mozarta, Szostakowicza, czy Mahlera kocham bardziej od siebie samego. Zresztą nie tylko muzyka jest nie narodowa, lecz światowa.

A Michał Anioł? A van Gogh, a Manet? A poeci i pisarze? Czyżby Szekspir był gorszy od Sienkiewicza? Zresztą autor "Hamleta" jest najlepszy ze wszystkich. I od Polaków i np. od Francuzów też.
A co to znaczy teatr "narodowy"? A Molier to kto? Chłopię znad Wisły? Jan Englert prowadzi Teatr Narodowy i gdy zamieszcza w repertuarze dramaturgów ze zgniłej cudzoziemczyzny, tym mocniejsza jest jego pozycja twórcza.

Z filmami narodowymi jestem za pan-brat, lecz wyłącznie na słowo honoru. Bowiem do kina chodzę rzadko, aczkolwiek takie narodowe filmy jak ten o Powstaniu Warszawskim i ten oskarowy pod tytułem"Ida" - to dzieła palce lizać. Tyle, że pełne goryczy. I prawdy.

Ten tekścik piszę nie po to, aby bawić się w grę słów. Ten tekst po to, aby sprzeciwić się przeciwko wynoszeniu pod niebiosa tego, co "narodowe".

Krótko mówiąc - źle się dzieje w państwie, w którym rządzący próbują wszystko to, co narodowe wynieść jako świętość na ołtarze.

Był taki jeden, który naród swój wynosił ponad wszystko. Wszystko miało być narodowe. Od kolebki po koniec świata. Naród narodowy, ponadnarodowy. Gdy dostrzegł, że zaplątał się w jego narodzie Polak jakiś, nie mówiąc o Żydzie i innych parszywych stworzeniach - droga ich wiodła do nieba przez komin.

ON: Będzie wojna?
JA: A po co nam wojna?
ON: Bo to co się dzieje, to się w pale nie mieści.
JA: Pałą dostałem w połowie XX wieku, w Październiku 56'. Bolało.
ON: Wraca stare, nie bój się pan.
JA: Bez przesady. Zresztą pan na poprzednich też narzekał i słusznie, te zegareczki, pistoleciki, nie byli tacy bezgrzeszni.
ON: I teraz pluję sobie w brodę. Panie! Jak to jest możliwe, że cała Europa mówi, że ci dzisiejsi złamali prawo i demokrację, a oni mówią, że  ich słoneczko świeci i tak ma być, bo to jest sprawiedliwie.
JA: A na kogo pan głosował?
ON: Na nich. Ale mnie oszukali i wie pan, że ten najważniejszy robi wszystkich na szaro, bo on nic nie podpisuje, pójdzie żywcem do nieba.
JA: Bez przesady. Najpierw będzie czyściec.
ON: No i jeszcze ten Putin.
JA: A co on ma do tego?
ON: Panie, on tylko czeka, zrobi podpuchę i ci pójdą za nim.
JA: Kto ci?
ON: Nie udawaj pan Greka. Ci sprawiedliwi.
JA : Niemożliwe. Oni kochają ojczyznę.
ON: Stalin i ten drugi wrzeszczeli, że kochają  ojczyznę i co z tego!
JA: Wypluj pan te słowa.
ON: Idę na manifę.
JA : Ja idę na koncert. Posłuchać Beethovena.

MITY O POLSKIEJ TOLERANCJI

Jak okiem sięgnąć na ojczystą ziemię - króluje nietolerancja.  Nie ma żadnego obowiązku, aby podzielać cudze poglądy. Jednak tolerowanie prawa innych do  posiadania własnych przekonań, idei - to kanon demokracji.

Nietolerancja objęła dziś większość środowisk. Brat kłóci się z bratem. Na każdym, nawet najbardziej błahym poletku. Nie mówiąc o swarach politycznych. Te sięgnęły dnia.

A przecież  słynęliśmy z tolerancji. Nie palono u nas czarownic ( z drobnymi wyjątkami), nie gnębiliśmy różnowierców ( łagodnie). Król Kazimierz Wielki otworzył granice dla Żydów, ówczesną Polskę nazywano nawet rajem dla Żydów. Szesnastowieczny rabin krakowski Mojżesz ben Israel Isserles głosił , że „ jeśliby Bóg nie dał Żydom schronienia, los Izraela byłby nie do zniesienia”.

Całkiem inną kartę zapisywano w II połowie XIX wieku i w Polsce międzywojennej, szmalcownicy i jeszcze od nich gorsi pojawili się podczas II wojny światowej. Fenomenem są czasy nam  współczesne, gdy w Polsce Żydów jak na lekarstwo, ale za to „żydziaków” tysiące.

Ongi istotnie byliśmy stawiani za wzór tolerancji. Zazdrościli nam  francuscy kalwini i angielscy katolicy (byli w swoich  krajach gnębieni). W Rzeczpospolitej szlacheckiej nawet arianie (socynianie) mieli prawo do wyrażania swoich poglądów. Ukazywały się prace pisarzy socyniańskich (Przypkowski, Wiszowaty, inni). Ich książki znane były w całej Europie.

Ale to, co dobre nie trwa wiecznie. Z czasem bowiem zaczął  brać u nas górę brak tolerancji. To ona - zaczęli głosić narodowcy - stała się przyczyną wszelkich naszych nieszczęść, korzystając z tolerancji, jej głosiciele doprowadzili do anarchii. Ta zaś zafundowała Rzeczpospolitej rozbiory. Węzłowato rzecz ujmując tolerancja  zgotowała nam niewolę.

Skoro tak, to należy zejść z tej drogi. Taki był program obozu prawicowo - radykalnego. I takim pozostał do dziś.

A przecież, gdyby Rzeczpospolita szlachecka nie zaakceptowała różnych wyznań, gdyby była potulnym barankiem Watykanu, gdyby wyrzekła się pomocy pogańskich Litwinów i uległa katolickich Krzyżakom, wówczas co by z nas pozostało?
 
Do dawnej Rzeczpospolitej przybywali  różnowiercy i Żydzi z krajów, gdzie ich prześladowano. Stali się solą naszej ziemi. Ścigani przez inkwizycję intelektualiści włoscy ( m.in. Bonifacio d`Oria, Giorgio Blandrata, Faust Socyn), wygnani ze swojej ojczyzny bracia czescy wzbogacali naszą kulturę, szkolnictwo itp. Szwedzi nie tylko zgotowali nam „potop”. W Rzeczpospolitej znajdowali schronienie skandynawscy myśliciele. Żydzi zaś podejmowali te zajęcia, te zawody, których nie potrafiłby wykonywać ani szlachcic, ani chłop pańszczyźniany. Ale to miało się za czas jakiś obrócić przeciwko nim.

Rosła legenda jak to Żyd karczmarz rozpijał polskiego chłopa (w z zaborze rosyjskim podstępni Moskale tylko Żydom zezwalali na prowadzenie karczm) oraz jak to lichwiarze żydowscy opróżniali kieszenie naszych rodaków a w ogóle nasze były tylko ulice, zaś Żydów wspaniałe kamienice.

Nie tolerancja - jak chce nacjonalistyczna prawica - lecz jej brak był i pozostaje nadal wrogiem numer jeden Rzeczpospolitej.

Wybitny socjolog naszych czasów Belg Leo Moulin  pisał, że trzeba maksymalnie respektować w ludziach ich inność. Inność może wzbogacić nas samych. Natomiast niszczenie inaczej myślących zawsze prowadzi do tragedii.

Na glebie nienawiści najszybciej rozwijają się i potem przejmują ster ci, którzy głoszą skrajne, niebezpieczne dla funkcjonowania państwa poglądy.

Gdy ustaje tolerancja dla tolerancji, nastaje tolerancja przemocy Tak nauczył wybitny polski filozof Tadeusz Kotarbiński.

„Tolerancja  może być nietolerancyjna - pisał Immanuel Kant -  jedynie wobec nietolerancji”.

STYL CHARAKTERYZUJE CZŁOWIEKA
STYL TO CZŁOWIEK. Maksymę tę ukuł Dionizjusz z Halikarnasu, grecki historyk, pisarz, mędrzec  żyjący w starożytnym Rzymie na przełomie poprzedniej i naszej ery. Rozwinął ją przyrodnik G. L. Buffon (1707-1788): le style, c’est l’homme - styl charakteryzuje człowieka.

Powiedzenie: „styl to człowiek” ma zatem długi, liczący 2000  lat żywot – i jest nadal aktualne, w naszej Ojczyźnie podniosło głowę. Tym większa jego wartość. Tłumacząc je na język współczesny można powiedzieć, że ten kto nie ma STYLU, nie ma godności. Jest człowiekiem bez  HONORU.

Maksyma ta odnosi się do polskiej klasy politycznej jak ulał. Są wyjątki, ale tak nieliczne, że nawet ich nie słychać. A jak wiadomo lud kocha igrzyska. Więc im więcej jazgotu, tym bardziej udane igrzyska.

Jazgot to nie tylko wrzask, to nieprzyjazne słowa pod adresem przeciwnika, to również wygląd zewnętrzny jazgoczących, ściśnięte z nienawiści usta, piskliwe okrzyki, mieszanina hałaśliwych dźwięków. Nawet politycy płci pięknej, które nam tak pięknie ostatnimi czasy obrodziły, bardzo szybko poszły śladami współtowarzyszy.

 Wal! Zabij! Wygraj za wszelką cenę!

Jedni dają się wprowadzić w maliny i w bełkot wierzą, drudzy mają za darmo kabaret w najgorszym wydaniu i rechoczą jak stado baranów. Nie obrażając nikogo głupiejemy.

W ten oto sposób Polacy, na własne życzenie, kopią pod sobą nie dołki, lecz dół. Wyjść z niego będzie bardzo trudno. Ale żyjąc w nienawiści na dłuższą metę, naród w pewnym momencie chwyci za byle co i ruszy na barykady. Zacznie się przysłowiowa polka. W nadwiślańskim wydaniu oczywiście. Oby nie krwawa.

Co się z nami porobiło? Co się stało z naszą pamięcią? Co się stało ze wzruszeniem na widok drugiego człowieka?

Dziś jeden staje przeciw drugiemu. Jedni przeciwko innym. Tamci przeciwko nam.

Adam Boniecki : "nie może być walka silniejsza nad solidarnością". Znowu - jak to bywało przed laty - w miejsce „pięknego różnienia się” wkrada się wola unicestwienia.

Przepowiednia: jeśli chleba dla wszystkich nie wystarczy - będzie więcej igrzysk. Te, których jesteśmy świadkami - to preludium zaledwie. Kropelka w morzu fal. Tajfun jeszcze nie nabrał wiatru w żagle. Przyjdzie na to właściwy czas.

Zapomniany dziś prorok Orwell: „W czasach powszechnego fałszu mówienie prawdy jest aktem rewolucyjnym”. Pisarz Sartre - guru intelektualistów powojennej Europy, chronił Stalina, aby nie odbierać klasie robotniczej nadziei na zbudowanie raju na ziemi.

Tak oto widać, że ludzie potrafią być wielcy i podli, odważni  i strachliwi. Głupcy i mędrcy.

Są tacy, którzy słuchają wyłącznie siebie. Są tacy, którzy czytają wyłącznie swoje kiepskie książki. Którzy „w kółko” oglądają tylko swoje filmy. Są tacy, którzy kochają wyłącznie siebie. I bardzo są z tego zadowoleni.

Każdy argument przeciwko rozsądkowi jest dobry pod warunkiem, że będzie przyklaskiwał tym, którzy głośniej krzyczą. Natomiast państwo, które przejmuje inicjatywę we wszystkich dziedzinach życia, pozostawia człowiekowi nie wiele do zrobienia.

Nawet wysiusiać się będzie można tylko za przepustką.

I tylko zabijanych drzew mi żal. Czterech hektarów chronionych, cennych drzew w Łebie poszło pod siekiery.

Nie będzie nas - będzie las. BZDURA !

Ignacy Jan Paderewski podbił Stany Zjednoczone jako pianista i zdobył przyjaźń prezydenta Thomasa Woodrowa Wilsona. Na licznych spotkaniach połączonych z koncertami przemawiał i zachęcał do udzielania pomocy walczącym o wolność  Polakom. Przyczynił się do tego, że w orędziu prezydenta USA do Kongresu znalazł się punkt dotyczący odbudowy niepodległej Polski.

W 1919 r. Naczelnik Państwa Józef Piłsudski powołał  Paderewskiego na stanowisko premiera  i ministra spraw zagranicznych. W przekonaniu Piłsudskiego, osoba Paderewskiego, gwarantowała zasypanie podziałów między prawicą i lewicą w tak ważnym dla Polski momencie.

Na krótko przed śmiercią, w pierwszych latach II wojny światowej  w radiowym przemówieniu Paderewski powiedział: "Poświęciłem życie dla swojej Ojczyzny. Służyłem jej z całego serca i ze wszystkich sił moich, a wiecie, jak bardzo jest ona teraz nieszczęśliwa i jak cierpi. To ona wezwała mnie do służby. W takich okolicznościach nie liczy się ani wiek, ani stan zdrowia, ani ryzyko ciężkiej i długiej podróży".

Takiego polityka  potrzeba nam dzisiaj: muzyka - polityka. Bowiem właśnie muzyka najskuteczniej łagodzi obyczaje, nasze postawy, zachowanie. Pierwszy tych słów użył  Arystoteles: "muzyka łagodzi obyczaje”. Rozsławił to powiedzenie Jerzy Waldorff. W XXI wieku sentencja ta staje się bardziej żywa niż dotąd. Jest nam potrzebna, abyśmy się - my Polacy - nie pozjadali wzajemnie.

Muzyka w różny sposób wpływa na człowieka. Oddziałując przede wszystkim na podświadomość, muzyka przynosi ulgę i przywraca równowagę psychiczną, czego tak wyraźnie brakuje występującym na polskiej scenie politycznej. Muzyka powstała przy ogniskach szamanów, aby leczyć dysharmonię psychiczną. Współcześnie uczeni nadal zgłębiają ozdrowieńcze tajniki muzyki te zwłaszcza, które kojąco wpływają  na żywy organizm.

„Requiem” Mozarta w okresie epidemii wykorzystywano do przeganiania choroby. Muzyka Bacha, Haendla, Brahmsa pomaga w skupieniu i oczyszcza psychikę od zbędnych naleciałości. Beethoven większość utworów skomponował będąc głuchym. Kto mu więc podpowiadał dźwięki?

Polscy politycy zajmujący ważne fotele, przed ich objęciem powinni zatem zostać poddani terapii muzycznej. Niewrażliwych na muzykę należałoby wysłać na kurację. Opornych należałoby skierować do innych zawodów. Głusi, bez wrażliwości muzycznej są bowiem skażeni brakiem wrażliwości. I stąd, gdy osobnicy ci obejmują wysokie fotele zamieniają się w kruki i wrony.

Muzyka to m.in. zjawisko fizyczne. Najsilniejszy wpływ na organizm człowieka wywiera rytm. Organizm człowieka słuchającego muzykę niejako dostosowuje się do niej. W efekcie poprawia się nastrój, zdolność do pracy, zmniejsza się wrażliwość na ból, normalizuje się sen i wraca właściwy rytm uderzeń serca oraz częstość oddechu. Nienawiść, złość są eliminowane przez ład i wewnętrzny spokój.

W starożytności  za symbol ludzkiej konstytucji uważana była lira: korpus instrumentu symbolizował ciało fizyczne, struny - nerwy, a muzyk - ducha. Pitagoras głosił, że muzyka ma nadzwyczajny wpływ na uczucia i emocje człowieka. Nie wątpił również we wpływ muzyki na umysł i ciało nazywając to zjawisko „muzyczną medycyną”. Twierdził, że dusza powinna być oczyszczona z nieracjonalnych wpływów, poprzez tryumfalny śpiew z akompaniamentem liry.

Uczeni zauważyli, że rośliny lepiej rosną przy dźwiękach muzyki klasycznej, niż bez nich, zaś w towarzystwie muzyki rockowej rosną gorzej, niż w ciszy. Podobnie jest  z ludźmi. Im więcej wydają z siebie wrzasku i wściekłości, tym bardziej sami stają się niczym groźne zwierzęta. Obserwujemy to zjawisko obserwując niektóre panie i niektórych panów zasiadających w ławach sejmowych Rzeczpospolitej.

W biblijnym Starym Testamencie czytamy o tym, że Dawid wyleczył izraelskiego króla Saula z depresji przy pomocy gry na instrumencie strunowym. Lekarze ze starożytnego Egiptu radzili cierpiącym na bezsenność słuchać śpiewu chóru. Koryfeusze świata antycznego tacy, jak wspomniani  Pitagoras i Arystoteles  twierdzili, że muzyka określa porządek i równowagę w całym wszechświecie, a przede wszystkim przywraca harmonię ciału fizycznemu i świeżość umysłu. Podobnie twierdził Platon. Trudno byłoby wskazać w Polsce polityka, którego cechuje owa harmonia i świeżość.

I to jest nasze największe nieszczęście.