Jerzy Klechta: marca 2016

W PIĘKNYM, ZWARIOWANYM KRAJU

środa, marca 30, 2016

OBYŚMY NIE OBUDZILI SIĘ ZA PÓŹNO

wtorek, marca 29, 2016

Wiadoma rzecz co czyni człowieka. Na przykład nie jest nim cham. Także nie jest nim - aczkolwiek z zewnątrz jest człekopodobnym stworzeniem - ten, który bije niemowlę, staruszka, rodzoną matkę itp. Nie jest człowiekiem wyrośnięte bydlę, które rynsztokową serią inwektyw obraża idącą ulicą nieznaną osobę.

Pełno ich wokół.

To nie tylko wrzeszczący kibole. To nie tylko wódą śmierdzące żule. To także dla niepoznaki ubrani modnie, nawet pod krawatem, prezesi, biznesmeni, urzędnicy wyższego stopnia, panie i panowie okupujący ławy sejmowe itp.

Zginają karki przed tymi, co nad nimi, kopiący tych, którzy pod nimi.

Życie polityczne pełne jest brudu. Nie wiadomo czy wyczołgali się z nor z własnej inicjatywy, czy za namową kogoś ważnego, czy za kilka srebrników, czy jeszcze z innych powodów. Jednocześnie ten i ów próbuje grać rolę politycznego bohatera, marzy mu się przywództwo nad masami.

Zemsta i nienawiść chodzą w III Rzeczpospolitej parami. Rozmawiamy między sobą obelgami. Zapominamy, że bogactwo tego świata bierze się z bogactwa umysłów ludzi. Każdy z nas jest inny, każdjy inaczej wygląda, inaczej mówi, ma swoje zdanie na sprawy drobne i ważne. System jedynie słuszny czyli totalitarny, niezależnie od koloru, w każdych warunkach jest okrutny i beznadziejny, gdyż próbuje ulepić z wszystkich ludzi taką samą kukłę. Wydaje się, że z takim zjawiskiem, z taką tendencją - zaczynamy mieć coraz częściej do czynienia.

W krajach przemocy i przymusu kto się sprzeciwia władzy - w zależności od skali reżimowej presji - albo zostaje pozbawiony praw do godziwego życia, albo siedzi w więzieniu albo ginie od kuli zdradzieckiej lub z wyroku kapturowego sądu, co - jak wiemy z historii totalitaryzmów brunatnego i czerwonego - należało do ulubionych zajęć dyktatorów.

W Europie mamy demokrację, choć nie zawsze tych samych odcieni. W naszym kraju cieszymy się nią od ponad ćwierć wieku, a zatem wiemy doskonale, że ulepianie kukły z całego narodu, na kształt jedynie obowiązującej ideologii - to ciężar nie do zniesienia. Mimo to u wielu z nas gnieździ się jakaś przeklęta zmora. Chodzi o metodę, styl, sposób patrzenia na innych, na drugiego człowieka.

Wyraża się to między innymi w nieumiejętności rozmawiania z inaczej od nas myślącymi. Najlepiej bowiem czujemy się w gronie ludzi do nas podobnych. Proceder ten przede wszystkim uprawiają politycy. Wykorzystują każdą okazję, każdy możliwy pretekst, aby udowodnić, że tylko pod ich sztandarem, kraj leżący między Bałtykiem a Tatrami będzie opływał mlekiem i miodem. Bzdura.

Rządzący zwykle obiecują gruszki na wierzbie a lud wierzy w to, co świadczy nie tylko fatalnie o politykach lecz również o narodzie. Nie całym oczywiście. Wystarczy jednak nawet garstka głupców, aby pociągnęła za sobą większość. Zwierzęta posiadające tę sprawność nazywają się baranami.

Ci, którzy słuchają głównie siebie samych i wyłącznie tych, który są tacy jak my, a więc ci, którzy tkwią we własnym sosie i gronie, popełniają ciężki grzech. Jest to grzech bezmyślności.

Cogito ergo sum - myślę więc jestem (Kartezjusz). Nie myślę, więc jestem istotą bezmyślną. Poddając się bezkrytycznie woli innych - tracę wolność osobistą.

Głupi naród przegra prędzej czy później. Ponieważ głupiec nie ma argumentów i nie potrafi ich wyartykułować, więc gardłuje. Wymachuje biało czerwoną na prawo i lewo, plamiąc jej honor i przy tym pała chęcią zemsty i nienawiści. Niczym nie uzasadnionej.

Naród, który nie potrafi wykorzystać demokracji - przegra. Jeśli nie wsłuchujemy się w drugiego człowieka, nie przyjmujemy jego słusznych argumentów a zamiast tego przytupujemy wymachując szabelką - stajemy się pośmiewiskiem w cywilizowanym świecie. Warto postawić pytanie: czy zawsze moje poglądy są słuszne, czy rzeczywiście ja jestem najmądrzejszy?

Spróbuj zmierzyć się z inaczej myślącym. Powalcz na argumenty. Nie bronią, nie karczemnymi okrzykami, lecz słowem, myślą, uczynkiem. Utwierdzanie się w swojej nieomylności prowadzi do porażki.

On jest inny, ty jesteś inny, ja także. Wspólnie możemy znaleźć to, co nas łączy. I wybrać to lub tego, co jest korzystniejsze dla kraju. Dziś wydaje się to mało realne. Polacy bowiem znaleźli się o krok od zakleszczenia się w nienawiści i bezdennej głupocie. Obyśmy tylko nie obudzili się „z ręką w nocniku”. Gdy zostaniemy wykluczeni z grona cywilizowanych Europejczyków, wpadniemy - czy tego chcemy czy nie - w ramiona tych, którzy tylko na to czekają.

Powrót do wolności jest trudny. Jej utrata - zaledwie krok przed nami.

Polacy

SAMI SIĘ WYKOŃCZĄ

środa, marca 23, 2016

Styl to człowiek. Maksymę tę ukuł Dionizjusz z Halikarnasu , grecki historyk, pisarz, mędrzec żyjący w starożytnym Rzymie na przełomie poprzedniej i naszej ery. Rozwinął ją przyrodnik G. L. Buffon (1707-1788) : le style, c’est l’homme - styl charakteryzuje człowieka.

I oto jesteśmy w domu. Czyli w naszej ojczyźnie. Maksyma ta odnosi się do naszej klasy politycznej jak ulał. Są wyjątki, ale tak nieliczne, że nawet ich ani widać, ani słychać. A jak wiadomo lud kocha igrzyska. Więc im więcej jazgotu, tym bardziej udane igrzyska.

Jazgot to nie tylko wrzask, to nieprzyjazne słowa pod adresem przeciwnika, to również wygląd zewnętrzny jazgoczących, ściśnięte z nienawiści usta, piskliwe okrzyki, mieszanina hałaśliwych dźwięków. Nawet politycy płci pięknej bardzo szybko poszły śladami współtowarzyszy. Bywa, że żółć targana płcią piękną bije na łeb i szyję płeć brzydką.

Wal! Zabij! Wygraj za wszelką cenę!

Meritum jest opakowane w takim bełkocie nienawiści oraz prezentowane jest z tak nachalnym przytupem chamstwa, że o wiele spokojniej można spędzić czas na zabawie w remizie strażackiej. Ale komu dziś chce się chodzić do remizy, lepiej posłuchać jazgotu.

I w ten oto sposób naród również głupieje. Jedni dają się wprowadzić w maliny i w bełkot wierzą, drudzy mają za darmo kabaret w najgorszym wydaniu i rechoczą jak stado baranów. Nie obrażając nikogo głupiejemy.

A wszak to mądrość buduje państwo. Czytamy w starych księgach Testamentu, że to „mądrość władców zbuduje miasto”. Nic z tego między Bugiem a Odrą.

W ten oto sposób Polacy, na własne życzenie, kopią pod sobą nie dołki, lecz dół. Wyjść z niego będzie bardzo trudno. Tak rządzącym, jak i tym, który się im sprzeciwiają.

To nie jest wcale kabaret. To jest jedno z najsmutniejszych przedstawień w naszych dziejach. To nie jest jeszcze Targowica. Ale skutki mogą być podobne. Na razie z nas się podśmiewają. Przyjdzie moment, że sojusznicy bliżsi i dalsi, faktyczni i farbowani machną ręką i zostaniemy sami jako kołek w płocie. Co wcale nie jest ani śmieszne, ani niedorzeczne, nierealne.

Kto to powiedział, że Polacy to naród, którzy nie potrafi samemu się rządzić? Jeden z największych architektów antypolonizmu.

„Dajcie Polakom rządzić, a sami się wykończą” - Otto von Bismarck (1815 -1898), kanclerz Cesarstwa Niemieckiego.

Marzenie

JAJKO WIELKANOCNE

wtorek, marca 22, 2016

Jajko to symbol życia. W czasach przedchrześcijańskich było symbolem sił ożywiających przyrodę. Można to wiązać z mitem o powstaniu świata. Świat się narodził ab ovo, czyli z jajka. Jajko - symbol życia. Jest również symbolem siły broniącej przed wszelkim złem.

Z chaosu wyłoniło się olbrzymie jajo, z którego wykluł się świat. Tradycje wielu kultur podkreślały wspólny rytm jaja ze światem, słońcem, płodnością, zmartwychwstaniem.

Z jaja powstała Ziemia, ze skorupy Niebo.

U Słowian jajko związane było z kultem boga słońca, było symbolem nowego życia, narodzin. Było również uważane za potężny amulet przeciw czarom i złym mocom.

Jajko Wielkanocne jest znakiem nowego życia, przezwyciężeniem śmierci porównanym do przebijania skorupki. Wykluwający się kurczak dla chrześcijan symbolizuje zwycięstwo życia. Jajko jest nadzieją, próbą cierpliwości, której należy się poddać, aby zobaczyć ukryte wewnątrz pisklę.

Ta skrócona historyjka na temat Jaja Wielkanocnego po to, aby zatrzymać się na dniu dzisiejszym. Kryje się bowiem niepewność, pytanie czy aktualna scena polityczna w naszym kraju potraktuje Jajo jak należy. Czyli po polsku, po chrześcijańsku a niechby nawet po pogańsku.

Ciekawe czy spadłaby korona z głowy liderom łaskawie nami rządzącym czyli sortowi pierwszemu, a także tym z sortu drugiego, i tych jeszcze „gorszych”, gdyby tak między sobą jajami się postukali.

Widzę to oczyma duszy.

Jeden trzyma jajo, drugi trzyma w dłoni jajo, i trzeci i następni, jajami się stukają, rodzi się nowe życie, żółć jajeczna się rozlewa wokół, zabija to co nas dzieli, tę polsko-polską zapiekłość, tę polsko-polską wojenkę, która przecież choć jeszcze prowadzona jest bez rozlewu krwi, nikt nie wie co przyniesie jutro.

Nikt nie wie co komu jutro nie strzeli do głowy.

Weźmy więc jajo w dłoń!

Jajko Wielkanocne jest znakiem nowego życia, przezwyciężeniem śmierci porównanym do przebijania skorupki. Wykluwający się kurczak symbolizuje zwycięstwo życia, jest nadzieją, próbą cierpliwości, której należy się poddać, aby zobaczyć ukryte wewnątrz pisklę.

Pisząc to oczom nie wierzę. Przecież to są bajeczki dla grzecznych dzieci. A może nie ?

A nuż się jeden z drugim obudzi. Jajko pełni rolę podarunku, którego intencją jest życzenie pomnażania sił witalnych. Pisanka jest rodzajem bileciku miłosnego, który subtelnie oddaje uczucia dziewczyny do obdarowanego chłopca.

Mamy do wyboru: jajko zgody albo jajko niezgody czyli potop na własne życzenie.

Ojczyzna

WYMYŚLAM POLSCE I JEJ SŁUŻĘ

poniedziałek, marca 21, 2016

Myśli Józefa Piłsudskiego:

Naród wspaniały, tylko ludzie kurwy.

Naród, który traci pamięć przestaje być Narodem - staje się jedynie zbiorem ludzi, czasowo zajmujących dane terytorium.

Kto nie szanuje i nie ceni swojej przeszłości, ten nie jest godzien szacunku, teraźniejszości ani prawa do przyszłości.

Żadne zdrowe społeczeństwo nie będzie bez zdobycia się na opór czynny, znosić gospodarki bandytów podtrzymywanych przez władzę i władz podtrzymywanych przez bandytów. I jeśli takim społeczeństwem jesteśmy - podobnych gospodarzy powinniśmy się pozbyć.

Konkurencja partyjna poszła u nas od pierwszej chwili istnienia państwa tak dziwacznie i tak ostro, a zarazem z tak wielką ilością kłamstwa i łajdactwa, że od razu zaczęło się wytwarzać to, co nazwałem: cloaca maxima.

Każde nadużycie, każde łajdactwo było dobrym wtedy, gdy robił je członek partii własnej, złym zaś tylko wtedy, gdy robił je członek innej partii.

Gdy myślę o tym, zbliżając się co krok do grobu, to zawsze mi się zdaje, że odrodzenie, piękno i pieśń odrodzenia nie z naszych niewolniczych piersi się wyrwie, że piersi dziecinne i głosiki dziecięce tę pieśń, gdy dorosną, wyśpiewają, że one zobaczą Polskę odrodzoną, pełną śmiechu i szczęścia, gdy my, niestety, spotkaliśmy Polskę z kwasem śledzinników i burczeniem ludzi o chorych żołądkach.

Każdy z posłów ma prawo wrzeszczeć, krzyczeć, ma prawo rzucać obelgi, ma prawo oszczercze pisać interpelacje, dotykające honoru innych, ma prawo i przywilej zachowywać się jak świnia i łajdak…

Stwierdzam stanowczo, że tych piekielnych nudów, które z sali sejmowej wieją, nie mógłbym wytrzymać nawet pół godziny.

Być zwyciężonym i nie ulec to zwycięstwo, zwyciężyć i spocząć na laurach to klęska.

Polacy chcą niepodległości, lecz pragnęliby, aby ta niepodległość kosztowała dwa grosze i dwie krople krwi. A niepodległość jest dobrem nie tylko cennym, ale bardzo kosztownym.

Nie ma lepszej pożywki chorobotwórczej dla bakteryj fałszu i legend, jak strach przed prawdą i brak woli.

W każdym ugrupowaniu ludzkim, w którym kiedykolwiek byłem, byłem uważany za coś w rodzaju heretyka.

Trzeba, aby to co było szaleństwem, stało się także rozumem polskim.

Powoływać się na Kościuszkę, posługiwać się jego imieniem, zachwycać się nim i solidaryzować się z jego ideałami może każdy bezkarnie, bez konsekwencji i kosztów. Bo Kościuszko nie żyje.

Kto solidaryzuje się ze mną, musi płacić wysiłkiem, męką, trudem, ofiarą z wolności, z życia. Kiedyś, gdy mnie już nie będzie, będę miał także miliony równie zapalczywych i podobnie nieryzykujących wielbicieli.

Staję do walki, tak jak poprzednio, z głównym złem państwa: panowaniem rozwydrzonych partyj i stronnictw nad Polską, zapominaniem o imponderabiliach, a pamiętaniem tylko o groszu i korzyści.

Siła nie może liczyć się z tym, co się komu podoba, a co się nie podoba. Gdy frymarczy, gdy zaczyna się wahać, przestaje być siłą.

Byłem nie tylko „rozumny szałem”, lecz znałem drgnienia serc polskich, na nich się opierałem, serce brałem za instrument i mierzyłem siły na zamiar.

Ilekroć słyszę te głosy rozsądku i trzeźwości, ilekroć spotykałem się z tymi zarzutami romantyzmu, poezji… tylekroć chcę zawołać w odpowiedzi: a jednak ten romantyzm, ta poezja, to szaleństwo zwyciężyły!!!

Każdy może zostać do nas przyjęty, lecz nie każdy może wśród nas pozostać.

Polska to jeden wielki kołtun, trzeba przedtem dobrze grzebieniem ten kołtun rozczesać, aby każdy włos był z osobna, a wtedy może da się kosę zapleść.

Choć nieraz mówię o durnej Polsce, wymyślam na Polskę i Polaków, to przecież tylko Polsce służę.

Głupota

PRAWDZIWI POLACY

piątek, marca 18, 2016

Być w Polsce prawdziwym Polakiem nie jest łatwo. Nie dlatego, że nie ma prawdziwych Polaków, lecz dlatego, że tzw. ”prawdziwi Polacy”, to znaczy ci, którzy wymachują biało-czerwoną na prawo i lewo, którzy na murach malują gwiazdę Dawida i obok niej swastykę, choć są najgłośniejsi i przeżywają obecnie renesans czyli złapali wiatr w żagle - są zaprzeczeniem polskości.

Tzw. „prawdziwi Polacy” są najgorszymi, a nie prawdziwymi Polakami.

Na przykład trudno zgodzić się z tym, że prawdziwy Polak to wyłącznie katolik. Iluż to w szeregach prawdziwych, gorących patriotów polskich znalazło się wyznawców religii mojżeszowej, iluż protestantów i prawosławnych a nawet wyznawców Allacha. Z drugiej strony nie mało było zdrajców, donosicieli, agentów obcych wywiadów mieniących się Polakami - katolikami i Polakami czystej krwi. Zresztą co to znaczy czystej krwi Polak?

W Rzeczpospolitej Obojga Narodów oprócz Polaków i Litwinów mieszkali Rusini, Kozacy, Niemcy, Żydzi, Tatarzy, Szkoci i Holendrzy. Dziś potomkowie ich wszystkich są w większości Polakami.

Adam Mickiewicz w balladzie „Trzech budrysów” dał niepozbawioną humoru genezę etniczną mieszkańców dawnej średniowiecznej Litwy. Stary budrys miał trzech synów, ale zrodzeni oni zostali ze związku z Laszką, czyli Polką.

Przy okazji Wieszcz dał skrócony opis polskiej urody kobiecej : „lice bielsze od mleka, z czarną rzęsą powieka”. Trzej synowie budrysa również mieli żony Polki, więc ich dzieci były już zapewne Litwinami całkowicie spolonizowanymi.

Kapłani walczyli o Polskę na barykadach, słowem - z ambon. Postać księdza Jerzego Popiełuszki jest tego wspaniałym przykładem. Prymas Stefan Wyszyński w czasach stalinowskich był za swoją postawę więziony. Józef Glemp odegrał ważną rolę jako ten, który chronił przed rozlewem krwi. Byli kapłanami - prawdziwymi Polakami. Nie zaś farbowanymi patriotami potępiającymi demokrację.

Nie brak ich dziś wgłaszających mowy nienawiści. Nie brak ich było w przeszłości.

Autor książki "Papiestwo wobec sprawy polskiej" Otton Beiensdorf - pisze:

"Zaskoczony uchwaleniem dnia 3 maja 1791 roku konstytucji, nuncjusz papieski, Saluzzo, natychmiast donosił do Rzymu, że ustawa majowa była zamachem stanu dokonanym przy udziale aprobującego tłumu, a więc miała pozór rewolucji. Zwracając się do papieża, nuncjusz zalecał wstrzymanie się od sformułowań, które mogłyby pochwalić lub aprobować Konstytucję 3go maja. Nazywał też Hugo Kołłątaja, Stanisława Staszica i Scypiona Piattolego (osobisty sekretarz króla) jakobinami i złymi duchami króla”.

Zaborcy gwarantowali Kościołowi nienaruszalność praw i dóbr. Papież Pius VI dał Rosji zielone światło do wojny z Polską i jej rozbioru, kierując brewe dziękczynne do Katarzyny II, w którym nazwał ją heroiną stulecia i sławił jej podboje.

Zawiązany został spisek przeciwko Konstytucji 3 maja. Na jego czele stanęli: Franciszek Ksawery Branicki, Szczęsny Potocki i Seweryn Rzewuski oraz biskupi: Józef Kossakowski, Ignacy Massalski, Wojciech Skarszewski i Michał Roman Sierakowski, który pełnił funkcję naczelnego kapelana konfederacji. Papież Pius VI pobłogosławił Targowicę i wyraził życzenie: "aby stworzenie konfederacji stało się początkiem niewzruszonej spokojności i szczęścia Rzeczypospolitej".

Obrazki z przeszłości uczą. Przypominają, że nie jest prawdziwym Polakiem ten, który co prawda krzyczy, że kocha Ojczyznę, lecz w czynach ją pognębia.

Każdego kto się mu sprzeciwia oskarża. „Prawdziwi Polacy” są silni. W gębie. I głupocie.

Zbigniew Herbert:

„Idź wyprostowany wśród tych co na kolanach

wśród odwróconych plecami i obalonych w proch

ocalałeś nie po to aby żyć

masz mało czasu trzeba dać świadectwo

bądź odważny gdy rozum zawodzi bądź odważny

w ostatecznym rachunku jedynie to się liczy

a Gniew twój bezsilny niech będzie jak morze

ilekroć usłyszysz głos poniżonych i bitych”.

Człowiek

ŻYCIOWE BŁĘDY

czwartek, marca 17, 2016

Im dłużej człowiek żyje, tym więcej popełnia błędów. W naszych czasach osoba publiczna staje się smakowitym żerem dla anonimowych „twórców” internetowych wpisów. Doświadczam tego od czasu do czasu.

Wyciągną ci fakty wyrwane z kontekstu i z anioła zrobią diabła, rzadziej w drugą stronę. Anioł to nudny obiekt.

Oto kilka myśli:

Sokrates: Błąd jest przywilejem filozofów, tylko głupcy nie mylą się nigdy.

Johann Wolfgang von Goethe: Błąd łatwiej dostrzec niż prawdę, bo błąd leży na wierzchu, a prawda w głębi.

Fryderyk Nietzsche: Błąd uczynił zwierzę człowiekiem. Czyżby prawda miała zrobić z człowieka zwierzę?

Johann Wolfgang von Goethe: Błędy człowieka czynią go sympatycznym.

Konfucjusz: Błędy człowieka szlachetnego są jak zaćmienie Słońca lub Księżyca. Wszyscy je widzą.

Fiodor Dostojewski: Błędy to droga do prawdy.

Monteskiusz: Człowiek wyrzeka się swoich błędów najpóźniej jak może.

Friedrich Schiller: Gdzie wolność wielka, tam i wiele błędu.

Cyceron: Jest cechą głupoty dostrzegać błędy innych, a zapominać o swoich.

Albert Einstein: Jeżeli moja teoria względności okaże się słuszna, Niemcy powiedzą, że jestem Niemcem, a Francuzi, że obywatelem świata. Jeśliby miała się okazać błędna, Francja oświadczyłaby, że jestem Niemcem, a Niemcy, że jestem Żydem.

Oscar Wilde: Kiedy ludzie są tego samego zdania co ja, mam zawsze wrażenie, że się pomyliłem.

André Malraux: Kto boi się zrobić błąd, ten nigdy nie będzie robić historii.

Leonardo da Vinci: Kto mało myśli, błądzi wiele.

Talmud: Kto obnaża cudze błędy, obnaża własne.

Demokryt: Lepiej kontrolować swoje błędy niż cudze.

Nikołaj Gogol: Ludzkość dzisiaj dlatego błądzi, że uważa, iż wystarczy pracować dla siebie zamiast dla Boga.

Seneka Młodszy: Mylić się jest rzeczą ludzką.

William Shakespeare: Najlepszych ludzi uformowało naprawianie własnych błędów.

Seneka Młodszy: Nie spuszczamy z oczu cudzych błędów, a własne chowamy za plecami.

Lew Tołstoj: Wiara w autorytety powoduje, że błędy autorytetów przyjmowane są za wzorce.

Krótki wybór z księgi „błędów i wypaczeń” zakończmy cytatami myśli dwóch filozofów (w tym jeden biskup) oraz pisarza:

Pisarz - święty Aureliusz Augustyn z Hippony (protestanci uważają go za swojego duchowego przodka): Błądzenie jest rzeczą ludzką, ale dobrowolne trwanie w błędzie jest rzeczą diabelską.

Fiodor Dostojewski (pisarz): Człowiek może znieść bardzo dużo, lecz popełnia błąd sądząc, że potrafi znieść wszystko.

Arthur Schopenhauer (rzecznik pesymizmu w filozofii)): Mali ludzie czerpią olbrzymią radość z błędów i gaf popełnianych przez ludzi wielkich.

Demokracja

GWIZDY NA GWIAZDY I NIE TYLKO

środa, marca 16, 2016

Buczenie na wicepremiera pana Glińskiego podczas inauguracji XX Wielkanocnego Festiwalu Beethovena w Filharmonii Narodowej urosło do skandalu.

Obrońcy ministra kultury wyrazili oburzenie. Zarazem poczęstowali „buczących” i piszących o wydarzeniu ( ze mną włącznie) solidną porcją epitetów. W godnej pożałowania formie ocenili zachowanie twórczyni festiwalu, pani Elżbiety Pendereckiej. Dostało się nawet jej mężowi - wybitnemu kompozytorowi naszych czasów Krzysztofowi Pendereckiemu. Pewnie "zasłużyli" na kpiny dlatego, że nikt i nic nie jest w stanie pomniejszyć ich miejsca w polskiej, europejskiej kulturze muzycznej,

Wulgaryzmy (z reguły artykułowane anonimowo) są silną stroną tych, którzy nie potrafią korzystać w cywilizowany sposób z demokracji i wolności słowa. Aby jednak było „ciszej nad naszą narodową trumną”, słów kilka na temat tego, jak to bywa w świecie.

Wybuczanie i wygwizdywanie artystów i polityków - to jeden z najstarszych przywilejów demokracji. A nawet przekracza jej granice.

W Rosji wygwizdany został sam prezydent „mocarstwowej ręki” Władmir Putin. Wszedł na arenę, zdążył zwrócić się z przywitaniem do publiczności i - jak doniósł znany bloger rosyjski, krytyk Putina, Aleksander Awierin - „ został wygwizdany i wybuczany”.

Ale co tam Rosja. Liczy się nasz sojusznik, „królestwo demokracji” - Stany Zjednoczone.

W USA wokalne popisy niezadowolonej publiczności są na porządku dziennym. Wielokrotnie wybuczany i wygwizdywany był prezydent Barack Obama. Ongi regularnie dezaprobatą częstowano prezydenta Harry Trumana, nie mówiąc o George`u Bushu.

Buczenie, gwizdy i tupanie to przejaw niezadowolenia i dezaprobaty. Stosowany jest w całym demokratycznym świecie. Zbłaźniłeś się - to teraz cierp. Po jednej stronie stoi znana osobistość. Wiemy co zmalował. Po drugiej - anonimowa publiczność. Psycholog społeczny Uniwersytetu Jagiellońskiego, prof. Zbigniew Nęcki: „Gwiazda polityków świeci wysoko i jest bardzo widoczna. Ale równocześnie jest starannie monitorowana, obserwowana i komentowania”.

W pojedynkę trudno wystartować przeciwko politykowi czy słynnej gwieździe. Gdy wytupujemy, wygwizdujemy znajdując się w tłumie, mamy poczucie bezpieczeństwa. I zarazem jest to okazja do wpływania na decyzje prezydenta, ministra czy głośnego, znanego artysty.

Niech pamięta elita, że na deser jest bita.

Wytupywanie i wygwizdywanie to przywilej sięgający czasów antycznej Grecji. Jej twórcą był Klejstenes (żyjący na przełomie VI i V w. p.n.e). Przyczynił się do obalenia tyranii w Atenach, a po wygraniu politycznej rywalizacji ze zwolennikiem tyranii Isagorasem, przeprowadził w latach 508-507 p.n.e. reformy, będące kontynuacją reform Solona. I to one stały się one podstawą demokracji ateńskiej. Czerpmy z niej bez ograniczeń.

Buczenie, wygwizdywanie polityków i inne osoby publiczne to dźwięk oznaczający dezaprobatę, niezadowolenie czy pogardę. Do wokalnego okazania niechęci, pogardy stosuje się angielskie słowo „boo” (tak opisywano dźwięki wydawane przez krowy).

Buczenie wszędzie jest wyrazem dezaprobaty, jednak gwizdanie już nie. Na Zachodzie, zwłaszcza u publiczności bardzo gorąco reagującej (np. włoskiej) gwizdy są wyrazem zachwytu ( ale na koniec spektaklu). Co innego oklaski. Te nawet w trakcie, czy to mowy politycznej, czy podczas tańca baletowego - rodzą pozytywny impuls. Tylko utwór muzyczny (muzyka klasyczna, jazz już nie) rządzi się żelaznym porządkiem. Brawo bijemy po zakończeniu utworu.

Minister prof. Michał Gliński ma z pewnością nie łatwy odcinek pracy. Ma do czynienia z twórcami, aktorami, muzykami. Osobami wrażliwymi. Odbiorcy sztuki, publiczność filharmoniczna należą do tych, którzy przykładają znaczenie do formy, stylu i sposobu funkcjonowania polityków w sposób szczególny.

Buczenie spotkało profesora-ministra nie po raz pierwszy. Na otwarciu Europejskiej Stolicy Kultury we Wrocławiu, gdy akcentował z całą mocą, że polska demokracja jest stabilna i odpowiedzialna słychać było buczenie i okrzyk: „propaganda”.

Mowę - trawę Polacy poznali w swoich dziejach doskonale.

Wyczulenie na styl i formę niewątpliwie dobrze świadczy o kondycji duchowej Polaka A.D. 2016.

Głupota

ODKRYCIE AMERYKI

wtorek, marca 15, 2016

Nie chciałbym wpaść w samo - zachwyt, jednak wydaje się, że jestem bliski „odkrycia Ameryki”.

Za kilka dni Biblioteka Narodowa ogłosi raport na temat czytelnictwa w naszym kraju. To, że pod tym względem wleczemy się w ogonie Europy wiadomo od dawna. Obecnie sięgnęliśmy dna. Najpierw spójrzmy na inne kraje.

Otóż 90% badanych w Szwecji i 86% w Holandii czyta przynajmniej jedną książkę w roku. Zaś pięć lub więcej książek rocznie czyta w Szwecji 65% badanych, w Holandii 52%, Danii 51%, Wielkiej Brytanii 52%.

Nie jest prawdą, że czytelnictwo książek wypierane jest przez nowe technologie. Poziom czytelnictwa jest często nawet wyższy w krajach, w których nowe technologie są bardziej dostępne i wykorzystywane.

Rekordzistami są Czesi. Czytają najwięcej w Europie. Średnia liczba książek w czeskim domu to 246. Tylko 2 proc. Czechów nie ma w domu żadnej książki. Przeciętny Czech czyta średnio ponad 17 książek rocznie. Choćby po jedną książkę sięga i ją czyta 80 procent obywateli. Daje im to prymat na Starym Kontynencie.

W naszej zaś kochanej Ojczyźnie, w której tak głośno o tym jak Ją kochamy, zaledwie 37 proc. Polaków przeczytało w ubiegłym roku jedną książkę. W ten oto sposób dogoniliśmy grono światowych półanalfabetów.

Prawie 2,4 mln dorosłych Polaków czytanie książek uważa za stratę czasu. Z mieszkań zniknęły półki z książkami. Tych, którzy posiadają księgozbiór liczący więcej niż 500 pozycji, jest 2 procent.

I tak oto dochodzimy do konkluzji. Jakież to bowiem jest to moje odkrycie Ameryki ?

A takie, że coś się tu układa logicznie. Coś kojarzy. Coś zaświtało.

Z aktualnego raportu Biblioteki Narodowej wynika, że w minionym roku ponad 20 proc. naszych rodaków nie miał w ręku żadnej książki. Natomiast 37 proc. miało w tym czasie zaledwie jedną książkę w ręku. Co zresztą wcale nie znaczy, że ją przeczytało.

Dziwnym trafem na partię rządzącą głosowało prawie 20 proc. rodaków, zaś jedną książkę ręku, w całym ubiegłym roku, miało tylu Polaków, ilu dziś opowiada się za sprawującymi władzę.

Gra liczb. A być może nie jest to tylko przypadkowa zbieżność?

Jest to moje całkiem prywatne, autorskie odkrycie Ameryki !

Tylko ten kto czyta - nie błądzi! Autor tych słów całe życie czyta i błądzi.

Szok

WYBUCZENIE PANA MINISTRA

niedziela, marca 13, 2016

Jestem melomanem konsekwentnym, tzn. od lat. Nuty również umiem czytać, ale o muzyce nie piszę, bo są od tego specjaliści. Natomiast, gdy polityka wkracza do muzyki głos zabieram. Zwłaszcza na temat dyktatorów jak Stalin, który nie jednemu kompozytowi łamał życie rozkazując jakie ma pisać symfonie. Doświadczył tego między innymi wielki Dymitr Szostakowicz.

Wielkanocny Festiwal Ludwiga van Beethovena obchodzi w tym roku jubileusz 20-lecia. Nietuzinkowe osiągnięcie pani Elżbiety Pendereckiej, małżonki kompozytora.

I tu czas na politykę.

Na tegoroczną inaugurację - jak zwykle - program palce lizać. Beethoven: Fantazja c- moll i IX Symfonia. Na sali honorowi goście, sponsorzy. Mowy przywitalne. Gala.

I w pewnym momencie szok. Mało szok. Wydarzenie jakem meloman od lat, nie widział, nie przeżył. Ani za czasów Henryka Czyża w łódzkiej filharmonii. Ani za czasów warszawskiej dyrekcji doskonałego Witolda Rowickiego czy mojego ulubionego pana Kazimierza Korda.

Ale do rzeczy. Otóż przybyli goście, sponsorzy, dyplomaci, politycy. W pewnym momencie przywitano ministra.

Tego, który dał się już poznać polskiej inteligencji, polskim twórcom teatru, filmu itp. W ogóle dał się poznać od takiej a nie innej strony.

Kogo przywitano?

Jaśnie panującego pierwszego wicepremiera rządu Pani Szydło, ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego Szanownego Pana Profesora Piotra Glińskiego, tego samego, którego jego rodzony brat, świetny zresztą filmowiec ocenił klarownie i brzydko.

Przywitano ministra kultury, profesora G.

Jak przywitano ministra w gmachu Filharmonii Narodowej?

Przywitano go głośnym, solidarnym, niemilknącym buczeniem. Tak głośnym jakby w orkiestrze zabrzmiały wszystkie wielkie trąby, perkusja w najbogatszym zestawie, to był huk armatni.

Filharmonia Narodowa, w której znalazł się ostatni sord polskiej inteligencji i melomanów, bez żadnego wcześniejszego spiskowania, na widok owego osobnika pod tytułem P. G. zakomunikowała, że nie życzy sobie, aby ktoś taki obrażał swoją obecnością Ludwiga van Beethovena (na zdjęciu).

Echo buczenia towarzyszy po dzień dzisiejszy.

Na koniec koncertu owacyjnie przyjęty został hymn Unii Europejskiej.

Polska

UMIŁOWANY, UKOCHANY KRAJ

czwartek, marca 10, 2016

CZĘŚĆ PIERWSZA

UMIŁOWANY KRAJ

To kraj, w którym wystarczy niecałe 19% głosów wszystkich osób uprawionych do głosowania, żeby nim rządzić do woli.

To kraj, w którym kawa z mlekiem obłożona jest 23% VAT, a bez mleka 8%. Kołyski 23% a na trumny 8% VAT.

To kraj, w którym za posiadanie marihuany dostaje się wyższe wyroki niż za gwałt albo ciężkie pobicie.

To kraj, w którym komornik może zająć hipotekę za śmiesznie niski dług i nikt nic z tym nie zrobi.

To kraj, w którym zwierzęta, w sprywatyzowanej weterynarii mają szybszy dostęp do pomocy medycznej niż pacjent w państwowych szpitalach.

To kraj, w którym lekarze potrafią pracować przez 175 godziny bez przerwy a gdy zemdleją z wycieńczenia odbiera im się prawo do wykonywania zawodu.

To kraj, w którym za fałszerstwo pieniędzy można dostać 25 lat pozbawienia wolności, a za morderstwo 15.

To kraj, w którym ( poza pewnymi wyszczególnionymi przypadkami ) nie można bez zezwolenia urzędnika, ściąć drzewa na własnej posesji. Jednocześnie z mocy prawa wycina się drogocenną puszczę.

To kraj, w którym minister potrzebuje kilku wiceministrów, żeby móc "sprawnie" zarządzać resortem, który i tak nie jest w stanie działać sprawnie, ponieważ wszystko zatwierdza sama góra.

To kraj, w którym wystarczy zebrać grupkę wyrostków i pobić kogoś ze skutkiem śmiertelnym, żeby uniknąć odpowiedzialności za zabójstwo.

To kraj, w którym łatwiej zdobyć licencję pilota szybowca, niż zdać egzamin na prawo jazdy.

To kraj, w którym prostytutki zwalnia się z płacenia podatków, a karetki służące do ratowania życia - obejmuje się akcyzą. Powodem jest to, że w kraju słusznych obyczajów prostytucja jest zakazana. Co zakazane - to niewidoczne.

To kraj, w którym Sejm liczy 460 posłów, w 38 milionowym kraju, gdzie w takim USA, Izba Reprezentantów liczy 435 posłów, przy ludności przekraczającej 314 milionów mieszkańców.

To kraj, w którym pociągi jeżdżą wolniej niż przed wojną (z wyjątkiem extra maszyny na trasie Warszawa - Łódź, ale jest to dzieło poprzedniej ekipy, więc nie ma czym mówić).

To kraj, w którym Urzędy Skarbowe, w tej samej miejscowości potrafią mieć różną interpretację, tego samego przepisu.

To kraj, w którym podatek VAT jest tak skomplikowany, że komentarz do niego liczy ponad 2 tys. stron.

To kraj, w którym portal internetowy dla bezdomnych potrafi kosztować 50 milionów złotych, 1 km autostrady potrafi kosztować ponad 200 milionów zł, Stadion Narodowy jest droższy od Stadionu w Monachium, a Możejki - grubo ponad 10 miliardów zł, których i tak nikt teraz nie chce kupić.

To kraj, w którym nie można stosować oleju z konopi indyjskich w celu leczenie takich chorób jak: padaczka czy stwardnienie rozsiane.

To kraj, w którym lepiej być alkoholikiem i bezrobotnym, niż człowiekiem uczciwie pracującym i płacącym podatki.

To kraj, w którym można złożyć miliony podpisów obywateli przeciwko ustawom szkodliwym dla nich samych, a władza i tak ma to w czterech literach.

To kraj, w którym ministerstwo finansów liczy ponad 30 departamentów, zaś liczba urzędników przekroczyła w tym kraju 500 tys. osób - szacuje się, że może wynosić nawet milion osób. A gdy się władza uprze - nawet więcej.

To kraj, w którym Sejm cierpi na permanentne rozwolnienie.

To kraj, w którym znowu wystawiają w Teatrze Narodowym „Dziady”.

Powyższe zostało usłyszane w dawnych czasach ale za to nielegalnie, podczas jazdy samochodem, w nieznanym kierunku, z nieznaną osobą, za co grozi kara trwałego kalectwa.

CZĘŚĆ DRUGA

UKOCHANY KRAJ

Wszystko tobie, ukochana ziemio,

nasze myśli wciąż przy tobie są,

tobie lotnik triumf nad przestrzenią,

a robotnik daje dwoje rąk.

Ty przez serce nam jak Wisła płyniesz,

brzmi jak rozkaz Twój potężny głos,

murarz, żołnierz, cieśla, zdun, inżynier

wykuwamy twój szczęśliwy los.

Ukochany kraj,

umiłowany kraj,

ukochane i miasta, i wioski,

ukochany kraj,

umiłowany kraj,

ukochany, jedyny, nasz, polski.

Ukochany kraj,

umiłowany kraj,

ukochana i ziemia, i nazwa,

ukochany kraj,

umiłowany kraj,

nasza droga i słońce, i gwiazda.

My trudności wszystkie pokonamy,

żaden wróg nie złamie hartu w nas,

w słońce jutra otworzymy bramy,

rozśpiewamy, rozświecimy czas.

To dla ciebie najgorętsze słowa,

wszystkie serca, siła wszystkich rąk,

to dla ciebie, piękna i Ludowa,

każdy dzień i każdy nowy dom.

Ukochany kraj,

umiłowany kraj,

ukochane i miasta, i wioski,

ukochany kraj,

umiłowany kraj,

ukochany, jedyny, nasz, polski.

Ukochany kraj,

umiłowany kraj,

ukochana i ziemia, i nazwa,

ukochany kraj,

umiłowany kraj,

nasza droga i słońce, i gwiazda.

Konstanty Ildefons Gałczyński

Jerzy Klechta

W PIĘKNYM, ZWARIOWANYM KRAJU

OBYŚMY NIE OBUDZILI SIĘ ZA PÓŹNO

SAMI SIĘ WYKOŃCZĄ

JAJKO WIELKANOCNE

WYMYŚLAM POLSCE I JEJ SŁUŻĘ

PRAWDZIWI POLACY

ŻYCIOWE BŁĘDY

GWIZDY NA GWIAZDY I NIE TYLKO

ODKRYCIE AMERYKI

WYBUCZENIE PANA MINISTRA

UMIŁOWANY, UKOCHANY KRAJ

O Mnie

POLECANA KSIĄŻKA

Popularne wpisy

Archiwum Bloga

Etykiety