Jerzy Klechta: kwietnia 2016

NOWOMOWA

czwartek, kwietnia 28, 2016

PATRIOTYZM NAD WISŁĄ

piątek, kwietnia 22, 2016

Jak świat światem, zawsze byliśmy patriotami. Polak kocha Ojczyznę całym sercem. Najmniej jednak kocha współbraci. Takich jak on - Polaków. A w ogóle patriotyzm patriotyzmowi nie jest równy.

Dla kibola patriotyzmem jest niczym nie hamowane umiłowanie drużyny, cała reszta się nie liczy. Dla fanatyka partyjnego wszystko co nie służy jego partii jest złem, które na różny sposób należy wyrwać z korzeniami. I z jednym i drugim sposobem pojmowania patriotyzmu mamy do czynienia dziś, tu i teraz, od Bałtyku po Tatry, od Bugu do Odry. Nie od dziś, nie od wczoraj.

Partyjny patriotyzm zżerał II Rzeczpospolitą, zżera tę, naszych czasów.

Fałszywe - najczęściej koniunkturalne - pojmowanie patriotyzmu nie jest zjawiskiem nowym. Ogłaszanie przez jednych patriotów swojego świętego, przez drugim całkiem innego - to nasza specjalność. W Rzeczpospolitej międzywojennej jedni kochali twórcę II RP Marszałka Józefa Piłsudskiego, drudzy Jędrzeja Giertycha - wodza Obozu Narodowego z solidną domieszką antysemityzmu.

Nie raz na cokołach stawiano postaci nie tylko nie wyróżniające się jakimś nadzwyczajnym patriotyzmem, lecz będące jego zaprzeczeniem. W polskiej tradycji najłatwiej przejść do historii po tragicznej śmierci. Przykładem książę Józef Poniatowski, który walczył co prawda z fantazją i odwagą u boku Bonapartego, ale za całokształt patriotyczny Nobel bynajmniej mu się nie należał, podobnie jak generał Zajączek, dzielny napoleończyk, następnie sługus moskiewski.

Kto natomiast mozolnie i konsekwentnie przez całe życie budował ojczyźniane poletko, nie na barykadach, lecz w laboratorium, pracując naukowo, czy to na froncie odkryć inżynierskich, czy w innych przedsięwzięciach wymagających ogromnej wiedzy, dominikańskiej pracowitości i niezwyczajnych zdolności, temu nie łatwo znaleźć się w nazewnictwie ulic, nie mówiąc o pomnikach. Co innego zginąć na polu bitwy i to najlepiej w młodym wieku. Jest to bowiem najkrótsza droga dostania się na listę naszych narodowych bohaterów i patriotów.

Czesi (ale nie tylko oni, właściwie cały Zachód) śmieją się z naszego patriotyzmu. My w rewanżu pękamy ze śmiechu, gdy czytamy o przygodach Szwejka. Szwejkowski patriotyzm uważamy za dekowanie się czy nawet za tchórzostwo, oni zaś (i nie tylko oni ) naszą bohaterszczyznę biorą za samobójczą głupotę. Powiedzieć można co kraj, to obyczaj, choć nieraz przychodzi się wściec.

Wybitny eseista i historyk Tomasz Łubieński w jednym ze swoich szkiców pisze, że dla nas „nieszczęścia historyczne stanowią zawsze dowód, że mieliśmy rację. Więc jakby ich potrzebujemy”. A może istotnie Polacy są skazani na cierpienie! Cierpienie, które ma wznieść nas na wyżyny człowieczeństwa. Czyli jest to bzdura nad bzdurami.

Polityk, którzy głośno krzyczy o umiłowaniu Ojczyzny, a robi wszystko, aby ją osłabić bzdurnymi hasłami i chorą ideologią, działa na jej szkodę. Krowa, która dużo ryczy, mało mleka daje. Bez mleka daje się przeżyć. Z głupotą polityków nie daje się oddychać.

Współcześnie z „prawdziwymi Polakami” jest tak, że z jednej strony chcą korzystać z unijnej kasy, z drugiej wszystkich euroentuzjastów najchętniej spaliliby na stosie. Zachodzi tu pewne podobieństwo tych polityków do kiboli. Kibole domagają się zwycięstw swojej drużyny i jednocześnie demolują stadiony swoich idoli. Taka Polska jest Polską chorą. To nie patriotyzm, lecz głupota do kwadratu. Rasowi „patrioci” wrzeszczą : „Bij Żyda”, tyle, że go w życiu nawet na oczy nie widzieli.

„Prawdziwi Polacy”, korzystając z wolności, wypełniają gęby jadem, który ojczyznę niszczy po kawałku. Właśnie w tych dniach próbowali doprowadzić do zniszczenia śladów obecności, znanego na cały świat polskiego filozofa Leszka Kołakowskiego, w jego rodzinnym mieście.

Cudem im się to nie udało.

Polska

BARDZO MĄDRY POLITYK

czwartek, kwietnia 14, 2016

Mieszko I był władcą wybitnym. Stworzył państwo w okolicznościach mu nie sprzyjających. Wszak był poganinem. Odejście od pogaństwa - to była zdrada religii ojców. Wiedział jednak, że jeśli nie wejdzie w krąg chrześcijaństwa podzieli los Słowian połabskich. Musiał zatem wkupić się krąg możnych ówczesnego świata.

Potęgą byli Czesi. I przede wszystkim Cesarstwo Niemieckie. Były to kraje chrześcijańskie. Czeski książę Brzetysław zdążył już zrabować co się dało. Mieszko wiedział, że jeśli nie wejdzie do świata chrześcijańskiego czeka go zagłada.

Był - powiedzieć można - rasowym politykiem. Prywatę poświęcił na ołtarzu Ojczyzny, której zresztą takiej jak ją dziś postrzegamy, jeszcze na świecie nie było.

A było co porzucać. Jako poganin miał w swojej komnacie kilka pięknych kobiet. Przyjmując chrzest musiał się ograniczyć do jednej żony. Małżeństwo z księżną czeską Dobrawą było polityczne. Zmiana wyznania przez Mieszka I - z pogańskiego na chrześcijańskie - było jednym z paragrafów porozumienia polsko - czeskiego

Przez małżeństwo z Dobrawą, o urodzie jej wiemy nie wiele, ale w małżeństwach politycznych nie o urodę chodzi, mógł przyjąć chrzest i - jakbyśmy dziś powiedzieli - wejść do Europy. Najbardziej liczył się w europejskim gronie cesarz niemiecki. To on grał pierwsze skrzypce w naszej części Europy. Akurat ten cesarz sprzyjał księciu. Z następnymi cesarzami niemieckimi bywało już znacznie gorzej.

Mieszko I przyjmując chrzest kierował się przede wszystkim względami politycznymi. Poprzez chrzest wkraczał ze swoimi poddanymi w świat cywilizacji europejskiej, liczącej 15 wieków, sięgającej czasów okresu klasycznego w Grecji.

Krótko mówiąc bez wejścia Mieszka I w świat chrześcijański nie byłoby nas.

Nie ma żadnych dowodów, że chrzest Mieszko przyjął 14 kwietnia 966 roku. Żadne źródło daty tej nie przekazuje. Wyliczono ją na podstawie kroniki biskupa merseburskiego Thietmara. Wiadomo z niej, że ochrzcił się rok albo trzy lata po zawarciu małżeństwa z Dobrawą, która zresztą ponoć nie dopuszczała go przez dłuższy czas do łoża. Czekała aż oblubieniec się ochrzci.

Jeśli ochrzcił się w 966 roku, na co nie ma wiarygodnych dowodów, to 14 kwietnia wypadała Wielka Sobota Wielkanocna.

Nie ulega wątpliwości, że Mieszko i był - na owe czasy - wielkim mężem stanu. Już samo porzucenia pogaństwa w imię tworzenia zrębów państwowości czyni z niego bohatera. Nie został świętym chyba z jednego powodu. Zostawali nimi głównie męczennicy.

Mieszko I prawdopodobnie został ochrzczony, co nie jest jednak całkiem pewne, w Poznaniu w kaplicy pałacowej , której relikty odkryto w Ostrowie Tumskim.

Władza

PO TRUPACH DO CELU

sobota, kwietnia 09, 2016

Przed laty królował absolutyzm oświecony. Potem powstały demokracje. Z upływem czasu, tu i ówdzie, skarłowaciały. Jak np. demokracje ludowe, socjalistyczne itp. I tak pozostało po nasze czasy. Bywa , że opakowanie, tytuły, zajmowane fotele nie mają wiele wspólnego z rzeczywistością. Nie korona się liczy, tylko to, kto trzyma lejce, kierownicę, ster nawy państwowej.

"Państwo to ja" (fr. "Letat cest moi") miał powiedzieć Ludwik XIV, król Francji i Nawarry (1643-1715). Przeszedł do historii jako Król-Słońce. Dziś również mamy nie jedno takie słoneczko.

Władcy epoki absolutyzmu oświeconego uznawali niektóre zasady umowy społecznej przyznając poddanym ulgi „wolnościowe”. Jednak król, caryca, cesarz czy inny wódz pozostając monarchą absolutnym, nadal sprawował władzę nad wszystkimi możliwymi dziedzinami administracji państwowej. Mianując się pierwszym sługą państwa praktycznie pozostawał jego niekwestionowanym szefem.

Różne były i bywają nazwy na określenie tego pierwszego. Nie jest nim koniecznie premier, prezydent czy nawet król, bądź królowa, jak to ma miejsce w Wielkiej Brytanii. Nie nazwa się liczy, lecz stan faktyczny.

Idea absolutyzmu oświecenia wywodziła się z filozofii, która zakładała, że władza panującego pochodzi od ludu. Lud jednak nie mając innego wyjścia dobrowolnie zrezygnował ze swoich praw politycznych na rzecz monarchy, władcy. Można czy nawet należy tę zasadę przenieść do naszych czasów.

Nikt przecież niczego ludowi nie narzucał. Lud sam wybrał monarchę. I to w wolnych, demokratycznych wyborach.

Co prawda król poddanym niższego stanu powtarzał: "moje dzieci, jestem tylko waszym sługą", ale „dzieci” i tak wiedziały , że „sługa” jest panem, pierwszym po Bogu. Kropka, przecinek i basta.

Charakterystyczna dla absolutyzmu oświeconego była centralizacja władzy przy jednoczesnym tworzeniu różnych organów administracji. Era absolutyzmu oświeconego to złote czasy biurokracji. Szczególnie widoczna była wówczas troska monarchy o silną pozycję międzynarodową państwa. Przeprowadzano reformy administracji, finansów, wystawiano nowoczesne armie, inwestowano w rozwój nauki.

W III RP proporcje się nieco zmieniły. W III RP, jeśli staramy się uwspółcześnić absolutyzm oświecony najmniej inwestuje się w rozwój nauki, zaś z nowoczesnymi armiami jesteśmy na bakier, choćby dlatego, że mamy gdzieś sojusznicze okręty, samoloty. Nam wystarczą rodzime szable i rapiery. I to jest z pewnością godne uwagi, jako wyraz przywiązania do narodowych tradycji.

Absolutyzm oświecony najpełniej rozwinął się w Prusach (Fryderyk II Wielki), Austrii (Maria Teresa i Józef II), w państwach skandynawskich (Gustaw III), w Hiszpanii ( m.in. Karol III Burbon). W Rosji ideę absolutyzmu oświeconego przyjęła Katarzyna II Wielka - główna sprawczyni naszych nieszczęść czyli 123 lat trwającej niewoli.

A Król Słońce, od którego zaczęła się ta gawęda, to co prawda historia sprzed 400 lat, ale ciągoty do podobnego myślenia możemy znaleźć w niezbyt odległym otoczeniu. Niektóre z wątków panowania francuskiego monarchy, być może nieświadomie, chętnie przyswajają sobie nasi politycy. W ich mowach publicznych znajdzie się nie jedno podobieństwo do doktryny Króla Słońce, z zasłanianiem się obrony praw boskich , jako usprawiedliwienia własnych, partyjnych zamierzeń i planów.

Światli teolodzy od lat powtarzają, że branie Boga na obrońcę doktryn i planów politycznych - to herezja.

Bóg, tworząc człowieka, zwierzęta i rośliny, stworzył jednocześnie owo pragnienie władzy, wpoił je każdej żywej istocie. Każdy z nas sprawuje nad kimś lub czymś władzę: dyrektor nad uczniami, rodzice nad dziećmi, szef nad pracownikami , żona nad mężem albo odwrotnie (co osobiście w tym ostatnim przypadku uważam za błąd, a to z tego prostego powodu, że kobiety nie wolno urazić nawet kwiatkiem). Lepiej już być dla wygody pantoflarzem, ponieważ każda władza wiąże się odpowiedzialnością za drugiego człowieka.

Władza państwowa wiąże się z odpowiedzialnością za swoich poddanych, a człowiek sprawujący władzę powinien cechować się zdrowym rozsądkiem i rozróżniać dobro od zła.

Niestety poczucie władzy odbiera racjonalne myślenie. Osoby ogarnięte rządzą władzy zmieniają się w egoistów i nie obchodzi ich, ile krzywd wyrządzają innym. Po trupach dążą do wyznaczonych celów. Pisarz francuski André Maurois: "Władza absolutna wywołuje u człowieka rozpętanie najgorszych instynktów”.

W "Folwarku zwierzęcym" George'a Orwella władzę sprawowały świnie.

Zwierzęta na farmie zaufały i pozwoliły im przewodniczyć, bo uważały świnie za najmądrzejsze i najbardziej kompetentne. Te jednak, wykorzystując swoją pozycję, zabierały sukom szczeniaki i szkoliły je na silnych policjantów, kradły żywność, tłumacząc, że muszą dbać o swoje zdrowie, aby miały siłę zapewnić innym zwierzętom bezpieczeństwo. Dyrygowały stworzeniami przy budowie wiatraka, a same nic nie robiły. Zwierzęta pod władzą świń głodowały i pracowały ponad swoje siły.

Nie zapominajmy o "Małym księciu" Antonina de Saint Exuper'ego. Chłopiec, podróżując po świecie, trafił na planetę Króla, który uważał się za monarchę uniwersalnego, absolutnego i rozsądnego. Władca ten ze względu na to, że mieszkał sam na swojej planecie, nie miał poddanych, toteż bardzo się ucieszył, gdy zjawił się Mały Książę. Kiedy chłopiec chciał odlecieć, obiecał mu rożne posady, jednak bohater nie skorzystał z propozycji. Wiedział co robi. Wiedział ile może stracić, gdy zostanie poddanym Króla. Straci wolność.

Każdy bowiem wódz (z nielicznymi wyjątkami), choćby obiecywał złote góry, prędzej czy później zmienia się w istotę nieprzyzwoitą - mówiąc najdelikatniej.

nienawiść

ŻYD TO ŻYD

czwartek, kwietnia 07, 2016

Raptem okazuje się, że choć Żydów w Polsce prawie nie ma, to ostatnio jest ich coraz więcej. Na fali nacjonalistycznego uniesienia raz po raz słyszymy i czytamy, tu i ówdzie, że kolejny Polak nie jest Polakiem a Żydem, zaś mówienie o polskich Żydach to jakiś eufemizm. Żyd to Żyd i basta, parch jednym słowem.

Po karku dostają nawet ci aktorzy, którzy wcale nie grają Żydów, lecz występują w roli tych, którzy antysemitów demaskują. Nie jestem aktorem, jednak demaskować ohydę będę jak mi dopomóż Bóg.

Lat kilkanaście temu wybitny hierarcha katolicki prof. Henryk Muszyński prowadził stały dialog z wyznawcami religii mojżeszowej - biblistami. Działał na tym samym poziomie intelektualnym co abp prof. Józef Życiński. W warszawskim Uniwersytecie im. Stefana Wyszyńskiego organizował sesje z udziałem rabinów z uczelni amerykańskich, europejskich i izraelskich. Na jedno czy dwa z nich zostałem zaproszony, co było przeżyciem niezwykłym.

Dyskurs sięgał intelektualnego kosmosu.

Kardynał Muszyński opowiadał mi, że jego dom biskupi był regularnie obsmarowywany Gwiazdą Dawida, podobne szykany spotykały profesora Życińskiego. Obok Gwiazdy - szubienica.

Dziś hierarchowie zajmują się innymi sprawami. Organizowane są co prawda dni dialogu chrześcijańsko - judaistycznego, lecz z antysemityzmem, z nacjonalizmem walkę należałoby toczyć na co dzień. Jest całkiem odwrotnie.

W tych dniach wyciągnięte zostały antysemickie armaty pod adresem ambasadora III RP w Stanach Zjednoczonych po to, aby wykazać jego rzekomą antypolską postawę. Podłość trzyma się dobrze.Trzyma się dobrze, gdyż jest na to zezwolenie.

Ulicami niektórych miast i miasteczek młode „byki” czyli faceci w wieku młodym i średnio-młodym paradują drąc pyski: precz z „tymi i tamtymi”, z jakimi bądź obcymi. Ręce mają uniesione do góry z faszystowskim „pozdrowieniem”, nad ich łbami trzepoczą sztandary ze znakami swastyko-podobnymi.

Nacjonaliści, antysemici i szara masa, tak zwana hołota, jak przed wojną mówiono, poczuła się bezkarna. Uważając się za „prawdziwych Polaków” chcą Polski tylko dla Polaków.

Zapewne nawet nie wiedzą, ilu było wielkich Polaków, którzy byli Żydami: poeci (na zdjęciu: Julian Tuwim, łódzki Żyd, nikt tak jako on pięknie polszczyzną nie władał, m.in. autor „Kwiatów polskich”), pisarze, muzycy, aktorzy, piłsudczycy, AK- owcy, oficerowie armii gen. Andersa.

To, że nie wiedzą o tym, to nawet nie jest ich wina. Winnymi tego stanu rzeczy są ci, którzy dają przyzwolenie na antysemityzm i na każdy inny wrzask nienawiści. Jest to często przyzwolenie jawne lub przychylnie milczące.

Dla antysemity - kto nie pochodzi z jego miotu jest Żydem.

Wspomnianego profesora abp. Józefa Życińskiego nazywano Żydziński. Ładne -prawda?

Kobieta

KTO NAMI RZĄDZI ?

poniedziałek, kwietnia 04, 2016

Kobieta dla piszącego te słowa nie jest wcale „puchem marnym”. Jest to istota zdecydowana, wie czego chce i tak dzieje się od wieków. Uważa się błędnie, że przez wieki całe była „kurą domową” i dopiero w naszych czasach przywrócono jej godność. Jest to nieprawda . Niech kobiety rządzą nami, co nie znaczy, że każda kobieta do tego się nadaje.

Kobiety już dawno rządziły same i to bez męskiej pomocy. I to właśnie wówczas świat był o wiele lepiej rządzony. Tyle, że to było tak dawno, iż wydaje się bajką.

Matriarchat to bardzo ciekawa epoka historyczna.

Za pierwszą formę rozwoju społecznego uznawano heteryzm żywiołowy. Polegał na współżyciu wielu kobiet z wieloma mężczyznami. Takie czasy hippisowskie przed wieloma laty.

Później była epoka prawa macierzyńskiego. To czas pełnego matriarchatu, w którym mężczyźni zajmowali podrzędną rolę. Pojawiła się jednak instytucja małżeństwa, w którym kobieta współżyła z jednym mężczyzną. Panowała jednak kobieta. Mężczyzna zajmował się wojnami i łowiectwem, co trzymało go z dala od domu, aby nie przeszkadzał w rządzeniu. Rodzina i stada zwierząt były podporządkowane kobietom, a potomstwo uznawano w linii matki.

Kultura matriarchalna cechowała się głębokim humanizmem. Była to epoka dobrobytu i pokoju. Władza społeczna i polityczna należała do kobiet. Zbieractwem zajmowały się kobiety, mężczyźni łowiectwem.

Matriarchat trwał około 30 000 lat. Przejawiał się w ideologicznym systemie rządzenia, który nosił charakter religijny i wyrażał się w kulcie bogiń.

Pojawiła się wtedy idea Wielkiej Bogini, która była Bogiem naczelnym. Jako Magna Mater - Wielka matka rządziła całością, była boginią życia, śmierci i odrodzenia. Obejmowała swoim panowaniem życie roślin, zwierząt i ludzi. Zarządzała wegetacją, naturą, a jej macica tkwiła w ziemi, która rodzi bez przerwy wszelkie formy życia. Elementy matriarchatu dostrzec można w religiach - w judaizmie i chrześcijaństwie.

Również w religii starożytnej Grecji pobrzmiewały elementy dawnego matriarchatu. Gaję uważano za matkę ziemię, boginię wszystkiego, co rośnie. Była ona wszechmatką i zrodziła istoty ludzkie. Echa dawnych bogiń przetrwały również w kulturach Celtów i Etrusków.

Jeszcze dziś w Chinach mieszka społeczność Mosuo, która funkcjonuje na zasadach matriarchalnych. Mężczyźni Mosuo nie należą do rodzin matek swoich dzieci. Żyją w domach swoich własnych matek. Rolę ojców pełnią wobec dzieci swoich sióstr. W tej kulturze nie istnieje małżeństwo. Kobiety i mężczyźni mogą nawiązać romans z kim chcą. Najwyższą pozycję w domu zajmuje najstarsza kobieta - matka rodu. Inne matriarchalne społeczności to m.in. Ajnowie w Japonii , na Oceanie Spokojnym, w Indiach, niektóre społeczności Bantu w Afryce. W Ameryce Północnej - wśród Indian.

Ongi kobiety odgrywały dominującą rolę. Były głowami rodu, szamankami i kapłankami. Oddawano cześć boginiom, rodzicielkom świata, które różnie nazywano w poszczególnych kulturach i religiach. Ich atrybutami były: płodność, tajemnica nowego życia i rodzicielstwo.

Tak jak matriarchat ustępował stopniowo patriarchatowi, tak religie pogańskie były wypierane przez religie monoteistyczne. I dopiero wtedy zaczęła zmieniać się rola kobiety w społeczeństwie. Ich wyższość nad mężczyznami malała. Pozycję jej należną kobieta odzyskała dopiero dzięki rewolucji francuskiej . Rewolucja francuska wprowadziła we Francji całkowite równouprawnienie płci, dając kobietom te same prawa, co mężczyznom. Stan ten trwał jednak zaledwie kilka lat.

Napoleoński kodeks cywilny pozbawiał kobietę prawa do dysponowania majątkiem, nakazywał całkowite posłuszeństwo mężowi, nie dawał właściwie żadnych szans rozwodu, kobieta nie mogła wystąpić samodzielnie do sądu, itd. Jego postanowienia były rozpowszechnione przy udziale wojsk zdobywającego Europę przez Napoleona Bonaparte i w niektórych krajach dotrwały nawet połowy XX wieku.

Ale jednak z biegiem czasu zaczęto dostrzegać to, co jest tak wielką siłą kobiety, co ją pozytywnie na tle mężczyzn wyróżnia: opiekuńczość, empatia, intuicja, ofiarność.

Prawo głosu kobiety zaczęły otrzymywać dopiero w XX w. W 1906 roku kobiety otrzymały prawo głosu w Finlandii, w 1918 w Wielkiej Brytanii (ale dopiero od 30. roku życia), w 1919 w Polsce, w 1920 w USA. We Francji doczekały się one tego dopiero w roku 1944, Włoszech w 1946, w Szwajcarii w 1971, Portugalii w 1974 , po pokonaniu Salazara. Najbardziej „prokobieca” jest Skandynawia.

Prawo prawem, ale obyczaje, zwyczaje pachną dulszczyzną. Widać to dzisiaj w podejściu części kleru do roli kobiety w naszym życiu. Sojusz obecnej władzy III RP z Kościołem katolickim zagroził kobietom bezwzględnym, karnym zakazem aborcji. Wydarzenie kuriozalne na cały cywilizowany świat.

Poeta francuski ( polskie korzenie) Charles Baudelaire pisał, że kobieta jest zaproszeniem do szczęścia, bo świat bez kobiet byłby jak ogród bez kwiatów.

Poeta opiewając kobiece walory tak pisał czule o Ewie: „W męskiej chęci dominacji, walki i udowodnienia czegoś za wszelką cenę, Ewa jest niczym uderzeniem skrzydeł motyla pośród wybuchu męskich ambicji i ślepych pragnień”.

Kobiety zaprowadzają ład tam, gdzie mężczyźni wprowadzili chaos. Mężczyzna ma jedyną miłość - świat, podbić świat. Kobieta ma jedyny świat - miłość.

Kobiety coraz częściej sięgają po władzę. W prezydenckich fotelach obecnie zasiadają lub do nie dawna zasiadały panie w Szwajcarii, na Litwie, Maltcie, w Kosowie, Korei Płd., Chile, Brazylii, Argentynie, Liberii, Republice Środkowoafrykańskiej. Na czele rządów stoją czy też do niedawna stały panie w Norwegii, na Łotwie, na Jamajce, w Trynidad i Tobago, Peru, w Bangladeszu.

W naszym kraju mamy w ostatnich dwóch latach dwie panie premier, jedna po drugiej, aczkolwiek najspokojniejsze i najmądrzejsze były przed laty rządy pani premier Hanny Suchockiej, późniejszej ambasador przy Watykanie; dziś wysoka figura w strukturach Unii Europejskiej.

Kobieca umiejętność rządzenia nie wszystkim jest w smak. Z różnych przyczyn. Politycznych, sekciarskich itd. Co nie znaczy, że każda pani premier nadaje się na ten urząd. Bywa, że lepiej także i dla niej samej byłoby, gdyby zajmowała się bardziej przyziemnymi sprawami od rządzenia krajem.

Finał tekstu niech będzie pojednawczy dla konkurujących z sobą pań o najwyższe fotele, choćby te poselskie. Zdarza się wszak, że jakaś pani poseł wychodzi z roli kobiecej i płynie z niej krzykliwy strumień połajań na prawo i lewo. Większość jednak pań - to słodycz życia. Także politycznego.

Dla powszechnej zgody - wiersz Juliana Tuwima:

Od grzechu zaczął się jej świat,

A że Pan Bóg ją stworzył, a szatan opętał,

Jest więc odtąd na wieki i grzeszna, i święta

I szczyt nad chmurami, i przepaść bez dna.

Początek i koniec – kobieta, acha!

Zdradliwa i wierna, i dobra i zła,

I rozkosz i rozpacz, i uśmiech i łza,

I gołąb i żmija, i piołun i miód,

I anioł i demon, i upiór i cud.

Polacy

HUMORESKA NA POWAŻNIE

sobota, kwietnia 02, 2016

DZIEŃ PIERWSZY

Czegoś takiego świat nie widział, ani nie słyszał. Oto w centrum Europy, w pewnym całkiem zacnym kraju z bogatą przeszłością, ongi prawie potęgą mocarstwową, potem podbijanym i krajanym na części przez obcych i swoich, z udziałem rodzimych magnatów i biskupów także (a jakże!), kraju ciemiężonym, w którym nawet dzieci walczyły na powstańczych barykadach, jednym słowem w kraju z bogatym życiorysem, gdy się w nim wreszcie uspokoiło, czarne chmury odpłynęły w dal.

Bóg nawet trochę manny zesłał z nieba i raptem wszystko stanęło do góry nogami.

Katastrofa jak u Greka Zorby!

Runęło wszystko. Sąsiad na sąsiada rzucił się z siekierą. Minister kultury otworzył spelunę. Gwiazdor filmowy zabił księdza i przez kilka miesięcy deklamował pokutną modlitwę. Przeor został bankierem. Bankier łobuzem. Były agent służb - dyrektorem cyrku. Primabalerina premierem. Poprzedni premier klucznikiem w centralnym więzieniu.

Wybrano prezydenta, który został królem i nikt mu już więcej ręki nie potrafił podać.

Wybuchła rewolucja. Każdy sobie indywidualnie obcinał uszy. Każdy sobie indywidualnie przypisywał historyczne zbrodnie. W finale jeden drugiemu zaczął wyłupywać oczy.

Zwyciężyła rewolucja jakiej świat nie widział. Nie znaleziono zwycięzcy. Same trupy. Z uśmiechem na ustach. Radosne zwycięstwo samounicestwienia.

Spytacie co to za kraj?

Kiedyś od gór do morza, przez sam środek krainy, płynęła tu piękna rzeka.

DZIEŃ DRUGI

Życie polityczne pełne jest brudu. Nie wiadomo czy wyczołgali się z nor z własnej inicjatywy, czy za namową kogoś ważnego, czy za kilka srebrników, czy jeszcze z innych powodów. Jednocześnie ten i ów próbuje grać rolę politycznego bohatera, marzy mu się przywództwo nad masami.

Zemsta i nienawiść chodzą w III Rzeczpospolitej parami. Rozmawiamy między sobą obelgami. Zapominamy, że bogactwo tego świata bierze się z bogactwa umysłów ludzi. Każdy z nas jest inny, każdy inaczej wygląda, inaczej mówi, ma swoje zdanie na sprawy drobne i ważne. Natomiast system jedynie słuszny czyli totalitarny, niezależnie od koloru, w każdych warunkach jest okrutny i beznadziejny, gdyż próbuje ulepić z wszystkich ludzi taką samą kukłę.

Wydaje się, że z takim zjawiskiem, z taką tendencją - zaczynamy mieć coraz częściej do czynienia. Tu i teraz. Między dwiema rzekami, morzem a szczytami gór.

W krajach przemocy i przymusu kto się sprzeciwia władzy - w zależności od skali reżimowej presji - albo zostaje pozbawiony praw do godziwego życia, albo siedzi w więzieniu albo ginie od kuli zdradzieckiej lub z wyroku kapturowego sądu, co - jak wiemy z historii totalitaryzmów brunatnego i czerwonego - należało do ulubionych zajęć dyktatorów.

W Europie mamy demokrację, choć nie zawsze tych samych odcieni. W naszym kraju cieszymy się nią od ponad ćwierć wieku, a zatem wiemy doskonale, że ulepianie kukły z całego narodu, na kształt jedynie obowiązującej ideologii - to ciężar nie do zniesienia. Mimo to u wielu z nas gnieździ się jakaś przeklęta zmora.

Wyraża się to między innymi w nieumiejętności rozmawiania z inaczej od nas myślącymi. Najlepiej bowiem czujemy się w gronie ludzi do nas podobnych. Proceder ten przede wszystkim uprawiają politycy. Wykorzystują każdą okazję, każdy możliwy pretekst, aby udowodnić, że tylko pod ich sztandarem, kraj leżący między Bałtykiem a Tatrami będzie opływał mlekiem i miodem. Bzdura.

Rządzący zwykle obiecują gruszki na wierzbie a lud wierzy w to, co świadczy nie tylko fatalnie o politykach lecz również o narodzie. Nie całym oczywiście. Wystarczy jednak nawet garstka głupców, aby pociągnęła za sobą większość. Zwierzęta posiadające tę sprawność nazywają się baranami.

Ci, którzy słuchają głównie siebie samych i wyłącznie tych, który są tacy jak my, a więc ci, którzy tkwią we własnym sosie i gronie, popełniają ciężki grzech. Jest to grzech bezmyślności.

Cogito ergo sum - myślę więc jestem (Kartezjusz). Nie myślę, więc jestem istotą bezmyślną. Poddając się bezkrytycznie woli innych - tracę wolność osobistą.

Głupi naród przegra prędzej czy później. Ponieważ głupiec nie ma argumentów i nie potrafi ich wyartykułować, więc gardłuje. Wymachuje biało czerwoną na prawo i lewo, plamiąc jej honor i przy tym pała chęcią zemsty i nienawiści. Niczym nie uzasadnionej.

Naród, który nie potrafi wykorzystać demokracji - przegra. Jeśli nie wsłuchujemy się w drugiego człowieka, nie przyjmujemy jego słusznych argumentów a zamiast tego przytupujemy wymachując szabelką - stajemy się pośmiewiskiem w cywilizowanym świecie.

Warto postawić pytanie: czy zawsze moje poglądy są słuszne, czy rzeczywiście ja jestem najmądrzejszy?

Spróbuj zmierzyć się z inaczej myślącym. Powalcz na argumenty. Nie bronią, nie karczemnymi okrzykami, lecz słowem, myślą, uczynkiem. Tak jak zapisane jest w Biblii. Najczęściej nie znają jej ci, którzy się na nią powołują rankiem, w południu i przed snem.

Utwierdzanie się w swojej nieomylności prowadzi do porażki.

On jest inny, ty jesteś inny, ja także. Wspólnie możemy znaleźć to, co nas łączy. I wybrać to lub tego, co jest korzystniejsze dla kraju. Dziś wydaje się to mało realne. Polacy bowiem znaleźli się o krok od zakleszczenia się w nienawiści i bezdennej głupocie.

Obyśmy tylko nie obudzili się „z ręką w nocniku”. Gdy zostaniemy wykluczeni z grona cywilizowanych Europejczyków, wpadniemy - czy tego chcemy czy nie - w ramiona tych, którzy tylko na to czekają.

Powrót do wolności jest zawsze trudny. Jej utrata - krok przed nami.

DZIEŃ TRZECI

Wypad do Szwajcarii. Oddech od codziennej "młócki" rodzimej. Ale i tu dochodziły " patriotyczne" pojedynki. Tłumaczenie obcym - nawet bystrym dziennikarzom - o co nam chodzi, to droga przez mękę. Wiedzą jedno: demokracja po polsku - to farsa. I to jest nam przypisane - słusznie czy nie słusznie - nie od dziś Polak jest na bakier z demoracją. Woli chaos i zamęt. W mętnej wodzie lepiej się pływa.

DZIEŃ CZWARTY

Śmiechu to warte. Zje Wielki kolację ze Średniakiem, czy nie, poda rękę czy tylko mrugnie okiem. Kompleksy trudno się leczy. Wybić się na wielkość potrafią tylko wielcy.

DZIEŃ PIĄTY

A nuż te spory, które toczymy w naszej kochanej Ojczyźnie mają jakiś sens.

A nuż boje PiS-u z nie-PiS-em, jednego sortu z drugim, konserwy Kościoła z nie-konserwą itd., wyjdą nam na dobre.

Wszak w boju hartuje się stal.

Jeśli tylko się nie pozabijamy mamy szansę wyjść z tego silniejsi, mądrzejsi, lepsi itp. Tyle, że trochę poobijani. Ale na to już nie ma rady. Ważne, aby nie przekroczyć pewnej granicy.

Co niestety nam - moim zdaniem - nam nie grozi. Najpierw się wzajemnie się zagryziemy. Jak pies Burek z kotem Mruczkiem.

DZIEŃ SZÓSTY

No i masz babo placek. Jedni twierdzą, że pan prezydent Duda rozmawiał z panem prezydentem Obamą, drudzy temu zaprzeczają. I bądź tu mądry.

A może obie strony mówią prawdę. Być może jedni za rozmowę uważają rozmowę jednostronną, tzn. taką jaką znamy z powiedzenia "gadał dziad do obrazu, obraz do niego ani razu". Czyli jeden prezydent trzymał mowę, drugi słuchał a nawet potakiwał głową lub też zaprzeczał.

Są tacy, np. dziennikarze lub osoby znane z przesadnej drobiazgowości, którzy uważają, że rozmowa na szczycie musi być koniecznie rozmową w "cztery oczy", w pomieszczeniu, najchętniej owalnym, cygara na stole, głębokie fotele i podobne dyrdymały. Zaś rozmowę prowadzoną gdzieś tam na stojąco i pokątnie, na chybcika, uznają za niebyłą.

Jest trzecia wersja. Wydaje się najbardziej realna. Gdy bowiem weźmiemy pod uwagę historyczne więzi łączące Rzeczpospolitą ze Stanami Zjednoczonymi oraz wspólnotę myśli i uczuć, nie należy wykluczać, że rozmowa obu panów prezydentów toczyła się bez słów. Po co gadać, skoro i tak wiadomo o co chodzi.

I stąd całe nieporozumienie. Wzniecają je czynniki wrogie.

Aby jednak w sposób zdecydowany i natychmiastowy przeciąć kolejną waśń, jaka znowu wybuchła w naszym kraju, warto uciec się do często używanego instrumentu celem uzyskania prawdy. Tym instrumentem jest wykrywacz kłamstw.

DZIEŃ SIÓDMY

Odpoczynek. I na koniec dobranocka, którą przed laty znany aktor wypełnił nieparlamentarnie zwracając się do dzieci. A był jeszcze na wizji. Czyli na podsłuchu, co każdemu z nas może się zdarzyć.

Jerzy Klechta

NOWOMOWA

WIELKI POLAK

PATRIOTYZM NAD WISŁĄ

BARDZO MĄDRY POLITYK

PO TRUPACH DO CELU

ŻYD TO ŻYD

KTO NAMI RZĄDZI ?

HUMORESKA NA POWAŻNIE

O Mnie

POLECANA KSIĄŻKA

Popularne wpisy

Archiwum Bloga

Etykiety