Jerzy Klechta

POLAK NIENAWIDZI POLAKA. Co w nas siedzi?

Jeden drugiemu najchętniej uciąłby łeb.Kaczyński najchętniej Wałęsę powiesiłby na suchej gałęzi.

Nienawiść karmi się podłością.

Nie jedyny to przypadek. Piłsudskiego nienawidzili endecy. Byli gotowi go zabić. Zamiast niego zabili Narutowicza - pierwszego prezydenta Rzeczpospolitej po 123 latach niewoli.

Piłsudski choć idol i bohater też nie miał czystych rąk i powsadzał po przewrocie majowym oponentów gdzie trzeba.

A gdy wybuchła II wojna światowa i każdy zawodowy oficer był na wagę złota, premier gen. Sikorski zemścił się na nieżyjącym już Marszałku osadzając piłsudczyków w Szkocji, w obozach na Wyspie Węży ( w tym ok.1500 oficerów i 90 generałów); ci zamiast walczyć uwodzili Szkotki i pili na umór.

Oto Polska właśnie! ISTNY DOM MŚCIWYCH WARIATÓW.

Powiedz mi gdzie mieszkasz, a powiem ci kim jesteś. Początki miałem znakomite. Urodziłem się na ulicy  Kopernika,  2 tygodnie przed II wojną światową. Jako dziecko wojny brałem w niej czynny udział nieustannie zbiegając do piwnicy podczas bombardowań, które lubiłem, gdyż po pozbieraniu odłamków miałem się czym bawić.

Późniejsze dzieciństwo spędziłem mieszkając na ulicy Moniuszki. Czy  można sobie wymarzyć kogoś bardziej patriotycznego? Wielki twórca wielkich oper narodowych! I na dodatek szczerze  religijny. Wkrótce zostałem ministrantem i wbrew sobie opuściłem te  szeregi z uwagi na kradzież mojego mienia  przez innego ministranta.

Gdy zacząłem dorosłe życie bywało różnie.  A to dwa, trzy lata na Głowackiego (było Głowackich kilku), a to mieszkałem na Marchlewskiego (tu zaczynały się polityczne schody). Kilka lat przechowałem się niedaleko Lasku Bielańskiego (było sielsko, diabelsko, wódczanie).

Wreszcie wylądowałem na vi za vi  Moskwy - taką nazwę nosiło kino i właśnie wtedy ogłoszono stan wojenny. Brrrr...

Gdy zaś przyszedł czas na wyprostowanie kręgosłupa, zamieszkaliśmy z żoną malarką na Tyrmanda ( jemu pędzel też nie był obcy). Miałem blisko do prymasa i na bazarek przy Hali Mirowskiej.

Grubo ponad ćwierć wieku temu wstąpiłem w bojowe szranki. Zaciągnąłem się do husarii. To Czarniecki  jest patronem mojej ulicy (gorzej z przybyłymi z okolicznych osad sąsiadami, którzy nie władają ani bronią, ani poprawnym językiem ojczystym, ani czymkolwiek, co uprawniałoby do oddania im szacunku).

Patriotycznie zaś całą piersią oddycham idąc na Cytadelę (mam  200 metrów do jej szubienic). Oto moja bogata historia.

Opowiedziałem ją ponieważ optuję za dekomunizacją nazw ulic, uliczek i innych pozostałości tamtych czasów, z sobą włącznie. I po  to, aby nasze dzieci, wnuczęta ślubne i bez ślubu mogły oddychać demokracją, która wkrótce zje własny ogon, co nie daj Boże amen.

Wiadoma rzecz co czyni człowieka. Na przykład nie jest nim cham. Także nie jest nim - aczkolwiek z zewnątrz jest człekopodobnym stworzeniem - ten, który bije niemowlę, staruszka, rodzoną matkę itp. Nie jest człowiekiem wyrośnięte bydlę, które rynsztokową serią inwektyw obraża idącą ulicą nieznaną osobę. Pełno ich wokół.

To nie tylko wrzeszczący kibole. To nie tylko wódą śmierdzące żule. To także dla niepoznaki ubrani modnie, nawet pod krawatem, prezesi, biznesmeni, urzędnicy wyższego stopnia, panie i panowie
okupujący ławy sejmowe itp. Zginają karki przed tymi, co nad nimi, kopiący tych, którzy pod nimi.

Życie polityczne  pełne jest brudu. Nie wiadomo czy wyczołgali się z nor z własnej inicjatywy, czy za namową kogoś ważnego, czy za kilka srebrników, czy jeszcze z innych powodów. Jednocześnie ten i ów próbuje grać rolę politycznego bohatera, marzy mu się przywództwo nad masami.

Zemsta i nienawiść chodzą w III Rzeczpospolitej parami. Rozmawiamy między sobą obelgami. Zapominamy, że bogactwo tego świata bierze się z bogactwa umysłów ludzi. Każdy z nas jest inny.
Każdy inaczej wygląda, inaczej mówi, ma swoje zdanie na sprawy drobne i ważne. System jedynie słuszny czyli totalitarny, niezależnie od koloru, w każdych warunkach jest okrutny, gdyż próbuje ulepić z wszystkich ludzi taką samą kukłę. Wydaje się, że z takim zjawiskiem, z taką tendencją - zaczynamy mieć coraz częściej do czynienia.

W Europie mamy demokrację, choć nie zawsze tych samych odcieni. W naszym kraju cieszymy się nią od ponad ćwierć wieku, a zatem wiemy doskonale, że ulepianie kukły z całego narodu, na kształt jedynie obowiązującej ideologii - to ciężar nie do zniesienia.  Mimo to u wielu z nas gnieździ się jakaś przeklęta zmora. Chodzi o metodę, styl, sposób patrzenia na innych, na drugiego człowieka.

Wyraża się to między innymi w nieumiejętności rozmawiania z inaczej od nas myślącymi. Najlepiej  bowiem czujemy się w gronie ludzi do nas podobnych. Proceder  ten przede wszystkim uprawiają politycy. Wykorzystują każdą okazję, każdy możliwy pretekst, aby udowodnić, że tylko pod ich sztandarem, kraj leżący między Bałtykiem  a Tatrami będzie opływał mlekiem i miodem. Bzdura.

Rządzący zwykle obiecują gruszki na wierzbie a lud w to  wierzy, co świadczy nie tylko fatalnie o politykach lecz również o narodzie. Nie całym oczywiście. Wystarczy jednak nawet garstka głupców, aby pociągnęła  za sobą większość. Zwierzęta posiadające  tę sprawność nazywają się baranami.

Ci, którzy słuchają głównie siebie samych i wyłącznie tych, który są tacy jak my, a więc ci, którzy tkwią we własnym sosie i gronie, popełniają ciężki grzech. Jest to grzech bezmyślności. Cogito ergo sum  - myślę więc jestem (Kartezjusz). Nie myślę, więc jestem istotą bezmyślną. Poddając się bezkrytycznie woli innych - tracę wolność osobistą.

Głupi naród przegra prędzej czy później. Ponieważ głupiec nie ma argumentów i nie potrafi ich wyartykułować, więc gardłuje. Wymachuje biało czerwoną na prawo i lewo, plamiąc jej honor i przy tym pała chęcią zemsty i nienawiści. Niczym nie uzasadnionej.

Naród, który nie potrafi wykorzystać demokracji - przegra. Jeśli nie wsłuchujemy się w drugiego człowieka, nie przyjmujemy jego słusznych argumentów a zamiast tego przytupujemy wymachując szabelką  - stajemy się pośmiewiskiem w cywilizowanym świecie. Warto  postawić pytanie: czy zawsze moje poglądy są słuszne, czy rzeczywiście ja jestem najmądrzejszy?

Spróbuj  zmierzyć się z inaczej myślącym. Powalcz na argumenty. Nie bronią, nie karczemnymi okrzykami, lecz słowem, myślą, uczynkiem.  Utwierdzanie się w swojej nieomylności prowadzi do porażki.On jest inny, ty jesteś inny, ja także. Wspólnie możemy znaleźć to, co nas łączy. I wybrać to lub tego, co jest korzystniejsze dla kraju. Dziś wydaje się to mało realne. Polacy bowiem znaleźli się o krok od zakleszczenia się w nienawiści do bliźniego. Obyśmy tylko nie obudzili się „z ręką w nocniku”. Gdy zostaniemy wykluczeni z grona cywilizowanego świata, wpadniemy - czy tego chcemy czy nie - w ramiona tych, którzy tylko na to czekają. Powrót do wolności jest zawsze bardzo trudny.

Urodził się w 1877 r. Zmarł w 1937 r. Urodził się 140 lat temu, zmarł lat 80 temu. Czy mogą być lepsze, bardziej dobrane rocznice? Retoryczne pytanie. Ale pal sześć decyzja, za którą czai się antysemityzm, bo rzecz należy nazwać po imieniu,  skoro odrzucona została propozycja, aby rok 2017 był w III RP Jego Rokiem. Oficjalnie nie będzie. Faktycznie już nim jest. Polska ludzi wrażliwych na piękno polskiej poezji już święci wielkość Bolesława Leśmiana.

Ojciec poety Bernard Lessmann, bo takie nosił pierwotnie nazwisko (potem Lesman) - był warszawskim księgarzem. Pierwsza jego księgarnia mieściła się na Nowym Świecie w Warszawie. Jedna z ostatnich znalazła w 1866 r. siedzibę przy ul. Tłomackie ( przy ulicy tej mieści się dziś Żydowski Instytut Historyczny).

Bolesław Leśmian był poetą wielkim. Kto Jego poezji nie zna, ten kiep - jakby powiedział Zagłoba, bohater sienkiewiczowskiej Trylogii. Ale nie o poezji  będzie mowa, lecz o poecie, z innej nieco, być może z mniej znanej strony. Otóż ten malutki wzrostem, bynajmniej nie przystojny mężczyzna był przez całe życie zakochany. Nie w jednej kobiecie. Można powiedzieć, że kochał płeć, zwaną płcią piękną tak, jak na to zasługiwały. Z uwielbieniem i bezgranicznie. Jedni powiedzą, że uganiał się za spódniczkami, inni, że był babiarzem. To nieprawda. On je po prostu kochał!

Jan Brzechwa (kuzyn Leśmiana): "Pomimo niefortunnej aparycji kobiety ogromnie lubiły towarzystwo Leśmiana. Słyszałem od nich nieraz, że po krótkiej rozmowie nie dostrzegały już w nim braków męskiej urody". Nie krył swojej słabości do pań, głównie kobiet wysokich. Miał żonę ale jednocześnie dwie, trzy stałe kochanki. Jakże piękne są erotyki Poety. Zostawił po sobie jeden z najwspanialszych cykli erotycznych w polskiej literaturze. Brzechwa wspomina, że w przeddzień pogrzebu Leśmiana (zmarł na atak serca w listopadzie 1937 r.) przyjaciele zeszli się przy trumnie w warszawskim kościele św. Aleksandra. Przyszła także jedna z Jego najwierniejszych kochanek. Nie mogli jej oderwać od zwłok Poety.

Leśmian kobiety kochał. Ale nadto, niestety był uzależniony od hazardu. To była ciężka, poważna choroba. To nie były niewinne gry w gronie przyjaciół. To był hazard na najwyższym poziomie. Gdy w połowie lat dwudziestych XX w.odwiedził Monte Carlo stracił, co do grosza, wszystkie finansowe zasoby. W Warszawie grał w ruletkę do upadłego, głównie przegrywał. Antoni Słonimski wspominał, że Leśmian nosił się z zamiarem otworzenia kasyna gry na Gubałówce w Zakopanym.

To nie słabość Poety do kobiet i hazardu sprawiły, że rok 2017 nie został ogłoszony Rokiem Leśmiana. To podskórny czy "naskórny" antysemityzm stanął na drodze, aby Poetę, który tak cudownie władał polszczyzną, potraktować tak jak potraktowano. Haniebnie.

To kraj, w którym wystarczy niecałe 19% głosów  wszystkich osób uprawionych do głosowania, żeby nim rządzić do woli.

To kraj, w który nie można ściąć drzewa na własnej posesji. Jednocześnie z mocy prawa wycina się drogocenną puszczę.

To kraj, w którym minister  potrzebuje kilku wiceministrów, żeby móc "sprawnie" zarządzać resortem, ale i tak zatwierdza sama góra.

To kraj, w którym prostytutki zwalnia się z płacenia podatków, a karetki służące do ratowania życia - obejmuje się akcyzą.

To kraj, w którym Sejm liczy 460 posłów, w 38 milionowym kraju, gdzie w takim USA, Izba Reprezentantów liczy 435 posłów, przy ludności przekraczającej 314 milionów mieszkańców.

To kraj, w którym nie można stosować oleju z konopi indyjskich w celu leczenie takich chorób jak: padaczka czy stwardnienie rozsiane.

To kraj, w którym można złożyć miliony podpisów obywateli przeciwko ustawom szkodliwym dla nich samych, a władza i tak ma to w czterech literach.

To kraj, w którym Sejm cierpi na permanentne rozwolnienie (usłyszane w dawnych czasach i nadal aktualne oraz nielegalne).