Jerzy Klechta: maja 2015

A PO CHOLERĘ NAM TA DEMOKRACJA

sobota, maja 30, 2015

Należy demokrację w naszym kraju zlikwidować. Po cholerę nam ona. Jak Polska długa i szeroka rodacy się kłócą, jeden na drugiego nie może patrzeć.

Jeśli ten drugi wygłasza poglądy , których nie podziela ten pierwszy, natychmiast obaj stają w postawie bojowej. I w tego pierwszego i w tego drugiego - a znajdzie się również i trzeci, który sprzeciwia się poglądom pozostałych - wstępuje duch wściekłej wrogości.

Niektórzy nazywają ten stan piękniej. Jest to dowód patriotyzmu, europejskości, ideowej czystości.

Bij wroga! Bij, bij, bij ! Oto Polska właśnie. Biało-czerwona . Czerwona ze złości, biała z zapiekłości.

Wszystko rodaków dzieli. I brzoza. I aborcja. I wolne związki. Jeden czy drugi klecha (a nawet Klechta). Kręci się ta rodzima karuzela. Na wschodzie patrioci i parafialne pienia. Na zachodzie powiewy germanizmu. W stolicy kocioł do kwadratu, bo choć prawdziwych warszawiaków już nie ma, każdy gra warszawiaka - cwaniaka.

Bój się Boga narodzie!

W tej sytuacji należy wrócić do tego, co było. Najlepiej do czasów, gdy niczego nie było. Gdy wszystko było na kartki oprócz octu i własnej żony (albo cudzej). Jeśli ktoś pisnął słowo przeciwko świetlanej przyszłości i rzeczywistości - ten rozpoczynał życie w samotności ( za kratkami).

Właśnie wyjeżdżam do Łodzi, gdzie będę miał wykład o czasach stalinizmu w Polsce. To dopiero była laba dla każdego. Polak Polakowi był prawdziwym bratem. Po drugiej stronie stał ten - kto był katem. Ale ogólnie była jedność w narodzie. Ludzie się wspierali. Ten, który wrócił po 5 latach z więzienia za szeptaną propagandę ( dowcip polityczny) był przyjmowany jak przyjaciel. Ci, którzy w czasach październikowej odwilży wracali z zesłania na Sybir byli noszeni przez sąsiadów na rękach.

Polacy byli w Polakach rozkochani!

A więc precz z demokracją, w której na wszystko wolno. Po cholerę nam ona.

Niech wróci stare. Niech nam pałą wybiją z głowy powszechne międlenie o wyższości jednej partii nad drugą. Niech nam dokopią.

Może znowu, jak ongi, uratujemy to, co nasze. To mianowicie, że możemy być szanującymi się wzajemnie rodakami.

młodzi

IDZIE NOWE I MŁODE

piątek, maja 29, 2015

Myśli

ZDOBYWANIE SZCZYTÓW. SUMIENIE

czwartek, maja 28, 2015

młodzi

JESTEM ZA REWOLUCJĄ

środa, maja 27, 2015

Demokracja

ANI EUFORIA, ANI ROZPACZ

wtorek, maja 26, 2015

Nie podzielam stanu ducha i umysłu jednych ani jednych, ani drugich. Czyli ani nastrojów tych, którzy w zwycięstwie Andrzeja Dudy widzą drogę do cudu nad Wisłą, ani sceptycyzmu, trwogi zwolenników Bronisława Komorowskiego, którym wydaje się, że dojdzie do krachu.

Co nie znaczy, że należy naśladować piłkarskich kibiców, którzy nawet po przegranym meczu wołają: „nic się nie stało, nic się nie stało”. Stało się, jak się stało. Taka jest demokracja. Dla jednych bolesna, dla drugich pełna radości. A teraz do rzeczy.

Euforia wyborców opcji pisowskiej będzie uzasadniona, jeśli wygrają wybory powszechne, co jest zresztą całkiem realne. Dopiero wówczas będą mogli mówić o pełnym sukcesie. Tak jak liberałowie z PO i ich sojusznicy będą musieli mówić o całkowitej klęsce, jeśli dostaną łupnia jesienią.

Póki co wybory prezydenckie wygrał ten, który podczas kampanii był lepszy. Nawet jeśli przyjmie się, że nie znokautował rywala, to jednak przewagę osiągnął wystarczająco zadawalającą.

Osłabianie tego zwycięstwa analizą wyników głosowania jego zwolenników, podkreślanie, że zdobył głosy głównie mieszkańców Polski wschodniej (klerykalna wieś) i uwypuklanie faktu, że z kretesem przegrał w Warszawie (wiadomo rzecz stolica), nie ma nic do rzeczy.

Taki jest nasz kraj. Zresztą „ciemny” chłop nie tak znowu wiele się różni od mieszkańca Warszawy (inteligencja w niej na wymarciu, dominują przybysze różnej proweniencji, także chłopo-podobnej).

Oczywiście mogą niepokoić obietnice składane podczas kampanii wyborczej przez p. Dudę. Naobiecywał złote góry, lud to kupił, ale kto nie lubi słuchać obietnic, nawet jeśli są wzięte z sufitu. Ekonomiści niemieccy i francuscy skomentowali, że gdyby to, co naobiecywał Duda chciano zrealizować w ich krajach, doszło by tam do finansowej i ekonomicznej zapaści.

Nawet jeśli przyjąć, że jako prezydent Andrzej Duda uprze się i będzie chciał obniżyć wiek emerytalny i w rożny inny sposób zechce uszczuplić kasę państwową, nawet gdyby chciał zrealizować tak szalone pomysły, jak wykupywanie banków zagranicznych, to nie będzie dysponował odpowiednimi do tego instrumentami. Król bowiem jest nagi.

W Rzeczpospolitej prezydent może dużo. Ale tak mądrze skonstruowana jest polska demokracja, że prezydent Rzeczpospolitej nie jest sternikiem, który według własnego widzi mi się może dowolnie rządzić państwem. W istocie to rządzić w ogóle nie może.

Od tego jest rząd. A od przyjmowania ustaw jest parlament. Prezydent ma reprezentować, ma być zwierzchnikiem sił zbrojnych, może to i owo zawetować, odwołać się do Trybunału Konstytucyjnego, może kłaść kłody pod nogi, ale Ojczyzny nie przewróci.

Andrzej Duda wystąpił z PiS-u. Zamanifestował, że będzie prezydentem wszystkich Polaków. Podobnie postąpił Bolesław Komorowski. Tak postępowali inni. Najczęściej jest to zasłona dymna. Można nie nosić legitymacji partyjnej w kieszeni, ale sercem być z nią na złe i dobre. I w tym sojuszu czyha niebezpieczeństwo.

Wybory parlamentarne będą dla Polski wielkim wyzwaniem.

„Jednowładztwo”- często bywa zagrożeniem. Jest wygodne dla rządzących. Niepokojące dla całej reszty.

upór

PORAŻKA I ZWYCIĘSTWO

poniedziałek, maja 25, 2015

internet

MANIPULACJA, MISTYFIKACJA - TAKŻE W INTERNECIE

poniedziałek, maja 25, 2015

Myśli

MYŚLI: CUDÓW NIE MA

niedziela, maja 24, 2015

Człowiek

JAK MY SIĘ NIE LUBIMY !

sobota, maja 23, 2015

pisarstwo

BUNTOWNIK: PIERWSZY KROK W CHMURACH

sobota, maja 23, 2015

Był literackim guru pokolenia Października 56`. Był buntownikiem tamtych czasów. Jako jeden z pierwszych zawołał „nie”. W swoich opowiadaniach krzyczał „nie” przeciwko czasom, w których żył. Nie chodził mocno po ziemi. Marek Hłasko żył w chmurach!

Grzechem głównym niektórych badaczy czasów PRL jest wrzucanie wszystkich i wszystkiego, co działo się po 1945 r., do tego samego worka. Czasy stalinowskie to był terror i nieludzki zamordyzm. To były czasy trudne do porównania. Mimo, że Stalin umarł w marcu 1953 r. okres stalinowski kwitł u nas w najlepsze.

Prymasa Stefana Wyszyńskiego zaaresztowano dopiero po śmierci dyktatora, więzienia ciągle były pełne byłych AK-owców, za powiedzenie politycznego dowcipu wyroki sięgały 5 lat więzienia i więcej.

Z wolna system zaczął jednak pękać. Rewelacje wysokiego funkcjonariusza UB Józefa Światły o zbrodniach systemu, przedstawione na falach Radia „Wolna Europa”, powaliły kierownictwo reżimu, niczym prawy sierpowy mistrza świata w boksie. Ale nie był to jeszcze nokaut.

Tzw. „tajny” referat Nikity Chruszczowa o zbrodniach Stalina, wygłoszony na XX Zjeździe sowieckiej partii (luty 1956), kolportowany w Polsce nielegalnie, otworzył światu szerzej oczy na skalę zbrodni. W czerwcu 1956 r. robotnicy „Cegielskiego” w Poznaniu zbuntowali się przeciwko niskim płacom i drożyźnie. Reżim skierował przeciwko nim czołgi.

Najsilniejszy ruch kontestowania systemu zrodził się w środowiskach twórczych. Burzę wywołał „Poemat dla dorosłych” Adama Ważyka. Rewolucja umysłów ogarnęła brać studencką. Wreszcie przestano się bać! Jak grzyby po deszczu rodziły się kabarety studenckie w Warszawie, Krakowie , Gdańsku, Łodzi. Zaczęto sprowadzać filmy zachodnie (dotąd królowała kinematografia radziecka). Na półkach księgarskich zaczęła pojawiać się literatura amerykańska i francuska. Wielki ferment wybuchł na łamach „Po prostu”.

Po dojściu do władzy symbolu „Październiku 56`”, jakim był Władysław Gomułka - „Wiesław”, uwierzono w trwałe zmiany. Odwilż jak to odwilż. Wybuchła i szybko znikła. „Po prostu” uznano za wroga numer jeden. Po likwidacji „Po prostu”, w ruch przeciwko protestującym studentom, poszły pałki. Odnotowałem wówczas skromny debiut: Na Placu Narutowicza, w pobliżu akademików studentów Politechniki Warszawskiej pałowano na prawo i lewo, też oberwałem; pałki sprzed bez mała 60 lat były prymitywne, zostawiały ślad na długo.

Samorodny talent Marka Hłaski narodził się jeszcze przed Październikiem 56`. W 1956 r. ukazał się tom jego opowiadań pod tytułem „Pierwszy krok w chmurach”. Były filmowane przez wybitnych reżyserów. W całej twórczości Hłaski mottem jest bunt. Bunt przeciwko kłamstwu, przeciwko rzeczywistości.

W rodzinie Hłaski dzieci chrzczono później. Marek Hłasko miał już prawie rok, gdy z ust kapłana padło sakramentalne pytanie: czy wyrzekasz się złego ducha ? Malec miał wówczas odpowiedzieć buńczucznie: nie! I takim pozostał przez całe życie.

Miałem zaszczyt poznać jego matkę, pani Maria dzieliła się swoimi troskami, tęsknotą za synem, przekazała mi kilka jego listów, niektóre udało się wydrukować w piśmie pracy twórczej „Radar”, którego byłem redaktorem.

W latach 1955–1957 Hłasko redagował dział prozy w „Po Prostu”. Zdobył rozgłos nie tylko dzięki swojej twórczości. Stał się legendarną postacią młodego pokolenia, symbolem nonkonformizmu. W 1958 r. wyjechał do Paryża. Prasa zachodnia nazwała go wschodnioeuropejskim Jamesem Deanem. Kobiety się w nim kochały. Z Paryża udał się do Niemiec i Włoch. Współpraca z paryską „Kulturą” Jerzego Giedroycia zamknęła mu drogę powrotną do kraju. Antykomunistyczne „Cmentarze”, które wydał Jerzy Giedroyć, to jedna z najlepszych książek Hłaski.

Gdy nie chciano przedłużyć mu paszportu, uzyskał azyl polityczny w Berlinie Zachodnim, potem wyjechał do Izraela, od 1960 r. mieszkał w Niemczech, ze sławną niemiecką aktorką Sonją Ziemann, która została jego żoną. Gdy znalazł się w USA przyjaźnił się z Romanem Polańskim i Krzysztofem Komedą, otrzymywał liczne propozycje pracy w filmie; spełnił marzenie życia, uzyskał licencję pilota.

Matka pisarza wykluczyła wersję popełnienia przez niego samobójstwa, co uznawano za powód jego śmierci. Prawdopodobnie przeholował z alkoholem i środkami nasennymi. Na jego nagrobku pani Maria wykuła napis: Żył krótko, a wszyscy byli odwróceni. Dziś na warszawskim Powązkach znajduje się odnowiony nagrobek. Umarł z tęsknoty za Warszawą. Wskazuje na to wiele jego listów.

Teraz, gdy po wielu, wielu latach wydano pełny zbiór jego książek – jeden krytyk z drugim kwękają – po co, na co i komu przyda się ta literatura. Ważniejszy jest chłam, który wypełniają wypocinami na własny temat celebryci – „pisarze” od siedmiu boleści.

Człowiek

DWIE POLSKI: PRZYJAŹŃ I NIENAWIŚĆ

piątek, maja 22, 2015

„Uwielbiam Pana. Każdy wiersz Pana jest dla mnie objawieniem” – pisał w 1930 r. student pierwszego roku Uniwersytetu Wileńskiego im. S. Batorego do znanego już wówczas poety Jarosława Iwaszkiewicza. Kilka tygodni później student Czesław Miłosz siedział przy stole jadalnym w „królestwie” poety, Stawisku pod Warszawą.

Konflikt między Iwaszkiewiczem a Miłoszem wybuchł, gdy późniejszy Noblista w 1951 r. pozostał na Zachodzie. Iwaszkiewicz potępił decyzję przyjaciela, aczkolwiek nie tak gwałtownie i dynamicznie jak uczynił to Antoni Słonimski w artykule „Odprawa kanaliom z emigracji” czy Konstanty Ildenfons Gałczyński w wierszu „Do N.N.”.

Iwaszkiewicz w liście do żony Anny: „Uważam to za najwyższe świństwo… wymigać się od tego, co winno być nas wszystkich udziałem, w sposób tchórzliwy i małoduszny”. Za czas jakiś Iwaszkiewicz próbował przełamać barierę wzajemnej wrogości.

Na temat flirtu Iwaszkiewicza z władzą PRL napisano u nas bardzo wiele. Po 1989 r. na pewien czas przemilczano jego dorobek. Wybitny tłumacz literatury i poezji francuskiej, bliski współpracownik Iwaszkiewicza Jerzy Lisowski, z którym nie raz, przy czerwonym winie toczyłem przyjacielskie boje, próbował ratować honor pisarza przed sądem „sprawiedliwych”. Z marnym skutkiem.

Miłosz – w latach, gdy przyjaciele byli skłóceni – zdobył się jednakowoż na taką ocenę autora „Brzeziny”: „Literatura opiera się na hierarchii i miejsce Iwaszkiewicza poety jest w niej wysokie. Być może okaże się kiedyś, że pomógł większej ilości ludzi i uratował więcej spraw niż niejeden niezłomny”.

Bez nich o ileż kultura polska i europejska byłaby uboższa. Byli przyjaciółmi. Różne są przyjaźnie. Ta była bliska i szorstka. Poza talentem mieli doskonałe wykształcenie, władali kilkoma językami obcymi na poziomie uniwersyteckim, swobodnie poruszali się na literackich i politycznych salonach Europy. Byli elitą przedwojennej inteligencji.

Dziś to już przeszłość.Ta inteligencja wymiera, już wymarła. Wypychana jest między innymi przez prymitywne ple-planie w polszczyźnie czy angielszczyźnie, co widać choćby w „krasomówstwie” naszych parlamentarnych i ministerialnych mężów stanu, czy w „twórczości” niektórych wyrobników mediów.

A wspominam tych dwóch wielkich polskich twórców, kłócących się i wytykających sobie wzajemnie życiowe potknięcia i grzechy, a za czas jakiś wyciągających do siebie przyjacielskie dłonie, jeszcze z jednego powodu, bardzo aktualnego.

Jak większość obserwowałem kampanię wyborczą w Polsce. Jej poziom – tak polityków, jak i wyrobników mediów – powalał. Powalał głupotą i zawiścią.

Na tyle żółci, nienawiści, łgarstwa mogą się zdobyć jedynie ludzie mali. Wrogowie na śmierć i życie!

Jednemu aż ręka drżała, aby sięgnąć po kilka kropel trucizny i pokonać rywala.

Kobieta

ODDAJMY WŁADZĘ KOBIETOM

czwartek, maja 21, 2015

Mam pewną propozycję. Ponieważ wokół nas jest tyle chorego szumu. Tyle niechęci, pomówień. Politycy gotowi są sobie oczy wydłubać. Dziennikarze plotą co im ślina na język przyniesie. Celebryci piszą głupie książki. Amatorzy zabierają się do pisania encyklopedii (o tym przy innej okazji).Słowem: chaos, nienawiść, ktoś brzydko ale trafnie to ujął: burdel na kółkach.

Mam propozycję. Oddajmy pełnię władzy kobietom. One co prawda tu i ówdzie zajmują wysokie stanowiska. Wyjątki jednak nie czynią reguły. Nie chodzi o parytety, które są jedynie zasłoną dymną, pozorowaniem równouprawnienia, którego nie ma. Nie chodzi o to, aby jak za komunistów panie były traktorzystkami, a faceci manikiurzystami.

Chodzi o oddanie kobietom pełnię władzy, taką jak posiadały przede wiekami.

Zacznę od samego początku, może nie od początku świata, ale od bardzo dawnej epoki. To co się w niej działo świadczy, że wyższość kobiet nad mężczyznami nie jest jakiś tam przelotnym stwierdzeniem.

Przywróćmy matriarchat, który narodził przed wiekami. Matriarchat to bardzo ciekawa epoka historyczna.

Za pierwszą formę rozwoju społecznego uznawano heteryzm żywiołowy. Polegała na współżyciu wielu kobiet z wieloma mężczyznami. Ot, takie sobie czasy hippisowskie sprzed wielu, wielu tysięcy lat.

Później była epoka prawa macierzyńskiego.To czas pełnego matriarchatu, w którym mężczyźni zajmowali podrzędną rolę.

Pojawiła się instytucja małżeństwa, w którym kobieta współżyła z jednym mężczyzną. Panowała jednak kobieta. Mężczyzna zajmował się wojnami i łowiectwem, co trzymało go z dala od domu. Rodzina i stada zwierząt były podporządkowane kobietom, a potomstwo uznawano w linii matki.

Kultura matriarchalna cechowała się głębokim humanizmem, dużym znaczeniem miłości.

Była to epoka dobrobytu i pokoju. Władza społeczna i polityczna należała do kobiet. Zbieractwem zajmowały kobiety, a łowiectwem mężczyźni. Zjawisko matriarchatu trwało około 30 000 lat!

Matriarchat przejawiał się w ideologicznym systemie rządzenia, który nosił charakter religijny i wyrażał się w kulcie bogiń. Pojawiła się wtedy idea Wielkiej Bogini, która była bogiem naczelnym.

Jako Magna Mater – Wielka matka rządziła całością, była boginią życia, śmierci i odrodzenia. Obejmowała swoim panowaniem życie roślin, zwierząt i ludzi. Zarządzała wegetacją, naturą, a jej macica tkwiła w ziemi, która rodzi bez przerwy wszelkie formy życia.

Elementy matriarchatu widzimy dzisiaj w religiach. W judaizmie i chrześcijaństwie. Ale to szczątkowo, raczej symbolicznie.

Lilit w żydowskiej tradycji kabalistycznej uchodzi za pierwszą kobietę i jest symbolem walki o godność i szacunek dla kobiet. Starożytni Hebrajczycy za swojego głównego Boga uznawali boginię określaną jako królową niebios.

Kościół katolicki na piedestał wyniósł Maryję .Mimo, że nie odgrywa ona znaczącej roli w Nowym Testamencie - stała się istotą drugą po Bogu. Można powiedzieć, że dano jej aspekty dawnej bogini.

Również w religii starożytnej Grecji pobrzmiewały elementy dawnego matriarchatu. Gaję uważano za matkę ziemię, boginię wszystkiego, co rośnie. Była ona wszechmatką i zrodziła istoty ludzkie. Echa dawnych bogiń przetrwały również w kulturach Celtów i Etrusków.

Jeszcze dziś w Chinach mieszka społeczność Mosuo, która funkcjonuje na zasadach matriarchalnych.

Mężczyźni Mosuo nie należą do rodzin matek swoich dzieci. Żyją w domach swoich własnych matek. Rolę ojców pełnią wobec dzieci swoich sióstr. W tej kulturze nie istnieje małżeństwo. Kobiety i mężczyźni mogą nawiązać romans, związek z kim chcą.

Najwyższą pozycję w domu zajmuje najstarsza kobieta – matka rodu. Inne matriarchalne społeczności to m.in. Ajnowie w Japonii (Ajnowie), na Oceanie Spokojnym, w Indiach , niektóre społeczności Bantu w Afryce a także w Ameryce Północnej - wśród Indian.

W każdym razie ongi kobiety odgrywały dominującą rolę. Były głowami rodu, szamankami i kapłankami. Oddawano cześć boginiom, rodzicielkom świata, które różnie nazywano w poszczególnych kulturach i religiach. Ich atrybutami były: płodność, tajemnica nowego życia i rodzicielstwo.

Tak jak matriarchat ustępował stopniowo patriarchatowi, tak religie pogańskie były wypierane przez religie monoteistyczne. W związku z tym zmieniała się rola kobiety w społeczeństwie. Ich wyższość nad mężczyznami malała.

Erich Fromm twierdzi, że mężczyźni mając kompleks płodności wynikający z tego, że zazdroszczą kobietom możliwości rodzenia, wykreowali teorię, według której świat został stworzony przez Słowo, a nie zrodzony przez Kobietę. Na początku było słowo - czytamy w Ewangelii św. Jana.

W chrześcijaństwie, judaizmie i islamie kobieta zaczęła występować w roli drugorzędnej, usługowej. I tak jest po dzień dzisiejszy.

Pan Bóg stwarzając świat materialny ,aby stworzyć mężczyznę, posłużył się materiałem stosunkowo prymitywnym, zwykłą gliną. Aby stworzyć kobietę, konieczny był materiał bardziej uszlachetniony.

W rozmowie z szatanem Ewa wykazała się bystrością intelektu i wyraźnie zastanawiała się nad konsekwencjami swoich działań. Ewa była o niebo inteligentniejsza od Adama.

Adam usłyszał od niej polecenie, gdy podając mu jabłko powiedziała: "zjedz to" a ten bez większego namysłu, bezmyślnie zjadł. Co było potem się stało, dobrze wiemy.

Stworzenie, które ma więcej oleju w głowie, większą ponosi odpowiedzialność i cięższą otrzymuje karę od niewykształconego głupca.

Ewa została podporządkowana Adamowi, co dla stworzenia inteligentnego jest oczywiście bardzo upokarzające. Mądra Ewa, mądra kobieta została upokorzona na samym początku.

Mądrość kobiety pozostała w dalszym ciągu w wysokiej cenie, aczkolwiek jest niedoceniana.

A mężczyźni? O nich było na początku tego tekstu.

Chamstwo

CHAM CHAMEM

środa, maja 20, 2015

Podczas podniebnej podróży nasi rodacy nie raz już dali pokaz stylu życia.

Przekleństwa to pół biedy. Cudzoziemcy ich nie rozumieją.

Picie alkoholu w dużych ilościach, palenie papierosów w samolotach (co jest zabronione w całym lotniczym świecie), zaczepianie niewiast – to jest właśnie nadwiślane „rycerstwo".

Dość często latam na Zachód. Najsmutniejsze są podróże z udziałem grupek rodaków demonstrujących, że kasę mają solidną, a wszystkich innych głęboko gdzieś indziej. Ze wstydu, tuląc uszy po sobie, udaję cudzoziemca.

Ostatnio leciałem do Zurichu ( dla rodaków z kasą jest to lotnisko tranzytowe, przesiadka i następnie lot w odległe krainy, polowanie na słonie i inne dyrdymały). Obok mnie religijny Żyd modlił się w skupieniu. Dostrzegli go nasi. Miał na głowie nakrycie (kipę – jarmułkę). I się zaczęło!

Było to wydarzenie obrzydliwe. Mój sąsiad skulił się ze strachu, ja zaś włączając się w akcję spowodowałem, że jej ciąg dalszy nowobogaccy rodacy zapowiedzieli dokończyć na rodzinnej ziemi. Nie upolują słoni, spróbują niżej podpisanego. Religijny Żyd mieszka w Zurichu, profesor, wybitny biolog, może spać spokojnie, mnie być może dopadną.

Chamstwo ojczyźniane powszechnieje i powszednieje. Jest to, aczkolwiek w niewielkim jednak stopniu, wina struktury naszego języka. Pomijam język niemiecki, który ma składnię z góry narzuconą, ordnung nade wszystko, nie ma w nim tej swobody, która cechuje języki romańskie, angielski również skłania się ku porządkowi, a nasz kochany ojczyźniany? W nim dominują przymiotniki. A jaką spełniają funkcję? Nie informują, nie opowiadają, one wartościują, oceniają (głupi, piękny, sprzedajny itd.).

Ale przymiotniki wzbogacają również język, byle były właściwie użyte. Ten wariant jest zarzucany. Dominuje język rynsztoku. Także czy być może przede wszystkim w ustach polityków i innych osób publicznych.

Podczas kilkutygodniowej kampanii wyborczej doświadczyliśmy bardzo dużo chamstwa. W wykonaniu nie tyle samych kandydatów, co ich zwolenników, Wynajętych krzykaczy, "patriotów" od siedmiu boleści.

Należałoby więc pomyśleć o zawieszeniu podobnych wydarzeń . Na drodze stoi jednak demokracja. A ta jest dobrem wyższym!

Syczący jadem dyskutanci nie wyjaśniają swych racji. W zamian używają obelżywych przymiotników. Dosadnie. Z niemaskowaną nienawiścią. Gorzej niż w karczmie. Ów nowobogacki biznesmen ma wzory podane na tacy.

Język polityków słyszy cala Polska. Za nimi idą inni. Brud wlewa się czasami w usta także tych, którzy powinni być wzorem piękna języka ojczyźnianego. W usta pracowników mediów i kultury. Słowo na „h” lub „ch” (obie wersje dozwolone) jeden z politycznych celebrytów uznał za artystyczną metaforę.

Jeden z bohaterów „Trylogii” Sienkiewicza, sławny Jan Onufry Zagłoba, wyrwany ze snu zawołał: cham-chamem.

Był to głos proroczy. Wypisz - wymaluj pasuje do dnia dzisiejszego.

Jerzy Klechta

ZŁO - DOBRO

KONCERT FAŁSZYWYCH PRZYJACIÓŁ