Jerzy Klechta: września 2015

PIĘKNA HELENA

środa, września 30, 2015

Najbliższe tygodnie wypełni nam XVII Międzynarodowy Konkurs Chopinowski. Do największych propagatorów i najwybitniejszych wykonawców muzyki Chopina należał Ignacy Jan Paderewski (1860-1941) – pianista, kompozytor, mąż stanu, premier II RP.

Powiedział o Chopinie tak:

„Zabraniano nam Słowackiego, Krasińskiego, Mickiewicza. Nie zabraniano nam Chopina. A jednak w Chopinie tkwi wszystko, czego nam wzbraniano: barwne kontusze, pasy złote lite, posępne czamarki, krakowskie rogatywki, szlachecki brzęk szabel, naszych kos chłopskich połyski, jęk piersi zranionej, bunt spętanego ducha, krzyże cmentarne, przydrożne wiejskie kościółki, modlitwy serc stroskanych, niewoli ból, wolności żal, tyranów przekleństwo i zwycięstwa radosna pieśń ”.

Ludzi wielkich najczęściej znamy jednostronnie. Stawiano im pomniki już za życia. Do takich twórców należał i Chopin, i Paderewski.

Ignacy Jan Paderewski podbił Amerykę nie gołosłownymi przemówieniami, lecz wielkością swojego muzycznego talentu. Zaskarbił sobie szacunek samego prezydenta Stanów Zjednoczonych. W marcu 1916 roku Paderewski przestawił mu kwestię polską. Podczas z kolejnych spotkań Woodrow Wilson rzekł do niego: "Mój drogi Paderewski, mogę zapewnić pana, że Polska się odrodzi i będzie znów istnieć".

Zejdźmy na moment z cokołów, spójrzmy na premiera II Rzeczpospolitej i znakomitego artystę zarazem, nie jak na postać pomnikową, lecz bardzo ludzką, zakochanego „śmiertelnie” w pięknej Helenie.

Pierwsza jego żona Antonina z Korsaków umarła młodo. Paderewski był już wtedy znany w świecie. Był ojcem kalekiego, chorego na paraliż dziecięcy, syna Alfreda. Syna zostawiał pod opieką przyjaciół Heleny i skrzypka -Tadeusza Górskich w Paryżu. Sam zaś koncertował, głównie za oceanem, zbił tam zresztą fortunę.

Życie ciągle przynosi nam niespodzianki. Paderewski zakochał się w Helenie Górskiej. Była to kobieta piękna. Miłość została odwzajemniona. Pan Górski dostrzegł gorące uczucia i pierwszy zażądał rozwodu.

Paderewski: „Były to ciężkie chwile dla nas wszystkich, pełne napięcia i wzruszeń, przy czym muszę przyznać, że Górski zachował się jak najbardziej szlachetnie i lojalnie”.

Co prawda w Kościele katolickim nie ma rozwodów (Franciszek otwiera, podpowiada na tym obszarze nowe, ludzkie rozwiązania, co prawda nie wiemy co z tego wyniknie), jednak jakimś cudem Paderewski ślub z rozwódką miał kościelny.

Gdy już Paderewski na dobre wrócił do kraju i został premierem II Rzeczpospolitej, piękna Helena pokazała co potrafi. Po prostu tak jej urosły piórka, że zaczęła się wtrącać do polityki. Uwielbiana przez męża, dość szybko została przez warszawskie towarzystwo odrzucona.

Poeta Jan Lechoń napisał, że pani premierowa „kręci Polską niby łyżką w zupie”.

Ułożono uszczypliwie na jej temat dwuwiersz:

„Jak Polska Polską, od królowej Bony

Jeszcze nigdy mąż zacny nie miał takiej żony”.

Dostało się również samemu Paderewskiemu. Choć był wynoszony pod niebiosa zagranicą, tak w kołach politycznych, jak i oczywiście muzycznych, rodacy - Polacy nie byliby sobą, gdyby i jemu nie zaoszczędzili cierpkich złośliwostek. Tak o nim w kabaretach śpiewano:

„Jam jest król tonów – któż mi zaprzeczy?

Jeno na głowie ma tyle rzeczy.

Że już nie wiem, jak se radzić,

Jak do końca doprowadzić

Oną robotą, psiawiara, onę robotę!”.

Piękna Helena została przez „warszawkę” odrzucona. Swoją urodą chciała przyćmić świat cały. Głośno wyrażała swoje poglądy, najczęściej niezbyt mądre. Zakochany w niej wielki artysta – mąż stanu przyjmował jej wybryki milcząco, nie reagował. Kochał i pewnie trochę cierpiał. Miłość do pięknej Heleny nie dała się wszak niczym osłabić.

Reagowała nie tyle ulica, co inni politycy i przede wszystkim poeci, satyrycy, świat artystyczny. Krążył po Warszawie dowcip, jakoby pani premierowa zwiesiła na ołtarzu w którymś z kościołów drogocenne votum – korale i naszyjnik przed obrazem, z dedykacją : „Marii – Helena”.

Tak oto Festiwal Chopinowski stał się pretekstem do napomknięcia o wielkiej miłości, wielkiego pianisty, kompozytora, męża stanu, jakim był Ignacy Jan Paderewski.

O życiu miłosnym Fryderyka Chopina wiemy jeszcze więcej. Nie przeżywał miłosnych tragedii, był przez kobiety kochany i sam uczucia te z przyjemnością odwzajemniał . Nawet przy jego łożu śmierci czuwały głównie piękne niewiasty. Co prawda niezbyt spisała się pani George Sand właśnie wtedy, gdy Fryderyk leżał na łożu śmierci. Ani razu go nie odwiedziła i nawet nie pofatygowała się na pogrzeb Chopina, choć uczestniczył w nim cały Paryż.

Kobieta zmienna jest i ona rządzi może nie tyle światem, co nami – mężczyznami. A jeśli już się za politykę bierze, to przydałoby się jej wiedzieć, że wzorców („wzorczyń”) ma wcale nie mało. Od pani Margaret Thatcher do Angeli Merkel, z naszą polsko - włoską królową Boną na czele.

Europa

PIĘKNOŚĆ NAD PIĘKNOŚCIAMI

wtorek, września 29, 2015

Maria Kalergis (1822 – 1874) była jedną z najpiękniejszych kobiet w Europie. Otwarte przed nią były salony od Paryża do Petersburga, od Londynu do Rzymu, Warszawy nie wyłączając.

W pamięci potomnych artystka zapisała się między innymi jako wielka miłość Cypriana Kamila Norwida (powyżej: Maria Kalergis - rys. Nowida).

Dla niej znajomość z młodym poetą była jednym z wielu epizodów. On – nieśmiały i subtelny – usuwał się w cień innych adoratorów pięknej księżnej. Przez wiele lat darzył ją uczuciem, który był dlań niejednokrotnie źródłem poetyckiego natchnienia.

Była przyjaciółką Fryderyka Chopina. Będąc miłośniczką oper Stanisława Moniuszki, wspierała go finansowo.

Jej urodę tak opisywały kobiety. Portrecistka Marii Kalergis, malarka Sanders:

"Podobny model to szczęśliwy traf dla artysty, mnie się teraz zdarzył... Ten złoty odcień włosów, tak znamienny dla malarzy ze szkoły weneckiej... A oczy... Źrenice to dwa fiołki parmeńskie".

Wicehrabina de Janze:

"Była wielką damą w każdym calu, o rysach bardzo regularnych, usta kształtne, oczy niebieskie i żywe, cera olśniewająco biała, wzrostu wysokiego, w miarę pulchna, łabędzia szyja z niezrównanym wdziękiem wychylała się między krągłymi ramionami o cudownej linii, głowę miała małą i kształtną".

Była wszechstronnie wykształcona, znała kilka języków, wielka miłośniczka muzyki. Jej ojciec Fryderyk Nesselrode - Niemiec był adiutantem wielkiego księcia Konstantego i dowódcą warszawskiej żandarmerii. Matka Marii, Tekla Górska – Polka, flirtowała między innymi z księciem Józefem Poniatowskim.

Gdy ukończyła 17 lat, wydano ją za mąż za urzędnika Ministerstwa Spraw Zagranicznych, Greka Jana Kalergis. Ale o jego wysokiej pozycji świadczyła przede wszystkim milionowa fortuna. Sporo starszy od Kalergis nie był jej miłością i wkrótce po ślubie, mimo że już była w ciąży, po prostu od niego uciekła. Mimo to przekazał jej pokaźną sumą pieniędzy.

W 1843 r. do Warszawy przyjechał Franciszek Liszt. Był już wówczas sławny na całą Europę. Znajomość z Marią Kalergis zamieniła się w jego kolejny romans. Zresztą oboje byli pod tym względem bardzo do siebie podobni.

W 1844 r. pani Kalergis, dla podreperowania zdrowia wyjechała do Włoch, towarzyszył jej hrabia Adam Potocki, syn byłego adiutanta Napoleona. Flirt był głośny, urósł do skandalu.

To właśnie we Włoszech Maria Kalergis spotkała młodego poetę Cypriana Norwida, z którym być może poznali się już wcześniej w Warszawie. Piękna arystokratka stała się natchnieniem jego twórczości. Aby ją zdobyć, musiał dostosować się do trybu jej życia, co niewątpliwie nadwerężało jego ubogą sakiewkę. Bezgranicznie zakochany, ponoć dopiął w końcu swego. Stać się to miało parę miesięcy później w Berlinie. Dla Marii był to nic nie znaczący epizod. Norwid fakt ten przeżył natomiast niezwykle mocno. Kiedy bowiem dała mu do zrozumienia, że z jej strony był to tylko przelotny flirt i na nic więcej nie może liczyć, wyjechał do Ameryki.

Ludwika, bratowa Norwida zostawiła następującą relację:

"Otworzyły się oczy Cyprianowi w Wenecji podczas przejażdżki w gondoli ze wspomnianą damą. Co mu powiedziano - nikt się nie dowiedział. Zdaje się, że zrozpaczony, na poły oszalały, we fraku, w białym krawacie, pobiegł na dworzec, opuścił Wenecję i wsiadł na okręt do Nowego Świata, skąd wrócił z wielką admiracją dla Amerykanów, lecz rana zadana przez panią K. nie zabliźniła się nigdy".

W Paryżu pani Kalergis rozwinęła swój talent muzyczny, została uczennicą Chopina, była częstym gościem w jego salonie, o czym wspomina malarz E. Delacroix w swoich „Dziennikach”:

„Piątek, 30 marca 1849. – Któregoś z dwóch poprzednich wieczorów pani Kalergis przyszła pierwsza; grała, ale niezbyt przyjemnie. Natomiast jest naprawdę bardzo piękna, kiedy grając podnosi oczy niczym Magdalena Guida czy Rubensa. Czwartek, 17 maja 1849 r. – Zaszedłem do kościoła w Chaillot. Stamtąd wybrałem się do Chopina… była tam pani Kalergis…”.

Na uroczystościach odsłonięcia pomnika Beethovena w Bonn znowu spotkała się z Lisztem. Następnie wspólnie wyjechali do Baden-Baden. Po rozstaniu Liszt napisał do niej:

"Rozstaliśmy się w milczeniu, którego zapewne ani nasze listy, ani rozmowy nie zdołają zerwać; cóż z tego? Najwyższy odruch ducha i najgłębsze poruszenia serc nie mają nic wspólnego z biegiem spraw codziennych i małych ludzi, których krąg nas otacza i czasem dusi po prostu”.

Następnie związała się, jak zwykle na krótko, z bogatym hrabią Władysławem Zamoyskim, który wyznał jej:

"Ograniczam się tylko do słów, które powiedzą Pani, że dałaś mi szczęście. Niechaj niebiosa Jej wynagrodzą. Osoba Pani, jej przyszłość i spokój budzą we mnie ogromne zainteresowanie. Muszę zapewnić raz jeszcze, że obudziłaś we mnie najgłębsze uczucia".

Zamoyski był starszy od Marii Kalergis 20 lat.

W Paryżu założyła salon literacki. Chopin, tak oszczędny w pochwałach, pisał o niej:

"Panią Calergis uczę; w istocie bardzo pięknie gra i bardzo wielki sukces ma w świecie wielkim paryskim ze wszech miar".

Wśród odwiedzających jej salon był między innymi generał Eugeniusz Cavaignac, były gubernator Algieru, przyszły kontrkandydat Ludwika Napoleona w wyborach prezydenckich. Zakochał się w pani Kalergis i chciał ją poślubić. W tym samym mniej więcej czasie – jak niesie historyczna plotka – zadurzył się w Marii sam Ludwik Napoleon. Sympatię do Napoleona III zachowała do końca życia i nazywała go "największym człowiekiem epoki". Kochał się w niej Alfred Musset.

Maria Kalergis swobodnie poruszała się nie tylko w kręgach artystycznych. Zapraszano ją także na salony polityczne, rosyjskich nie wyłączając. Wiktor Hugo sugerował, że jest rosyjskim szpiegiem:

"Pani Kalergis jest to piękna Rosjanka, które są teraz u nas w modzie, biała i wesoła, wielka jak dragon, z dołeczkami jak pani Pompadour, gra na fortepianie najpiękniejszymi rękami świata, była żoną Greka skazanego na galery za zgwałcenie, uchodzi za szpiega, bywa u niej najlepsze towarzystwo Paryża".

Długa jest lista jej wielbicieli i kochanków. Rzeczywistych i stworzonych przez plotkę. Była bohaterką nie jednego skandalu.

W 1863 r. zmarł jej mąż Jan Kalergis i wtedy poślubiła warszawskiego policmajstra Sergiusza Muchanowa, młodszego od niej o ponad 11 lat. Wykorzystując swoją pozycję wspierała polskich artystów, muzyków, ożywiła w Warszawie życie kulturalne.

Małżeństwo nie przyniosło Marii Kalergis większego pożytku. Przeciwnie. Gdy Muchanow popadł carską niełaskę, zamieszkał z żoną w Baden-Baden. Dla Marii Kalergis – najpiękniejszej kobiety Europy równało się to z wygnaniem. Jest sporo dowodów na to, że cierpiała i z tego powodu, że wyszła za mąż za Moskala. Była Europejką, ale kochała Polskę.

Pod koniec życia dotknęła ją schizofrenia. W jednym z listów jej ojca czytamy:

"Nabrałem przekonania, że istotną, choć ukrytą, i słusznie, przyczyną jej melancholii był żal, że powtórnie wyszła za mąż. Dwa miałem powody, aby tak sądzić:

1. ponieważ ogólnie biorąc, jest to kobieta najmniej stworzona do małżeństwa ze wszystkich znanych mi kobiet;

2. ponieważ robiła sobie może wyrzuty, że poślubiła Rosjanina. Ta myśl przyszła mi ostatnio, spostrzegłem bowiem, że polska krew, która płynie w jej żyłach, odezwała się z podwójną siłą".

Zmarła w Warszawie w wieku 52 lat. Spoczywa na warszawskich Powązkach. Liszt na wiadomość o jej śmierci skomponował elegię na fortepian. O Marii Kalergis powiedział, że „życie jej było nieprzerwanym i nieustannym poszukiwaniem ideału piękna i dobra".

Kłamstwa

NÓŻ SAM SIĘ OTWIERA W KIESZENI

niedziela, września 27, 2015

Putin głosi bzdury ustami swoich ambasadorów. Sonduje jak daleko można się posunąć. W odpowiednim czasie wystąpi osobiście. Nie należy przewidywać nic dobrego.

Kłamstwo Putina nr 1: Polityka Polski doprowadziła do katastrofy w 1939 r. Pytanie: A pakt Ribbentrop-Mołotow? Odpowiedź: Rosja była do niego zmuszona, bo Polska „wiele razy” w 1939 r. blokowała wielostronne porozumienia między ZSRR oraz „ innymi państwami”, które mogły powstrzymać niemiecką agresję.

Istotnie Polska wielokrotnie blokowała próby „wielostronnego porozumienia”. Polegało to na konsekwentnym odrzucaniu niemieckich propozycji wspólnej wyprawy przeciwko Związkowi Sowieckiemu.

Natomiast Moskwa na możliwość porozumienia z Niemcami czekała z utęsknieniem. Już w kwietniu 1939 r. rosyjski dyplomata w Berlinie stwierdził, że „właściwie nie ma powodów, by nasze stosunki nie były lepsze”.

Stalin prowadził regularne rozmowy z parlamentariuszami niemieckimi. Obóz aliantów tworzyły Anglia i jej dominia, Francja i Polska. Sowieci aż do agresji niemieckiej pozostawali wraz z III Rzeszą w obozie tzw. państw osi.

Kłamstwo nr 2 - Putin ustami swoich przedstawicieli twierdzi, że radzieckiej agresji 17 września 1939 r. w ogóle nie było. Wojska radzieckie po prostu radośnie witane przez robotników i chłopów, wkroczyły na terytorium Zachodniej Białorusi i Ukrainy.

„Dokumentują ten fakt plakaty propagandowe z września 1939 r. pokazujące serdeczne przywitanie chłopów i robotników, traktujących Armię Czerwoną jak wyzwolicieli” – bzdury te głosi dziś Kreml.

„Aby zagwarantować bezpieczeństwo Związku Sowieckiego należało więc wkroczyć do Polski” – głosi prezydent Putin i ambasador sowiecki w Warszawie.

Fakt rozbioru Rzeczpospolitej został udokumentowany w tajnych protokołach paktu Ribbentrop-Mołotow, zawartych przed rozpoczęciem II wojny światowej. Niemcy i sowiecka Rosja w układzie tym przewidywały niemieckie uderzenie na Polskę, a później przyłączenie się do tego ataku sowieckiej Rosji.

Putin zamyka gębę na kłódkę, gdy mu się przypomina, iż przez pół wieku Kreml kłamał, że takiego tajnego protokołu w ogóle nie było.

Putin idąc za wskazaniami Stalina milczy w sprawie Katynia. Na pytania o Katyń reaguje tak, jak reaguje każdy zbrodniarz, gdy staje twarzą w twarz wobec faktów. Hardą pychą i poczuciem swojej siły!

17 września 1939 r. Rosjanie dokonali agresji na Polskę, realizując w ten sposób postanowienia układu Ribbentrop-Mołotow. Następnie Rosjanie i Niemcy, podjęli współpracę gospodarczą i polityczną, umożliwiającą faszystowskim Niemcom, agresję na kraje zachodnie Europy.

Kłamstwo 3 prezydenta Rosji Putina, dla którego niedoścignionym worem pozostaje Józef Stalin, za którym drepce jak wierny pies i łże jak on, brzmi:

„Za wybuch II wojny światowej odpowiada II Rzeczpospolita i sanacyjne rządy uciskające robotników i chłopów”. „Tymczasem - pisze znawca tematu prof. Jan Żaryn – to Związek Sowiecki był jednym z głównych sprawców II wojny światowej. I to nie tylko w zakresie dyplomacji, ale przede wszystkim działań Armii Czerwonej. To absolutny fałsz, że tezy o polskiej rzekomej odpowiedzialności za wybuch II wojny światowej stawia przedstawiciel państwa, które w okresie XX-lecia międzywojennego robiło wszystko, by zniszczyć strukturę pokojową Europy”.

Kłamstwo 4 Putina - to używanie historii w sposób zafałszowany do potrzeb bieżącej polityki.

W długim trwaniu historycznym Polacy mają i muszą mieć odwagę mówić bardzo głośno, iż byliśmy stroną, która wskazywała, że jeżeli nie zachowamy się solidarnie z całą Europą, to wszyscy będziemy ofiarami dyktatur, jakie by one nie były. Czy brunatne czy czerwone. Tak było w 1939 r. Tak może być w XXI wieku.

Putin maszeruje śladami Stalina. Jeśli nie będzie się mówiło głośno, że propaganda putinowska to podłe kłamstwo, Polska i Europa nie będą mogły spać spokojnie.

Putin wykorzystuje sytuację w Europie spowodowaną problemem uchodźców. Putin szykuje się do udziału w wojnie na terenie Syrii. Putin nic sobie nie robi z faktu, że zapisał się jako agresor na Ukrainie. Putin kpi z wszystkich, którzy się mu sprzeciwiają. Niepokornych morduje. Polska stoi mu na drodze.

Porównywanie Putina do Stalina czy Hitlera wydawać się może niektórym nadużyciem. Fakty mówią jednak same za siebie. Putin jest mimo to przyjmowany na salonach. Przyjmowany jest dlatego, że Zachód boi się własnego cienia, boi się, aby niczego nie stracić. Może przyjść moment, że straci wszystko.

Politycy a także media zachowują się tak, jak zachowywali się wobec Hitlera i Stalina. Amerykański tygodnik "Time" w 1938 r. ogłosił Hitlera człowiekiem roku. Rok później tytuł ten przypadł Stalinowi.

Media, w tym niektóre francuskie i niemieckie gazety nie chcą zauważyć tego, co głosi dziś Putin. Tak jak nie słuchano tego, co głosił Hitler. Nie brakowało wówczas polityków i dziennikarzy zafascynowanych rodzącą się niemiecką potęgą. Hitler odbudował armię, zlikwidował bezrobocie i bez jednego wystrzału zajmował kolejne terytoria, ciesząc się przy tym ogromnym poparciem Niemców.

Dlaczego dziś osłania się Putina przed porównywaniem go do Stalina? Bo to fajny facet . Pływa jak rekin, żyje w kremlowskich salonach nie jak car, jak kilka carów, z królem na dokładkę. Gwarantuje pokój na swoje podobieństwo czyli każdemu kto się mu sprzeciwia – celę więzienną, a najwygodniej kulę w łeb w niewyjaśnionych okolicznościach.

Idolem propagandy uprawianej przez Putina, przez putinowską prasę i putinowskich dyplomatów jest sam Joseph Goebbels.

Warto przypomnieć jak to media III Rzeszy przekonywały, że inwazja na II RP jest odpowiedzią na polskie ataki na granicy i zbrodnie na niemieckiej mniejszości. Przeprowadzone przez Niemców akcje takie, jak atak dywersantów przebranych w polskie mundury na gliwicką radiostację, miały przekonać szeregowych niemieckich żołnierzy, że odpowiadają na Polską agresję. Sowieci postępowali i postępują nadal podobnie, posługując się innymi „faktami".

Mołotow atak na Polskę uzasadniał następująco:

"Rząd sowiecki nie może również pozostać obojętnym w chwili, gdy bracia tej samej krwi, Ukraińcy i Białorusini, zamieszkujący na terytorium Polski i pozostawieni swemu losowi, znajdują się bez żadnej obrony. Biorąc pod uwagę tę sytuację, rząd sowiecki wydał rozkazy naczelnemu dowództwu Armii Czerwonej, aby jej oddziały przekroczyły granicę i wzięły pod obronę życie i mienie ludności zachodniej Ukrainy i zachodniej Białorusi. Rząd sowiecki zamierza jednocześnie podjąć wszelkie wysiłki, aby uwolnić lud polski od nieszczęsnej wojny, w którą wpędzili go nierozsądni przywódcy, i dać mu możliwość egzystencji w warunkach pokojowych."

Putin głosi dziś, że żadnej agresji na Polskę ze strony Moskwy nie było. Natomiast Polska uniemożliwiła Krajowi Rad atak na Hitlera. Ot, bzdury i kłamstwa!

Nóż sam się otwiera w kieszeni.

Głupota

STYL TO CZŁOWIEK

piątek, września 25, 2015

Człowiek

POETA I KURTYZANY

czwartek, września 24, 2015

Charles Baudelaire (1821-1867) - poeta, romantyczny dekadent, budzący tyle uwielbienia, co niechęci. Zaliczany do grona tzw. "poetów przeklętych".

Gdy czytelnicy przyjmowali jego twórczość entuzjastycznie, to jednocześnie francuski wymiar sprawiedliwości dopatrzył się w niej "obrazy moralności publicznej i dobrych obyczajów". Oskarżony o szerzenie pornografii został skazany na konfiskatę najbardziej drażliwych utworów. Wyrok uchylony został po stu latach.

Jego ojciec, zanim nim został, był księdzem, porzucił sutannę i ożenił się z Rozalią Janin. Po jej śmierci, mając 60 lat ożenił się z 26 - letnią Karoliną Archenbaut-Defayis, córką oficera. Dwa lata po ślubie urodziła syna Charles'a.

Franciszek Baudelaire zaszczepił synowi zamiłowania artystyczne. W 1827 r. umarł, wdowa wkrótce poślubiła majora Jacques'a Aupicka. Dla poety nadeszły złe czasy. Ojczym zaawansował na generała, który nie akceptował stylu życia pasierba. Oddano go więc do internatu. Wtedy Charles przeszedł pierwszy poważniejszy kryzys psychiczny, stawał się młodzieńcem egzaltowanym, cynicznym, pozującym na artystycznego dandysa. W końcu został wydalony ze szkoły.

Ostentacyjnie zerwał z konwencją mieszczańskiego stylu życia. Związał się z panienką imieniem Sara, zwaną przez niego Louchette. Pisał o niej, iż "bóg Głodu w zimowy wieczór zmusił ją do tego, by podniosła wysoko spódnicę... i za parę bucików sprzedała swą duszę".

Jednak przełomowym wydarzeniem dla poety było poznanie, w jednym z bulwarowych teatrzyków w pobliżu Panteonu, pannę Jeanne Duval.

Była to dziewczyna wysoka, szczupła, przy tym o szerokich biodrach, bujnych włosach, pięknych oczach i zmysłowych piersiach. Pochodziła z San Domingo (na wyspie tej znaleźli się Polacy służący w armii Napoleona). Większość przyjaciół Baudelaire'a uważała ją za brzydką i chciwą, poeta dostrzegł w niej dar z nieba. Zostali kochankami.

Lecz to nie ona stała się niewolnicą, lecz poeta stał się jej niewolnikiem. Była dla niego, jak pisał: "jedyną rozrywką, jedyną rozkoszą, jedynym towarzyszem".

Baudelaire to wspaniały poeta, jego wiersze są piękne. Nie można jednak tego powiedzieć o nim samym. Był po prostu bardzo brzydki, co gorsze - nosił w sobie kompleks tej brzydoty. W liście do krytyka Karola Sainte-Beuve'a pisał: "Pewnego razu w złośliwym dzienniku przeczytałem kilka linijek o mojej odpychającej brzydocie dość doskonałej, by odepchnąć ode mnie wszelką sympatię. To było ciężkie dla człowieka tak lubiącego zapach kobiety".

Dziewczyna z San Domingo była więc dla niego jak anioł z nieba, tyle że była to – jak mówili przyjaciele poety – dziewczyna, które weszła w spółkę nie z aniołem, lecz z samym diabłem.

Jeanne nie rozumiała jego poezji, poetę traktowała wyłącznie jako źródło utrzymania. Dochodziło do gorszych między nimi scen. Duval otruła ukochanego kota poety i sprowadzała do domu psy, których organicznie nie znosił.

Jego wiersze stały się apokaliptyczne, drążące odwieczny problem zła i życiowej brzydoty, przypominające czasami średniowieczne tańce śmierci. Miłość porównywał do prostytuowania się, a ideału, którego poszukiwał, nie mogła zaspokoić żadna piękność ziemska. Jeanne zaraziła go syfilisem, którego nigdy nie leczył i w miarę upływu lat coraz bardziej odczuwał jego skutki.

Powiedział kiedyś matce: „Ta kobieta była jedyną moją przyjemnością; mimo wszelkich wstrząsów i burz, nigdy myśl o stanowczym rozstaniu nie powstała w mej głowie". Ale się rozstali.

Zaczęła się jego kolejna, inna już całkiem udręka. Psychiczna. Męczyła go bezsenność, ciągle płakał, ukojenia szukał w narkotykach. Nadal, gdy Jeanne tylko się pojawiła dawał jej pieniądze.

Nigdy nie przestawał tworzyć. Geniusz był silniejszy od niego samego. Nękała go tęsknota, choroby, wolny czas spędzał u paryskich prostytutek, nie potrafił żyć w normalnym świecie. To ten istniejący świat był dla niego nienormalny, był to – uważał - zły świat. Więc wybrał wolność. Pisał: "Z namiętnym gniewem odrzucam od siebie wszystko, co jest zamachem na moją wolność".

Próbował popełnić samobójstwo. Zapisał: "Zabijam się, bo jestem niepotrzebny innym - a niebezpieczny dla siebie samego".

Kiedy indziej zanotował: "Daj mi zaznać wypoczynku w miłości. - Nie, miłość nie przyniesie mi wypoczynku. - Czystość i dobroć budzą we mnie wstręt. - Jeżeli chcesz mi się podobać i wzbudzić moje pożądanie, bądź okrutna, kłamliwa, rozwiązła, bądź łajdaczką, złodziejką, a jeżeli nie chcesz być taka, zabiję cię z zimną krwią. Bo jestem prawdziwym przykładem tego, czym jest ironia i choroba. Choroba moja jest absolutnie nieuleczalna".

Jako poeta był coraz bardziej sławny. Tom wierszy „Salon”, szkice „O malarstwie współczesnym”, „O karykaturze” nominowały go do miana wielkiego artysty. Krytyka wychwalała go pod niebiosa.

W 1848 r. wziął udział w rewolucji. Nie interesowały go sprawy polityczne, lecz – jak to opisał – rewolucję traktował metafizycznie: "Mój szał w 1848 roku? Jaki był jego charakter? Pragnienie zemsty. Wrodzona człowiekowi rozkosz niszczenia. Upojenie literaturą; wspomnienie lektur... Okropności tego czerwca. Rozszalały lud i rozszalała burżuazja. Wrodzona miłość zbrodni".

Przez pewien czas romansował z aktorką Marią Daubrun. Potem wprowadzony został do salonu znanej paryskiej kurtyzany Apolonii Sabatier, zwanej "Prezydentową". Wdziękami obdarzała bankierów, pisarzy, artystów, Teofila Gautiera, Alfreda Musseta, Gustawa Flauberta, innych.

Apolonia należała do kobiet prostych, rubasznych i naturalnych, jej największy atut stanowiło piękne ciało, o rubensowskich kształtach. Wyrzeźbił je August Clésinger, mąż Solange, córki George Sand, kochanki Fryderyka Chopina.

Baudelaire zakochał się w kurtyzanie. Obdarzał tę nadzwyczajną paryską piękność wierszami i chłopięcym uwielbieniem: „Żeby wytłumaczyć pani żarliwość moich uczuć, żarliwość niemal religijną, wyznam pani, że kiedy moja istota stacza się w noc wrodzonej złości i głupoty, gdzieś w głębi swoich marzeń widzi równocześnie panią. A z tych marzeń pobudzających i oczyszczających rodzi się najczęściej jakieś szczęśliwe wydarzenie... Jestem egoistą, pani jest mi potrzebna".

Prowadził z pięknością korespondencję jednostronnie. Trwała prawie 5 lat. Pisał: "Kobieta, która dla większości ludzi jest źródłem najwyższych rozkoszy filozoficznych, źródłem najtrwalszych uciech; istota, ku której i na korzyść której idą wszystkie wysiłki męskie; ta istota straszna i niedostępna poznaniu jak Bóg, istota, w której Joseph de Maistre widział piękne zwierzę, którego wdzięki bawią i ułatwiają poważne gry polityczne; dla której i przez nią powstają i upadają fortuny, dla niej a zwłaszcza przez nią artyści i poeci tworzą swoje najsubtelniejsze klejnoty, z niej wywodzą się najbardziej obezwładniające i najbardziej żyzne cierpienia. Kobieta jest niewątpliwie światłem, spojrzeniem, zaproszeniem do szczęścia".

Piękna kobieta nie wiedziała kto jest autorem tych listów. Dopiero, gdy ukazały się drukiem „Kwiaty zła”, znalazła w nich nadsyłane sobie wcześniej wiersze. Krytyka literacka przyznała poecie najwyższe laury. „Kwiaty zła” do dziś należą do klejnotów poezji światowej.

Po ukazaniu się wierszy drukiem Apolonia napisała do niego list: "Mogę Ci powiedzieć bez obawy, abyś mnie pomówił o przesadę, że jestem najszczęśliwszą z kobiet; nigdy lepiej nie czułam, że Cię kocham, nigdy nie wydawałeś się piękniejszy, godniejszy uwielbienia, mój aniele. Zrobisz ze mną co zechcesz, ale jestem twoja, duszą i ciałem".

Poeta wyznaniem tym się przestraszył. Znał swoją brzydotę. Napisał do Apolonii: "Kilka dni temu byłaś bóstwem, to takie wygodne, takie piękne, niewzruszone...Teraz jesteś tylko kobietą". Odmówił propozycji spotkania. Ona nie dała za wygraną. "Uciekasz przed moją pieszczotą, myślisz o tamtej, której czarna dusza i czarna twarz stoją między nami. Cóż za komedię, a raczej cóż za dramat gramy? To za wiele subtelności dla takiej prostaczki jak ja".

I w końcu to nie poeta ją, lecz królowa paryskich kurtyzan jego uwiodła.

Baudelaire był już poważnie chory. Syfilis, alkohol, narkotyki - pokonały nie jego pierwszego, nie ostatniego. Nie zważał na to i nadal tworzył, pracował. Stał się pod koniec życia głęboko wierzącym.

W pogrzebie Baudelaire'a uczestniczyło niespełna100 osób. Nad grobem mówiono, że "autor „Kwiatów zła” nie jest poetą utalentowanym, ale jest poetą genialnym".

Wiktor Hugo: "Obdarzył on sztukę nowym dreszczem".

Geniusz

GENIUSZ - KOBIECIARZ - PRAWIE KSIĄDZ

wtorek, września 22, 2015

Franciszek Liszt (1811-1886) był bożyszczem kobiet. Sławny i piękny. Jako dziecko wykazywał niezwykłą pobożność i zamierzał poświęcić się karierze duchownej. Do jego ulubionych lektur należały „Żywoty świętych”, „Nowy Testament” i dzieła św.Tomasza à Kempis. Na szczęście ojciec dostrzegł uzdolnienia syna.

Grono bogatych Węgrów postanowiło łożyć na kształcenie go na zawodowego pianistę. Uczył się muzyki w Wiedniu i Paryżu. Jako „cudowne dziecko” porównywano go z Mozartem. Jako młodzieniec koncertował we Francji, w Anglii, w Szwajcarii.

Po śmierci ojca zamieszkał w Paryżu. Na brak uczennic nie narzekał. Były to najczęściej córki z arystokracji francuskiej, angielskiej, niderlandzkiej. Pierwszą odwzajemnioną miłością była hrabianka Karolina Saint-Cricq, córka ministra przemysłu i handlu w rządzie Martignaca. Ingerencja ojca hrabianki przerwała związek.

U Liszta odnowiło się powołanie kapłańskie. Trwał w tym postanowieniu do czasu, gdy poznał znudzoną starym mężem hrabinę - Adela Laprunarčde nawiązała romans z pianistą, który trwał kilka zimowych miesięcy.

W 1834 r. w życie Franciszka wkroczyła hrabina Maria d'Agoult. Niezwykła kobieta. Wspominała, że związku tego nie skojarzyło nagłe uczucie, które wybucha jak płomień i ogarnia serce. „Był to związek zgoła przypadkowy, był kaprysem, chimerą, nieszczęściem". Pisząc tak nie pisała całej prawdy.

Kiedy Liszt wiosną 1835 r. wyjechał z Paryża do Szwajcarii, hrabina pojechała za nim i chociaż była matką trojga dzieci oraz była starsza o 6 lat od pianisty oświadczyła, że zamierza złączyć swoje życiem z Franciszkiem. W końcu grudnia przyszła na świat ich córka.

Romans ten był głośny, jeśli nie na całą Europę, to z pewnością na cały Paryż, co zresztą wówczas oznaczało to samo. Jedni wiarołomną hrabinę potępiali, inni, przede wszystkim w kręgach artystycznych, koronowali na królową kobiet wyzwolonych. George Sand w liście do niej: "Nie zazdroszczę Pani, ale podziwiam i szanuję, wiem bowiem, że trwała miłość to diament, który potrzebuje szczerozłotego puzderka, a dusza Twoja jest tym cennym tabernakulum".

Po roku powrócili wspólnie do Paryża, wkrótce potem wyjechali do Włoch. Tam przyszła na świat ich druga córka Cosima, a po roku syn Daniel. Dzieci Franciszek umieścił u swojej matki.

Samotnie wyjechał na koncerty do Wiednia nie chcąc utrudnić sobie życia obecnością kochanki. Ale wysyłał do niej płomienne listy: "Kocham Panią, kocham ze wszystkich sił. Należę jedynie do Pani. Pani jedna ma prawo do całej mojej istoty, bo Pani jedna posiada tajemnicę mego życia, mego szczęścia i mego nieszczęścia".

Żyjąc samotnie we Wiedniu nie uciekał od przelotnych przygód. W rejestrze wiedeńskich romansów Liszta znalazły się francuska pianistka Maria Pleyel, niemiecka aktorka Charlotta von Hagn, piękna Polka Maria Kalergis, a nawet z sześćdziesięcioletnia Bettina von Arnim. Hrabina d'Agoult nie pozostawała Lisztowi dłużna. W tym czasie nawiązała romanse z Edwardem Bulwerem i Bernardem Potockim.

Niebawem pojechał z koncertami do Rosji. Tam romansował z piękną żoną radcy stanu Sołncewą, która pojechała za nim do Niemiec. Tutaj ją porzucił i związał się na pewien czas z tancerką Lolą Montez. Kolejny romans Liszt nawiązał z piękną kurtyzaną Marią Duplessis, zwaną "Damą kameliową".

Wyjechał wtedy na kolejne tournée do Rosji. W Petersburgu romansował z owdowiałą Eweliną Hańską, potem na Ukrainie poznał księżnę Karolinę z Iwanowskich Sayn-Wittgenstein.

Co prawda nie uchodziła za piękność, ale Liszt się w niej zakochał. Ona uczucia odwzajemniła. Zachowała się negatywna na jej temat opinia wyrażona przez twórcę „Halki”.

Oto tak wyjątkowo złośliwie pisał Stanisław Moniuszko w liście do żony: "Odkąd Liszt poświęcił się kompozycji, która mu się jak mnie tańce udaje, ta powłoka jest prawie śmieszna, a przynajmniej wszelki urok zdzierająca. Księżna Wittgensteinowa, u której ten wielki artysta mieszka, jest baba złośliwa, podobna do Rywackiej, ale od niej brzydsza, choć i nieboszczka zbytkiem piękności nie grzeszyła. Co usta otworzy, to o kimś źle mówi. Liszt broni ofiarę i to stanowi treść ciągłą konwersacji. Liszt gra - księżna raz wraz suwa się po pokoju, głośno mówi, przerywa, dziwaczy się, jak by nasz Jancio powiedział: „Nieznośna wiedźma...” Istotny żal tego człowieka. Bez tej kobiety byłby i on zupełnie inny".

Liszt kochał księżną, ona jego, chcieli się pobrać, lecz do tego potrzebny był rozwód. Latami ciągnęły się sprawy związane z rozwodem, w końcu uczucia osłabły. Ale nawet w apogeum uczuć, jakimi darzył Karolinę, nie zapominał o innych kobietach.

W 1855 r. nawiązał gorący romans z piękną Agnes Denis-Street, z domu Klindworth. Była to córka angielskiego dyplomaty będącego na usługach Metternicha. Agnes była o czternaście lat młodsza od pianisty.

Na Liszta posypały się rodzinne nieszczęścia. Zmarła jego ukochana matka, zmarła córka Blandyna, druga córka Cosima, będąc żoną pianisty Hansa Bülowa, zaszła w ciążę z 24 lata starszym od niej Ryszardem Wagnerem. Rozwiodła się i wyszła za starego Wagnera, aby dziecko miało ojca.

Liszt wyjechał do Rzymu. Wreszcie postanowił zrealizować młodzieńcze pragnienia. W 1865 r. przyjął niższe święcenia kapłańskie (ostiariat, lektorat, egzorcystat i akolitat) z rąk papieża Piusa IX.

Fakt ten nie zmienił jednak stylu życia wielkiego kompozytora. Wkrótce nawiązał flirt z rosyjską hrabiną Nadiną Halbig, potem z ukraińską hrabiną Olgą Janiną,następnie z niemiecką pianistką Zofią Mentner oraz z baronową Olgą von Meyendorff, z domu księżniczką Gorczakow.

Gdy miał 70 lat jedną z jego uczennic była piękna Lina. Trudno było mu się oprzeć pokusie. Lina Schmalhausen obdarzyła mistrza wszystkim tym, czym kobieta może obdarzyć mężczyznę. Był to jego ostatni romans w życiu.

Zmarł w wieku 75 lat. Zostawił następujące dyspozycje dotyczące pogrzebu: "Życzę sobie, proszę i nakazuję, aby pogrzeb mój odbył się bez żadnej okazałości, możliwie skromnie i oszczędnie - żadnej parady, żadnej muzyki, żadnych honorów, żadnych niepotrzebnych świateł ani też jakichkolwiek przemówień. Ciało moje nie ma być złożone w żadnym kościele, tylko na cmentarzu i zastrzegam, aby stamtąd nie przenoszono go gdzie indziej. Nie chcę żadnego innego miejsca dla moich zwłok, poza cmentarzem, na którym chowa się zmarłych, w miejscowości, w której umrę, ani też innej ceremonii kościelnej, poza cichą mszą w kościele parafialnym".

Wielki Franciszek Liszt był przyjacielem wielkich Polaków: przede wszystkim Chopina, ale także Mickiewicza i Słowackiego.

Exodus

STRACH MA WIELKIE OCZY

niedziela, września 20, 2015

Boimy się imigrantów. Boimy się obcych. Boimy się zapominając, że sami byliśmy dla innych imigrantami. Ten dzisiejszy strach przed uchodźcami z Południa jest co najmniej przesadzony.

Wędrówki ludów trwają od wieków. Obecna wcale nie jest największa. Jednak dla wielu Europejczyków i większości Polaków uchodźcy z Syrii oznaczają kres życia wygodnego i spokojnego. Dlatego są przeciw nim.

Historyk, prof. Norman Davies uważa, że jeśli można się czego lękać, to wielkiej emigracji z największego, najliczniejszego narodu muzułmańskiego, jakim nie są ani Syryjczycy, ani inni mieszkańcy Bliskiego Wschodu i Afryki, lecz Indonezyjczycy. Ale to głównie Rosji, nie Europie może zagrozić exodus z Indonezji.

Jeszcze większe zagrożenie może nadejść skądinąd. To nasz Wyspiański proroczo w „Weselu” wołał: „Co tam panie w polityce: Chińczycy trzymają się mocno!”. Na tyle mocno, że nie można wykluczać za czas jakiś, znowu wcale nie tak odległy, imigracyjnej ekspansji z Chin. Tyle, że najbliższym i głównym obszarem tej ekspansji będzie rozległa, zasobna w surowce Rosja.

W wędrówce ludów Europejczycy zapisali bogatą kartę. Gdy Wielka Brytania podbijała kraje Afryki i Azji, Europejczycy emigrowali tam przez 200 lat. Tyle, że nie była to emigracja w dzisiejszym rozumieniu tego zjawiska. Był to kolonialny podbój krajów tzw.Trzeciego Świata.

Migracje ludów istnieją od wieków i będą zapisywać karty dziejów XXI wieku w o wiele większym tempie, aniżeli obecny napływ Syryjczyków.

W krajach Unii Europejskiej mieszka ponad pół miliarda ludzi. Nawet jeśli do Europy przybędzie w następnych latach 20 - 30 mln uchodźców, wcale „nie połkną” Europejczyków, co nie znaczy, że nie pojawią się w odleglejszej przyszłości problemy, czy to na tle religijnym, kulturowym, demograficznym itd. Uchodźcy z Południa nie chcą jednak podbijać dziś Europy, pragną jedynie żyć w ludzkich warunkach.

Natomiast jeśli w przeszłości ktoś podbijał inne kraje i całe kontynenty to właśnie Europejczycy. Anglicy, Holendrzy, Francuzi, Hiszpanie, Portugalczycy. Europejczycy i Amerykanie – ci ostatni co prawda nie tyle podbijali, co Indian mordowali.

Hasło „Europa dla Europejczyków” (czy też „Polska dla Polaków”) – brzmi wcale nie patriotycznie. Nawet nie idiotycznie. Jest to wzór zaczerpnięty z ideologii ludobójstwa XX wieku.

Pierwsza zorganizowana fala polskiej emigracji politycznej miała miejsce w 1792 r., po przystąpieniu króla Stanisława Augusta Poniatowskiego do konfederacji targowickiej. Przywódcy obozu patriotycznego Ignacy Potocki, Hugo Kołłątaj i Tadeusz Kościuszko zawiązali sprzysiężenie i obawiając się represji ze strony Rosji, znaleźli schronienie we Francji oraz Saksonii - państwie do niedawna jeszcze złączonym unią personalną z Rzeczpospolitą.

Natomiast pierwsi emigranci z Polski do Ameryki przybyli już w czasach kolonialnych, około 1608 roku. Osiedlili się w Jamestown.

W tym skróconym kalejdoskopie tułaczki Polaków słowo o tej wspólnocie, która osiadła w Turcji w XIX wieku.

Najpierw stanowili ją jeńcy brani w jasyr w licznych bojach Rzeczpospolitej z Imperium Osmańskim.

Imperium Osmańskie nie uznało jednak rozbiorów i stało się tym samym azylem dla licznych polskich emigrantów politycznych, którzy otrzymali na jej terytorium dużą swobodę działania. Powstawały polskie wsie, Adampol, Annapol i Derbina. Podjęto nawet próbę organizacji polskich jednostek wojskowych. Najważniejszą polską wieś, Adampol, założył pisarz i działacz niepodległościowy Michał Czajkowski (Sadık Paşa).

Tolerancja

JAK TO DAWNIEJ BYWAŁO

sobota, września 19, 2015

Po II wojnie światowej Polska praktycznie stała się krajem jednego narodu. Wbiliśmy sobie w głowę, że to lepiej. Po co się zajmować i martwić mniejszościami, tyloma choćby co przed wojną, nie mówiąc o Rzeczpospolitej Obojga (czy raczej wielu) Narodów.

I dzisiaj mamy to, co mamy. Papież Franciszek sobie a Polak - katolik sobie. Politycy, których zresztą trudno u nas traktować poważnie, plotą dyrdymały, aby tylko upiec przedwyborczą pieczeń.

Łby podnoszą narodowcy, jak ci z Krakowa, którzy wznosząc „pieśń”: „Cała Polska głośno krzyczy, nie chce tej islamskiej dziczy”, pomaszerowała do krakowskiego kościoła oo. Karmelitów, aby zamówić mszę. Mądry przeor o. Zbigniew Czerwień przepędził zbirów. Ale takich mądrych i odważnych jak on nie jest za wielu.

A byliśmy ongi oazą dla cudzoziemców. W Polsce w XVI i XVII wieku z azylu skorzystało około 20 tysięcy rodzin ze Szkocji i Anglii (w XVI wieku przeważnie protestanci, w XVII wieku katolicy), kilka tysięcy mennonitów ze Szwajcarii i Holandii, 2 tysiące braci czeskich, około tysiąca Szwedów (zwolenników Zygmunta III Wazy, zarówno protestantów jak katolików). Ale to tylko jeden z wielu przykładów.

Byliśmy krajem różnych kultur, religii, narodowości i ras. Populacja całej Europy w początkach 17 wieku liczyła ok.90 milionów ludzi. W 1618 r., gdy granice Rzeczpospolitej były bardzo rozległe, obejmowały bowiem Smoleńsk i Inflanty, łączna liczba ludności wynosiła 11 milionów. W tym Rusini - 45% (5 mln), Polacy - 40% (4,5 mln), Litwini - 7% (750 tys.) Żydzi, Łotysze, Niemcy i inni - 8% (800 tys.). W następnych dziesięcioleciach Rzeczpospolita liczyła ponad 8 mln, z tego Polacy – 4,5 mln. Szlachta stanowiła 10 proc. mieszkańców.

Większość przywędrowała do Królestwa już w średniowieczu (niemieccy osadnicy, żydowscy kupcy, Tatarzy). Korzystając u nas ze swobód, zapuścili korzenie. Chrześcijańska tożsamość wcale nie została przez nich naruszona i stąd właśnie określa się Rzeczpospolitą Obojga Narodów - „przedmurzem chrześcijaństwa”.

Oczywiście, że nie wszystko przebiegało jak w bajce. Jednak czy dzisiaj Polak dla Polaka jest takim znowu czułym bratem?

Fenomenem tamtych czasów na skalę europejską było to, że Rzeczpospolita nie znała wojen religijnych. Wyznawano różne odmiany chrześcijaństwa - byli, obok katolików, kalwini, luteranie, unici, bracia - arianie, mennonici. Nie mówiąc już o judaizmie, kultywowanym na naszej ziemi od stuleci. Byli też muzułmańscy Tatarzy.

Prof. Michał Kopczyński wylicza: Żydzi byli przydatni, bo zajmowali się sprawnie handlem i operacjami finansowymi, podobnie Karaimi i Ormianie. Tatarzy (także muzułmańscy) byli sprawni w boju, Niemcy posiadali umiejętności gospodarcze, Włosi wnieśli wkład do dyplomacji i kultury, Szkoci mieli wysokie kompetencje militarne. Wszyscy oni przynosili korzyści Rzeczpospolitej. Z czasem zaczęli ją uważać za swoją ojczyznę.

W Polsce międzywojennej mniejszości narodowe również były liczne. Polacy stanowili 68,9%.,Ukraińcy 13,9%,Żydzi 8,6%.,Białorusini 3,1%,Niemcy 2,3%, pozostali - 3,2%.

II wojna światowa całkowicie zmieniła stan rzeczy. Żydzi zostali wymordowani, zaś ci, którzy pozostali przy życiu, po pewnym czasie opuszczali Polskę z różnych przyczyn, głównie na skutek kampanii antysemickiej.

Aby opis był pełny spójrzmy na wyniki spisu powszechnego z 2011 r.

W III RP żyje prawie ok.150 tys. Niemców, Ukraińców - 51 tys., Białorusinów - 45 tys., Romów - 17 tys., Rosjan – 13 tys., Łemków -10 tys., Litwinów – 8 tys., Żydów 5,5 tys., Ormian – 3,6 tys. Słowem: tyle co na lekarstwo.

W Europie należymy do grupy krajów z najmniejszą liczbą mniejszości narodowych.

Jak się wydaje bojówki narodowców tylko czekają na to, aby zrobić jeszcze większą czystkę.

Polacy

DLACZEGO NIE CHCEMY IMIGRANTÓW?

piątek, września 18, 2015

Polacy, Węgrzy, Czesi, Słowacy solidarnie nie chcą uchodźców. Nawet wysokim kosztem, karą, jaka niewątpliwie ich czeka ze strony Unii Europejskiej, która za karę przymknie nam kurek z pieniędzmi.

Patrząc na mapę Europy widzimy dwie części. To nie z krajów zachodnich, lecz środkowo-wschodnich szerokim strumieniem w przeszłości udawano się na emigrację. Najpierw za ocean, zaś od I wojny światowej aż do upadku Związku Sowieckiego - do krajów Europy zachodniej. Polacy, Węgrzy, Czesi, Słowacy doskonale poznali gorycz chleba na obczyźnie.

Masowa emigracja nie płynęła z Francji, Niemiec czy krajów skandynawskich. Wyjątkiem Irlandczycy,Włosi - ci jednak, w przeciwieństwie do nas, na emigracji potrafili się jednoczyć i wzajemnie wspierać. Nasi zaś, począwszy od Wielkiej Emigracji głównie się między sobą kłócili. A była to elita narodu. Nie było między nimi zgody. Nawet wówczas, gdy emigrację tworzyli Mickiewicz, Słowacki, Lelewel.To nasza fundamentalna cecha, po dzień dzisiejszy.

Zamiast zgody, nie-zgoda.

Nosimy w sobie kompleks emigranta.

Los Polaków na emigracji prawie zawsze był godny pożałowania. Nawet ci polscy emigranci, którzy zasłużyli na szacunek byli traktowani jak ten Murzyn, który zrobił swoje, więc może odejść. Gehennę w Anglii przeżyli ci, którzy ją uratowali w czasie II wojny światowej - Polscy lotnicy, żołnierze armii gen. Andersa, jej generałowie, nie jeden z nich zamiast szacunku, jeśli w ogóle znajdował pracę, to często jako pomoc kuchenna w knajpie. Ot, życie tułacza.

Teraz mamy inną sytuację.

Nie chcemy czy też boimy się imigrantów z dwóch powodów. Pierwszy jest mało chrześcijański. Po prostu stężenie egoizmu w narodzie sięgnąło zenitu. Więc nie chcemy pozwolić na to, żeby obcy jadł nasz chleb i w dodatku jakiś tam czarnuch - bezbożnik.

Po drugie - mamy zakodowany obraz polskiego emigranta - tułacza. Ale nie tego, który doświadczył tyle upokorzeń od obcych, jak wspomniani emigranci na Wyspach Brytyjskich z okresu po II wojnie światowej.

Polacy mają przed oczyma żywy obraz Polaka - emigranta ostatniego ćwierćwiecza.

Jest to obraz rodaka - cwaniaka, rodaka - żebraka, rodaka - gotowego na każde świństwo, aby się na Zachodzie dorobić. Jest to obraz emigranta podążającego przez życie choćby po trupach.

Dziś patrzymy na potencjalnych imigrantów z Południa widząc w nich odbicie nas samych. Wiedząc z własnego doświadczenia do czego zdolny jest cudzoziemiec, aby przeżyć na obcej ziemi, wyobrażamy sobie, że podobnie będą postępować przybysze z Syrii i innych krajów.

Wiedząc do jakich świństw sami jesteśmy zdolni, zakładamy, że uciekinier z Południa, w dodatku mający na głowie kilkoro dzieci, może być tylko gorszy. Zakłóci nasz blogi stan i dumę, że jesteśmy Europejczykami.

Dodać wypada, że Europejczykiem nie staje się ot tak. Aby nim się stać warto na to swoją postawą zapracować.

Jerzy Klechta

PIĘKNA HELENA

PIĘKNOŚĆ NAD PIĘKNOŚCIAMI

NÓŻ SAM SIĘ OTWIERA W KIESZENI

STYL TO CZŁOWIEK

POETA I KURTYZANY

GENIUSZ - KOBIECIARZ - PRAWIE KSIĄDZ

STRACH MA WIELKIE OCZY

JAK TO DAWNIEJ BYWAŁO

DLACZEGO NIE CHCEMY IMIGRANTÓW?

O Mnie

POLECANA KSIĄŻKA

Popularne wpisy

Archiwum Bloga

Etykiety