Jerzy Klechta

Nie wchodzi się dwa razy do tej samej rzeki.

Politycy, którzy przegrali, aby wygrać muszą wnieść się na wyżyny, muszą odkryć przed widownią (narodem) nowe perspektywy, nie zaś mówić jedynie jak rządzący psują to i owo.

Jesteśmy świadkami walki z wiatrakami, niektórzy z nas jej uczestnikami. Manifestacje to rzecz piękna. Bardzo polska zresztą. Jednak skuteczne są one wtedy, gdy przeradzają się w rewolucję, zaś w demokracji w program, który  powali z radości naród na kolana. Nie ma radości.

Opozycja nie ma programu i nie ma przywódcy z prawdziwego zdarzenia. Nie obrażając nikogo jesteśmy świadkami politycznego ple-ple.

Oliwy do ognia dolewa Europa. Górę biorą nacjonalizmy. Polska mało kogo obchodzi. Putin robi swoje.

Rządzący nad Wisłą idą zaś jak czołg. Nic ich nie zatrzyma. Obyś żył w ciekawych czasach. Tyle, że u progu Nowego Roku ani to ciekawe, ani radosne.

Pociecha w tym, że ten się śmieje, kto śmieje się ostatni.

Śmiało możemy powiedzieć, że przegrywamy. Przegrywamy dlatego, że wyłączyliśmy czy też intensywnie wyłączamy z naszego grona sól tej ziemi. A solą tej ziemi - polskiej ziemi we współczesnych czasach jest rozum. Zaś z rozumem w parze kroczy człowiek inteligentny.

Polskiej inteligencji prawie już nie ma. To znaczy nie brak inteligentnych Polaków, lecz nie istnieje już inteligencja jaka społeczność, w takim rozumieniu, z jaką mieliśmy do czynienia w przeszłości, licząc od XIX wieku, w II RP, po II wojnie światowej aż do pierwszego dziesięciolecia III RP.

Inteligencja polska mordowana była przez hitlerowców i Sowietów. Ale nie udało się im jej całkowicie zniszczyć. W PRL-u nie była głaskana, ale była na tyle silna, że to ona właśnie była mózgiem przewrotu solidarnościowego. Obecnie inteligencja wyrzucona została za burtę. W ostatnim czasie zaczęto traktować ją jak zbyteczne piąte koło u wozu. Wyśmiewają się z niej , a jakże, nawet panie i panowie, zasiadający w ławach poselskich.

Inteligencja nie ma w ręku instrumentów obrony. Co najwyżej odwraca się od życia publicznego. Profesorowie uniwersyteccy w proteście przeciwko politycznej głupocie oddają najwyższe państwowe odznaczenia, występują z gremiów, z szeregów instytucji państwowych. Nie chcą  - mówiąc krótko - mieć do czynienia z politycznym zaprzaństwem.

Inteligencja polska przechodzi do lamusa. Nie tylko z wyżej wymienionych okoliczności.Co prawda coraz więcej młodych Polaków kończy wyższe studia, jeszcze do niedawna  studenci  zapisywali się nawet na dwa, trzy kierunki studiów, ale nawet to łapanie kilka srok za ogon świadczy o tym, jak podchodzi się do studiów. Tu nie chodzi o pogłębianie wiedzy, o ćwiczenie umysłu, lecz o szukanie takiego kierunku, którzy da „większą kasę”.

Zresztą jeśli mowa o studiach, o wyższym wykształceniu, to prawdę mówiąc, kto dziś szanuje godność profesora uniwersyteckiego. To nie jest żadna przepustka na salony. Zresztą salonów intelektualnych w ogóle nie ma. A jeśli gdzieś się skryły, to tak głęboko, że ich nie widać.

Natomiast salony otwarte są szeroko dla dorobkiewiczów. Przede wszystkich politycznych, choć nie tylko. W polityce, w partii, w parlamencie widzą największe szanse dla siebie. Zasiadając w ławach poselskich gotowi są sprzedać duszę diabłu. Obraz ten oglądamy obecnie wyjątkowo czytelnie. Są to salony szczególnej proweniencji. Wystarczy założyć markowy garnitur, siąść za kierownicą extra samochodu, nie mówiąc o innych apanażach i  przepustka na salony jest murowana.

Ale - jak się rzekło - nie tylko dorobkiewicze polityczni brylują w tym towarzystwie. Nie brak uzurpatorów, za inteligentów uchodzących. To liczna grupa pań i panów, autorów własnych biografii o bohaterstwie osobistym i hrabiowskim pochodzeniu dziadka. Najlepiej się sprzedają wspomnienia z alkowy, o podbojach miłosnych w Paryżu i Nowym Yorku, sukcesach na scenie teatru, który jeszcze nawet nie powstał.

Inteligencja wymiera na naszych oczach ku uciesze całej antyinteligenckiej większości. Co prawda z pogardą o inteligencji pisał sam król polskiej inteligencji Antoni Słonimski , ale to były inne czasy i o co innego mu chodziło.

Ci, których cechuje pogarda dla inteligencji – upatrują w niej przyczynę wszelkich narodowych nieszczęść. Gdy dochodzi do niepowodzeń gospodarczych czy politycznych szuka się kozła ofiarnego. Jajogłowi, jak zwykło się określać inteligentów, pasują na oskarżonych wręcz  idealnie.



Zresztą kto wymyślił proch, który służy do zabijania? Alfred Nobel - przemysłowiec i  naukowiec myślał, myślał aż wymyślił. I zrobiło się światowe bum-bum.

W III Rzeczpospolitej  politycy, działacze, także spora część mediów ( które za cel postawiły sobie ogłupianie obywateli Najjaśniejszej, z sobą włącznie) skazują czy już skazali na banicję tych, którzy „mędrkowali”, którzy hamletyzmem, refleksją, radą i krytycyzmem paraliżowali – ich zdaniem - marsz do przodu.

Kto nie woła: Alleluja i do przodu, kto nie kontroluje czynu rozumem, ten nie z naszych, tego – jakby krzyknął Zagłoba  – w ziemię.
Kto wątpi jak Hamlet - jest uważany za fajtłapę, ot inteligencrik. Natomiast Otello, choć ma ręce krwawe od zbrodni, to człowiek sukcesu. I z nim należy przeprowadzać codziennie wywiady telewizyjne czy też wybrać na wodza narodu.

Słonimski pisał, że faszyzm postawił programowo prawo otellizmu ponad hamletyzmem. W III RP jeszcze mamy demokrację, choć już wyraźnie zaczyna pękać pod rządami jednej ręki. Demokracja, w której górę bierze Otello już jest chora i niebawem stanie się własną karykaturą.

W III RP panuje kult krzepy. Z inteligencika wyśmiewają się nawet uczniowie szkoły podstawowej. Anachronizmem są tzw. dobre maniery, coś takiego jak honor  przestało nawet funkcjonować w języku polskim. Wyszydzany inteligent stoi wystraszony na boku, a najczęściej leży (w grobie). Co prawda bez tych inteligencików nie było by lotów kosmicznych, laptopów i innych doskonałości, ale przecież dzisiaj górą jesteśmy my.

My chamy, panie hrabio! To nas pożegnają salwy honorowe. A jajogłowi niech spadają.

Wzorem do naśladowania przestał być inteligent. Stał się nim człowiek bogaty i dobrze ustawiony. Na którego polityczna góra patrzy łaskawym okiem. Rozkwita więc egoizm i swoista zgoda na to, by kierować się w życiu własnymi interesami.

Upadek polskiej inteligencji wyraża się także w milczącej aprobacie dla postaw konformistycznych. Przestała funkcjonować wartość honoru. Honor ? A co to takiego? To przeżytek dobry, ale dla słabeuszy. Wprawdzie formalnie znacznie zwiększyła się w Polsce liczba osób wykształconych, o czym była już mowa, ale nie znaczy, że zarazem zwiększyła

Tylko naród, którego warstwy inteligenckie, kierownicze zostaną zniszczone da się zepchnąć do roli niewolników - ta idea, ten cel przyświecał Hitlerowi i Stalinowi. Mordowali, niszczyli „sól tej ziemi”.

Ale dlaczego dzisiaj inteligencja stała się może nie wrogiem, ale została wyrzucona na bruk. Dlatego, że przeważa inna hierarchia „wartości”: wydzieramy sobie stołki, myślimy o własnych karierach, stare modele - to relikty przebrzmiałej historii.  W więc na śmietnik z nimi. Na śmietnik z  koncepcjami etycznymi Conrada, Abramowskiego,  Kotarbińskiego. Ossowskiej . Na śmietnik z ideałami profesora Bartoszewskiego, księdza Tischnera, Giedroycia i Mazowieckiego. Etos służby społecznej, który przez lata wypracowywała polska inteligencja, to nic nie warty biznes.

Do przodu chłopki - roztropki. My idziemy z postępem. Po trupach polskiej inteligencji. Kto się za bardzo mądrzy jest po prostu głupi. A jak jest głupi i nie zasiada w naszym towarzystwie, czy to w sejmie czy w knajpie – to won z podwórka!

Mity są niezniszczalne. Im dłużej żyją - tym stają się coraz bardziej wiarygodne. Gotowi jesteśmy oddać za nie życie. A gdy ktoś w nie powątpiewa lub co gorzej - stara się je obalić, nierzadko spotka go surowa kara.

Zanim przejdziemy do dnia dzisiejszego o kilku mitach, które przetrwały wieki całe.

Mit o początku świata mówi, że na początku był Chaos, z którego wyłonili się pierwsi bogowie: Uranos - Niebo i Gaja - Ziemia. Potem mordowano się we własnym gronie rodzinnym, a kiedy urodził się i dorósł Zeus, obalił swojego ojca Kronosa i oswobodził braci i siostry, ukrytych w jego wnętrznościach. Od tego czasu bogowie podzielili się władzą, za siedzibę obrali Olimp i wiedli boskie życie.

Jednym z najbardziej znanych mitów jest ten o Heraklesie, synu Zeusa. Odznaczał się nadludzką siłą i niezmierną odwagą. Dokonał wielu nadzwyczajnych czynów.

Wzruszający jest mit o Orfeuszu i Eurydyce. On potrafił grać na lutni tak pięknie, że wszystko, co żyło, zbierało się wokół, by go słuchać. Ona, Eurydyka była jego nimfą, niestety zmarła ukąszona przez żmiję. Zrozpaczony Orfeusz zdobył się na niespotykaną odwagę - poszedł do Hadesu. W jego muzyce zasłuchał się Charon i Cerber, zaś wzruszony Hades obiecał oddać Eurydykę.

Najbardziej dramatyczny jest mit o Edypie.

Edyp był synem Jokasty i Lajosa, któremu wyrocznia przepowiedziała, że zginie z ręki własnego syna. Toteż, kiedy urodziło się dziecko, król kazał przekłuć chłopczykowi stopy żelazem, związać i porzucić w górach. Chłopczyka znaleźli pasterze i oddali na wychowanie królowej Koryntu, która nie miała własnych dzieci. Chłopca nazwano Edyp.

Wychowywał się Edyp w bogactwie, ale nie był szczęśliwy, gdyż nikt nie chciał mu wyjawić tajemnicy jego pochodzenia. Pojechał zatem do wyroczni do Delf. Wyrocznia powiedziała mu, by nie wracał do ojczyzny, gdyż zabije swojego ojca i ożeni się z matką.

Idąc wąwozem spotkał na drodze możnego pana na wozie. Ponieważ było ciasno, służba kazała Edypowi ustąpić z drogi. Edyp nie usłuchał, więc wywiązała się kłótnia i walka, w której tamci zginęli. Edyp poszedł dalej, nie wiedząc, że los postawił mu na drodze jego ojca - Lajosa.

W Tebach rządy objął Kreon. Jednak kilka dni później pojawił się tam Sfinks i powiedział, że dopiero wtedy ustąpi z ziemi tybeńskiej, kiedy ktoś odpowie mu na zagadkę, której nauczył się od muz. Nikt jednak nie umiał dać odpowiedzi. Miasto okryło się żałobą, gdyż potwór codziennie porywał ludzi.

Kreon ogłosił wówczas, że ten kto odgadnie zagadkę, otrzyma królestwo i ożeni się z Jokastą, wdową po Lajosie. W tym dniu przybył do Teb Edyp. Myślał nad zagadką cały dzień, a kiedy położył się spać miał sen, który podał mu właściwe rozwiązanie. Rano poszedł do Sfinksa i podał odpowiedź.
Kreon dotrzymał słowa. Edyp panował razem z Jokastą. Doczekał się dwóch synów i dwu córek, jednak Teby bez przerwy nawiedzały rozmaite klęski. Wezwano więc wieszcza -Tejrezjasza.

Terezjasz wyjawił Edypowi, że jest on winien dwóch strasznych rzeczy: zabójstwa ojca i kazirodztwa z matką.

Na wieść o tym Jokasta powiesiła się, a Edyp wykuł sobie oczy, odział się w łachmany, wziął kij i wyszedł z miasta, razem z córkami, które go prowadziły, w poszukiwaniu ziemi, gdzie mógłby się do grobu położyć. Zmarł wreszcie w miejscowości Kolonos w pobliżu Aten, a pochowany został w gaju, do którego wraz z wiosną zlatywały się roje słowików.

Książka Jana Parandowskiego  „Mitologia Greków i Rzymian” jest kopalnią wiedzy o mitach.

Z naszego rodzimego podwórka jedną z najbardziej znanych legend i mitów, opisujących początki dziejów Polski jest opowieść o okrutnym władcy Popielu, którego w wieży, w Kruszwicy miały zjeść myszy. Jak jednak do tego mogło dojść, skoro „Mysia Wieża” została wybudowana w latach 1350-1355, z rozkazu króla Kazimierza Wielkiego, a więc wieki całe po panowaniu okrutnego Popiela?

„Nam strzelać nie kazano.  Wstąpiłem na działo
I spójrzałem na pole; dwieście armat grzmiało.
Artyleryi ruskiej ciągną się szeregi,
Prosto, długo, daleko, jako morza brzegi”

Tak zaczyna się wiersz Adama Mickiewicza  „Reduta Ordona”, poświęcony obronie Warszawy przed Rosjanami, w powstaniu listopadowym ( był wrzesień 1831). Poeta nie musi znać faktów. Poeta jest od duchowych uniesień, ma pisać poematy, które przechodzą do historii, jak ten o reducie Ordona.

Mickiewicz stworzył mit Ordona. Porucznik Juliusz Konstanty Ordon nie był bowiem ani dowódcą reduty, ani nie zginął akurat wtedy samobójczą śmiercią. W walkach został co prawda poparzony, ale żył. Wkrótce trafił  do niewoli, udał się na wygnanie, wreszcie wyjechał na Zachód i został masonem. Służył w armii Sardynii, osiadł w Paryżu, pod koniec życia założył mundur oficera armii włoskiej. W 1877 r. popełnił samobójstwo.

W latach zaborów powstał mit Polaka - powstańca. Narodziła się wiara, że wystarczy waleczny zapał i będzie można odzyskać niepodległość. Romantycy stworzyli mit powstańca.

Straty i represje carskie po powstaniu styczniowym 1863/64, należały do najbardziej bolesnych (nie licząc ofiar II wojny światowej). Powstanie było nieprzygotowane, fatalnie prowadzone, z góry skazane na klęskę. Mit - powstańca pozostało jedynie opłakiwać.

Wielkim mitem jest mit księcia Józefa Poniatowskiego. Zrodził się w czasie kampanii napoleońskiej. Książę Józef mając za sobą przedwcześnie wysadzony most na  Elsterze, ciężko raniony, rzucił się z koniem do wezbranej rzeki i został omyłkowo ostrzelany przez Francuzów, stojących na drugim brzegu.

Francuscy historycy fakt ten potwierdzili dopiero w 2005 r. Krótko mówiąc: książę Poniatowski zginął nie od kuli wroga, lecz kuli sprzymierzeńca!

Ale mit księcia Józefa okazał się nam bardzo potrzebny. I legionistom Józefa Piłsudskiego i podczas wojny z bolszewikami 1920 r. A i dzisiaj przyjemnie jest popatrzeć na księcia siedzącego na koniu, przed pałacem prezydenckim w stolicy. Bohaterstwo i śmierć Marszałka Francji Józefa Poniatowskiego w nurtach Elstery jest niewątpliwie mitem pozytywnym.

Mity są silniejsze od faktów. Dla podreperowania samopoczucia i fałszywej dumy, narodowej czy indywidualnej, tworzymy mity a potem jesteśmy nawet gotowi w ich obronie oddać życie.

Faktom nie ma co wierzyć, mitów nie da się pokonać. Są jak forteca. Kto z nimi walczy, może zostać surowo potraktowany. I uznany nawet  na wroga ludu i Ojczyzny.

W naszych czasach, tu i teraz, w Anno Domini 2016 politycy także żyją mitami i osobiście je tworzą. Nie zapominają przy tym o akcentowaniu, o wyolbrzymianiu swojej wielkości i mądrości. Jednocześnie politycznych przeciwników przestawiają w czarnych kolorach. A ponieważ lud kocha igrzyska - wierzy w każdą bzdurę, więc bije brawo tym, którzy fundują igrzyska i przy tym obiecują raj na ziemi.


Bywa, że dopiero po latach prawda wychodzi na jaw, ale na ogół mit potrafi być silniejszy od rzeczywistości. Prawda przebija się bowiem bardzo mozolnie. A jeśli się nawet przebije, to aktorzy wydarzeń dawno już zejdą z tego świata.

W "Folwarku zwierzęcym" George'a Orwella władzę sprawowały świnie.

Zwierzęta na farmie zaufały i pozwoliły im przewodniczyć, bo uważały świnie za najmądrzejsze i najbardziej kompetentne. Te jednak, wykorzystując swoją pozycję, zabierały sukom szczeniaki i szkoliły je na silnych policjantów, kradły żywność, tłumacząc, że muszą dbać o swoje zdrowie, aby miały siłę zapewnić innym zwierzętom bezpieczeństwo.

Dyrygowały stworzeniami przy budowie wiatraka, a same nic nie robiły.

Zwierzęta pod władzą świń głodowały i pracowały ponad swoje siły.

Natomiast w "Małym księciu" Antonina de Saint Exuper'ego chłopiec podróżując po świecie, trafił na planetę Króla, który uważał się za monarchę  uniwersalnego, absolutnego i rozsądnego.

Władca ten ze względu na to, że mieszkał sam na swojej planecie, nie miał poddanych, toteż bardzo się ucieszył, gdy zjawił się Mały Książę. Kiedy chłopiec chciał odlecieć, obiecał mu rożne posady, jednak chłopiec nie skorzystał z propozycji.

Wiedział co robi. Wiedział ile może stracić, gdy zostanie poddanym Króla.

Straci wolność.

                 
Czegoś takiego świat nie widział, ani nie słyszał. Oto w centrum Europy, w pewnym całkiem zacnym kraju z bogatą przeszłością, ongi prawie potęgą mocarstwową, potem podbijanym i krajanym na części przez obcych i swoich, w kraju ciemiężonym, w którym nawet dzieci walczyły na powstańczych barykadach, jednym słowem w kraju z bogatym życiorysem zaczęły dziać się rzeczy niesłychane.

Raptem wszystko stanęło do góry nogami. Katastrofa jak u Greka Zorby!

Sąsiad na sąsiada rzucił się z siekierą. Minister otworzył spelunę. Gwiazdor filmowy zabił księdza i przez kilka miesięcy deklamował pokutną modlitwę. Przeor został bankierem. Bankier woźnym. Były agent służb - dyrektorem cyrku. Primabalerina szefem dyplomacji . Poprzedni premier klucznikiem w centralnym więzieniu. Zaś mój sąsiad z sutereny założył królewską koronę.

Krótko mówiąc wybuchła krwawa rewolucja. Każdy sobie indywidualnie poobcinał uszy. Każdy sobie indywidualnie przypisał historyczne zbrodnie. W finale jeden drugiemu zaczął wyłupywać oczy.

I wreszcie zwyciężyła rewolucja jakiej świat nie widział. Nie znaleziono zwycięzcy. Same trupy. Na ich twarzach widniał uśmiech. Z uśmiechem na ustach. Radosne zwycięstwo samounicestwienia.

Spytacie co to za kraj? Wiadomo tyle, że ongi od gór do morza, przez sam środek krainy, płynęła piękna rzeka.
                                                       
Życie polityczne pełne jest brudu. Nie wiadomo czy wyczołgali się z nor z własnej inicjatywy, czy za namową kogoś ważnego, czy za kilka srebrników, czy jeszcze z innych powodów. Jednocześnie temu i owemu marzy się przywództwo nad masami.
                                                       
Zemsta i nienawiść chodzą w tym kraju parami. Mieszkańcy rozmawiają między sobą wyłącznie obelgami. Każdy z nich jest inny, każdy inaczej wygląda, inaczej mówi, ma swoje odrębne zdanie na sprawy drobne i ważne. Nikt nikogo nie rozumie i nie słucha. Każdy opowiada swoją bajkę. Każdy jest każdym. Były szewc jest filozofem. Była pracownica domowa – generałem armii. I tak dalej. Wszyscy wszystkim obiecują  złote góry. Raj na ziemi. Kto nie wierzy w jasną przyszłość zostaje odtransportowany do nieznanej krainy. Kto myśli traci wszystko.
                                             
Cogito ergo sum - myślę więc jestem (Kartezjusz). Nie myślę, więc jestem istotą bezmyślną. W kraju, o którym mowa - ten kto myśli  automatycznie się wyklucza. A kto się wyklucza staje się  buntownikiem.  Stawia kłody pod budowę szczęśliwego jutra. Traci podstawowe prawa. Na szafot z nim ! - woła lud wpatrzony w słoneczną przyszłość.

Wszak w boju hartuje się stal. Stworzymy świetlaną przyszłość, jeśli w nią uwierzymy. Jeśli tylko po drodze wzajemnie się nie pozabijamy mamy szansę wyjść z tego silniejsi, mądrzejsi, lepsi itp. Zdobędziemy coś niemożliwego  do zdobycia.
                                             
Ale wcześniej wzajemnie  się zagryziemy. Na śmierć i życie. Jak pies Burek z kotem Mruczkiem!

                                     
                                   
                                       CZĘŚĆ PIERWSZA
                                     UMIŁOWANY  KRAJ

To kraj, w którym wystarczy niecałe 19% głosów  wszystkich osób uprawionych do głosowania, żeby nim rządzić do woli.

To kraj, w którym kawa z mlekiem obłożona jest 23% VAT, a bez mleka 8%. Kołyski 23% a na trumny 8% VAT.

To kraj, w którym za posiadanie marihuany dostaje się wyższe wyroki niż za gwałt albo ciężkie pobicie.

To kraj, w którym komornik może zająć hipotekę za śmiesznie niski dług i nikt nic z tym nie zrobi.

To kraj, w którym zwierzęta, w sprywatyzowanej weterynarii mają szybszy dostęp do pomocy medycznej niż pacjent w państwowych szpitalach.

To kraj, w którym lekarze potrafią pracować przez 175 godziny bez przerwy  a gdy zemdleją z wycieńczenia odbiera im się prawo do wykonywania zawodu.

To kraj, w którym za fałszerstwo pieniędzy można dostać 25 lat pozbawienia wolności, a za morderstwo 15.

To kraj, w którym ( poza pewnymi wyszczególnionymi przypadkami ) nie można bez zezwolenia urzędnika, ściąć drzewa na własnej posesji. Jednocześnie z mocy prawa wycina się drogocenną puszczę.

To kraj, w którym minister  potrzebuje kilku wiceministrów, żeby móc "sprawnie" zarządzać resortem, który i tak nie jest w stanie działać sprawnie, ponieważ  wszystko zatwierdza sama góra.

To kraj, w którym wystarczy zebrać grupkę wyrostków i pobić kogoś ze skutkiem śmiertelnym, żeby uniknąć odpowiedzialności za zabójstwo.

To kraj, w którym łatwiej zdobyć licencję pilota szybowca, niż zdać egzamin na prawo jazdy.

To kraj, w którym prostytutki zwalnia się z płacenia podatków, a karetki służące do ratowania życia - obejmuje się akcyzą. Powodem jest to, że w kraju słusznych obyczajów prostytucja jest zakazana. Co zakazane - to niewidoczne.
 
To kraj, w którym Sejm liczy 460 posłów, w 38 milionowym kraju, gdzie w takim USA, Izba Reprezentantów liczy 435 posłów, przy ludności przekraczającej 314 milionów mieszkańców.

To kraj, w którym pociągi jeżdżą wolniej niż przed wojną (z wyjątkiem  extra maszyny na trasie Warszawa - Łódź, ale jest to dzieło poprzedniej ekipy, więc nie ma czym mówić).

To kraj, w którym Urzędy Skarbowe, w tej samej miejscowości potrafią mieć różną interpretację, tego samego przepisu.

To kraj, w którym podatek VAT jest tak skomplikowany, że komentarz do niego liczy ponad 2 tys. stron.

To kraj, w którym portal internetowy dla bezdomnych potrafi kosztować 50 milionów złotych, 1 km autostrady potrafi kosztować ponad 200 milionów zł, Stadion Narodowy jest droższy od Stadionu w Monachium, a Możejki - grubo ponad 10 miliardów zł, których i tak nikt teraz nie chce kupić.

To kraj, w którym nie można stosować oleju z konopi indyjskich w celu leczenie takich chorób jak: padaczka czy stwardnienie rozsiane.

To kraj, w którym lepiej być alkoholikiem i bezrobotnym, niż człowiekiem uczciwie pracującym i płacącym podatki.

To kraj, w którym można złożyć miliony podpisów obywateli przeciwko ustawom szkodliwym dla nich samych, a władza i tak ma to w czterech literach.
 
To kraj, w którym ministerstwo finansów liczy ponad 30 departamentów, zaś liczba urzędników przekroczyła w tym kraju 500 tys. osób - szacuje się, że może wynosić nawet milion osób. A gdy się władza uprze - nawet więcej.

To kraj, w którym Sejm cierpi na permanentne rozwolnienie.

To kraj, w którym znowu wystawiają w Teatrze Narodowym „Dziady”.

Powyższe zostało usłyszane w dawnych czasach ale za to nielegalnie, podczas jazdy samochodem, w nieznanym kierunku, z nieznaną osobą, za co grozi kara trwałego kalectwa.
                       
                                CZĘŚĆ DRUGA
                             UKOCHANY KRAJ

Wszystko tobie, ukochana ziemio,
nasze myśli wciąż przy tobie są,
tobie lotnik triumf nad przestrzenią,
a robotnik daje dwoje rąk.

Ty przez serce nam jak Wisła płyniesz,
brzmi jak rozkaz Twój potężny głos,
murarz, żołnierz, cieśla, zdun, inżynier
wykuwamy twój szczęśliwy los.

Ukochany kraj,
umiłowany kraj,
ukochane i miasta, i wioski,
ukochany kraj,
umiłowany kraj,
ukochany, jedyny, nasz, polski.

Ukochany kraj,
umiłowany kraj,
ukochana i ziemia, i nazwa,
ukochany kraj,
umiłowany kraj,
nasza droga i słońce, i gwiazda.

My trudności wszystkie pokonamy,
żaden wróg nie złamie hartu w nas,
w słońce jutra otworzymy bramy,
rozśpiewamy, rozświecimy czas.

To dla ciebie najgorętsze słowa,
wszystkie serca, siła wszystkich rąk,
to dla ciebie, piękna i Ludowa,
każdy dzień i każdy nowy dom.

Ukochany kraj,
umiłowany kraj,
ukochane i miasta, i wioski,
ukochany kraj,
umiłowany kraj,
ukochany, jedyny, nasz, polski.

Ukochany kraj,
umiłowany kraj,
ukochana i ziemia, i nazwa,
ukochany kraj,
umiłowany kraj,
nasza droga i słońce, i gwiazda.
                                                    Konstanty Ildefons Gałczyński


                       
         

Prezydentowi wolno na wszystko. Jak wiadomo - głosi stare powiedzonko - co wolno wojewodzie, to nie tobie smrodzie ( za przeproszeniem).

Prezydent znudzony meczem nakazał go przerwać. I wykonać to, co nie jest zgodne z przepisami, ale jest zgodne z wolą jednostki, w tym przypadku tą jednostką jest głowa państwa ( w zastępstwie rząd albo ktoś trzeci).

Rzecz dzieje się w kraju, który szczyci się bogatą historią wzlotów i upadków. W kraju tym ludzie przeżywali wojny, podboje, mordy, jego dzieje są bogate. Podobieństwo do naszego kraju  takie sobie. Choćby dlatego, że my leżymy w Europie a prezydent kraju, o którym mowa leży daleko od Wisły. Ale nie należy wykluczać, że być może podobieństwo nie jest wcale "takie sobie".

Mauretania – bo tak się nazywa ten kraj, oficjalnie Islamska Republika Mauretańska - to państwo leżące w północno-zachodniej Afryce, nad Atlantykiem. Graniczy z Senegalem, Mali, Algierią i Saharą Zachodnią. Znaczną część kraju stanowią pustynne terytoria saharyjskie. Cóż uczynił szef tego kraju? Otóż kazał przerwać mecz. Jakby on był sędzią, a nie zgodnie z przepisami delegowany do prowadzenia meczu sędzia.

Grały z sobą dwie piłkarskie drużyny. Prezydent się nudził. I postanowił sam zagrać. Tyle, że niezgodnie z obowiązującymi paragrafami. Mohammedowi mecz się po prostu nie spodobał i w tej sytuacji zakazał dalszej gry. Na nic się zdały protesty graczy i widowni czyli narodu. Rozpędził  towarzystwo na cztery strony świata.

Mocą prezydenckiego autorytetu mecz przerwano 20 minut po przerwie. Sędziowie są różni. Ten, który mecz prowadził wolał ulec prezydentowi, aniżeli graczom i organizatorom meczu. Zaś prezydent osobiście, w majestacie swojego fotelu, nakazał wykonanie tak zwanych jedenastek.

Podsumowując swój wyczyn szef Mauretanii oświadczył, że w życiu nic nie jest trwałe.
Życie  - podkreślił  wódz - znane jest z elastyczności. Nikt nikomu nie obiecał, że będzie tak jak być powinno. A może będzie jak w raju, gdy prezydent osobiście będzie strzelał gole.

Uprasza się nie upatrywać w wyczynach szefa odległego kraju, które miały miejsce jakiś czas temu, analogii z tym, czego jesteśmy uczestnikami bądź świadkami w którymś z  krajów europejskich. Na razie dostrzec można, że kraj ten dryfuje. Oddała się od brzegów Starego Kontynentu w kierunku jeszcze nie zidentyfikowanym.

                                                                         

Polskiej inteligencji prawie już nie ma. To znaczy nie brak inteligentnych, mądrych ludzi w Polsce. Polaków. Nie istnieje jednak inteligencja jako społeczność, w takim rozumieniu, z jaką mieliśmy do czynienia w przeszłości, licząc od XIX wieku.

Inteligencja polska mordowana była przez hitlerowców i Sowietów. Ale nie udało się im całkowicie jej zniszczyć. W PRL-u nie była głaskana, ale była na tyle silna, że to ona właśnie była mózgiem przewrotu solidarnościowego. Obecnie inteligencja wyrzucona została wyrzucona za burtę. Wyśmiewają się z niej , a jakże, nawet panie i panowie, zasiadający w ławach poselskich.

Inteligencja nie ma w ręku instrumentów obrony. Co najwyżej odwraca się od życia publicznego. Profesorowie uniwersyteccy w proteście przeciwko politycznej głupocie oddają najwyższe państwowe odznaczenia, występują z szeregów instytucji państwowych. Nie chcą  - mówiąc krótko - mieć do czynienia z politycznym zaprzaństwem.

Inteligencja polska przechodzi do lamusa. Nie tylko z wyżej wymienionych okoliczności. Co prawda coraz więcej młodych Polaków kończy wyższe studia, jeszcze do niedawna  studenci  zapisywali się nawet na dwa, trzy kierunki studiów, ale nawet to łapanie kilka srok za ogon świadczy o tym, jak podchodzi się do studiów. Tu nie chodzi o pogłębianie wiedzy, o ćwiczenie umysłu, lecz o szukanie takiego kierunku, którzy otworzy drogę do robienia „kasy”. Zresztą jeśli mowa o studiach, o wyższym wykształceniu, to kto dziś szanuje godność profesora uniwersyteckiego. To nie jest żadna przepustka na salony. Jeśli istnieją, to te, które okupują dorobkiewicze plus politycy.

Nie brak uzurpatorów, za inteligentów uchodzących. To liczna grupa pań i panów, autorów własnych biografii o bohaterstwie osobistym i hrabiowskim pochodzeniu dziadka. Najlepiej się sprzedają wspomnienia z alkowy, o podbojach miłosnych w Paryżu i Nowym Yorku, sukcesach na scenie teatru, który jeszcze nawet nie powstał. Inteligencja wymiera na naszych oczach ku uciesze całej antyinteligenckiej większości. Ci, których cechuje pogarda dla inteligencji – upatrują w niej przyczynę wszelkich narodowych nieszczęść. Gdy dochodzi do niepowodzeń gospodarczych czy politycznych szuka się kozła ofiarnego. Jajogłowi, jak zwykło się określać inteligentów, pasują na oskarżonych jak ulał.

W III Rzeczpospolitej  politycy, działacze, także spora część mediów ( które za cel postawiły sobie ogłupianie obywateli Najjaśniejszej, z sobą włącznie) skazują czy już skazali na banicję tych, którzy „mędrkowali”, którzy hamletyzmem, refleksją, radą i krytycyzmem paraliżowali – ich zdaniem - marsz do przodu. Kto nie woła: Alleluja i do przodu, kto nie kontroluje czynu rozumem, ten nie z naszych, tego – jakby krzyknął Zagłoba  – w ziemię! Kto idąc przez życie zadaje pytania, rozważa, wątpi jak Hamlet - jest uważany za fajtłapę, ot inteligencik! Natomiast Otello, choć ma ręce krwawe od zbrodni, to człowiek sukcesu. I z nim należy przeprowadzać codziennie wywiady telewizyjne czy też wybrać na wodza.

Antoni Słonimski pisał, że faszyzm postawił programowo prawo otellizmu ponad hamletyzmem. W III RP jeszcze mamy demokrację, choć już wyraźnie zaczyna się rozsypywać. Demokracja, w której górę bierze Otello już jest chora, niebawem stanie się własną karykaturą.

W III RP panuje kult krzepy. Z inteligencika wyśmiewają się nawet uczniowie szkoły podstawowej. Anachronizmem są tzw. dobre maniery, coś takiego jak honor  przestało nawet w języku polskim funkcjonować. Człowiek honoru! A kto to taki? Wyszydzany inteligent stoi wystraszony na boku, a najczęściej leży (w grobie). Co prawda bez tych inteligencików nie było by lotów kosmicznych, laptopów i innych doskonałości, ale przecież dzisiaj górą jesteśmy my. My chamy, panie hrabio! To nas pożegnają salwy honorowe. A jajogłowi niech spadają. Inteligent przestał być wzorem do naśladowania. Stał się nim człowiek bogaty i dobrze ustawiony.

Upadek polskiej inteligencji wyraża się także w milczącej aprobacie dla postaw konformistycznych. Przestała funkcjonować wartość honoru. Honor ? A co to takiego? To przeżytek dla słabeuszy. Wprawdzie formalnie znacznie zwiększyła się w Polsce liczba osób wykształconych, o czym była już mowa, ale nie znaczy, że zarazem zwiększyła się liczba osób mądrych. Naród, którego warstwy inteligenckie zostaną zniszczone zepchnięty zostanie do roli niewolników. Taki cel przyświecał Hitlerowi i Stalinowi.

Dlaczego dzisiaj inteligencja została wyrzucona na bruk? Dlatego, że przeważa inna hierarchia „wartości”: wydzieramy sobie stołki, myślimy o własnych karierach, stare modele - to relikty przebrzmiałej historii.  W więc na śmietnik z nimi. Na śmietnik z  koncepcjami etycznymi Conrada, Abramowskiego,  Kotarbińskiego. Ossowskiej . Na śmietnik z ideałami profesora Bartoszewskiego, księdza Tischnera, Giedroycia i Mazowieckiego. Etos służby społecznej, który przez lata wypracowywała polska inteligencja, to nic nie warty biznes.

A zatem do przodu chłopki - roztropki. My idziemy z postępem. Po trupach polskiej inteligencji! Kto się za bardzo mądrzy jest po prostu głupi. A jak jest głupi i nie zasiada w naszym towarzystwie, czy to w sejmie czy w knajpie – to won z podwórka! Na śmietnik z nim!

DEMAGOGIA , NIENAWIŚĆ, BEŁKOT

NIENAWIŚĆ.  "Nienawidzę" to znaczy: "nie chcę widzieć", "nie mogę znieść". Słowo to należy do tej samej rodziny co "zawiść". Nienawiść jest przeciwieństwem miłości. Jest jak błoto: lepka i niszcząca.

Tak dowodziła wybitna filozof Barbara Skarga ( 1919-2009). W czasie II wojny światowej łączniczka Armii Krajowej w Wilnie. Aresztowana przez Rosjan w 1944 r.,skazana na 11 łagru. Po wyjściu z obozu otrzymała nakaz dożywotniego osiedlenia się w kołchozie. Do Polski wróciła w 1955 r.

Nienawiść  - pisze B. Skarga - skłóca ludzi, uniemożliwia porozumienie, zrywa więź, wprowadza chaos. Nie jest to wszakże uczucie samoistne. Potrzebuje spektaklu i reżyseruje swój własny.
„Jad się sączy i zaraża otoczenie. Nienawiść zaczyna wciągać, truć, wzbierać, przepełniać - aż wybucha...Często bywa tak, że nienawiść sama jeszcze nie wie, w jaką stronę się zwróci. Nie orientuje się według takich czy innych racji. Dlatego uderza na oślep, czasem w kogoś słabego, niezdolnego do obrony, czasem przeciwnie, w tych, którzy są lepsi".

Jakie są jej źródła? Czyżby była takim źródłem krzywda? Nie w każdym skrzywdzonym rodzi się nienawiść. Krzywda może być tylko pretekstem. Nie ma jednak żadnych wątpliwości co do politycznych, a właściwie ideologicznych i religijnych, przyczyn pewnej formy nienawiści. Pojawia się ona wszędzie tam, gdzie rozbudzone jest poczucie zagrożenia i trzeba znaleźć wroga.
I niszczyć go: systematycznie oraz precyzyjnie.

Opór stawia poczucie godności."Ten, kto wie, ile jest wart, choćby oceniał się nader skromnie, ma poczucie własnej wartości”.

POLITYKA -  wg prof. Skargi  - podkreślmy dzisiejsza polityka, stanowi zaprzeczenie tego, co było jej istotą. Nie jest już sferą wolności, równości, odpowiedzialności, debaty, lecz przemocy, partykularnych interesów, cwaniactwa.Polityka jest dziś przystanią miernot, deską ratunku nieudaczników i frustratów, festiwalem niekompetencji i nieuctwa. Charakteryzuje ją "brak odpowiedzialności za słowo, partyjniactwo, bełkot intelektualny.

Gdyby szatan chciał zgromadzić różne odmiany zła, pychy, chamstwa i niekompetencji, zgromadziłby je (i gromadzi) w polityce. Celem większości dzisiejszych polityków nie jest ani dobro państwa, ani dobro obywateli, ani prawda. Towarzyszy temu DEMAGOGIA. W arsenale demagogicznych haseł przoduje agresja wobec innego. Jest to agresja wymierzona wobec władającego innym niż "mój" językiem, wobec wierzącego w "innego" niż "mój" Boga, obcego - o innym kolorze skóry. Skala nienawiści i demagogii jest różna, od wrogości wobec kibiców nie "mojej" drużyny, do wściekłości wobec każdego, który nie podziela "moich" poglądów.
Nienawiść i demagogia najczytelniej, najostrzej wyrażają się w antysemityzmie.

Wyjątkowym zjawiskiem jest antysemityzm w dzisiejszej Polsce. Żydów w niej  garstka. Antysemitów - hordy zdziczałej hołoty wrzeszczącej : bij Żyda. A ponieważ trudno o Żyda na ulicy, pali się jego kukłę i dewastuje nagrobki na żydowskich cmentarzach.

Demagogia  bardzo często współistnieje z polityką. Znakami rozpoznawczymi tych procesów są upadek praworządności i degradacja prawa, które zastępowane jest doraźnymi ustawami uchwalanymi pod naciskiem grup interesów, a nie w imię dobra wspólnego. Wypieranie polityki przez demagogię i populizm czyni demokrację ustrojem zwyrodniałym.

"Demagog przeinacza fakty, zwalcza cudze argumenty, przytaczając słowa nigdy przez przeciwnika niewypowiedziane, opisuje fałszywie wydarzenia, szukając poparcia ludu, oskarża możnych i mądrych, to jest tych, którym zazwyczaj zazdrości, tropi ich, wysuwa różne kłamliwe oskarżenia, wytacza złośliwe procesy". Tak pisała prof. Barbara Skarga proroczo myśląc o naszych czasach.

Kobieto ! puchu marny! ty wietrzna istoto! Postaci twojej zazdroszczą anieli, A duszę mas gorszą, gorszą niżeli! Przebóg! Tak ciebie oślepiło złoto! Tak wołał Gustaw w IV części „Dziadów” Adama Mickiewicza, co było wyrazem nieszczęśliwej miłości, jaką poeta obdarzał Marylę Wereszczakówną. W następnych latach autor „Dziadów” przestał cierpieć, w późniejszych latach to raczej kobiety przez niego cierpiały. Kobieta nie jest wcale „puchem marnym”, jest to istota zdecydowana, mądra, wiedząca czego chce. Uważa się błędnie, że przez wieki całe była „kurą domową” i dopiero w naszych czasach przywrócono jej godność. Aczkolwiek nie we wszystkich krajach, z Polską włącznie, co widać na przykładzie Waszczykowskich i innych. Kobiety już dawno rządziły same i to bez męskiej pomocy. I wówczas świat był o wiele lepiej rządzony. Tyle, że to było tak dawno, iż wydaje się bajką. Matriarchat to bardzo ciekawa epoka historyczna. Za pierwszą formę rozwoju społecznego uznawano heteryzm żywiołowy. Polegał na współżyciu wielu kobiet z wieloma mężczyznami. Takie czasy hippisowskie przed wieloma laty. Później była epoka prawa macierzyńskiego. To czas pełnego matriarchatu, w którym mężczyźni zajmowali podrzędną rolę. Pojawiła się jednak instytucja małżeństwa, w którym kobieta współżyła z jednym mężczyzną ale do niej należało dowodzenie. Mężczyzna zajmował się wojnami i łowiectwem, co trzymało go z dala od domu, aby nie przeszkadzał w rządzeniu. Rodzina i stada zwierząt były podporządkowane kobietom, a potomstwo uznawano w linii matki. Kultura matriarchalna cechowała się głębokim humanizmem. Była to epoka dobrobytu i pokoju. Władza społeczna i polityczna należała do kobiet. Zbieractwem zajmowały się kobiety, mężczyźni zaś łowiectwem.Matriarchat trwał około 30 000 lat. Przejawiał się w ideologicznym systemie rządzenia, który nosił charakter religijny i wyrażał się w kulcie bogiń. Pojawiła się wtedy idea Wielkiej Bogini, która była Bogiem naczelnym. Jako Magna Mater – Wielka matka rządziła całością, była boginią życia, śmierci i odrodzenia. Obejmowała swoim panowaniem życie roślin, zwierząt i ludzi. Zarządzała wegetacją, naturą, a jej macica tkwiła w ziemi, która rodzi bez przerwy wszelkie formy życia. Ale nadeszły ciężkie czasy. W niektórych krajach średniowiecze trwa po wiek XXI. Prawo głosu kobiety zaczęły otrzymywać w XX w. Najpierw prawo głosu otrzymały w Finlandii - rok 1906.Od 1918 mogły głosować w Wielkiej Brytanii (ale dopiero od 30. roku życia), W Polsce od 1919. W USA od 1920. We Francji doczekały się one tego dopiero w roku 1944, we Włoszech w 1946, w Szwajcarii w 1971, Portugalii w 1974 - po pokonaniu Salazara. Najbardziej „prokobieca” jest Skandynawia. Poeta francuski Charles Baudelaire (polskie korzenie) pisał, że kobieta jest zaproszeniem do szczęścia, bo świat bez kobiet byłby jak ogród bez kwiatów. Julian Tuwim: Od grzechu zaczął się jej świat, A że Pan Bóg ją stworzył, a szatan opętał, Jest więc odtąd na wieki i grzeszna, i święta, Zdradliwa i wierna, i dobra i zła, I rozkosz i rozpacz, i uśmiech i łza, I gołąb i żmija, i piołun i miód, I anioł i demon, i upiór i cud, I szczyt nad chmurami, i przepaść bez dna, Początek i koniec – kobieta, acha!

Prof. Henryk Samsonowicz - wybitny historyk, autor wielu książek, rektor Uniwersytetu Warszawskiego, usunięty z tego stanowiska w stanie wojennym (mój akademicki Mistrz na UW), udzielił mi długiego wywiadu na kilka tygodni przed 13 grudnia 1981 r. W listopadzie 2015 r. zrezygnował z członkostwa w kapitule Orderu Orła Białego ( po jednej z decyzji prez. A. Dudy). To, że historia lubi się powtarzać brzmi banalnie. Dziś żyjemy w Polsce demokratycznej. Ale nie wszystkim wszystko się podoba. Demokracja znajduje się na zakręcie. Poniżej zaledwie kilka uwag i myśli, zaczerpniętych z obszernej wypowiedzi Profesora sprzed lat. X X X Zawsze futurologia i w wysuwanie różnych przypuszczeń jest dość groźne. Ale osobiście przekonany jestem, że nasze społeczeństwo w chwili obecnej żadnej formy dyktatury by nie zniosło. Przy czym domyślam się, dlaczego zadał pan to pytanie. Prawdą bowiem jest, że na fali ujawniania się i wyładowania najrozmaitszych poglądów i kierunków bardzo są silne również tendencje populistyczne, widoczne w różnych grupach. W innych krajach doprowadziło to do konsekwencji najgorszych. Doprowadziło do faszyzmu i totalitaryzmu w najgorszym wydaniu. Ale gdyby przyszedł ktoś, kto zaprowadziłby dyktaturę, nie cofnąłby pewnych nie tylko zjawisk instytucjonalnych (bo te najłatwiej cofnąć), lecz przede wszystkim nie zmieniłby mentalności społecznej, pewnych stanów psychicznych, które u nas już powstały. Musimy sobie powiedzieć, że należy robić wszystko, żeby fałszywych kroków unikać. I myślę, że to co się w Polsce dziać będzie, zależy od nas samych. A że do tego dochodzą najrozmaitsze aspekty polityki międzynarodowej, gospodarki międzynarodowej, to przecież jest też rzeczą oczywistą. Nie jesteśmy narodem osadzonym wyłącznie w przestrzeni. Jesteśmy narodem tkwiącym w czasie. Chcemy się utożsamiać i utożsamiamy się. Mamy związek i z wielkimi epokami w naszych dziejach - pierwszymi Piastami, Polską Złotego Wieku, z momentami pełnymi chwały, jak Konstytucja 3 Maja, czy odbudowa państwa polskiego po I wojnie światowej. Również z momentami tragicznymi. Tak wielkimi jak polski Wrzesień, Powstanie Warszawskie czy cały ruch oporu i wiele innych trudnych a także ciemnych plam. Mamy się czym pochwalić, mamy piękne karty ale nie brak błędów. Ale w żadnym razie nie można wpajać człowiekowi dorosłemu czy dziecku, że cokolwiek by robił, zawsze było i będzie źle. Że powinien robić coś innego, to, czego on nie robił i nie robi. Nie można mówi mu o tym, że dotąd było u niego źle. Taka koncepcja daje wyniki najgorsze, wprowadza naród w stan głębokiej frustracji. Po to, żeby znać prawdę o sobie, trzeba znać zarówno swoje zalety, jak i swoje wady. Człowiekowi potrzebna jest równowaga psychiczna. A dziś doszło do schizofrenii ogólnonarodowej, do rozdwojenia jaźni. W rezultacie kryzys zaufania pogłębia się. Nasz naród nie ma jasnej wizji przyszłości. Wie jedynie, czego nie chce. I wie bardzo ogólnie, wie, że chce rzeczy dobrych, a więc demokracji, tolerancji, praworządności, sprawiedliwości. A są to jedyne bardzo ogólne hasła. I w praktycznie nie łatwe do realizacji. Futurologia nie jest moją mocną stroną. Aczkolwiek mogę powiedzieć, jak chciałbym, żeby było. Otóż chciałbym, żeby nasz naród wytworzył taki model działania, którego zazdrościliby na wszyscy na Wschodzie i na Zachodzie. Chciałbym, żeby nasz naród stworzył takie formy kontaktów międzyludzkich, które stanowiłyby wzorzec godny naśladowania. Bo tak naprawdę to my jesteśmy krajem, narodem bardzo bogatym.

Kobieto! Z czci odarta!
Ty wieczna istoto!
Postaci twej zazdroszczą anieli.

Maszerowałaś w proteście nie o złoto
Ale po to
Aby nie wpaść
W średniowieczne błoto!

Należy demokrację w naszym kraju zlikwidować. Po cholerę nam ona. Jak Polska długa i szeroka rodacy się kłócą, jeden na drugiego nie może patrzeć. Jeśli ten drugi wygłasza poglądy , których nie podziela ten pierwszy, natychmiast obaj stają w postawie bojowej. I w tego pierwszego i w tego  drugiego - a znajdzie się również i trzeci, który sprzeciwia się poglądom pozostałych - wstępuje duch wściekłej wrogości.

Niektórzy nazywają ten stan piękniej. Jest to dowód patriotyzmu, europejskości, ideowej czystości.
Bij wroga!  Bij, bij, bij ! Oto Polska właśnie. Biało-czerwona . Czerwona ze złości, biała z zapiekłości.

Wszystko rodaków dzieli. I brzoza. I aborcja. I wolne związki. Jeden czy drugi klecha (a nawet  Klechta lub Klechda). Kręci się ta rodzima karuzela. Na wschodzie patrioci i parafialne pienia. Na zachodzie powiewy germanizmu. W stolicy kocioł do kwadratu, bo choć prawdziwych warszawiaków już nie ma, każdy gra warszawiaka - cwaniaka. Bój się Boga narodzie!

W tej sytuacji należy wrócić do tego, co było. Najlepiej do czasów, gdy niczego nie było. Gdy wszystko było na kartki oprócz octu i własnej żony (albo cudzej). Jeśli ktoś pisnął  słowo przeciwko świetlanej przyszłości i rzeczywistości -  ten rozpoczynał życie w samotności ( za kratkami).

Właśnie przygotowuję wykład o czasach stalinizmu w Polsce. To dopiero była laba dla każdego. Polak Polakowi był prawdziwym bratem. Po drugiej stronie stał ten - kto był katem. Ale ogólnie była jedność w narodzie. Ludzie się wspierali. Ten, który wrócił po 5 latach z więzienia za szeptaną propagandę ( dowcip polityczny) był przyjmowany jak  przyjaciel. Ci, którzy w czasach październikowej odwilży wracali z zesłania na Sybir byli noszeni przez sąsiadów na rękach.
Polacy byli w Polakach rozkochani!

A więc precz z demokracją, w której na wszystko wolno. Po cholerę nam ona.
Niech wróci stare. Niech nam pałą wybiją z głowy powszechne międlenie o wyższości jednej partii nad drugą. Niech nam dokopią. Może znowu, jak ongi, uratujemy to, co nasze.  To mianowicie, że możemy być szanującymi się wzajemnie rodakami.

To oni rządzą światem. I to oni winni są całemu złu na tym świecie, oczywiście z wyjątkiem cyklistów. Cyklistów, w każdym razie w Polsce, ostatnimi czasy się namnożyło, natomiast masoni i Żydzi jakby przycichli. Ale raz po raz, w imię umiłowania haseł narodowych wyciąga się z lamusa i jednych, i drugich. Ma to oznaczać, że nadal rządzą światem, ale się skryli. A skoro się skryli, to z pewnością spiskują.

Osobiście życzę im w tym spiskowaniu samych sukcesów. Lepiej bowiem mieć do czynienia z człowiekiem mądrym, aniżeli z głupcem. A głupców w naszej Ojczyźnie obrodziło jak nigdy dotąd. Lepiej z mądrym zgubić niż z głupim znaleźć ( better to lose than to the wise from the foolish found).

Po 123 latach niewoli największym filosemitą okazał się Marszałek Józef Piłsudski, to on bowiem nadał polskim Żydom pełne prawa obywatelskie. Iluż to Żydów zaczęło wówczas grać pierwsze skrzypce w polskim życiu nie tylko handlowym, gospodarczym, ale przede wszystkim kulturalnym. Polacy - poza endecką prawicą i częścią kleru ( przede wszystkim niższego szczebla ) - potrafili to docenić.

Długa jest lista postaci, które zapisały się na trwale w polskiej kulturze. Rodzina Natansonów w swoich  kolejnych pokoleniach wsławiła  się w dziedzinie nauki i kultury. Bracia Maurycy i Samuel Orgelbrandowie prowadzili działalność wydawniczą i drukarską, w latach 1859-1868 wydali 28-tomową Encyklopedię Polską. Ileż polska kultura, literatura zawdzięcza Mieczysławowi Grydzewskiemu, który wraz z Antonim Bormanem był założycielem „Wiadomości Literackich”, periodyku intelektualistów warszawskich w latach 1924-1939. Wokół czasopisma skupił się kwiat mistrzów pióra, znakomitych polskich  poetów i pisarzy międzywojnia. Sam zaś Grydzewski był - tak można powiedzieć - polskim „nacjonalistą”.

Jednym z bliskich współpracowników Grydzewskiego był Antoni Słonimski, poeta i eseista, którego ojciec, Stanisław, lekarz, ukrywał przed carską policją Józefa Piłsudskiego (w latach 1905-1906). Jego brat, Piotr, również  lekarz, działał w podziemiu Polski Podziemnej w czasie II wojny światowej. Znakomitym pisarzem polskim żydowskiego pochodzenia był Józef Wittlin. Wspólnie z Janem Lechoniem i Kazimierzem Wierzyńskim byli w latach czterdziestych i pięćdziesiątych ( wtedy na wygnaniu) kontynuatorami wielkiej tradycji polskich pisarzy, oddanych sprawie niepodległości. Pisarz i krytyk literacki, Wilhelm Feldman, w 1905 r. włączył się do ugrupowania, któremu przewodził Józef Piłsudski, a w 1914 r. wstąpił do Legionów, aby walczyć o wolną Polskę.

Marian Hemar, poeta i satyryk, cieszył się w Polsce wielką popularnością w latach 1918 - 1939. W czasie wojny i po jej zakończeniu, już w Londynie, był bardem polskim na emigracji. Jego patriotyczne wiersze nadawane przez BBC podtrzymywały na duchu Polaków w kraju i zagranicą. Gdy Izrael uzyskał niepodległość,  zapraszano Hemara na wieczory poezji i witano go z entuzjazmem, mimo że swoje wystąpienia zawsze rozpoczynał dramatycznym wierszem, w którym wyznawał, iż ojczyzną jego jest Polska i pozostanie jej wierny aż do śmierci. Juliusz Kleiner, Bolesław Leśmian, Julian Klaczko, Julian Tuwim zajmują znaczące miejsce w historii polskiej literatury. Żydem był Polak nad Polakami  Marceli Handelsman, historyk  i profesor Uniwersytetu Warszawskiego. Podczas wojny pracował w podziemiu w biurze informacyjnym AK. Aresztowany przez Gestapo został wysłany do obozu koncentracyjnego Gross-Rosen. Józef Feldman, syn Wilhelma, kontynuował tradycje rodzinne. Był profesorem Uniwersytetu Jagiellońskiego. Aby uniknąć aresztowania przez Gestapo, zmienił nazwisko na Sokołowski. Był nauczycielem podziemnego uniwersytetu i brał udział w Powstaniu Warszawskim. Po wojnie powrócił na Uniwersytet Jagielloński. Innym wybitnym polskim historykiem był Szymon Aszkenazy, delegat Polski do Ligi Narodów w latach 1920-1923. O Aszkenazym można powiedzieć, że nawet swoich naukowych pracach książkach był więcej niż patriotą polskim. Widział w polskich dziejach wszystko co wspaniałe i zwycięskie.

Artur Rubinstein to najwybitniejszy polski muzyk żydowskiego pochodzenia. Wielki pianista, wielki Polak. Na sesji inauguracyjnej Narodów Zjednoczonych w San Francisco w 1945 roku, po odegraniu hymnu Stanów Zjednoczonych wstał i rzekł: "Miejsca zarezerwowane dla przedstawicieli mojego kraju są puste i nikt nie będzie tu przemawiał w imieniu Polski. Aby jednak przypomnieć o jej walce i o jej prawach, odegram teraz polski hymn narodowy”.

Wszyscy, łącznie z prezydentem USA  Harrym Trumanem, podnieśli się z miejsc i w ciszy wysłuchali Mazurka Dąbrowskiego.  Odbyło się to poza oficjalnym programem i tylko artysta miary Rubinsteina mógł sobie pozwolić na łamanie protokołu w ten sposób. Po wojnie Rubinstein utrzymywał kontakt z polskimi emigrantami. Odwiedzał Polskę. Powiedział kiedyś: "Polacy to ludzie szaleni. Odbudowują zabytki, a sami mieszkają w ruinach i piwnicach."

Arnold Szyfman nazywany jest ojcem teatru polskiego. Odegrał kluczową rolę w budowie  tworzeniu Teatru Polskiego w Warszawie. Po I wojnie światowej był kolejno założycielem i dyrektorem teatrów Małego i Kameralnego, dyrektorem naczelnym warszawskich teatrów, a ponadto dyrektorem Narodowego, Letniego i Nowego. Teatralny monarcha! Tytan pracy!

W dziedzinie medycyny światową sławę zyskał prof. Ludwik Hirszfeld, wynalazca systemu klasyfikacji grup krwi i autor wielu innowatorskich prac. W czasie okupacji uciekł z getta i ukrywał się u polskich rodzin. Po wojnie uczył mikrobiologii na Uniwersytecie Wrocławskim.

Natomiast poniżej armii „prawdziwych Polaków” dedykuję kilka nazwisk wybitnych postaci, którzy położyli w naszym kraju podwaliny pod wolnomularstwo i je przez dziesięciolecia oficjalnie lub potajemnie, jak w czasach PRL-u, budowali. Wolnomularze polscy zrobili dla Ojczyzny tyle DOBRA, co ZŁA  czynią dziś ci, którzy topią kraj w morzu nienawiści, zabijając demokrację i wolność słowa.

Oto niektórzy polscy wolnomularze (masoni), wśród nich m.in. ostatni prymas Polski I Rzeczpospolitej a także Kościuszko, Narutowicz, ostatni król Polski Poniatowski, inni:

Juliusz Kaden Bandrowski (1885-1944, pisarz), Kazimierz Bartel (1882-1941, premier II RP), Wojciech Bogusławski ( 1757-1829, ojciec polskiego teatru), Tadeusz Cegielski ( ur. 1948, historyk; szczycę się znajomością z profesorem), Józef Chłopicki (1771-1854, uczestnik Insurekcji Kościuszkowskiej, wojen napoleońskich i powstania listopadowego), Adam Jerzy Czartoryski (1770 - 1861, polityk), gen. Jan Henryk Dąbrowski (1755-1818, twórca Legionów Polskich), Ignacy Działyński (1754 - 1797, bohater  Insurekcji Kościuszkowskiej), Józef Ksawery Elsner (1769 - 1854, nauczyciel Chopina), Marian Falski (1881  1974, autor „Elementarza”), Janusz Korczak (1878 -1942, pisarz, lekarz, legionista), Tadeusz Kościuszko (1746 -1817, Naczelnik Insurekcji), Zygmunt Krasiński (1812 – 1859, poeta), Edward Lipiński (1886 – 1986, wybitny ekonomista, członek KOR), Jan Józef Lipski (1926 – 1991, krytyk, publicysta, członek KOR), Gabriel Narutowicz (1865-1922), pierwszy prezydent II RP), Michał Kleofas Ogiński (1765 -1833, kompozytor), Juliusz Osterwa (1885 -1947, aktor), Ignacy Jan Paderewski (1860-1941, muzyk, premier II RP), Gabriel Podoski (1719 - 1777, Prymas Polski), Michał II Jerzy Poniatowski (1736 - 1794, ostatni Prymas Polski  I Rzeczpospolitej), Stanisław August Poniatowski (1732-1798, ostatni król Polski), książę Józef Poniatowski (1763-1813, wódz wojska polskiego), Zbigniew Religa (1938-2009, wybitny kardiochirurg), Edward Rydz - Śmigły (1886-1941, legionista, Marszałek Rzeczpospolitej), Walery Sławek ( 1979-1939, premier II RP), Antoni Słonimski (1895-1976, poeta), Jerzy Stempowski (1893-1969, eseista, krytyk), Andrzej Strug (1871- 1937, pisarz), Hanna Suchocka (ur. 1946, premier III RP), Klemens Szaniawski (1925 - 1990, filozof; bardzo się szczycę znajomością z tą wybitną postacią, wywiad, jaki przeprowadziłem z profesorem w przededniu wybuchu stanu wojennego w jakimś stopniu przeszedł do historii).

I to byłoby na tyle. Jeśli dotknąłem tego tematu to dlatego, że coraz więcej pojawia się głosów, które nie mają nic wspólnego z tzw. prawdą historyczną. Ale popolować na czarownice zawsze można.

Powiedz mi gdzie mieszkasz, a powiem ci kim jesteś. Początki miałem znakomite. Urodziłem się na ulicy  Kopernika,  2 tygodnie przed II wojną światową. Jako dziecko wojny brałem w niej czynny udział nieustannie zbiegając do piwnicy podczas bombardowań, które lubiłem, gdyż po ich zakończeniu zbierałem na podwórku odłamki, uznając je za zabawki, jakie mi Bozia z nieba przesłała.

Późniejsze dzieciństwo spędziłem mieszkając na ulicy Moniuszki. Czy  można sobie wymarzyć kogoś bardziej patriotycznego? Wielki twórca wielkich oper narodowych! I na dodatek szczerze  religijny. Wkrótce zostałem ministrantem i wbrew sobie opuściłem te  szeregi z uwagi na kradzież mojego mienia  przez innego ministranta.

Gdy zacząłem dorosłe życie bywało różnie.  A to dwa, trzy lata na Głowackiego (było Głowackich kilku), a to mieszkałem na Marchlewskiego (tu zaczynały się polityczne schody). Kilka lat przechowałem się niedaleko Lasku Bielańskiego (było sielsko, diabelsko). Wreszcie wylądowałem na vis-à-vis  Moskwy - taką nazwę nosiło kino i właśnie wtedy ogłoszono stan wojenny. Brrrr...

Gdy zaś przyszedł czas na wyprostowanie kręgosłupa, zamieszkaliśmy z żoną malarką na Tyrmanda ( jemu pędzel też nie był obcy). Miałem blisko do prymasa i na bazarek przy Hali Mirowskiej.

Grubo ponad ćwierć wieku temu wstąpiłem w bojowe szranki. Zaciągnąłem się do husarii. To Czarniecki  jest patronem mojej ulicy (gorzej z przybyłymi z okolicznych osad sąsiadami, którzy nie władają ani bronią, ani poprawnym językiem ojczystym, ani czymkolwiek, co uprawniałoby do oddania im szacunku). Patriotycznie zaś całą piersią oddycham idąc na Cytadelę (mam  200 metrów do jej szubienic).

Oto moja bogata historia. Opowiedziałem ją ponieważ optuję za dekomunizacją. Precz z ulicą Okrzei i Waryńskiego, choć życie zakończyli z rąk carskich. A Józef Piłsudski lepszy? Bratał się z Austriakami, zmieniał religie, żeby się po raz drugi ożenić. A generał Józef Bem? Przecież skończył marnie. Został feldmarszałkiem armii Imperium Osmańskiego czyli kumał się z przodkami plus-minus dzisiejszych uchodźców, rasy muzułmańskiej, wiary obcej.

Słowem optuję za dekomunizacją tych i owych niby bohaterów oraz za dekomunizacją nazw ulic, uliczek i innych pozostałości tamtych czasów, z sobą włącznie i moim psem Burkiem. Dekomunizacja bowiem jest nam potrzebna po to, aby nasze dzieci, wnuczęta ślubne i bez ślubu mogły oddychać demokracją, która być może już wkrótce zje własny ogon, co nie daj Boże amen.

W naszym kraju ojczystym dominuje wrzawa i jazgot. Gdzie nie spojrzeć hałas, harmider i chaos. Towarzyszą nam na co dzień. Głównie w życiu politycznym. Ten i ów, tamci i ci, hordy zapiekłych w nienawiści , gotowych na wszystko, aby tylko powalić przeciwnika, obiecują  narodowi czyli tłumom raj na ziemi. A na deser  - każdemu oddzielnie, indywidualnie, bezpośrednio  gwiazdkę z nieba.

Obiecują choć sami, ci nieco mądrzejsi, nie wierzą we własne obietnice. Gawiedź zaś wierzy, taka jest bowiem natura gawiedzi. Wrzask, hałas, chaos - łączy przywódców tej ziemi z tłuszczą tej ziemi.

Tłuszcza to ci, którzy nie myślą. Ślepo wierzą wrzeszczącym tym na górze. Tłum nie może myśleć, bo tłum to siła mięśni. Głowę i rozum tracisz w momencie, gdy wchłania cię tłum, gdy mu ulegasz, gdy nawet nie wiesz co krzyczysz, ale wiesz, że nie jesteś sam, czując potęgę tłumu zamieniasz się w tłum czyli tracisz samego siebie. I na dodatek masz poczucie bezpieczeństwa. Jest to poczucie fałszywe i zdradliwe,

Wrzawa i jazgot to także specjalność mediów. Tworzenie hałasu czyli tzw. szumu medialnego nie jest przypadkowe. Sprawia, że odbiorca kupuje towar lśniąco opakowany, kupuje to, co się świeci, nie ma możliwości zajrzeć do środka. A w środku?  Bełkot udający dysputę.

To nie jest odkrywanie Ameryki. To jest przypominanie niebezpieczeństwa  wiszącego nad nami. W świecie cywilizowanym funkcjonują mechanizmy kontrolne. U nas politycy wycofują się rakiem z tego świata, ponieważ na pierwszym miejscu stawiają stworzenie mechanizmów quasi dyktatorskich.

Nad Polską krążą  czarne chmury wrzasku i chaosu, z politykami w rolach głównych. To oni, aby zdobyć fotele lub umocnić się w nich, plotą piąte przez dziesiąte. Zniewalają i ogłupiają. Przodują rządzący, za nimi nadążają inni - głodni apanaży i stanowisk. To jest nowy sposób  zniewalania. Może przede wszystkim ogłupiania. Ale od ogłupiania do zniewalania jest już tylko krok.

Hałas w jakim żyjemy, zagłusza wartości. Nie tylko te największe, one zresztą potrafią się przebić, można powiedzieć, że są niezniszczalne. Hałas i chaos niszczą to, co wartościowe na codziennym poziomie. Od zagłady lasów i rasowych koni, po eliminowanie z życia publicznego ludzi mądrych, z moralnym autorytetem, tacy są groźni dla zachłyśniętych posiadaniem władzy. A przecież dla dobra Ojczyzny to oni powinni sterować państwem.

Hałas rodzi chaos. Chaos - moralny relatywizm. Brak busoli – dryfowanie.

Pisał Tadeusz Różewicz:

Jak my się kaleczymy
roztargnieni spieszący się
jak my się kaleczymy
wzajemnie okrutni w skupieniu czujni
nieomylni w zadawaniu ciosu

Polskiej inteligencji prawie już nie ma. To znaczy nie brak inteligentnych Polaków, lecz nie istnieje inteligencja jaka społeczność, w takim rozumieniu, z jaką mieliśmy do czynienia w przeszłości, licząc od XIX wieku, w II RP, po II wojnie światowej aż gdzieś do pierwszego dziesięciolecia III RP.

Inteligencja polska mordowana była przez hitlerowców i Sowietów. Ale nie udało się im jej całkowicie zniszczyć. W PRL-u nie była głaskana, ale była na tyle silna, że to ona właśnie była mózgiem przewrotu solidarnościowego. Obecnie inteligencja wyrzucona została za burtę. W ostatnim czasie zaczęto traktować ją jak zbyteczne piąte koło u wozu. Wyśmiewają się z niej , a jakże, nawet panie i panowie, zasiadający w ławach poselskich.

Inteligencja nie ma w ręku instrumentów obrony. Co najwyżej odwraca się od życia publicznego. Profesorowie uniwersyteccy w proteście przeciwko politycznej głupocie oddają najwyższe państwowe odznaczenia, występują z gremiów, z szeregów instytucji państwowych. Nie chcą  - mówiąc krótko - mieć do czynienia z politycznym zaprzaństwem. Inteligencja polska przechodzi do lamusa. Co  prawda coraz więcej młodych Polaków kończy wyższe studia, jeszcze do niedawna  studenci  zapisywali się nawet na dwa, trzy kierunki studiów, ale to łapanie kilka srok za ogon świadczy o tym, jak podchodzi się do studiów. Tu nie chodzi o pogłębianie wiedzy, o ćwiczenie umysłu, lecz o szukanie takiego kierunku, którzy da „większą kasę”. Zresztą jeśli mowa o studiach, o wyższym wykształceniu, to prawdę mówiąc, kto dziś szanuje godność profesora uniwersyteckiego. To nie jest żadna przepustka na salony. Zresztą salonów intelektualnych w ogóle nie ma. A jeśli gdzieś się skryły, to tak głęboko, że ich nie widać.

Natomiast salony otwarte są szeroko dla dorobkiewiczów. Przede wszystkich politycznych. W polityce, w partii, w parlamencie widzą dla siebie największe szanse. Zasiadając w ławach poselskich gotowi są sprzedać duszę diabłu. Ale  nie tylko polityczni dorobkiewicze polityczni brylują w III RP.  Nie brak uzurpatorów, za inteligentów uchodzących. To liczna grupa pań i panów, autorów własnych biografii o bohaterstwie osobistym i hrabiowskim pochodzeniu dziadka. Najlepiej się sprzedają wspomnienia z alkowy, o podbojach miłosnych w Paryżu i Nowym Yorku, sukcesach na scenie teatru, który jeszcze nawet nie powstał.

Inteligencja wymiera na naszych oczach ku uciesze całej antyinteligenckiej większości. Ci, których cechuje pogarda dla inteligencji – upatrują w niej przyczynę wszelkich narodowych nieszczęść. Gdy dochodzi do niepowodzeń gospodarczych czy politycznych szuka się kozła ofiarnego. Jajogłowi, jak zwykło się określać inteligentów, pasują na oskarżonych wręcz  idealnie.

W aktualnej III RP panuje kult krzepy. Z inteligencika wyśmiewają się nawet uczniowie szkoły podstawowej. Anachronizmem są tzw. dobre maniery, coś takiego jak honor  przestało nawet funkcjonować w języku polskim. Wyszydzany inteligent stoi wystraszony na boku, a najczęściej leży (w grobie). Co prawda bez tych inteligencików nie było by lotów kosmicznych, laptopów i innych doskonałości, ale przecież dzisiaj górą jesteśmy my. My chamy! My jesteśmy większością. My chamy - solą narodu!  My chamy - pieszczochem władzy. Bez nas - każdy przegra. Od księdza po ministra. Honor ? A co to takiego? Na śmietnik z nim. Na śmietnik z  koncepcjami etycznymi Conrada, Abramowskiego,  Kotarbińskiego. Ossowskiej. Na śmietnik z ideałami  Bartoszewskiego, księdza Tischnera, Giedroycia i Mazowieckiego.

Do przodu chłopki - roztropki. Kroczą sobie wesoło przytupując po trupach polskiej inteligencji. A kto się za bardzo mądrzy jest po prostu głupi. Cham wygrał! Reszta won z naszego narodowego, rodzimego, chamskiego podwórka!

Gdy władza ingeruje w życie twórcze określa się to zamordyzmem. Nawet jeśli dochodzi do tego w kraju demokratycznym, takim na przykład jak Polska.

Jednym z największych w historii zamordystów  był Józef Wissarionowicz Stalin. Podporządkował sobie filozofię, muzykę, historię, nauki ekonomiczne, nauki przyrodnicze, malarstwo, architekturę literaturę. Przewodnie motywy były wszędzie te same: każdy obcy to potencjalny wróg, żadnego klękania przed Zachodem. Wszystkie dziedziny kultury należy podporządkować sławieniu wodza i państwa. Dla świętego spokoju trzeba zniszczyć wszelkie ogniska twórczości samodzielnej myśli. Dziś, gdy w kraju demokratycznym politycy próbują ingerować w twórczość i wskazują jakie należy robić filmy, jakie wystawiać sztuki teatralne, czy nawet jakie pisać książki, ożywają upiory przeszłości.

A więc - głoszą upiory - zadaniem literatury, teatru i filmu jest wychowywać młodzież w duchu patriotyzmu i zapału do budowy ustroju. Literatura, film i malarstwo mają być partyjne i polityczne, mają demaskować gnijącą kulturę, mają pokazywać wielkość człowieka i ludu - i to nie tylko jakim jest on dzisiaj, ale także, jakim będzie w przyszłości. Stalin nie oszczędzał nawet muzyki. Z jego polecenia w styczniu 1948 r., na konferencji kompozytorów, dyrygentów i krytyków muzycznych, wrogami ludu pracującego miast i wsi ogłoszono tych, którzy komponują zgniłą muzykę burżuazyjną,  którzy szukają natchnienia w zachodnich nowinkach, zamiast kontynuować tradycje wielkiej muzyki narodowej. Muzyka zaś ma służyć ludowi. Teatr ma służyć ludowi. Film ma służyć narodowi a nie wyuzdanym piewcom tego, co uderza w wielkość naszego ludu. Tych, którzy nie podporządkowali się wodzowi wykluczano. W różny sposób. Zsyłki na Sybir należały do kar
"humanitarnych".

Historia - w mniejszej lub większej skali - lubi się powtarzać.

Polska ma nad sobą rodzimą władzę, ale tu i ówdzie coś tam nam doskwiera i coś tam się kojarzy, najlepiej więc byłoby, żeby ci, którzy sprawują władzę nad Wisłą i innymi rzekami, nie wpadali w euforię i nie głosili, że tylko oni mają rację i monopol na mówienie tego, co białe, co czerwone, co polskie, i co antypolskie, gdyż jakiekolwiek sterowanie narodem kończy się fatalnie dla wszystkich.

Dla narodu - co jest zrozumiałe. I dla nich również.  Wszak  znalezienie się na śmietniku historii jest karą od której nie ma odwołania.

- Panie szanowny!  Kup pan te cegłę!- Odpalasz pan stówkę, ocalasz pan główkę!- Cegła tańsza od kapoty, kup pan cegłę od sieroty!- No co jest, jak pragnę zakwitnąć?!- Dawaj pan stówę i spływaj w podskokach! Bo tak ryło przenicuje, że będziesz nosem gwizdał!

Za wczesnej komuny „sprzedawano” cegłę, co miało wymowę mniej handlową, raczej zaś bardziej siłową. Jednak najciekawiej było w czasach II Rzeczpospolitej  i to zresztą pod każdym względem.

Największym cwaniakiem warszawskim był  pomysłodawca sprzedaży kolumny Zygmunta. Poza dość częstym „sprzedawaniem”  kolumny króla Zygmunta lub wagonów tramwajowych - czytamy o warszawskim oszuście Adolfie Cynjanie w "Gońcu Polskim” ( nr z listopada 1930 r.) - miał ów osobnik na sumieniu wiele innych dowcipnych oszustw, przez które trochę w więzieniu posiedział, lecz większych finansowych korzyści nie odniósł. Ale w sumie przeszedł do historii jako postać wyjątkowo atrakcyjna.

W przedwojennej Polsce na pomysłowych przestępców można było natknąć się niemal w każdej branży. Na przykład w Łodzi, kilkunastu żądnych sławy adeptów aktorstwa wpłaciło pokaźną sumę oszustom, podającym się za producentów filmowych. Adepci nie zagrali ani jednej roli w filmie, stracili rodzinny majątek a po oszustach słuch zaginął.

Dzisiejszy łobuz - bandzior  tym się różni od przedwojennego łódzkiego złodzieja czy warszawskiego cwaniaka, że ongi obowiązywały pewne zasady. Jak zresztą w większości zawodów . Honorowe chłopaki pewnych granic nie przekraczali.

Gdy złodziej ukradł portfel, to wrzucał do skrzynki pocztowej dokumenty. Obowiązywał kodeks. To był fach, to była sztuka, umiejętność.  Złodzieje  mieli swoją dintojrę, to znaczy sąd złodziejski. Kto postąpił nieetycznie, dajmy na to okradł niewidomego, dostawał nie tylko porządne manto, lecz bywało, że usuwano go ze złodziejskiej społeczności.

W III RP  narodziła się całkiem nowa moda. Podobna do sprzedawców kolumny króla Zygmunta, ale z istotnymi poprawkami. Jest nią  obiecywanie gruszek na wierzbie.

Proceder  ten uprawiają  przede wszystkim politycy, czego jesteśmy świadkami na porządku każdego dnia, prawie podczas każdej kadencji sejmowej.

Panowie posłowie ( o paniach z grzeczności zamilczmy) sprzedają bowiem to, co nie ich. Handlują tym, co nasze. Obiecują złote góry i bardzo szybko okazuje się, że blefowali jak ta lala.

Powiadą: „Głosuj na mnie a dostaniesz to i to”. „Głosuj na mnie a będzie ci się żyło długo i szczęśliwie”. „Nie będziesz płacił podatków”. „Dostaniesz poza pensją to i owo”. „Na emeryturę pójdziesz zaraz po urodzeniu”. „ Zmienisz żonę – nic nie powiemy ojcu Rydzykowi”. Wszystko to jest jednak bujda na resorach.

Osobiście wolałbym spotkać pod ciemną latarnią przedwojennego cwaniaka – warszawiaka, który chciałby mi wcisnąć swój „kit” czyli kolumnę Zygmunta. Nie pękałbym, lecz postawiłbym buteleczkę, którą wypilibyśmy jak starzy kumple. 

Dziś, gdy zaczepia mnie obcy, nawet pod krawatem i w modnym kapeluszu, na wszelki wypadek uciekam, gdzie pieprz rośnie czyli daję dyla. A nuż to nie jest wcale żaden  cwaniaczek - bandziorek, lecz na przykład poseł.  

Proponuję od tej parlamentarnej, zresztą mikroskopijnej części naszego społeczeństwa stać z daleka. Zwłaszcza w aktualnych, dość niespokojnych czasach

Należy to uczynić dla bezpieczeństwa osobistego, naszych bliskich, dzieci, wnucząt a nawet psa Burka, jeśli go mamy w domu.

POLSKA TOLERANCYJNA

Po II wojnie światowej Polska praktycznie stała się krajem jednego narodu. Wbiliśmy sobie w głowę, że to lepiej. Po co się zajmować i martwić mniejszościami, tyloma choćby co przed wojną, nie mówiąc o Rzeczpospolitej Obojga (czy raczej wielu) Narodów.

I dzisiaj mamy to, co mamy. Papież Franciszek sobie a Polak - katolik sobie. Politycy, których zresztą trudno u nas traktować poważnie, plotą dyrdymały, aby tylko upiec przedwyborczą pieczeń.

Łby podnoszą narodowcy, jak ci z Krakowa, którzy wznosząc „pieśń”: „Cała Polska głośno krzyczy, nie chce tej islamskiej dziczy”, pomaszerowała do krakowskiego kościoła oo. Karmelitów, aby zamówić mszę. Mądry przeor o. Zbigniew Czerwień przepędził zbirów. Ale takich mądrych i odważnych jak on nie jest za wielu.

A byliśmy ongi oazą dla cudzoziemców. W Polsce w XVI i XVII wieku z azylu skorzystało około 20 tysięcy rodzin ze Szkocji i Anglii (w XVI wieku przeważnie protestanci, w XVII wieku katolicy), kilka tysięcy mennonitów ze Szwajcarii i Holandii, 2 tysiące braci czeskich, około tysiąca Szwedów (zwolenników Zygmunta III Wazy, zarówno protestantów jak katolików). Ale to tylko jeden z wielu przykładów.

Byliśmy krajem różnych kultur, religii, narodowości i ras. Populacja całej Europy w początkach 17 wieku liczyła ok.90 milionów ludzi. W 1618 r., gdy granice Rzeczpospolitej były bardzo rozległe, obejmowały bowiem Smoleńsk i Inflanty, łączna liczba ludności wynosiła 11 milionów. W tym Rusini - 45% (5 mln), Polacy - 40% (4,5 mln), Litwini - 7% (750 tys.) Żydzi, Łotysze, Niemcy i inni - 8% (800 tys.). W następnych dziesięcioleciach Rzeczpospolita liczyła ponad 8 mln, z tego Polacy – 4,5 mln. Szlachta stanowiła 10 proc. mieszkańców.

Większość przywędrowała do Królestwa już w średniowieczu (niemieccy osadnicy, żydowscy kupcy, Tatarzy). Korzystając u nas ze swobód, zapuścili korzenie. Chrześcijańska tożsamość wcale nie została przez nich naruszona i stąd właśnie określa się Rzeczpospolitą Obojga Narodów - „przedmurzem chrześcijaństwa”.

Oczywiście, że nie wszystko przebiegało jak w bajce. Jednak czy dzisiaj Polak dla Polaka jest takim znowu czułym bratem?

Fenomenem tamtych czasów na skalę europejską było to, że Rzeczpospolita nie znała wojen religijnych. Wyznawano różne odmiany chrześcijaństwa - byli, obok katolików, kalwini, luteranie, unici, bracia - arianie, mennonici. Nie mówiąc już o judaizmie, kultywowanym na naszej ziemi od stuleci. Byli też muzułmańscy Tatarzy.

Prof. Michał Kopczyński wylicza: Żydzi byli przydatni, bo zajmowali się sprawnie handlem i operacjami finansowymi, podobnie Karaimi i Ormianie. Tatarzy (także muzułmańscy) byli sprawni w boju, Niemcy posiadali umiejętności gospodarcze, Włosi wnieśli wkład do dyplomacji i kultury, Szkoci mieli wysokie kompetencje militarne. Wszyscy oni przynosili korzyści Rzeczpospolitej. Z czasem zaczęli ją uważać za swoją ojczyznę.

W Polsce międzywojennej mniejszości narodowe również były liczne. Polacy stanowili 68,9%.,Ukraińcy 13,9%,Żydzi  8,6%.,Białorusini  3,1%,Niemcy 2,3%, pozostali - 3,2%.

II wojna światowa całkowicie zmieniła stan rzeczy. Żydzi zostali wymordowani, zaś ci, którzy pozostali przy życiu, po pewnym czasie opuszczali Polskę z różnych przyczyn, głównie na skutek kampanii antysemickiej.

Aby opis był pełny spójrzmy na wyniki spisu powszechnego z 2011 r.

W III RP żyje prawie ok.150 tys. Niemców, Ukraińców - 51 tys., Białorusinów - 45 tys., Romów - 17 tys., Rosjan – 13 tys., Łemków -10 tys., Litwinów – 8 tys., Żydów 5,5 tys., Ormian – 3,6 tys. Słowem: tyle co na lekarstwo.


W Europie należymy do grupy krajów z najmniejszą liczbą mniejszości narodowych.

Jak się wydaje bojówki narodowców tylko czekają na to, aby zrobić jeszcze większą czystkę.

Pisarz Maupassant czuwał przy łożu śmierci filozofa Schopenhauera. W pewnym momencie spostrzegł, że gdy filozof ocknął się z drzemki, na jego twarzy, już prawie martwej, zastygł uśmiech. Był to prawdopodobnie pierwszy w życiu uśmiech na twarzy tego zgorzkniałego, nieprzyjaznego ludziom geniusza.

Tak, tak! Człowiek w końcu coś pojmuje i staje się mniej wojowniczy. Nie każdy.
Czy Polak wobec drugiego Polaka, inaczej myślącego, o odmiennych poglądach stanie się kiedyś mniej bojowy, delikatnie to ujmując? Dziś wolimy sięgać po miecz. Który - jak  wiadomo - jest obosieczny. Górą zwykle są rządzący. Bo rządzą. Ale nawet krwawe dyktatury w końcu padają z hukiem. Nie ma trwałych systemów. Nie ma wiecznie rządzących wodzów. Europa patrząc na nasz kraj dziwi się skąd tyle u nas wzajemnej zapiekłości. Polak walczy z Polakiem. Jedni się tylko dziwią, inni trochę nam współczują, większość zaciera z uciechy ręce

Mędrzec i pisarz w jednej osobie podpowiada, że nie ma lepszej broni przeciwko drugiemu niż pokora. Nie ta, którą rozumiemy jako kłanianie się w pas i bicie w piersi. Jest nią pokora wobec przeciwnika wypływająca z szacunku dla jego wiary i poglądów, krótko mówiąc z tolerancji wobec inaczej myślącego. Jednak nie można przecież być pokornym wobec czyjejś niegodziwości, kłamstwa, bezczelności i zastraszania, choćby nie wiadomo jakie ów niegodziwiec nosił dystynkcje i tytuły, świeckie, rządowe czy duchowne.

Jest jeszcze inny rodzaj pokory. Jest nim ten rodzaj ukłonu, na który można odpowiedzieć tylko ukłonem. To wcale nie znaczy, że należy zakopać topór. To wcale nie znaczy, że należy zakopać miecz. Ale nie wymachuj nim! Nie wymachuj mieczem na prawo i lewo, nie grzmij z mównicy czy ambony głosząc, że tylko ty masz rację a reszcie należy poucinać głowy. Trzymaj miecz, trzymaj go pewnie, ale nie strasz nim. Trzymaj go pewnie  - czytamy w mądrych księgach - jak rycerz, który wiedział, że  można i trzeba nim bronić własnego dworu, miasta, kraju a także własnej idei, wiary i godności. Ale zarazem bądź uważny i pokorny. Nie rzucaj obelg i kłamstw od świtu do zmierzchu. Pewne jest jedno: prędzej czy później nadejdzie dzień, gdy takich, którzy niszczą drugiego człowieka, którzy depczą demokrację historia wywiezie na śmietnik historii.

Pisał poeta:

Francuz Francuzowi
Funduje ślimaka,
A Polak najchętniej
Podgryza Polaka.

Hiszpanowi Hiszpan
Gra na tamburynie,
A Polak podkłada
Polakowi świnie.

Włoch tak kocha Włocha
Jak pawica pawia.
A Polaka Polak
Do wiatru wystawia.

Anglikowi Anglik
Robi przyjemności,
Polak Polakowi
Przykrości zazdrości.

Konik nóżką grzebie
Płacze dziewcze hoże,
Polak do Polaka
Z pyskiem, albo nożem

Rzadko Polakowi
Polak dobrze zrobi,
To już takie nasze
Narodowe hobby.

A tak by się chciało
Wstawić do czytanki,
że Polak i Polak
To są dwa bratanki.

Niechęć Polaka -  rodaka, do brata - rodaka nie jest wytworem naszych czasów, aczkolwiek we współczesnym świecie sięgnęła zenitu.  Determinuje i niszczy nawet przyjaźnie. Zostawmy na boku polityków, ci szczerzą gęby tak przesycone nienawiścią, że  nie widać ich prawdziwych twarzy.

Krowa, która dużo ryczy mało mleko daje. Znamy to z historii i dnia dzisiejszego.

Ci, którzy na sejmikach Rzeczpospolitej szlacheckiej najgłośniej gardłowali o miłości do Ojczyzny, gdy trzeba było stawać do boju z wystawionym własnym kosztem regimentem, czmychali z placu boju, gdzie pieprz rośnie.

Dziś mamy krzykaczy wielu.

O miłości do Ojczyzny mówią dniem i nocą. Po czynach ich poznamy.

W naszych czasach gadulstwo i ojczyźniane okrzyki to jedynie zasłona dymna przed niewiedzą. Aby stawić czoła wrogowi nie wystarczy pomachać chorągiewką i ubrać w mundury wojskowe młodzieńców a generalskie szlify wręczać durnym ale pokornym.

Patriotyzm XXI mierzy się wysokim wykształceniem. Olej w głowie ma wysoką cenę. I dobór właściwych sojuszników. Moskwa Putina zaciera ręce. I czyha. I czeka. Na dalszy rozwój głupoty Polaczków.

Kimkolwiek jesteś - rozlicz się. Nie na godzinę przed śmiercią, lecz teraz, gdy jesteś w sile wieku.

Niektóre czyny zdążysz naprawić.

Pokaż światu, tchórzu jeden, ile razy się sprzeniewierzyłeś, nakradłeś i nakłamałeś. Pokaż, że nie jesteś wcale godzien szacunku, a nawet splunięcia ci w twarz. A nuż ci się uda.

Dopiero wówczas przestaniesz gardzić sobą czyli zwyciężyłeś.

Powyższe dedykuję przede wszystkim politykom, generałom, moralistom, plagiatorom, stróżom porządku, alfonsom, gryzipiórkom, bankierom, gnidom i im podobnym.

Miałem sen. Śniło mi się mianowicie, że Jarosław Kaczyński i Donald Tusk maszerują ramię w ramię. Co czas jakiś spoglądają jeden na drugiego i sami oczą nie wierzą. Uniesieni wydarzeniem przeszli ulicę na czerwonym świetle. Policjant stanął jak wryty. Wkrótce dał nogę. Za czas jakiś panowie K. i T. uśmiechnęli się do siebie. Jakaś starsza pani zemdlała. Para całujących się młodych ludzi ujrzawszy Jarka i Donalda, idących ramię w ramię, zaczęła krzyczeć w niebogłosy. Ktoś zadzwonił po pogotowie ratunkowe. Panowie dalej szli w radosnym uniesieniu.

Sen był tak głęboki, że po obudzeniu nie wiedziałem czy to jawa czy sen.Zatelefonowałem do starego kumpla. Opowiedziałem wydarzenie pytając czy słyszał o niezwykłej przyjaźni. Po wysłuchaniu mojej relacji zawołał: "Stary! Czym prędzej jedź do Halszki". Halszka jest naszą przyjaciółką. Lekarką - psychiatrą.

Nie pojechałem. Czekam na cud.

 Załóżmy, że naszym celem jest wprowadzić do publicznego obiegu , powiedzmy do jednej z kilkunastu istniejących internetowych encyklopedii, negatywną opinię o konkretnej osobie. Wiemy, że encyklopedia ta, podawane przez siebie wiadomości czerpie ze źródeł pisanych, koniecznie drukowanych. Nie jest istotne czy źródłem tym jest gazeta poważna czy brukowiec.

Pracą archiwalno-redaktorską zajmują się wolontariusze. Na ogół nie znają podstawowej zasady, że każde źródło należy zweryfikować. Różne są metody, sposoby weryfikacji. Jeśli opisuje się odległe wydarzenia  jest to trudne.

Wolontariusze encyklopedii internetowej - aczkolwiek nie brak wśród nich uczciwych - chętnie szukają sensacji. I tak np.jeśli znajdą w gazecie negatywne zdanie na temat jakiejś osoby, chętnie puszczają ją w świat internetowy sądząc, że odkryli Amerykę. Oni nie odkryli Ameryki, lecz własne nieuctwo. Puszczają w świat niezweryfikowane opinie i "fakty". Także kłamliwe. Czyli krzywdzą innych.

Ponieważ ta czy inna encyklopedia internetowa za niepodważalny dowód prawdy uważa informacje drukowane, wystarczy w jakiejś gazecie, najlepiej brukowcu, zamieścić sfingowany albo odpowiednio podretuszowany tekst np. list i będzie on potem służył jako dowód prawdy o nikczemności tego, który w danych liście przedstawiony jest jako kreatura. W tym celu najlepiej wybrać taki brukowiec, którego szefem jest kumpel albo osoba przekupna.

Należy dodać, encyklopedie internetowe cieszą się renomą. Gdy  próbowałem skorygować pewne fakty przez nią zamieszczone przyjęto to jako interwencję w wolność słowa. Tak oto internet, który osobiście uważam za cudowne zjawisko, działa także negatywnie. Kij , jak wiadomo, zawsze ma dwa końce.

Ten tekst napisałem, gdyż próbowałem sprostować pewne dane kursujące w internetowym świecie, na temat jednego z  bohaterów Powstania Warszawskiego 1944. Odbiegają one od rzeczywistości tak dalece, że z dzielnego por. Antka uczyniono szpicla.

Bywa, że ci, którzy w swoim życiu podejmowali się czynów niezwykłych, heroicznych, ale działali w ukryciu, do końca życia nie zdołali ujawnić - nawet przed najbliższymi - bohaterskiej prawdy o sobie. W pamięci innych żyją jako czarne owce. I bywa całkiem odwrotnie.

Dekownicy, spryciarze, tchórze podszyci przez całe życie strachem, grają bohaterów i pretendują do wystawiania im pomników.