PATRIOTYZM PO POLSKU

poniedziałek, października 19, 2015



Patriotyzm patriotyzmowi nie jest równy. Dziś o tych, którzy pojmują go na opak. 

 Dla kibola patriotyzmem jest niczym nie hamowane umiłowanie drużyny, cała reszta się nie liczy. Dla fanatyka partyjnego wszystko co nie służy jego partii jest złem, które na różny sposób należy wyrwać z korzeniami. I z jednym i drugim sposobem pojmowania patriotyzmu mamy do czynienia w naszym kraju.

Fałszywe - najczęściej koniunkturalne – pojmowanie patriotyzmu nie jest czymś nowym. Nie raz na cokołach stawiano postaci nie tylko nie wyróżniające się jakimś nadzwyczajnym patriotyzmem, lecz będące jego zaprzeczeniem. W polskiej tradycji najłatwiej przejść do historii po tragicznej śmierci, przykładem książę Józef Poniatowski, który walczył co prawda z fantazją i odwagą u boku Bonapartego, ale za całokształt patriotyczny Nobel bynajmniej mu się nie należał, podobnie jak generał Zajączek, dzielny napoleończyk , następnie sługus moskiewski.

Kto natomiast mozolnie i konsekwentnie przez całe życie budował ojczyźniane poletko, nie na barykadach, lecz w laboratorium, pracując naukowo, czy to na froncie odkryć inżynierskich , czy w innych przedsięwzięciach wymagających ogromnej wiedzy, dominikańskiej pracowitości i niezwyczajnych zdolności, temu nie łatwo znaleźć się w nazewnictwie ulic, nie mówiąc o pomnikach. Co innego zginąć na polu bitwy lub w innych okolicznościach i to najlepiej w młodym wieku. Jest to bowiem najkrótsza droga dostania się na listę naszych narodowych bohaterów i  patriotów.

Czesi (ale nie tylko oni, właściwie cały Zachód) śmieją się z naszego bohaterskiego patriotyzmu. My zaś pękamy ze śmiechu, gdy czytamy o przygodach Szwejka. Szwejkowski patriotyzm uważamy za dekowanie się czy nawet za tchórzostwo, oni zaś ( i nie tylko oni ) naszą bohaterszczyznę za samobójczą głupotę. Powiedzieć można co kraj, to obyczaj, choć nieraz przychodzi się wściec. 

 Polscy lotnicy jak wiadomo uratowali w czasie II wojny światowej Londyn, wojska generałów Andersa i Maczka walczyły za wolność naszą i waszą, ale gdy przyszło do zwycięskiej powojennej parady, aby nie drażnić Stalina, Brytyjczycy do udziału w uroczystości Polaków nie dopuścili. To tak na marginesie.

Wybitny eseista i historyk Tomasz Łubieński w jednym ze swoich  szkiców snując rozważania między innymi na temat polskiej bohaterszczyzny, którą wyznacza nie zwycięstwo, lecz narodowe nieszczęścia, nie triumf, lecz niepowodzenie i tragedia , nie realne zwycięstwo, lecz zwycięstwo moralne ( te zaś dla świata nic nie znaczą, już Aleksander Fredro pisał, że „narody sumienia nie mają”), a więc Łubieński słusznie stwierdza, że dla nas „nieszczęścia historyczne stanowią zawsze dowód, że mieliśmy rację. Więc jakby ich potrzebujemy”.

Niektórzy dopuszczają się absurdu, jak na przykład skąd inąd wybitny poeta Jarosław Marek Rymkiewicz, który krwawą tragedię Powstania Warszawskiego nazwał „drugim chrztem Polski, zbawiennym dla utrzymania narodowej tożsamości”.

A może istotnie Polacy są skazani na cierpienie!  Cierpienie, które ma wznieść nas na wyżyny człowieczeństwa. Sądzę wszak, że jest to jedynie wolno-słowie. Poecie wolno. Ale polityk musi chodzić twardo po ziemi, nie zaś pleść dyrdymały.

Szaleństwo poety czyli licentia poetica jest okolicznością łagodzącą. Polityk, którzy głośno krzyczy o umiłowaniu Ojczyzny, a robi wszystko, aby jej dokuczyć, aby ją osłabić bzdurnymi hasłami i chorą ideologią działa na jej szkodę. Krowa, która dużo ryczy, mało mleka daje.

Kibole - bandziory wyjąc po pijanemu hymn narodowy mieszczą się – jakby powiedział Lech Wałęsa – w tej samej klasie, co „prawdziwi Polacy” domagający się Polski jedynie dla Polaków. To jest ta sama klasa, tyle, że jedni są wystrzyżeni „na pałę”, drudzy chodzą w ciemnych garniturach pod krawatem i uzyskali lub chcą uzyskać prawo do stawania za pulpitem poselskim czy partyjnym.

Jednych z drugimi łączy nienawiść do wszystkiego i wszystkich nie pochodzących z ich parafii. Z „prawdziwymi Polakami” jest tak, że z jednej strony chcą korzystać z unijnej kasy, z drugiej wszystkich euroentuzjastów najchętniej spaliliby na stosie. Kibole zaś domagają się zwycięstw swojej drużyny i jednocześnie demolują stadiony swoich idoli.Taka Polska jest Polską chorą. To nie patriotyzm, lecz idiotyzm.

Na koniec kartka z kalendarza, również z patriotycznej łączki. Otóż w czasach PRL nie było wolności słowa. Przemieszkiwała w prywatnych domach, od czasu do czasu w teatrzykach i kabaretach. Także w kościołach i na stadionach sportowych. W świątyniach proszono Pana Boga, aby ojczyznę dał nam wrócić, na stadionach natomiast dawano upust wolno - słowiu , gdy za przeciwników mieliśmy sportowców z Kraju Rad. W boksie biliśmy Ruskich dość często, w piłce nożnej bohaterem narodowym został Gerard Cieślik, dzięki któremu dokopaliśmy im w Chorzowie 2:1.


Był to oddech na pół gwizdka, trochę na niby, ale dobre było i to. Natomiast dzisiaj „prawdziwi Polacy”, korzystając z wolności, wypełniają gęby jadem, który ojczyznę niszczy po kawałku. 

 Należą do nich również ci, którzy w kościołach proszą Boga, aby zwrócił nam ojczyznę. Zaiste, skomplikowany to sposób na oszukiwanie Pana Boga. On przecież dobrze wie. że już ją zwrócił. I to przeszło ćwierć wieku temu.

Podziel się tą historią

Tagi: ,

Autor ponad 25 książek podróżniczych, historycznych, muzycznych, wykładowca.

Może Ci się Spodobać

0 komentarze