KOBIETY KOCHAŁ NADE WSZYSTKO
piątek, września 11, 2015
Aleksander Dumas – syn (1824 – 1895) był nieślubnym synem ze związku Aleksandra Dumasa (autor
słynnych „Trzech muszkieterów”) z Katarzyną Labay.
Ojciec się nim nie zajmował.
Poza pisarstwem zajmowały go przede wszystkim kobiety. Dopiero na stare lat ożyła
miłość do syna. Ten zresztą również przez całe lata nie tolerował ojca.
Odziedziczył po nim talent (autor słynnej „Damy kameliowej”) i słabość do płci
pięknej. Kochał je podobnie jak ojciec - nade wszystko.
Seksualną inicjację z Louise d'Arcet, żoną rzeźbiarza
Pradiera wspominał tak:
"Po raz pierwszy tak zwana dama z towarzystwa
przestąpiła próg mego kawalerskiego mieszkania. Była uderzająco piękna: złote
włosy, oczy szafirowe, zęby jak perły, palce różowe, giętka i mała kępka włosów
na łonie. Muszę powiedzieć, że nie marnowała czasu i od razu rozebrała się do
naga, z czego wynika, że nie miała ani mankamentów fizycznych, ani moralnej
skromności. Podczas naszych pierwszych igraszek sąsiadka z wyższego piętra
zaczęła grać na skrzypcach”.
Na jakiś czas opuścił Paryż i wyjechał do Marsylii. Dość
szybko podbił serce Maltanki Suzannah Greig, właścicielki miejscowego salonu
literackiego. Ale do Paryża wrócił z pewną
aktorką.
Jak pisze jeden z jego
biografów młody Dumas wyrósł na młodzieńca nadzwyczaj przystojnego: „Wysoki,
barczysty, odziedziczył jedynie po dziadku kędzierzawą, kasztanową czuprynę.
Usiłował być modny i ubierał się jak paryski dandys”.
Pewnego dnia spotkał w teatrze Marię Duplessis, słynną
kurtyzanę paryską, znaną powszechnie jako "Dama kameliowa”. Aleksander
Dumas – syn: "Miała malutką głowę, oczy podłużne, jak z emalii, japońskie,
ale żywe i dumne, wargi czerwone jak wiśnie, zęby najpiękniejsze w świecie;
była jak figurka z saskiej porcelany". Adorował ją Alfred de Musset, kochankiem jej był Franciszek Liszt i nie tylko oni.
Nasz
bohater był jeszcze młodym nieznanym pisarzem i bez grosza. Piękna i
droga kurtyzana co prawda uległa jego urodzie, lecz postawiła warunek: "Jeżeli mi obiecasz, że będziesz robił
wszystko, co zechcę, bez słowa sprzeciwu, nie robiąc mi wyrzutów, nie pytając o
nic, pokocham cię".
Pisarz tak ją wspominał: „Ta mieszanina wesołości,
smutku, niewinności, prostytucji, nawet i ta choroba, która rozwinęła w niej
nadwrażliwość nie tylko nerwów, ale i uczuć, wszystko to wzbudzało palące
pragnienie, aby ją posiąść. Wzruszała niewinność tej duszy i nagłe tęsknoty do
spokojniejszego życia. Zaznała wszystkich rozkoszy ciała, wszystkich upojeń,
nie tracąc tej jakiejś dumy, która była skromnością jej hańby".
Po niej miał nową kochankę - Anaďs Lievenne z Komedii
Francuskiej. Gdy niebawem piękna
kurtyzana zmarła na gruźlicę w wieku 23 lat, pisarz uwiecznił ją po wsze czasy.
Dzieje ich krótkiego romansu stały się kanwą
„Damy kameliowej”, powieść zyskała światowe powodzenie.
Nakręconych została kilka filmów pod tym
tytułem i wg powieści Dumasa. Amerykanie nakręcili dwa filmy: w 1926 i 1936, powstały dwa filmy
produkcji francusko-włoskiej (1953 i 1981 ), jeden film produkcji francuskiej w 1998
i polskiej w 1994.
W 1850 roku w słynnym salonie, znanej na całą Europę
Marii Kalergis poznał Lidię Zakrewską, żonę hrabiego Dymitra Nesselrode. Ta dwudziestoletnia
piękna kobieta, synowa pierwszego carskiego ministra, wyznała mu swą miłość. Romans
stał się głośny i hrabia Nesselrode kazał wracać żonie do Rosji. Dzięki temu mamy wątek polski, gdyż pisarz
wyruszył za kochanką, dojechał do
Polski, ale jej granic (znajdowaliśmy w imperium rosyjskim) nie pozwolono mu
przekroczyć.
Wkrótce poznał inną piękność, młodą Aleksandrę również
żonę starca, tym razem był to książę Aleksander Naryszkin. Romans być burzliwy.
Powiła pisarzowi córkę, na ich szczęście książę wkrótce zmarł i pisarz mógł się
ożenić z matką swojego dziecka. Jednak nie było to zbyt szczęśliwy mariaż ,
jeśli oczywiście wierzyć autorowi „Damy kameliowej”. Obwiniał ją o bowiem o
chorobliwą zazdrość. Kilka lat później
urodziła się druga córka. Jednocześnie pisał nawiązał dyskretny romans z Aimée Desclée.
Znajdujemy taki jej opis: "Postać miała wykwintną,
giętką. Wielkie czarne oczy, twarz nagle zmieniająca wyraz, raz tkliwa, raz
gniewna, policzki, na których nawet pod szminką można było odgadnąć wieczną
bladość pochodzącą z jakiegoś skrywanego cierpienia, ramiona chude, pierś
niemal płaska, czyli była jedną z tych kobiet, o których wszystkie kobiety
mówią, że jest brzydka, a przy której wszystkie ładne kobiety nikną”.
W 1875 r. pisarz został członkiem Akademii Francuskiej. W
1880 r. spotkał Adelę Caussin. Kolejna
piękność, kończyła czterdziesty
dziewiąty rok życia. Romans był gorący, ale krótki. Bo oto bowiem w życie Aleksandra wtargnęła młodziutka Henryka
Escalier.
Dumas pokochał ją tak gorąco, jakby to była jego pierwsza miłość.
Pisał do niej tak: „Moja młoda
przyjaciółko, całuję twoje ręce na gwiazdkę dla siebie. Zjawiłaś się nagle w
moim życiu dając memu ideałowi kształt najświetlistszy. Byłaś nie tylko tą,
którą ubóstwiałem od chwili, w której zjawiła mi się, ale tą, którą zawsze
potajemnie ubóstwiałem, mimo tylu kształtów, w jakich zwierzę kobiece stawało
między mną a Nią".
W tym czasie jego żona poważnie chorowała - grużlica. Zmarła w 1895 r. Pisarz po
trzech miesiącach ożenił się z młodziutką Henryką.
Miał lat 71. Zaczął już
kwękać. Cierpiał na bóle głowy i stany zobojętnienia. Czyli wkroczył w objęcia
starości. Zmarł pół roku ślubie.
Zostawił precyzyjną dyspozycję: "Chcę zostać
pochowany bez żadnej ceremonii religijnej; pragnę, by nie wygłaszano żadnych
przemówień na mym grobie i zwalniam komendę placu od oddawania mi honorów
wojskowych. W ten sposób śmierć moja narazi na stratę czasu i niewygodę tych,
którzy rzeczywiście będą chcieli być na moim pogrzebie". Pochowano go na
cmentarzu Montmartre.
X
Na kilka dni jadę do Paryża. „Pomyszkuję” - w ciągle dla
mnie aktualnej stolicy kulturalnej Europy. Jeśli się uda - opiszę.
0 komentarze