Jerzy Klechta: maja 2016

BAJECZKA

poniedziałek, maja 23, 2016

Czegoś takiego świat nie widział, ani nie słyszał. Oto w centrum Europy, w pewnym całkiem zacnym kraju z bogatą przeszłością, ongi prawie potęgą mocarstwową, potem podbijanym i krajanym na części przez obcych i swoich, w kraju ciemiężonym, w którym nawet dzieci walczyły na powstańczych barykadach, jednym słowem w kraju z bogatym życiorysem zaczęły dziać się rzeczy niesłychane.

Raptem wszystko stanęło do góry nogami. Katastrofa jak u Greka Zorby!

Runęło wszystko. Sąsiad na sąsiada rzucił się z siekierą. Minister otworzył spelunę. Gwiazdor filmowy zabił księdza i przez kilka miesięcy deklamował pokutną modlitwę. Przeor został bankierem. Bankier łobuzem. Były agent służb - dyrektorem cyrku. Primabalerina premierem. Poprzedni premier klucznikiem w centralnym więzieniu. Zaś mój sąsiad z sutereny założył królewską koronę.

Krótko mówiąc wybuchła krwawa rewolucja. Każdy sobie indywidualnie poobcinał uszy. Każdy sobie indywidualnie przypisał historyczne zbrodnie. W finale jeden drugiemu zaczął wyłupywać oczy.

I wreszcie zwyciężyła rewolucja jakiej świat nie widział. Nie znaleziono zwycięzcy. Same trupy. Na ich twarzach widniał uśmiech. Z uśmiechem na ustach. Radosne zwycięstwo samounicestwienia.

Spytacie co to za kraj? Wiadomo tyle, że ongi od gór do morza, przez sam środek krainy, płynęła piękna rzeka.

Życie polityczne pełne jest brudu. Nie wiadomo czy wyczołgali się z nor z własnej inicjatywy, czy za namową kogoś ważnego, czy za kilka srebrników, czy jeszcze z innych powodów. Jednocześnie temu i owemu marzy się przywództwo nad masami.

Zemsta i nienawiść chodzą w tym kraju parami. Mieszkańcy rozmawiają między sobą wyłącznie obelgami. Każdy z nich jest inny, każdy inaczej wygląda, inaczej mówi, ma swoje odrębne zdanie na sprawy drobne i ważne.

Nikt nikogo nie rozumie i nie słucha. Każdy opowiada swoją bajkę. Każdy jest każdym. Były szewc jest filozofem. Była pracownica domowa – dowódczynią armii. I tak dalej. Wszyscy wszystkim obiecują złote góry. Raj na ziemi. Kto nie wierzy w jasną przyszłość zostaje odtransportowany do nieznanej krainy. Kto myśli traci wszystko.

Cogito ergo sum - myślę więc jestem (Kartezjusz). Nie myślę, więc jestem istotą bezmyślną. W kraju, o którym mowa - ten kto myśli automatycznie się wyklucza. A kto się wyklucza staje się buntownikiem. Stawia kłody pod budowę szczęśliwego jutra. Traci podstawowe prawa. Na szafot z nim ! - woła lud wpatrzony w słoneczną przyszłość.

Wszak w boju hartuje się stal. Stworzymy świetlaną przyszłość jeśli w nią uwierzymy. Jeśli tylko po drodze wzajemnie się nie pozabijamy mamy szansę wyjść z tego silniejsi, mądrzejsi, lepsi itp. Zdobędziemy coś niemożliwego do zdobycia.

Wcześniej wzajemnie się zagryziemy. Na śmierć i życie. Jak pies Burek z kotem Mruczkiem!

Demokracja

NA CHOLERĘ NAM DEMOKRACJA !

środa, maja 18, 2016

Demokrację w naszym kraju należy zlikwidować. Na cholerę nam ona. Jak Polska długa i szeroka rodacy się kłócą, jeden na drugiego nie może patrzeć.

Jeśli ten drugi wygłasza poglądy, których nie podziela ten pierwszy, natychmiast obaj stają w postawie bojowej. I w tego pierwszego i w tego drugiego - a znajdzie się również i trzeci, który sprzeciwia się poglądom pozostałych - wstępuje duch wściekłej wrogości.

Niektórzy nazywają ten stan piękniej. Jest to dowód patriotyzmu, europejskości, ideowej czystości.

Bij wroga! Bij, bij, bij ! Oto Polska właśnie. Biało-czerwona. Czerwona ze złości, biała z zapiekłości.

Wszystko rodaków dzieli. I brzoza. I aborcja. I wolne związki. I jeden czy drugi klecha. Kręci się ta rodzima karuzela. Na wschodzie kraju patrioci i parafialne pienia. Na zachodzie powiewy germanizmu. W stolicy kocioł do kwadratu, bo choć prawdziwych warszawiaków już nie ma, każdy gra warszawiaka - cwaniaka.

Bój się Boga narodzie!

W tej sytuacji należy wrócić do tego, co było. Najlepiej do czasów, gdy niczego nie było. Gdy wszystko było na kartki oprócz octu i własnej żony (albo cudzej). Jeśli ktoś pisnął słowo przeciwko świetlanej przyszłości i rzeczywistości - ten rozpoczynał życie w samotności ( za kratkami).

Niedawno miałem wykład o czasach stalinizmu w Polsce. To dopiero były czasy: laba dla każdego. Polak Polakowi był prawdziwym bratem. Po drugiej stronie stał ten - kto był katem. Ale ogólnie była jedność w narodzie. Ludzie się wzajemnie wspierali. Ten, który wrócił po 5 latach z więzienia za szeptaną propagandę ( dowcip polityczny) był przyjmowany jak przyjaciel. Ci, którzy w czasach październikowej odwilży wracali z zesłania na Sybir byli noszeni przez sąsiadów na rękach.

Polacy byli w Polakach rozkochani!

Zatem precz z demokracją, w której na wszystko wolno. Po cholerę nam ona. Niech wróci stare. Niech nam pałą wybiją z głowy powszechne międlenie o wyższości jednej partii nad drugą. Niech nam dokopią. Może znowu, jak ongi, uratujemy to, co nasze.

To mianowicie, że moglibyśmy znowu stać się szanującymi wzajemnie rodakami.

chaos

OBRAZKI ZNAD WISŁY

wtorek, maja 17, 2016

Nawet w łachmanach jest się człowiekiem.

Można być człowiekiem prostym, bez wykształcenia i mieć styl, wrodzoną cechę odróżniającą go od tego, co prostackie a co szlachetne, co chamowate a co subtelne, eleganckie. Styl to nie ubiór. Nawet w łachmanach można pokazać się z jak najlepszej strony.

Najczęściej bez stylu, bez godnej postawy są wszelkiego autoramentu dorobkiewicze. Także ci polityczni. Wydaje się im, że tytuł ministra czy wyżej samo przez się ich nobilituje.

Zwykle ci bez stylu, o innych mówią z poczuciem wyższości. Sądzą, że to oni są pępkiem tego świata. Nie są.

Strachy na Lachy! Nie bójmy się ! Nawet jeśli na każdym kroku wyciągają na ciebie "papiery", straszą jazgotem kłamstw, grożą wyrzuceniem, bojkotem , banicją. To oni żyją w permanentnym strachu. Dygoczą strachliwe w obawie, że stracą to, co zdobyli. Co podstępnie ukradli. Sądzą, że władzę sprawować będą nad tobą do końca świata.

Tak mniemali dyktatorzy z Neronem na czele. Pewni swego byli dyktatorzy - zbrodniarze XX wieku. I co ?

Jest tylko jedno wyjście. Nie lękajcie się - uczył JP II. Nie straszny nam ani szef - dyktatorek, ani sąsiad - cham, ani wysoka figura.

Ku przestrodze! Aczkolwiek będzie to głos wołający na puszczy, nie jest pozbawiony sensu.

Kontestujemy Zachód, tzn. rządzący w Polsce kontestują. Nie będzie Niemiec pluł nam w twarz czyli pani Merkel i cała reszta zgniłego Zachodu. Mamy swoją godność i pamiętamy o przeszłości.

Taka postawa nie może się nie podobać. Tryska bowiem z niej duma i honor.

O Moskwie lepiej nie mówić. Nie ugniemy się. Kreml przełknął naszą nieobecność w ich dzień zwycięstwa, przełknie jeszcze nie jedno. Tacy jesteśmy.

Dzielni wojacy - chojracy.

Co nam obcy mogą zrobić ? Nadmuchać nam mogą i tyle.

Szwabi z panią Merkel, jak na płeć piękną przystało, robi dobrą minę do złej gry. Udaje, że nic się nad Wisłą nadzwyczajnego nie dzieje.

Putin podobnie. Zezuje i wie swoje o Polaczkach. Przykręci co prawdę śrubę, ale w odpowiednim momencie. Przykręci i się osobiście nad Wisłę wkręci, gdy Polski - na jej życzenie i jej przywódców - już nikt nie będzie poważnie traktował.

Porażka! Polska klasa polityczna przegrała na całej linii. Przegrała PO ze swoimi szwindelkami, zegareczkami, biesiadami okraszonymi "łaciną", zwalczaniem jednych przez drugich. Tusk przeciwko Schetynie i na „abarot”.

Chłopi z PSL nie byli lepsi. O Millerze, który skończył jak skończył, w każdym razie nie jak mężczyzna pisać nie warto, już lepiej zatrzymać się przy pani Ogórek, figura całkiem - całkiem, tylko w główce pustki szczere jak w porzuconym domu. Palikot, Korwin - Mikke i jeszcze kilku byli i ich nie ma i nie będzie.

PiS - dawno pisałem, że Jarosław Kaczyński to zwierzę polityczne. Tyle, że "zwierzę" mogło sprawnie funkcjonować przy bliźniaku. Bez Lecha Jarosław zmarniał. Najwięcej sił poświęca walce. Kto tylko walczy - w końcu przegrywa. Nie można przez życie iść z mieczem w ręku. Ręka uschnie. Pretorianie jego dziś są niegięci. Gdy wiatr zawieje rozpierzchną się w przeciwną stronę. Gdzie pieprz rośnie.

Kościół polski nie jest dziś kościołem JP II. Nie jest tym bardziej kościołem Franciszka. Dryfuje.Ta jego wielka dziś siła stanie się jego upadającą słabością.

Co nam zatem pozostało poza nadzieją, poza tym, że naród zmądrzeje. Niestety naród wcale nie jest taki mądry. Jest hardy. To dobre na ringu bokserskim. Podczas ulicznej rozróby itp. Niebawem zostaniemy sami jak kołek. Świat się z nas śmieje. Śmieją się z nieudaczników. Stajemy się nimi na własne życzenie.

Piąte koło u wozu nikomu nie będzie potrzebne. Już jesteśmy pośmiewiskiem. Będziemy puchem marnym.

Kraj nasz stoi chamstwem! Jedną z głównych przyczyn obecnej sytuacji w Polsce jest pospolite chamstwo. Chamstwo weszło na wysokie progi. Gdy żyło sobie w enklawach czy to pijackich, czy ulicznych, bądź pokoleniowych, zamykało się w gettach. Teraz weszło na salony.

Salony te, to nie tylko nowobogackie chamy. Chamstwo sięgnęło wszystkich, słowem: wszystkich pięter. Od świata biznesu po parlament. Od szkół, od środowisk z wyższym wykształceniem po enklawy medialne (epatujące sensacją i ohydną plotką) , po cwaniaczków bankowych a także po pełzających na kolanach przed "kasą" pseudointelektualistów.

Wszyscy oni, wśród których nie brak "przewielebnych", uwierzyli w mamonę i przemoc. Stracili sumienie i wszystko to, co czyni człowieka człowiekiem.

W tej wyliczance pomijam tych spod budki z piwem. Ci są autentyczni. Są jacy są! I za to ich nawet można polubić.

Słowa proroka!

„W Polsce żyjemy w epoce heroicznych konfliktów wewnętrznych, jak podczas wojny secesyjnej w Stanach albo wojny domowej w Irlandii. Bardzo możliwe, że do takiej wojny przyjdzie. Kompromisy są dobre, tylko radykalne, a takiej rzeczy u nas nie będzie”.

Autorem tych słów jest Jerzy Stempowski ( ps. "Paweł Hostowiec ) - eseista, krytyk literacki, bliski współpracownik paryskiej "Kultury", po II wojnie światowej emigrant, mieszkał w Szwajcarii.

Aczkolwiek ów obraz Polski opisał Stempowski przed 90 laty, wypisz - wymaluj pasuje do realiów III RP naszych dni. Po prostu prorok.

Kłamstwo

ŚLUB KTÓREGO NIE BYŁO

czwartek, maja 12, 2016

MANIPULOWANIE BOHATEREM

CZYLI ŚLUB KTÓREGO NIE BYŁO

Postać to znana, bohater nie mający sobie równych. W portalu dotyczącym Powstania Warszawskiego, którego jestem administratorem, jego sylwetka znajduje poczesne miejsce. Przypomnijmy.

Witold Pilecki (1901-1948), herbu Leliwa,ps. „Witold”, „Druh”; nazwiska konspiracyjne: „Roman Jezierski”, „Tomasz Serafiński”, „Leon Bryjak”, „Jan Uznański”, „Witold Smoliński”. Rotmistrz kawalerii Wojska Polskiego, współzałożyciel Tajnej Armii Polskiej, żołnierz Armii Krajowej, więzień i organizator ruchu oporu w KL Auschwitz. Autor raportów o Holocauście, tzw. Raportów Pileckiego. Oskarżony i skazany przez władze komunistyczne Polski Ludowej na karę śmierci. Wyrok wykonano w 1948 r.

Tyle tytułem wstępu. Warto go rozwinąć.

Pod koniec sierpnia 1940 roku kierownictwo Tajnej Armii Polskiej zwołało naradę omawiającą bieżącą sytuację, podczas której poruszono również sprawę obozów koncentracyjnych zakładanych przez Niemców w okupowanej Polsce. Na zebraniu tym przedstawiono propozycję, aby ktoś ze ścisłego kierownictwa przedostał się do niemieckiego obozu koncentracyjnego Auschwitz w celu skontaktowania się z uwięzionymi członkami organizacji, zebrania informacji wywiadowczych na temat jego funkcjonowania oraz zorganizowania wewnątrz ruchu oporu.

Okazja realizacji planu wydarzyła się w porze rannej, w dniu19 września 1940 r., kiedy Niemcy na terenie Warszawy organizowali łapankę na roboty do Niemiec. Odbywały się one tego dnia w wielu miejscach miasta na Żoliborzu, Grochowie, Kolonii, Staszica i Lubeckiego. W czasie jej trwania Pilecki znajdował się w mieszkaniu swojej kuzynki Eleonory Ostrowskiej przy alei Wojska Polskiego 40 (gdzie znajduje się pamiątkowa tablica). Pilecki wyszedł z mieszkania i po wylegitymowaniu został przez Niemców zatrzymany.

Do obozu Pilecki trafił w nocy z 21 na 22 września 1940 wraz z tzw. drugim transportem warszawskim. Jako więzień nr 4859 był głównym organizatorem konspiracji w obozie. Opracowywał pierwsze sprawozdania o ludobójstwie w Auschwitz („raporty Pileckiego”) przesyłane do dowództwa w Warszawie i przez komórkę „Anna” w Szwecji dalej na Zachód. Meldunki o sytuacji w obozie przesyłane były także do głównej kwatery AK. W nocy z 26 na 27 kwietnia 1943 Pilecki wraz z dwoma współwięźniami zdołał uciec z obozu.

Witold Pilecki walczył w Powstaniu Warszawskim. Początkowo jako zwykły strzelec w kompanii „Warszawianka”, później dowodził jednym z oddziałów zgrupowania Chrobry II, w tzw. Reducie Witolda. Po upadku powstania znalazł się w niewoli niemieckiej.

Już po powrocie do Warszawy „Witold” starał się odtworzyć własne kontakty w strukturze „NIE”. Koncepcja oparcia się na siatce organizacji „NIE” upadła po ustaleniu, że jego zaufani znajomi z organizacji nie żyją. Oznaczało to konieczność budowy struktury siatki w oparciu o nowych ludzi. Współpracownicy nie składali przysięgi, nie byli oficjalnie przyjmowani, nie było łączników. Działalność konspiracyjna nie była też specjalnie nazwana. Miano unikać aktywności zewnętrznej w postaci wydawania pism, przeprowadzania zamachów na funkcjonariuszy MBP.

Witold Pilecki został zaaresztowany 8 maja 1947 r. (prawdopodobnie w mieszkaniu Heleny i Makarego Sieradzkich przy ulicy Pańskiej).

3 marca 1948 r. przed Rejonowym Sądem Wojskowym w Warszawie rozpoczął się proces tzw. „grupy Witolda”.

Rotmistrz Pilecki został oskarżony o zorganizowanie na terenie Polski sieci wywiadowczej gen. Andersa, o przygotowywanie zbrojnego zamachu na grupę dygnitarzy MBP , o przyjęcie korzyści majątkowej od osób działających w interesie obcego rządu, o zorganizowanie trzech składów broni oraz nielegalne posiadanie broni palnej, amunicji i materiałów wybuchowych oraz o posługiwanie się fałszywymi dokumentami na nazwisko Jezierski Roman i Pilecki Witold.

15 marca 1948 r. rotmistrz Witold Pilecki został skazany na karę śmierci. Wyrok wykonano 25 maja 1948 r. w więzieniu mokotowskim na Rakowieckiej, strzałem w tył głowy. Wykonawcą wyroku był Piotr Śmietański, zwany „Katem z Mokotowa”.

A teraz druga strona medalu. Mamy rok 2016. Maj. Dokładnie 8 maja.

Władze Ostrowi Mazowieckiej zorganizowały inscenizację ślubu i wesela rotmistrza Witolda Pileckiego. Przybył dostojny gość rządu III RP.

Miasto chciało się promować.

Tzw. „Upamiętnienie Ślubu Pileckich” odbyło się w świątyni, odsłonięto stosowną tablicę, miał miejsce pokaz kolorowy przemarsz ułanów, zainscenizowano plenerowe wesele w tzw. domu i ogrodzie bohaterskiego Polaka. Podkreślmy tak zwanym domu!

Bo wszystko to lipa. Do kwadratu. Jest to po prostu kłamstwo historyczne.

Jeszcze zanim doszło do tej grubymi nićmi inscenizacji, wnuk najstarszej siostry bohatera, pani Marii Pileckiej skierował list otwarty do władz miasta Ostrowi Mazowieckiej, aby nie przekręcano faktów historycznych i nie oszukiwano historii.

Wnuk rotmistrza Pileckiego powołując się na udokumentowane fakty stwierdził, że z rzekomym domem Pileckich w Ostrowi rotmistrz i jego rodzina nie mieli

nic wspólnego. Śłub brali całkiem gdzieindziej (na zdjęciu: Witold Pilecki z żoną - zdjęcie ślubne).

Wnuk rotmistrzna w imieniu rodziny napisał m.in.: „Rodzina Pileckich od schyłku XVI wieku była związana z Ziemią Lidzką, czyli kresami wschodnimi, i dlatego naciąganie historii przez tworzenie tzw. Domu Pileckiego w Ostrowi Mazowieckiej jest nadużyciem. Nie można dzisiaj zmieniać Mu korzeni i zaprzeczać faktom historycznym. Określenie, że Witold Pilecki „pomieszkiwał” w domu Ostrowskich jest ewidentnym kłamstwem”.

Przestroga, prośba rodziny bohatera nad bohaterami została zlekceważona. Uroczystość odbyła się w pełnym samozadowoleniu organizatorów w przekręcaniu faktów historycznych.

Polak

WIELKI HUMANISTA - PROROK

wtorek, maja 10, 2016

Zmarł prof. Janusz Tazbir - historyk, wielki humanista, naukowiec, intelektualista. Tak oto odchodzą ci, których nikt nie zdoła zastąpić.

Należał do grona wybitnych umysłów, postaci, które dane było mi znać. Wśród nich był prof. Stanisław Herbst - mój uniwersytecki promotor, pani prof. Barbara Skarga, która z prof. Tazbirem tworzyła niezwykły duet mistrzów polskiej humanistyki. A także żyjący z tego grona prof. Henryk Samsonowicz - rektor UW, z którym przeprowadziłem wywiad w przeddzień wybuchu stanu wojennego 13 grudnia.

Profesora Tazbira często spotkałem w księgarni "Prusa" na Krakowskim Przedmieściu, naprzeciwko Uniwersytetu Warszawskiego. Dość łatwo dawał się wyciągnąć w pogawędkę czy raczej w monolog. Słuchanie Jego zawsze było dla mnie przeżyciem niezapomnianym. Jednym z tematów, który podejmował jako naukowiec był antyjudaizm i antysemityzm.

Profesor dowodził, że w Polsce przez wiele lat mylnie głoszono, iż podczas II wojny światowej ofiarami masowej eksterminacji ramię w ramię stali Żydzi i Polacy. Zaś po drugiej stronie barykady stali Niemcy. I to oni byli głównymi sprawcami zbrodni. Natomiast Polacy w żadnym stopniu nie przyłożyli do tego ręki. Prof. Tazbir uznał to za mit.

Jedwabne złamało - stwierdził profesor - schemat tak bardzo odpowiadający dumie narodowej Polaków. Nie można zapominać i o tym, że w getcie była żydowska policja, która wydawała swoich rodaków, co w najmniejszym stopniu nie łagodzi oceny postawy tych z Jedwabna oraz innych miast i miasteczek.

Prof. Tazbir odróżniał w swoich pracach antyjudaizm od antysemityzmu. W dawnej Polsce był antyjudaizm. W okresie buntu Chmielnickiego nastąpiło wstrząsające wydarzenie: jego żołnierze, czerń, kozactwo złapali Żydów z jakiegoś miasteczka, stłoczyli w miejscu ogrodzonym drutem i postawili malinową chorągiew. Powiedzieli, że kto do wieczora przejdzie pod tą chorągwią i da się ochrzcić, zostanie przy życiu. Nikt nie przeszedł. Wieczorem ich wyrżnęli.

Natomiast w czasie okupacji hitlerowskiej nikt Żydom tego nie proponował, chociaż nie brakło Żydów, którzy podawali się za aryjczyków. Edyta Stein nie zginęłaby w XVIII wieku, dlatego że była zakonnicą. Natomiast w XX wieku zginęła, bo była Żydówką. W dawnej Polsce, jeśli Żyd przechodził na katolicyzm, to na Litwie mógł nawet uzyskać szlachectwo.

Gdy jednak w Polsce antyjudaizm nabrał cech rasowych, przerodził się w XIX wieku w antysemityzm. Wiązało się to - dowodził w swych pracach profesor Tazbir - z asymilacją Żydów. Żyd, który siedział w swoim sklepiku czy naprawiał buty, jeszcze nie zagrażał. Ale Żyd, który został lekarzem, adwokatem, stanowił zagrożenie. Do nasilenia antysemityzmu przyczynili się również Rosjanie. Wszystkich Żydów, tzw. Litwaków, przerzucili do Królestwa Polskiego. Nie tylko stanowili oni konkurencję gospodarczą, ale nie znając języka polskiego przyczyniali się do rusyfikacji. Nie lubili ich nawet miejscowi Żydzi.

II wojna światowa zrodziła Holocaust. Eichmann powiedział, iż wypuści ileś tysięcy Żydów, jeżeli dostanie od aliantów tyle i tyle tysięcy ciężarówek. Stalin się temu sprzeciwił. Niech już raczej giną Żydzi, niż wojsko III Rzeszy miałoby zostać wzmocnione.

Szwajcarzy i Szwedzi wymyślili, żeby w paszportach stemplować "Jude". Holendrzy mówią, że ratowali Żydów, ale 80 procent Żydów holenderskich zginęło przewiezionych do Polski. Na Ukrainie nie ocalał żaden Żyd, bo wszystkich wydano Niemcom. We Francji rejestracją, aresztowaniami, doprowadzeniem Żydów do obozów zajmowała się policja francuska. Podawali Niemcom Żydów jak „na patelni”. Jeszcze pytali Niemców, czy nie chcieliby zabrać sierocińców żydowskich. Niemcy się zdziwili, ale powiedzieli: możemy zabrać.

Tak te haniebne czasy i czyny przekazywał w swoich pracach i wywiadach prof. Janusz Tazbir.

Demokratyczny Zachód i wschodni obóz stalinowski długo po zakończeniu II wojny światowej milczeli na temat swojej niegodnej postawy. Stalin kontynuował czystkę antysemicką. Polacy także zapisali czarną kartę w 1968 roku.

Prof. Janusz Tazbir był jednym z tych, który w swoich pracach dał świadectwo prawdzie historycznej. Także, gdy pisał o rodakach żyjących w latach największego rozkwitu Rzeczpospolitej szlacheckiej. Sarmaci ! Piękne czasy. Rzeczpospolita wielu narodów. Potęga na skalę europejską. Zanim doszło do jej upadku - kwitła. Upadła, gdyż przeholowała z tą swoją wielkością i sarmatyzmem.

Sarmatyzm określany jako ideologia i kultura szlachty polskiej, dominuje od schyłku XVI do połowy XVIII wieku. Obejmująca trzykrotnie większy obszar niż dzisiejsza Polska, Rzeczpospolita była otwarta na nowe idee, wpływy Wschodu, ale także Zachodu.

Janusz Tazbir: „Położona geograficznie na styku dwóch kultur, wschodniej i zachodniej, azjatyckiej i europejskiej, szlachecka Rzeczpospolita traktowała obie jako pewne propozycje cywilizacyjne, podobnie jak zamawia się obiad à la carte. Powstawała w ten sposób forma pośrednia, wynik symbiozy kulturalnej.”

Stworzona został postać polskiego Sarmaty, dumnego Polaka, Europejczyka.

Z upływem czasu uległ on degeneracji. Patriotyzm Polak zamienił w ksenofobię, umiłowanie wolności w pieniactwo, zacietrzewienie i anarchię, religijność i konserwatyzm w zacofanie i nietolerancję. Prowadząc ojczyznę ku marzeniom o wielkości przyczynił się do tego upadku.

Czytając prace Profesora poznajemy samych siebie. Poznajemy Polaków. Także naszych czasów. Gdy krzycząc o patriotyzmie i walcząc z inaczej myślącymi, wierzącymi itp. pchamy Rzeczpospolitą w ramiona Ciemnogrodu.

Pisarz

IDOL CAŁĄ GĘBĄ

niedziela, maja 08, 2016

Polak

MROCZNE CZASY

poniedziałek, maja 02, 2016

To były czasy mroku. 60 lat temu, w przededniu Października 56` mrok zaczynał słabnąć. Mrok zbrodni.

Jeszcze nie zakończyła się II wojna światowa i już wybuchła całkiem inna. Mroczna i zbrodnicza. Ten czas, ten mrok oglądałem okiem szczeniaka, ale szepty dorosłych dochodziły czytelnie.

Nie będę opisywał młodzieńczych wrażeń. Ale gdy nastał Październik roku 1956, jako 17-letni student rzuciłem się na „barykady”. Jak inni uwierzyłem, że „Wiesław”, niczym gen. Anders „na białym koniu” przycwałował, aby sprezentować rodakom wolność i demokrację.

Dość szybko „szydło wyszło z worka”. Jak inni dostałem solidnego kopniaka, który na długo wyleczył mnie z mrzonek. Tyle osobistego wstępu. Teraz do rzeczy. Czyli zbrodni.

Właściwie zaczęła się czy raczej była dalszym ciągiem okupacji hitlerowskiej. Tyle, że z innej strony. Jeszcze III Rzesza nie zdążyła skapitulować a już Sowieci wzięli się za niepewny element czyli AK-owców a także tych, którzy wracali z frontu zachodniego oraz tych wszystkim, którym „porządki” moskiewskie niezbyt się podobały.

Pisanie historii w tym miejscu nie jest być może dobrym pomysłem, lecz 60 lat temu nadzieje na inną Polskę dla mojego pokolenia były tak ogromne, że trudno jest się powstrzymać od napisania kilku jeszcze zdań.

Bowiem okres stalinowski nie miał sobie równego w latach PRL. Jeszcze Berlin nie został zdobyty a już ogłoszony został słynny „dekret sierpniowy” (31 sierpień 1944) o „wymiarze kary dla faszystowskich zbrodniarzy winnych zabójstw i znęcane się nad ludnością cywilną oraz dla zdrajców Narodu”.

Tyle, że nie chodziło tu o hitlerowców, nie chodziło o gestapowców, lecz o Polaków. Na karę śmierci skazywano każdego na którego padał cień podejrzenia. Między innymi dowódcę Kedywu Armii Krajowej gen. Emila Fieldorfa. Czy autora słynnej książki „Rozmowy z katem” Kazimierza Moczarskiego ( karę śmierci zamieniono mu ją na dożywocie).

Ginęli ci, których podejrzewano. A podejrzewano tych, których uważano za podejrzanych. Na długie lata do paki szło się za powiedzenie dowcipu politycznego. Szeregi kapusiów rosły, bo wiązała się z tym świetlana przyszłość.

Zaś dotychczasowi sojusznicy wojenni z Zachodu udawali, że niczego nie widzą. Długa jest lista zbrodni stalinowców nad Polakami.

Gdy nadszedł rok 1956, trzy lata po śmierci Stalina i rok po śmierci Bieruta, zaczęła zbliżać się wiosna. Jeszcze latem doszło do dramatu w Poznaniu. Ale już jesień była złota. Polska jesień - tak przeszła do historii. Trwała krótko.

Ten tekst powstał z aktualnego powodu. Bowiem jak widać gołym okiem pozżera nas wojna polsko-polska. Brat zjada brata. Lekką ręką marnotrawimy, to co udało się skleić po epoce PRL-u. Bezmyślne wzajemne oskarżenia, obelgi, deptanie wolności, wszystko to prowadzi nas do katastrofy.

Nie wierzmy politykom. Żądni władzy - bredzą.

Kto wierzy, że kilka samolotów amerykańskich, które zademonstrują potęgę NATO - owską na naszym podniebnym obszarem, uciszą kremlowskiego niedźwiedzia, ten wierzy w bajki.

Kto wierzy, że będzie nam się żyło dostatnio przez to, że z kasy państwowej wyda się więcej pieniędzy bez pokrycia, ten oszukuje samego siebie.

A jednocześnie krok po kroku - zjadamy się wzajemnie. Szczerząc zęby z nienawiści. I znowu będziemy słabi. Ze słabym nikt się nie liczy. Wrogowie tym bardziej. A mamy ich kilku.

Samounicestwienie na własne życzenie - oto dzisiejszy nasz kraj właśnie.

Nawet święty Boże nie pomoże, bo z głupcami nie będzie miał ochoty mieć cokolwiek do czynienia.

Jerzy Klechta

BAJECZKA

NA CHOLERĘ NAM DEMOKRACJA !

OBRAZKI ZNAD WISŁY

ŚLUB KTÓREGO NIE BYŁO

WIELKI HUMANISTA - PROROK

IDOL CAŁĄ GĘBĄ

MROCZNE CZASY

O Mnie

POLECANA KSIĄŻKA

Popularne wpisy

Archiwum Bloga

Etykiety