Kobieto ! puchu marny! ty wietrzna istoto! Postaci twojej zazdroszczą anieli, A duszę mas gorszą, gorszą niżeli! Przebóg! Tak ciebie oślepiło złoto! Tak wołał Gustaw w IV części „Dziadów” Adama Mickiewicza, co było wyrazem nieszczęśliwej miłości, jaką poeta obdarzał Marylę Wereszczakówną. W następnych latach autor „Dziadów” przestał cierpieć, w późniejszych latach to raczej kobiety przez niego cierpiały. Kobieta nie jest wcale „puchem marnym”, jest to istota zdecydowana, mądra, wiedząca czego chce. Uważa się błędnie, że przez wieki całe była „kurą domową” i dopiero w naszych czasach przywrócono jej godność. Aczkolwiek nie we wszystkich krajach, z Polską włącznie, co widać na przykładzie Waszczykowskich i innych. Kobiety już dawno rządziły same i to bez męskiej pomocy. I wówczas świat był o wiele lepiej rządzony. Tyle, że to było tak dawno, iż wydaje się bajką. Matriarchat to bardzo ciekawa epoka historyczna. Za pierwszą formę rozwoju społecznego uznawano heteryzm żywiołowy. Polegał na współżyciu wielu kobiet z wieloma mężczyznami. Takie czasy hippisowskie przed wieloma laty. Później była epoka prawa macierzyńskiego. To czas pełnego matriarchatu, w którym mężczyźni zajmowali podrzędną rolę. Pojawiła się jednak instytucja małżeństwa, w którym kobieta współżyła z jednym mężczyzną ale do niej należało dowodzenie. Mężczyzna zajmował się wojnami i łowiectwem, co trzymało go z dala od domu, aby nie przeszkadzał w rządzeniu. Rodzina i stada zwierząt były podporządkowane kobietom, a potomstwo uznawano w linii matki. Kultura matriarchalna cechowała się głębokim humanizmem. Była to epoka dobrobytu i pokoju. Władza społeczna i polityczna należała do kobiet. Zbieractwem zajmowały się kobiety, mężczyźni zaś łowiectwem.Matriarchat trwał około 30 000 lat. Przejawiał się w ideologicznym systemie rządzenia, który nosił charakter religijny i wyrażał się w kulcie bogiń. Pojawiła się wtedy idea Wielkiej Bogini, która była Bogiem naczelnym. Jako Magna Mater – Wielka matka rządziła całością, była boginią życia, śmierci i odrodzenia. Obejmowała swoim panowaniem życie roślin, zwierząt i ludzi. Zarządzała wegetacją, naturą, a jej macica tkwiła w ziemi, która rodzi bez przerwy wszelkie formy życia. Ale nadeszły ciężkie czasy. W niektórych krajach średniowiecze trwa po wiek XXI. Prawo głosu kobiety zaczęły otrzymywać w XX w. Najpierw prawo głosu otrzymały w Finlandii - rok 1906.Od 1918 mogły głosować w Wielkiej Brytanii (ale dopiero od 30. roku życia), W Polsce od 1919. W USA od 1920. We Francji doczekały się one tego dopiero w roku 1944, we Włoszech w 1946, w Szwajcarii w 1971, Portugalii w 1974 - po pokonaniu Salazara. Najbardziej „prokobieca” jest Skandynawia. Poeta francuski Charles Baudelaire (polskie korzenie) pisał, że kobieta jest zaproszeniem do szczęścia, bo świat bez kobiet byłby jak ogród bez kwiatów. Julian Tuwim: Od grzechu zaczął się jej świat, A że Pan Bóg ją stworzył, a szatan opętał, Jest więc odtąd na wieki i grzeszna, i święta, Zdradliwa i wierna, i dobra i zła, I rozkosz i rozpacz, i uśmiech i łza, I gołąb i żmija, i piołun i miód, I anioł i demon, i upiór i cud, I szczyt nad chmurami, i przepaść bez dna, Początek i koniec – kobieta, acha!