Jerzy Klechta

Powiedz mi gdzie mieszkasz, a powiem ci kim jesteś. Początki miałem znakomite. Urodziłem się na ulicy  Kopernika,  2 tygodnie przed II wojną światową. Jako dziecko wojny brałem w niej czynny udział nieustannie zbiegając do piwnicy podczas bombardowań, które lubiłem, gdyż po ich zakończeniu zbierałem na podwórku odłamki, uznając je za zabawki, jakie mi Bozia z nieba przesłała.

Późniejsze dzieciństwo spędziłem mieszkając na ulicy Moniuszki. Czy  można sobie wymarzyć kogoś bardziej patriotycznego? Wielki twórca wielkich oper narodowych! I na dodatek szczerze  religijny. Wkrótce zostałem ministrantem i wbrew sobie opuściłem te  szeregi z uwagi na kradzież mojego mienia  przez innego ministranta.

Gdy zacząłem dorosłe życie bywało różnie.  A to dwa, trzy lata na Głowackiego (było Głowackich kilku), a to mieszkałem na Marchlewskiego (tu zaczynały się polityczne schody). Kilka lat przechowałem się niedaleko Lasku Bielańskiego (było sielsko, diabelsko). Wreszcie wylądowałem na vis-à-vis  Moskwy - taką nazwę nosiło kino i właśnie wtedy ogłoszono stan wojenny. Brrrr...

Gdy zaś przyszedł czas na wyprostowanie kręgosłupa, zamieszkaliśmy z żoną malarką na Tyrmanda ( jemu pędzel też nie był obcy). Miałem blisko do prymasa i na bazarek przy Hali Mirowskiej.

Grubo ponad ćwierć wieku temu wstąpiłem w bojowe szranki. Zaciągnąłem się do husarii. To Czarniecki  jest patronem mojej ulicy (gorzej z przybyłymi z okolicznych osad sąsiadami, którzy nie władają ani bronią, ani poprawnym językiem ojczystym, ani czymkolwiek, co uprawniałoby do oddania im szacunku). Patriotycznie zaś całą piersią oddycham idąc na Cytadelę (mam  200 metrów do jej szubienic).

Oto moja bogata historia. Opowiedziałem ją ponieważ optuję za dekomunizacją. Precz z ulicą Okrzei i Waryńskiego, choć życie zakończyli z rąk carskich. A Józef Piłsudski lepszy? Bratał się z Austriakami, zmieniał religie, żeby się po raz drugi ożenić. A generał Józef Bem? Przecież skończył marnie. Został feldmarszałkiem armii Imperium Osmańskiego czyli kumał się z przodkami plus-minus dzisiejszych uchodźców, rasy muzułmańskiej, wiary obcej.

Słowem optuję za dekomunizacją tych i owych niby bohaterów oraz za dekomunizacją nazw ulic, uliczek i innych pozostałości tamtych czasów, z sobą włącznie i moim psem Burkiem. Dekomunizacja bowiem jest nam potrzebna po to, aby nasze dzieci, wnuczęta ślubne i bez ślubu mogły oddychać demokracją, która być może już wkrótce zje własny ogon, co nie daj Boże amen.

W naszym kraju ojczystym dominuje wrzawa i jazgot. Gdzie nie spojrzeć hałas, harmider i chaos. Towarzyszą nam na co dzień. Głównie w życiu politycznym. Ten i ów, tamci i ci, hordy zapiekłych w nienawiści , gotowych na wszystko, aby tylko powalić przeciwnika, obiecują  narodowi czyli tłumom raj na ziemi. A na deser  - każdemu oddzielnie, indywidualnie, bezpośrednio  gwiazdkę z nieba.

Obiecują choć sami, ci nieco mądrzejsi, nie wierzą we własne obietnice. Gawiedź zaś wierzy, taka jest bowiem natura gawiedzi. Wrzask, hałas, chaos - łączy przywódców tej ziemi z tłuszczą tej ziemi.

Tłuszcza to ci, którzy nie myślą. Ślepo wierzą wrzeszczącym tym na górze. Tłum nie może myśleć, bo tłum to siła mięśni. Głowę i rozum tracisz w momencie, gdy wchłania cię tłum, gdy mu ulegasz, gdy nawet nie wiesz co krzyczysz, ale wiesz, że nie jesteś sam, czując potęgę tłumu zamieniasz się w tłum czyli tracisz samego siebie. I na dodatek masz poczucie bezpieczeństwa. Jest to poczucie fałszywe i zdradliwe,

Wrzawa i jazgot to także specjalność mediów. Tworzenie hałasu czyli tzw. szumu medialnego nie jest przypadkowe. Sprawia, że odbiorca kupuje towar lśniąco opakowany, kupuje to, co się świeci, nie ma możliwości zajrzeć do środka. A w środku?  Bełkot udający dysputę.

To nie jest odkrywanie Ameryki. To jest przypominanie niebezpieczeństwa  wiszącego nad nami. W świecie cywilizowanym funkcjonują mechanizmy kontrolne. U nas politycy wycofują się rakiem z tego świata, ponieważ na pierwszym miejscu stawiają stworzenie mechanizmów quasi dyktatorskich.

Nad Polską krążą  czarne chmury wrzasku i chaosu, z politykami w rolach głównych. To oni, aby zdobyć fotele lub umocnić się w nich, plotą piąte przez dziesiąte. Zniewalają i ogłupiają. Przodują rządzący, za nimi nadążają inni - głodni apanaży i stanowisk. To jest nowy sposób  zniewalania. Może przede wszystkim ogłupiania. Ale od ogłupiania do zniewalania jest już tylko krok.

Hałas w jakim żyjemy, zagłusza wartości. Nie tylko te największe, one zresztą potrafią się przebić, można powiedzieć, że są niezniszczalne. Hałas i chaos niszczą to, co wartościowe na codziennym poziomie. Od zagłady lasów i rasowych koni, po eliminowanie z życia publicznego ludzi mądrych, z moralnym autorytetem, tacy są groźni dla zachłyśniętych posiadaniem władzy. A przecież dla dobra Ojczyzny to oni powinni sterować państwem.

Hałas rodzi chaos. Chaos - moralny relatywizm. Brak busoli – dryfowanie.

Pisał Tadeusz Różewicz:

Jak my się kaleczymy
roztargnieni spieszący się
jak my się kaleczymy
wzajemnie okrutni w skupieniu czujni
nieomylni w zadawaniu ciosu

Polskiej inteligencji prawie już nie ma. To znaczy nie brak inteligentnych Polaków, lecz nie istnieje inteligencja jaka społeczność, w takim rozumieniu, z jaką mieliśmy do czynienia w przeszłości, licząc od XIX wieku, w II RP, po II wojnie światowej aż gdzieś do pierwszego dziesięciolecia III RP.

Inteligencja polska mordowana była przez hitlerowców i Sowietów. Ale nie udało się im jej całkowicie zniszczyć. W PRL-u nie była głaskana, ale była na tyle silna, że to ona właśnie była mózgiem przewrotu solidarnościowego. Obecnie inteligencja wyrzucona została za burtę. W ostatnim czasie zaczęto traktować ją jak zbyteczne piąte koło u wozu. Wyśmiewają się z niej , a jakże, nawet panie i panowie, zasiadający w ławach poselskich.

Inteligencja nie ma w ręku instrumentów obrony. Co najwyżej odwraca się od życia publicznego. Profesorowie uniwersyteccy w proteście przeciwko politycznej głupocie oddają najwyższe państwowe odznaczenia, występują z gremiów, z szeregów instytucji państwowych. Nie chcą  - mówiąc krótko - mieć do czynienia z politycznym zaprzaństwem. Inteligencja polska przechodzi do lamusa. Co  prawda coraz więcej młodych Polaków kończy wyższe studia, jeszcze do niedawna  studenci  zapisywali się nawet na dwa, trzy kierunki studiów, ale to łapanie kilka srok za ogon świadczy o tym, jak podchodzi się do studiów. Tu nie chodzi o pogłębianie wiedzy, o ćwiczenie umysłu, lecz o szukanie takiego kierunku, którzy da „większą kasę”. Zresztą jeśli mowa o studiach, o wyższym wykształceniu, to prawdę mówiąc, kto dziś szanuje godność profesora uniwersyteckiego. To nie jest żadna przepustka na salony. Zresztą salonów intelektualnych w ogóle nie ma. A jeśli gdzieś się skryły, to tak głęboko, że ich nie widać.

Natomiast salony otwarte są szeroko dla dorobkiewiczów. Przede wszystkich politycznych. W polityce, w partii, w parlamencie widzą dla siebie największe szanse. Zasiadając w ławach poselskich gotowi są sprzedać duszę diabłu. Ale  nie tylko polityczni dorobkiewicze polityczni brylują w III RP.  Nie brak uzurpatorów, za inteligentów uchodzących. To liczna grupa pań i panów, autorów własnych biografii o bohaterstwie osobistym i hrabiowskim pochodzeniu dziadka. Najlepiej się sprzedają wspomnienia z alkowy, o podbojach miłosnych w Paryżu i Nowym Yorku, sukcesach na scenie teatru, który jeszcze nawet nie powstał.

Inteligencja wymiera na naszych oczach ku uciesze całej antyinteligenckiej większości. Ci, których cechuje pogarda dla inteligencji – upatrują w niej przyczynę wszelkich narodowych nieszczęść. Gdy dochodzi do niepowodzeń gospodarczych czy politycznych szuka się kozła ofiarnego. Jajogłowi, jak zwykło się określać inteligentów, pasują na oskarżonych wręcz  idealnie.

W aktualnej III RP panuje kult krzepy. Z inteligencika wyśmiewają się nawet uczniowie szkoły podstawowej. Anachronizmem są tzw. dobre maniery, coś takiego jak honor  przestało nawet funkcjonować w języku polskim. Wyszydzany inteligent stoi wystraszony na boku, a najczęściej leży (w grobie). Co prawda bez tych inteligencików nie było by lotów kosmicznych, laptopów i innych doskonałości, ale przecież dzisiaj górą jesteśmy my. My chamy! My jesteśmy większością. My chamy - solą narodu!  My chamy - pieszczochem władzy. Bez nas - każdy przegra. Od księdza po ministra. Honor ? A co to takiego? Na śmietnik z nim. Na śmietnik z  koncepcjami etycznymi Conrada, Abramowskiego,  Kotarbińskiego. Ossowskiej. Na śmietnik z ideałami  Bartoszewskiego, księdza Tischnera, Giedroycia i Mazowieckiego.

Do przodu chłopki - roztropki. Kroczą sobie wesoło przytupując po trupach polskiej inteligencji. A kto się za bardzo mądrzy jest po prostu głupi. Cham wygrał! Reszta won z naszego narodowego, rodzimego, chamskiego podwórka!

Gdy władza ingeruje w życie twórcze określa się to zamordyzmem. Nawet jeśli dochodzi do tego w kraju demokratycznym, takim na przykład jak Polska.

Jednym z największych w historii zamordystów  był Józef Wissarionowicz Stalin. Podporządkował sobie filozofię, muzykę, historię, nauki ekonomiczne, nauki przyrodnicze, malarstwo, architekturę literaturę. Przewodnie motywy były wszędzie te same: każdy obcy to potencjalny wróg, żadnego klękania przed Zachodem. Wszystkie dziedziny kultury należy podporządkować sławieniu wodza i państwa. Dla świętego spokoju trzeba zniszczyć wszelkie ogniska twórczości samodzielnej myśli. Dziś, gdy w kraju demokratycznym politycy próbują ingerować w twórczość i wskazują jakie należy robić filmy, jakie wystawiać sztuki teatralne, czy nawet jakie pisać książki, ożywają upiory przeszłości.

A więc - głoszą upiory - zadaniem literatury, teatru i filmu jest wychowywać młodzież w duchu patriotyzmu i zapału do budowy ustroju. Literatura, film i malarstwo mają być partyjne i polityczne, mają demaskować gnijącą kulturę, mają pokazywać wielkość człowieka i ludu - i to nie tylko jakim jest on dzisiaj, ale także, jakim będzie w przyszłości. Stalin nie oszczędzał nawet muzyki. Z jego polecenia w styczniu 1948 r., na konferencji kompozytorów, dyrygentów i krytyków muzycznych, wrogami ludu pracującego miast i wsi ogłoszono tych, którzy komponują zgniłą muzykę burżuazyjną,  którzy szukają natchnienia w zachodnich nowinkach, zamiast kontynuować tradycje wielkiej muzyki narodowej. Muzyka zaś ma służyć ludowi. Teatr ma służyć ludowi. Film ma służyć narodowi a nie wyuzdanym piewcom tego, co uderza w wielkość naszego ludu. Tych, którzy nie podporządkowali się wodzowi wykluczano. W różny sposób. Zsyłki na Sybir należały do kar
"humanitarnych".

Historia - w mniejszej lub większej skali - lubi się powtarzać.

Polska ma nad sobą rodzimą władzę, ale tu i ówdzie coś tam nam doskwiera i coś tam się kojarzy, najlepiej więc byłoby, żeby ci, którzy sprawują władzę nad Wisłą i innymi rzekami, nie wpadali w euforię i nie głosili, że tylko oni mają rację i monopol na mówienie tego, co białe, co czerwone, co polskie, i co antypolskie, gdyż jakiekolwiek sterowanie narodem kończy się fatalnie dla wszystkich.

Dla narodu - co jest zrozumiałe. I dla nich również.  Wszak  znalezienie się na śmietniku historii jest karą od której nie ma odwołania.

- Panie szanowny!  Kup pan te cegłę!- Odpalasz pan stówkę, ocalasz pan główkę!- Cegła tańsza od kapoty, kup pan cegłę od sieroty!- No co jest, jak pragnę zakwitnąć?!- Dawaj pan stówę i spływaj w podskokach! Bo tak ryło przenicuje, że będziesz nosem gwizdał!

Za wczesnej komuny „sprzedawano” cegłę, co miało wymowę mniej handlową, raczej zaś bardziej siłową. Jednak najciekawiej było w czasach II Rzeczpospolitej  i to zresztą pod każdym względem.

Największym cwaniakiem warszawskim był  pomysłodawca sprzedaży kolumny Zygmunta. Poza dość częstym „sprzedawaniem”  kolumny króla Zygmunta lub wagonów tramwajowych - czytamy o warszawskim oszuście Adolfie Cynjanie w "Gońcu Polskim” ( nr z listopada 1930 r.) - miał ów osobnik na sumieniu wiele innych dowcipnych oszustw, przez które trochę w więzieniu posiedział, lecz większych finansowych korzyści nie odniósł. Ale w sumie przeszedł do historii jako postać wyjątkowo atrakcyjna.

W przedwojennej Polsce na pomysłowych przestępców można było natknąć się niemal w każdej branży. Na przykład w Łodzi, kilkunastu żądnych sławy adeptów aktorstwa wpłaciło pokaźną sumę oszustom, podającym się za producentów filmowych. Adepci nie zagrali ani jednej roli w filmie, stracili rodzinny majątek a po oszustach słuch zaginął.

Dzisiejszy łobuz - bandzior  tym się różni od przedwojennego łódzkiego złodzieja czy warszawskiego cwaniaka, że ongi obowiązywały pewne zasady. Jak zresztą w większości zawodów . Honorowe chłopaki pewnych granic nie przekraczali.

Gdy złodziej ukradł portfel, to wrzucał do skrzynki pocztowej dokumenty. Obowiązywał kodeks. To był fach, to była sztuka, umiejętność.  Złodzieje  mieli swoją dintojrę, to znaczy sąd złodziejski. Kto postąpił nieetycznie, dajmy na to okradł niewidomego, dostawał nie tylko porządne manto, lecz bywało, że usuwano go ze złodziejskiej społeczności.

W III RP  narodziła się całkiem nowa moda. Podobna do sprzedawców kolumny króla Zygmunta, ale z istotnymi poprawkami. Jest nią  obiecywanie gruszek na wierzbie.

Proceder  ten uprawiają  przede wszystkim politycy, czego jesteśmy świadkami na porządku każdego dnia, prawie podczas każdej kadencji sejmowej.

Panowie posłowie ( o paniach z grzeczności zamilczmy) sprzedają bowiem to, co nie ich. Handlują tym, co nasze. Obiecują złote góry i bardzo szybko okazuje się, że blefowali jak ta lala.

Powiadą: „Głosuj na mnie a dostaniesz to i to”. „Głosuj na mnie a będzie ci się żyło długo i szczęśliwie”. „Nie będziesz płacił podatków”. „Dostaniesz poza pensją to i owo”. „Na emeryturę pójdziesz zaraz po urodzeniu”. „ Zmienisz żonę – nic nie powiemy ojcu Rydzykowi”. Wszystko to jest jednak bujda na resorach.

Osobiście wolałbym spotkać pod ciemną latarnią przedwojennego cwaniaka – warszawiaka, który chciałby mi wcisnąć swój „kit” czyli kolumnę Zygmunta. Nie pękałbym, lecz postawiłbym buteleczkę, którą wypilibyśmy jak starzy kumple. 

Dziś, gdy zaczepia mnie obcy, nawet pod krawatem i w modnym kapeluszu, na wszelki wypadek uciekam, gdzie pieprz rośnie czyli daję dyla. A nuż to nie jest wcale żaden  cwaniaczek - bandziorek, lecz na przykład poseł.  

Proponuję od tej parlamentarnej, zresztą mikroskopijnej części naszego społeczeństwa stać z daleka. Zwłaszcza w aktualnych, dość niespokojnych czasach

Należy to uczynić dla bezpieczeństwa osobistego, naszych bliskich, dzieci, wnucząt a nawet psa Burka, jeśli go mamy w domu.

POLSKA TOLERANCYJNA

Po II wojnie światowej Polska praktycznie stała się krajem jednego narodu. Wbiliśmy sobie w głowę, że to lepiej. Po co się zajmować i martwić mniejszościami, tyloma choćby co przed wojną, nie mówiąc o Rzeczpospolitej Obojga (czy raczej wielu) Narodów.

I dzisiaj mamy to, co mamy. Papież Franciszek sobie a Polak - katolik sobie. Politycy, których zresztą trudno u nas traktować poważnie, plotą dyrdymały, aby tylko upiec przedwyborczą pieczeń.

Łby podnoszą narodowcy, jak ci z Krakowa, którzy wznosząc „pieśń”: „Cała Polska głośno krzyczy, nie chce tej islamskiej dziczy”, pomaszerowała do krakowskiego kościoła oo. Karmelitów, aby zamówić mszę. Mądry przeor o. Zbigniew Czerwień przepędził zbirów. Ale takich mądrych i odważnych jak on nie jest za wielu.

A byliśmy ongi oazą dla cudzoziemców. W Polsce w XVI i XVII wieku z azylu skorzystało około 20 tysięcy rodzin ze Szkocji i Anglii (w XVI wieku przeważnie protestanci, w XVII wieku katolicy), kilka tysięcy mennonitów ze Szwajcarii i Holandii, 2 tysiące braci czeskich, około tysiąca Szwedów (zwolenników Zygmunta III Wazy, zarówno protestantów jak katolików). Ale to tylko jeden z wielu przykładów.

Byliśmy krajem różnych kultur, religii, narodowości i ras. Populacja całej Europy w początkach 17 wieku liczyła ok.90 milionów ludzi. W 1618 r., gdy granice Rzeczpospolitej były bardzo rozległe, obejmowały bowiem Smoleńsk i Inflanty, łączna liczba ludności wynosiła 11 milionów. W tym Rusini - 45% (5 mln), Polacy - 40% (4,5 mln), Litwini - 7% (750 tys.) Żydzi, Łotysze, Niemcy i inni - 8% (800 tys.). W następnych dziesięcioleciach Rzeczpospolita liczyła ponad 8 mln, z tego Polacy – 4,5 mln. Szlachta stanowiła 10 proc. mieszkańców.

Większość przywędrowała do Królestwa już w średniowieczu (niemieccy osadnicy, żydowscy kupcy, Tatarzy). Korzystając u nas ze swobód, zapuścili korzenie. Chrześcijańska tożsamość wcale nie została przez nich naruszona i stąd właśnie określa się Rzeczpospolitą Obojga Narodów - „przedmurzem chrześcijaństwa”.

Oczywiście, że nie wszystko przebiegało jak w bajce. Jednak czy dzisiaj Polak dla Polaka jest takim znowu czułym bratem?

Fenomenem tamtych czasów na skalę europejską było to, że Rzeczpospolita nie znała wojen religijnych. Wyznawano różne odmiany chrześcijaństwa - byli, obok katolików, kalwini, luteranie, unici, bracia - arianie, mennonici. Nie mówiąc już o judaizmie, kultywowanym na naszej ziemi od stuleci. Byli też muzułmańscy Tatarzy.

Prof. Michał Kopczyński wylicza: Żydzi byli przydatni, bo zajmowali się sprawnie handlem i operacjami finansowymi, podobnie Karaimi i Ormianie. Tatarzy (także muzułmańscy) byli sprawni w boju, Niemcy posiadali umiejętności gospodarcze, Włosi wnieśli wkład do dyplomacji i kultury, Szkoci mieli wysokie kompetencje militarne. Wszyscy oni przynosili korzyści Rzeczpospolitej. Z czasem zaczęli ją uważać za swoją ojczyznę.

W Polsce międzywojennej mniejszości narodowe również były liczne. Polacy stanowili 68,9%.,Ukraińcy 13,9%,Żydzi  8,6%.,Białorusini  3,1%,Niemcy 2,3%, pozostali - 3,2%.

II wojna światowa całkowicie zmieniła stan rzeczy. Żydzi zostali wymordowani, zaś ci, którzy pozostali przy życiu, po pewnym czasie opuszczali Polskę z różnych przyczyn, głównie na skutek kampanii antysemickiej.

Aby opis był pełny spójrzmy na wyniki spisu powszechnego z 2011 r.

W III RP żyje prawie ok.150 tys. Niemców, Ukraińców - 51 tys., Białorusinów - 45 tys., Romów - 17 tys., Rosjan – 13 tys., Łemków -10 tys., Litwinów – 8 tys., Żydów 5,5 tys., Ormian – 3,6 tys. Słowem: tyle co na lekarstwo.


W Europie należymy do grupy krajów z najmniejszą liczbą mniejszości narodowych.

Jak się wydaje bojówki narodowców tylko czekają na to, aby zrobić jeszcze większą czystkę.