Jerzy Klechta: stycznia 2016

MROCZNE ZAKAMARKI - ŚPIEWA ANIOŁ

niedziela, stycznia 31, 2016

Życiorysy bywają różne. Niektórzy - szczęśliwcy - są bohaterami od kolebki po kres życia. Inni za młodu poczynali bohatersko, gdy dorośli zostawali zdrajcami. I na odwrót: najpierw szmata, pod koniec życia święty.

Gen. Zajączek dzielnie stawał na polu napoleońskich bitew, by na stare lata zostać carskim sługą. Ulice jego imienia mamy w wielu miastach Polski. Książę Józef Poniatowski za młodu bawidamek i hulaka, złotymi literami zapisał się walcząc obok Napoleona, w nagrodę dziś rumaka dosiada na pomniku przed Pałacem Belwederskim.

Pogmatwane są losy człowiecze.

Łódzki Żyd - Julian Tuwim. Nikt piękniej od niego nie władał poetycką polszczyzną . Wojnę spędził poza krajem. Gdy wrócił do kraju stalinizm już zdążył rozwinął sztandary.

Poeta przed wojną był pupilem piłsudczyków, ściskał się jak brat z bratem z prawą ręką Piłsudskiego, Wieniawą Długoszowskim.

W 1946 r. padł na kolana przed pułkownikiem Różańskim, jednym z głównych rzeźników UB. Zameldował mu swoją płomienną miłość do Feliksa Dzierżyńskiego. W nagrodę za miłosne uczucia do reżimu dostał od Bieruta willę w Aninie. Maria Dąbrowska kpiła z Tuwima. Sama zaś po śmierci Stalina napisała na jego cześć wspomnienie pełne łez.

Władysław Broniewski. Mroczne życie poety - alkoholika. W „Słowie o Stalinie” bronił z uporem godnym lepszej sprawy jego rewolucyjnego dzieła:

Któż, jak On, przez dziesiątki lat

wiódł ludzkość na krańce dziejów?

Jego imię – walczący świat:

nadzieja.

Rewolucjo! Siedemdziesiąt lat

Stalinowych powiewa nad światem.

I rodzi się nowy świat,

świat stary pęka jak atom.

Do Legionów wstąpił w wieku 17 lat. Chrzest bojowy przeszedł pod Jastkowem. W Legionach otrzymał pierwszy Krzyż Walecznych. Podczas wojny z bolszewikami (1920) za bohaterstwo dostał drugi Krzyż Walecznych a za bohaterską akcję pod Drohiczynem – Srebrny Krzyż Orderu Wojennego Virtuti Militari. Walczył na Wołyniu, bił się na froncie litewsko-białoruskim i na Ukrainie. Wojnę rozpoczął jako podporucznik. Skończył ją w randze kapitana.

Władysław „Orlik” Broniewski swoje credo zapisał w pamiętniku : „Jestem żołnierzem Komendanta Piłsudskiego. Osoba jego daje mi gwarancje, że będę użyty dla dobra ojczyzny i idei demokratycznej”. Podczas przewrotu majowego 1926 r. założył legionowy mundur i stanął obok Marszałka Piłsudskiego. We wrześniu 1939 wyciągnął z szafy swój mundur kapitański i swojego pułku szukał …na rowerze. Napisał patriotyczny wiersz pt. „Bagnet na broń”.

Los rzucił go do Lwowa. Gdy wielu znanych polskich poetów i pisarzy już zaczęło kolaborować z władzą sowiecką, Broniewski najpierw znalazł się na Łubiance, potem w Saratowie, gdzie otrzymał wyrok 5 lat zesłania do Kazachstanu. Po napadzie III Rzeszy na Związek Sowiecki podążył szlakiem armii gen. Andersa.

Po wojnie nie zamierzał wracać do kraju. Gdy jednak doszła do niego wiadomość, że jego żona, wbrew temu co utrzymywano, nie zginęła w Oświęcimiu, zareagował błyskawicznie. Wrócił do kraju.

Poeta Jan Lechoń po wojnie nie wrócił do kraju. Tęsknił do swoich przyjaciół - poetów, ale tak o nich napisał: „Okropność, zgroza, co za plugawe, zdradzieckie, rynsztokowe rzeczy piszą poeci w Polsce. Broniewski, zapity do ostatecznego upodlenia, wyrzeka się wszędzie polskiej poezji na rzecz pism Lenina. Tuwim podpisuje obiema rękami wszystkie nikczemności”.

Mierzyła zaledwie 147 centymetrów wzrostu i miała liczne romanse. Właśnie ukazała się jej biografia Roberta Bellereta pt. „Piaf, francuski mit”. Autor rzuca cień na wielką legendę piosenkarki.

Edith Piaf (na zdjęciu) urodziła się 19 grudnia 1915 roku jako Édith Giovanna Gassion, w szpitalu Tenon, w XX dzielnicy Paryża. W swojej biografii twierdziła, że przyszła na świat na chodniku przy Rue de Belleville 72.

Gdy miała 8 lat, ojciec uznał, że może pracować. Najpierw zbierała pieniądze po jego występach, później zaczęła śpiewać na ulicach. Mając 16 lat, odeszła od ojca i zamieszkała w dzielnicy Pigalle z 14-letnią Simone Berteaut zwaną Mômone. Życie obu dziewczyn nie odbiegało wówczas od życia paryskich prostytutek. Edith śpiewała w pobliżu Pól Elizejskich i dorabiała pod latarnią. W wieku 17 lat urodziła córkę Marcelle; dziecko zmarło.

Tajemnicą owiane są wojenne lata Edith Piaf. Twierdziła po wojnie, że w czasie okupacji wspierała ruch oporu i podnosiła morale Francuzów antywojennymi piosenkami, za które narażała się nazistom. Zdaniem autora biografii nie ma to żadnego dowodu, natomiast jest wręcz przeciwnie.

Są dowody, że była stałym gościem organizowanych przez nazistów przyjęć i dla nich śpiewała. Nie robiła tego pod przymusem. Po wojnie obawiała się oskarżenia o kolaborację.

Twierdziła, że pomagała czy nawet ratowała Żydów. Autor biografii zaprzecza temu. Pisze: „Na początku mówiła, że uratowała 118 więźniów, później 147, potem ponad 200. Nigdy nie potrafiła jednak wyjaśnić, jak te paszporty zdobyła, kto jej pomógł je sprokurować i jak je dostarczyła uwięzionym, a żaden z niby ocalonych nigdy jej przecież publicznie nie podziękował”.

Gdy czytam wiersze Tuwima, obcuję z pięknem języka polskiego.

Gdy wczytuję się w życiorys Broniewskiego widzę legionistę - bohatera. Jego dramat i heroizm. Poetę tak podle zniszczonego przez alkohol.

Gdy słucham jak śpiewa Edith Piaf - nie słyszę mrocznych zakamarków jej życia.

Śpiewa anioł.

Inteligent

ZGON ETOSU INTELIGENCJI

piątek, stycznia 29, 2016

Parlament jest odbiciem narodu. Bowiem to naród wybiera parlament. Jaki jest polski parlament widzimy. Zatem możemy się w nim zobaczyć jak w lustrze.

W czasach peerelu z nazwy mieliśmy rządy robotniczo - chłopskie. Co nie zmienia faktu, że były to jak wiemy rządy komunistyczne. Od ponad ćwierć wieku mamy wybierane w wolnych wyborach rządy ludu polskiego. Już nie komunistyczne. Ale są to nadal rządy chłopsko – robotnicze, ze świadomym wskazaniem na chłopów.

Ze wskazaniem z tego względu, że klasa robotnicza się rozproszyła, zaś chłopska pozostała wierna ziemi, nawet jeśli jej już nie uprawia. Na przykład jeśli o Warszawę chodzi, to stworzyła w niej silną grupę pod nazwą „słoiki”. W słoikach przywożą prowiant z prowincji, co należy zapisać na plus pomysłom oszczędnościowym i gospodarskim polskiego chłopa i pani chłopki.

Krótko mówiąc Polska jest krajem o mentalności chłopa. Bynajmniej nie widzę w tym nic złego a wręcz przeciwnie. Tyle jedynie, że z powierzchni wyeliminowana została inteligencja polska. Sięgnijmy do czasów minionych.

W latach II wojny światowej zginęło 50 procent obywateli z wyższym wykształceniem. Przedwojenny inteligent już na poziomie uzyskania matury władał co najmniej dwoma językami obcymi, nie licząc łaciny czy greki, nie mówić o znajomości literatury obcej i rodzimej itd.

Inteligencja jako samodzielna warstwa społeczna nie była znana na Zachodzie. Socjolodzy zachodni wyróżniają intelektualistów, nie jest to jednak warstwa społeczna. Inteligencja jako warstwa ukształtowała się XIX wieku w dwóch krajach : Polsce i Rosji.

Pierwsze pokolenie polskiej inteligencji ma swój rodowód w zanikającej polskiej szlachcie. Byli to uczestnicy powstań XIX wiecznych, którym skonfiskowano posiadłości, zsyłano na Sybir, więziono. Ich liczebność wzrosła po Powstaniu Styczniowym (1863). Rodziny powstańców zaczęły się osiedlać w miastach. Pozbawieni środków do życia zaczęli budować nowy etos, nowy sposób na życie. Synów i córki wychowywano w duchu idealizmu, patriotyzmu, odwagi, znajomości świata. I przede wszystkim chłonęli wiedzę. To oni stanęli na czele walki o niepodległość po 123 latach niewoli.

Gdy wybuchła II wojna światowa inteligencja polska, mająca za sobą etos walki o niepodległość, stanęła jako pierwsza do obrony Ojczyzny. Niemcy i Sowieci w tej warstwie widzieli wroga numer jeden. Zatem postanowili zniszczyć go w pierwszej kolejności.

W zachodniej Polsce, w Wielkopolsce, na Pomorzu, na Kujawach, także w Łodzi, która włączona została do III Rzeszy, już w pierwszych miesiącach wojny Gestapo przystąpiło do aresztowań i straceń. Reichsführer SS, Heinrich Himmler realizował rozkaz Hitlera, który brzmiał: „ Nie obchodzi mnie, co słaba cywilizacja zachodu myśli o mnie. Dlatego wysyłam moje Totenkopfstandarte na wschód z rozkazami zabijani bez litości i zwłoki wszystkich mężczyzn, kobiety i dzieci polskiej rasy i języka”.

We wrześniu i październiku 1939 r. przystąpiono do wykonywania rozkazu Hitlera. Podobnie postąpił Stalin. Zaczął od mordu polskich elit w Katyniu. Gdy w 1940 r. Niemcy kończyli masową likwidację polskiej inteligencji na terenach włączonych do III Rzeszy, Sowieci wymordowali 15 tysięcy polskich oficerów i jeńców wojennych.

Młodzież inteligencja wypełniała lukę po swoich ojcach. Historycy dowodzą, że najbardziej znaczący dla Polski Podziemnej był masowy, spontaniczny, i najbardziej wartościowy udział ludzi młodych.

Ci z nich, którzy przeżyli wojnę musieli uciekać przed komunistami na Zachód. Ci, którzy zostali w Polsce zostali uznani za wrogów ludowej ojczyzny i znaleźli się w więzieniach. Inteligencja jako warstwa zamierała. Szeroko o tym pisze Aleksander Gella w wyśmienitej pracy pt. „Inteligencja polska”.

Stalinizm w Polsce dokonał niszczycielskich działań na polskiej inteligencji. Co prawda w dokumentach, w miejscu, gdzie należało wypełnić pochodzenie, można było użyć słowa: „inteligenckie”, lecz z wyraźnym zaznaczeniem: „inteligencja pracująca”, to znaczy pracująca ku chwale ludowej ojczyzny.

Niemal wszystkie rodziny dawnej inteligencji znajdowały się pod obserwacją Urzędu Bezpieczeństwa. Standardy edukacyjne spadły do zera. Dawne tradycje niepodległościowe zostały zlikwidowane. I tak oto dawna polska inteligencja dziś już nie istnieje.

Polska inteligencja jest wyłącznie zwrotem historycznym. Co nie znaczy, że etos, mądrość, która ją cechowała ma przegrać z głupotą, miernotą, wrzaskiem (ulicznym, rodzinnym, kościelnym, rządowym, sejmowym itd.).

Natomiast mamy co mamy.

A niech panie chłopki i chłopy przyjeżdżają ze swoimi „słoikami”. To nie grzech. Grzechem jest to wszystko, co szkodzi nam na dziś i na jutro.

„ Lecz zaklinam – niech żywi nie tracą nadziei” - wzywał Juliusz Słowacki.

Nie ma co wymagać za wiele. Wystarczy być przyzwoitym.

Mity.prawda

MITY SĄ NIEZNISZCZALNE

środa, stycznia 27, 2016

Mity są niezniszczalne. Im dłużej żyją - tym stają się coraz bardziej wiarygodne. Gotowi jesteśmy oddać za nie życie. A gdy ktoś w nie powątpiewa lub co gorzej - stara się je obalić, nierzadko spotka go surowa kara.

Zanim przejdziemy do dnia dzisiejszego o kilku mitach, które przetrwały wieki całe.

Mit o początku świata mówi, że na początku był Chaos, z którego wyłonili się pierwsi bogowie: Uranos - Niebo i Gaja - Ziemia. Potem mordowano się we własnym gronie rodzinnym, a kiedy urodził się i dorósł Zeus, obalił swojego ojca Kronosa i oswobodził braci i siostry, ukrytych w jego wnętrznościach. Od tego czasu bogowie podzielili się władzą, za siedzibę obrali Olimp i wiedli boskie życie.

Jednym z najbardziej znanych mitów jest ten o Heraklesie, synu Zeusa. Odznaczał się nadludzką siłą i niezmierną odwagą. Dokonał wielu nadzwyczajnych czynów.

Wzruszający jest mit o Orfeuszu i Eurydyce. On potrafił grać na lutni tak pięknie, że wszystko, co żyło, zbierało się wokół, by go słuchać. Ona, Eurydyka była jego nimfą, niestety zmarła ukąszona przez żmiję. Zrozpaczony Orfeusz zdobył się na niespotykaną odwagę - poszedł do Hadesu. W jego muzyce zasłuchał się Charon i Cerber, zaś wzruszony Hades obiecał oddać Eurydykę.

Najbardziej dramatyczny jest mit o Edypie.

Edyp był synem Jokasty i Lajosa, któremu wyrocznia przepowiedziała, że zginie z ręki własnego syna. Toteż, kiedy urodziło się dziecko, król kazał przekłuć chłopczykowi stopy żelazem, związać i porzucić w górach. Chłopczyka znaleźli pasterze i oddali na wychowanie królowej Koryntu, która nie miała własnych dzieci. Chłopca nazwano Edyp.

Wychowywał się Edyp w bogactwie, ale nie był szczęśliwy, gdyż nikt nie chciał mu wyjawić tajemnicy jego pochodzenia. Pojechał zatem do wyroczni do Delf. Wyrocznia powiedziała mu, by nie wracał do ojczyzny, gdyż zabije swojego ojca i ożeni się z matką.

Idąc wąwozem spotkał na drodze możnego pana na wozie. Ponieważ było ciasno, służba kazała Edypowi ustąpić z drogi. Edyp nie usłuchał, więc wywiązała się kłótnia i walka, w której tamci zginęli. Edyp poszedł dalej, nie wiedząc, że los postawił mu na drodze jego ojca - Lajosa.

W Tebach rządy objął Kreon. Jednak kilka dni później pojawił się tam Sfinks i powiedział, że dopiero wtedy ustąpi z ziemi tybeńskiej, kiedy ktoś odpowie mu na zagadkę, której nauczył się od muz. Nikt jednak nie umiał dać odpowiedzi. Miasto okryło się żałobą, gdyż potwór codziennie porywał ludzi.

Kreon ogłosił wówczas, że ten kto odgadnie zagadkę, otrzyma królestwo i ożeni się z Jokastą, wdową po Lajosie. W tym dniu przybył do Teb Edyp. Myślał nad zagadką cały dzień, a kiedy położył się spać miał sen, który podał mu właściwe rozwiązanie. Rano poszedł do Sfinksa i podał odpowiedź.

Kreon dotrzymał słowa. Edyp panował razem z Jokastą. Doczekał się dwóch synów i dwu córek, jednak Teby bez przerwy nawiedzały rozmaite klęski. Wezwano więc wieszcza -Tejrezjasza.

Terezjasz wyjawił Edypowi, że jest on winien dwóch strasznych rzeczy: zabójstwa ojca i kazirodztwa z matką.

Na wieść o tym Jokasta powiesiła się, a Edyp wykuł sobie oczy, odział się w łachmany, wziął kij i wyszedł z miasta, razem z córkami, które go prowadziły, w poszukiwaniu ziemi, gdzie mógłby się do grobu położyć. Zmarł wreszcie w miejscowości Kolonos w pobliżu Aten, a pochowany został w gaju, do którego wraz z wiosną zlatywały się roje słowików.

Książka Jana Parandowskiego „Mitologia Greków i Rzymian” jest kopalnią wiedzy o mitach.

Z naszego rodzimego podwórka jedną z najbardziej znanych legend i mitów, opisujących początki dziejów Polski jest opowieść o okrutnym władcy Popielu, którego w wieży, w Kruszwicy miały zjeść myszy. Jak jednak do tego mogło dojść, skoro „Mysia Wieża” została wybudowana w latach 1350-1355, z rozkazu króla Kazimierza Wielkiego, a więc wieki całe po panowaniu okrutnego Popiela?

„Nam strzelać nie kazano. Wstąpiłem na działo

I spójrzałem na pole; dwieście armat grzmiało.

Artyleryi ruskiej ciągną się szeregi,

Prosto, długo, daleko, jako morza brzegi”

Tak zaczyna się wiersz Adama Mickiewicza „Reduta Ordona”, poświęcony obronie Warszawy przed Rosjanami, w powstaniu listopadowym ( był wrzesień 1831). Poeta nie musi znać faktów. Poeta jest od duchowych uniesień, ma pisać poematy, które przechodzą do historii, jak ten o reducie Ordona.

Mickiewicz stworzył mit Ordona. Porucznik Juliusz Konstanty Ordon nie był bowiem ani dowódcą reduty, ani nie zginął akurat wtedy samobójczą śmiercią. W walkach został co prawda poparzony, ale żył. Wkrótce trafił do niewoli, udał się na wygnanie, wreszcie wyjechał na Zachód i został masonem. Służył w armii Sardynii, osiadł w Paryżu, pod koniec życia założył mundur oficera armii włoskiej. W 1877 r. popełnił samobójstwo.

W latach zaborów powstał mit Polaka - powstańca. Narodziła się wiara, że wystarczy waleczny zapał i będzie można odzyskać niepodległość. Romantycy stworzyli mit powstańca.

Straty i represje carskie po powstaniu styczniowym 1863/64, należały do najbardziej bolesnych (nie licząc ofiar II wojny światowej). Powstanie było nieprzygotowane, fatalnie prowadzone, z góry skazane na klęskę. Mit - powstańca pozostało jedynie opłakiwać.

Wielkim mitem jest mit księcia Józefa Poniatowskiego (na zdjęciu). Zrodził się w czasie kampanii napoleońskiej. Książę Józef mając za sobą przedwcześnie wysadzony most na Elsterze, ciężko raniony, rzucił się z koniem do wezbranej rzeki i został omyłkowo ostrzelany przez Francuzów, stojących na drugim brzegu.

Francuscy historycy fakt ten potwierdzili dopiero w 2005 r. Krótko mówiąc: książę Poniatowski zginął nie od kuli wroga, lecz kuli sprzymierzeńca!

Ale mit księcia Józefa okazał się nam bardzo potrzebny. I legionistom Józefa Piłsudskiego i podczas wojny z bolszewikami 1920 r. A i dzisiaj przyjemnie jest popatrzeć na księcia siedzącego na koniu, przed pałacem prezydenckim w stolicy. Bohaterstwo i śmierć Marszałka Francji Józefa Poniatowskiego w nurtach Elstery jest niewątpliwie mitem pozytywnym.

Mity są silniejsze od faktów. Dla podreperowania samopoczucia i fałszywej dumy, narodowej czy indywidualnej, tworzymy mity a potem jesteśmy nawet gotowi w ich obronie oddać życie.

Faktom nie ma co wierzyć, mitów nie da się pokonać. Są jak forteca. Kto z nimi walczy, może zostać surowo potraktowany. I uznany nawet na wroga ludu i Ojczyzny.

W naszych czasach, tu i teraz, w Anno Domini 2916 politycy także żyją mitami i osobiście je tworzą. Nie zapominają przy tym o akcentowaniu, o wyolbrzymianiu swojej wielkości i mądrości. Jednocześnie politycznych przeciwników przestawiają w czarnych kolorach. A ponieważ lud kocha igrzyska - wierzy w każdą bzdurę, więc bije brawo tym, którzy fundują igrzyska i przy tym obiecują raj na ziemi.

Bywa, że dopiero po latach prawda wychodzi na jaw, ale na ogół mit potrafi być silniejszy od rzeczywistości. Prawda przebija się bowiem bardzo mozolnie. A jeśli się nawet przebije, to aktorzy wydarzeń dawno już zejdą z tego świata.

nienawiść

KARALUSZE WĄSISKA I USŁUŻNE PÓŁLUDZISKA

wtorek, stycznia 26, 2016

Polak

NIENAWIŚĆ PRAWDZIWYCH POLAKÓW

wtorek, stycznia 26, 2016

Jan Nowak-Jeziorański (1914-2005), właśc. Zdzisław Antoni Jeziorański pseud. „Janek”, „Jan Nowak”, „Jan Zych” - polski polityk, politolog, działacz społeczny, dziennikarz i żołnierz AK, kurier i emisariusz Komendy AK i Rządu RP w Londynie, wieloletni dyrektor Radia „Wolna Europa”. Bohater narodowy!

Kilka lat temu kilku polityków i kilku gryzipiórków, których nazwisk nie warto nawet wymieniać okryły się hańbą. Aczkolwiek do dziś podłe istoty prosperują i to całkiem nieźle. Nowaka- Jeziorańskiego oskarżono o zdradę, między innymi o to, że był hitlerowskim Treuhänderem (administratorem nieruchomości).

Jan Nowak-Jeziorański (na zdjeciu całowany przez prof. W. Bartoszewskiego) to jedna z postaci, która na stałe zapisała się na kartach polskiej historii. Teraz upamiętnią ją reżyser "Pokłosia” i Muzeum Powstania Warszawskiego. Władysław Pasikowski pracuje właśnie nad scenariuszem obrazu pod roboczym tytułem "Kurier". Według obietnic, czeka nas fabuła z rozmachem.

Tyle, że reżyser ma za sobą film, który rodzimi nacjonaliści uznali za antypolski. Kto bowiem mówi czy pisze źle o Polakach, o tych, którzy w czasie II wojny światowej obrali zajęcie szmalcownika i kapusia, który wydawali Żydów w ręce Niemców – ten kala ojczyźnianie gniazdo.

Oto program "prawdziwych Polakow".

Zdaniem Jana Ołdakowskiego, dyrektora Muzeum Powstania Warszawskiego, "Kurier z Warszawy" zasługuje na film pełnometrażowy nakręcony z rozmachem. I taki ma stworzyć Władysław Pasikowski. Twórcom towarzyszy myśl, aby rola Nowaka nie została zapomniana i żeby młodzi ludzie zdawali sobie sprawę z tego, jakie znaczenie miało postępowanie zwykłego młodego człowieka w niezwykłych czasach.

Z tym jednak będzie najtrudniej. Kogo dziś bowiem obchodzi bohater powstania warszawskiego. Dziś Polacy mają swoich „bohaterów” wypełniających łamy gazet i grających główne role na telewizyjnym ekranie.

Według najnowszych badań Muzeum Powstania Narodowego o Janie Nowaku – Jeziorańskich słyszało, wie cokolwiek 3 procent Polaków.

Powtarzam: 3 procent Polaków! Jest to wymierny sukces "prawdziwych Polaków".

Kto tam interesuje się bohaterem sprzed lat. Mamy aktualnych bohaterów i męczenników walki co najmniej kilka tuzinów. Prowadzą oni bohaterską i zacięta walkę z drugim Polakiem.

Rodak przeciwko rodakowi - oto patriotyzm Polaka Anno Domini 2016.

Nowak-Jeziorański! A kto to taki?

W 1943 r. pod przybranym nazwiskiem Jan Kwiatkowski został wysłany do Poselstwa Polskiego w Sztokholmie. Po przekazaniu poczty powrócił do kraju. Po sukcesie tej wyprawy powierzono mu znacznie poważniejszą funkcję, jako emisariusz miał dotrzeć do rządu RP w Londynie. To właśnie na potrzeby tej misji przybrał pseudonim Jan Nowak. Wyruszył w 1943 r. W Anglii prowadził rozmowy zarówno z przedstawicielami rządu polskiego, jak i władz angielskich, również z premierem Winstonem Churchillem.

Z Anglii został przetransportowany do Włoch. W nocy z 25 na 26 lipca 1944 r. leciał na pokładzie samolotu, który wyruszył z bazy lotniczej w Brindisi, i wylądował w pobliżu Tarnowa (ten sam samolot zabrał na pokład szczątki rakiety V-2 i kilku polskich polityków – akcja Most III), a następnie dotarł do Warszawy jako ostatni emisariusz przed wybuchem powstania warszawskiego.

W przeddzień kapitulacji, działając z rozkazu komendanta AK gen. Tadeusza Bora-Komorowskiego, wyruszył do Londynu. Wywiózł setki dokumentów i zdjęć. Jako emisariusz Armii Krajowej zyskał przydomek „Kuriera z Warszawy”. Podczas powstania warszawskiego wziął ślub z Jadwigą Wolską, łączniczką „Gretą”.

Po wojnie pozostał na Zachodzie. Pod koniec 1951 r. podjął się kierowania Rozgłośnią Polską Radia Wolna Europa. Pierwsza audycja została nadana do kraju 3 maja 1952 r. Rozgłośnią Polską RWE kierował do 1 stycznia 1976 r.

Zmarł 20 stycznia 2005 roku w szpitalu im. prof. Orłowskiego w Warszawie. Uroczysty pogrzeb odbył się 26 stycznia 2005 roku.

Pogrzeb „Kuriera z Warszawy” rozpoczął się mszą w warszawskiej bazylice archikatedralnej św. Jana Chrzciciela ( styczeń 2005). Pochowany został w rodzinnym grobie Jeziorańskich na Powązkach.

To właśnie już po śmierci „Kuriera z Warszawy” zaczęły ujadać polityczne pieski . Nie tylko przypisywano mu czyny haniebne. Pluto na Jego grób z hitlerowsko-stalinowską butą. Dziś mają się całkiem dobrze.

Na zaproszenie Lecha Wałęsy po raz pierwszy po wojnie przyjechał do Polski w sierpniu 1989. Po raz drugi przyleciał do Warszawy rok później.

Był czwartek, Boże Ciało. Rankiem tego dnia zatelefonowała zaprzyjaźniona ze mną pani Anna Bogucka - Skowrońska, wówczas senator z ramienia Komitetu Obywatelskiego ( w trudnych czasach broniła społecznie Lecha Wałęsę, Zbigniewa Romaszewskiego, Annę Walentynowicz, Bogdana Lisa). Telefonicznie podzieliła się następującą wiadomością: do Warszawy przyjechał Nowak-Jeziorański, jego walizka została na lotnisku w Nowym Yorku, ma na sobie tylko garnitur i zmiętą po podróży koszulę, musi dziś wyjechać do Gdańska, numer koszuli 44, czekam na ciebie, na Wiejskiej.

Czekała razem z mec. Jackiem Taylorem, przez wiele lat współpracował z „Wolną Europą” i z Janem Nowakiem-Jeziorańskim, który przed wojną był studentem ojca pana mecenasa. Wcześniej moje poszukiwania koszuli wśród znajomych (sklepy były w święto Bożego Ciała zamknięte) zakończyły się fiaskiem. Numer 44 to numer dla prawdziwego mężczyzny, nie zaś postpeerelowskich mikrusów. Z własnej bielizny wziąłem co się dało. Przyjechałem zdezelowanym „Citroenem”.

Tak uśmiechniętego dżentelmena, nic sobie nie robiącego z przyziemnych przeszkód, takimi jak brak świeżej koszuli itp., w życiu nie widziałem. Miał za sobą między oceaniczny lot trwający ponad 10 godzin. Jego duch był młodszy od pułku młodzieniaszków. Spytał jedynie czy zdołamy się wszyscy zmieścić do „blaszanki” CV. Ruszyliśmy. Cel: Gdańsk.

Zatrzymaliśmy się w Pułtusku, chciał zwiedzić tamtejszy zabytkowy kościół i spotkać się z miejscowym księdzem, o którym słyszał, że tak jak on jest kolekcjonerem obrazów. Oglądając księżowskie zbiory spędzili we dwóch kilka godzin.

Tak zaczęła się moja, wyrywkowa zresztą, znajomość z Wielkim Polakiem. Odwiedzałem Go, gdy leżał w tzw. szpitalu rządowym, na Hożej w Warszawie. Miałem zaszczyt zostać „emisariuszem” w pewnych Jego osobistych sprawach, podczas mojego pobytu w Londynie. Ot, i wszystko. Dla mnie znaczyło to i tak więcej, niż mógłbym się w życiu spodziewać.

Totalitaryzm

MIŁOŚĆ PRZEZ KRATY WIĘZIENIA

niedziela, stycznia 24, 2016

11 sierpnia 1945 r. wypadł w sobotę.

Tego dnia Kazimierz Moczarski, szef Wydziału Informacji Delegatury Sił Zbrojnych, organizacji która zastąpiła rozwiązaną w styczniu 1945 r. podziemną Armię Krajową, został aresztowany na warszawskiej ulicy przez funkcjonariuszy Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego.

Był w drodze z jednego spotkania konspiracyjnego na inne.

Skazano go na karę śmierci, po śmierci Stalina zamieniono mu ją na dożywocie.

Trzy i pół roku później, 26 marca 1949 roku, też na ulicy, aresztowano jego żonę Zofię i po blisko dwuletnim śledztwo skazano na sześć lat więzienia. Opuściła je w marcu 1955 roku - jeszcze ponad rok czekała na powrót męża. Po 11 latach więzienia, w grudniu 1956 r., na fali "październikowej odwilży" odbył się głośny wówczas proces sądowy, który przyniósł Kazimierzowi Moczarskiemu pełną rehabilitację.

Jedną z najbardziej perfidnych decyzji dyktatorów stalinowskich w Polsce, było dokooptowanie Moczarskiemu do celi więziennej Jürgena Stroopa, oficera SS, odpowiedzialnego za stłumienie powstania w warszawskim getcie. Ale Moczarski to świetnie wykorzystał. Plonem więziennych rozmów ze zbrodniarzem były „Rozmowy z katem” - przenikliwy portret nazisty, książka została przetłumaczona na wiele języków. W PRL ukazała się w 1977 r.

Moczarski zmarł 2 lata wcześniej. Jego żona zmarła w 1977r.

Żyli umierając w nieludzkich warunkach.

Skazani zostali na długie lata więzienia za głębokie umiłowanie Ojczyzny.

Miłość trzymała ich przy życiu.

Poniżej listy pisane, gdy oboje byli w więzieniu.

- Niedługo już - najdejdzie mój najpiękniejszy dzień w życiu - dzień twych Zosinych Imienin. Całuję Cię mocno i tulę najtkliwiej. I ściskam dłoń twoją kochaną, jak zawsze najdroższą. Głaszczę twój policzek, tyle razy przeze mnie całowany, a potem - w czasach więziennych - przecałowywany w myślach tysiąckrotnie. Byłaś, jesteś i będziesz moją jedyną umiłowaną kobietą. Moje kochanie jest niezmienne. Tęsknota do Ciebie, moja Żono droga, jest zawsze mi obecnym przyjacielem więziennym.

To, że oboje siedzimy w więzieniu jest niczem wobec uczucia, jakie nas łączy.

W świecie psychicznym nie ma rozstania -
( z listu Moczarskiego do żony z 3 V 1953 r.)

- Psychicznie czuję się doskonale - dzięki tej budowli moralnej, jaką w sobie wzniosłem przez te 8 lat więzienia. Fizycznie też dobrze… Dbaj o siebie…pamiętaj, że Goethe powiedział: „znam coś głupszego od optymizmu, mianowicie pesymizm”, patrz jasno w przyszłość i kochaj mnie zawsze tak, jak ja Ciebie kocham, moja najlepsza pod słońcem Żono” -

( z listu Moczarskiego do żony z 4 VIII 1953 r.)

- Długoletnie więzienie ma to do siebie, że człowiek staje się coraz bardziej wolny psychicznie…A pocałunek twój - to kwiat. Toteż dzisiaj „każdy kwiat przypomina twe usta” -

( z listu do żony z 5 VIII 1953 r.)

- Chcę, żebyś miała z mojego serca, mojego całkowitego oddana, granitowy schron i stalowy fundament psychiczny. Kochanie moje! Ty jesteś pełna prostego czaru i delikatnej żywotności leśnego kwiatu. Twój urok spływa na mnie strumieniem szczęścia. Jesteś niezbędna dla mojego życia. Słyszysz: niezbędna! -

( z listu do żony z 3 V 1954 r.)

-Czytam b. mało, bo mam pracę, bo mam teraz pracę w celi. Cieszę się niepomiernie, że Ty piszesz i to autentycznie. Cieszę się Twoimi uwagami o impresjonizmie!...

Mój Kotku najmilszy pod słońcem. Tyle pytań mam w sercu i w głowie. Tyle myśli najczulszych i najskrytszych tylko i wyłącznie dla Ciebie. Twój ostatni list z grudnia z okrutnym bólem wg instrukcji więziennych oddałam po 3 dniach, choć wydawało mi się tracę cząstkę Ciebie. Człowiek zapewne trochę zdziwaczał, że się tak nad wszystkim trzęsie-

( z listu pani Moczarskiej do męża z 6 II 1955 r.)

- Jestem pełna najwyższego niepokoju o Ciebie i troski o Ciebie. Piszesz, że Ci dobrze czy nieźle powodzi – w dziesiątym roku siedzenia!-

( z listu do męża z 6 III 1955 r.)

„Życie tak nas głupio rozłącza…- Listy więzienne 1946 – 1956”, Biblioteka „Więzi”, str. 169

Polak

POLAK DLA POLAKA BRATEM?

piątek, stycznia 22, 2016

Jerzy Klechta

MROCZNE ZAKAMARKI - ŚPIEWA ANIOŁ

ZGON ETOSU INTELIGENCJI

MITY SĄ NIEZNISZCZALNE

KARALUSZE WĄSISKA I USŁUŻNE PÓŁLUDZISKA

NIENAWIŚĆ PRAWDZIWYCH POLAKÓW

MIŁOŚĆ PRZEZ KRATY WIĘZIENIA

POLAK DLA POLAKA BRATEM?

O Mnie

POLECANA KSIĄŻKA

Popularne wpisy

Archiwum Bloga

Etykiety